- 17 June 2006
- 14,350
Steve Harris & ZAUM: Above Our Heads The Sky Splits Open (SLAM CD – 2004)
Ο Steve Harris πέθανε στις 11 Ιανουαρίου του 2008. Πρίν φύγει, άφησε πίσω του ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε και του 21ου αιώνα μέχρι τώρα.
Ο Ηarris είχε μακρά ιστορία στο χώρο της Βρετανικής prog και, στη συνέχεια, σε αυτόν της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Ηταν ντράμερ στους Pinski Zoo. To 2002 έφτιαξε τους Zaum. Το όνομα του γκρούπ, γενικότερη αναφορά στην καλλιτεχνική αισθητική τους, προέρχεται από τη Ρώσικη σχολή των φουτουριστών που πρεσβεύουν πως “η σύγχρονη πραγματικότητα δεν μπορεί να εκφραστεί επαρκώς μέσα από παλιές, φθαρμένες, συμβιβασμένες γλώσσες και φόρμες. Αντίθετα, χρειάζεται μια νεωτεριστική εκφραστική φόρμα, κάτι καινούργιο και ζωντανό για να πάρει τη θέση τους”.
Σαξόφωνο, κλαρινέτο, βιόλα, ηλεκτρικές κιθάρες και κρουστά συναπαρτίζουν τον ήχο του γκρούπ. Τα βιογραφικά των μουσικών είναι το λιγότερο εντυπωσιακά. Ο διαδικτυακός τόπος του Steve Harris μας λέει πως η Cathy Stevens που παίζει βιόλα ήταν μαθήτρια του Γεχούντι Μενουχίν – από τη δεκαετία του ’80 είναι ένα γνωστό και αξιοσέβαστο όνομα της Ευρωπαϊκής αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Μαζί με τον Udo Dzierzanowski (κιθάρα) συνεργάστηκαν στην Europa String Choir και δούλεψαν στο πειραματικό εργαστήρι Guitar Craft του Robert Fripp.
Ο Geoff Hearn (σαξόφωνο) ήρθε στην αυτοσχεδιαζόμενη σκηνή μέσω του Rhythm & Blues και της jazz. Εχει συνεργασθεί με μουσικούς Yoruba και σπυδάζει Γιαπωνέζικη μουσική Shakuhachi.
Η Karen Wimhurst παίζει πνευστά στην Bournemouth Sinfonietta. Είναι συνθέτις. Διαβάζοντας το βιογραφικό της μαθαίνουμε ότι έφτιαξε την Claud Blast Orchestra, ένα avant-garde σχήμα με παραδοσιακούς Σκωτσέζους, Κλασσικούς σολίστ και τζάζ μουσικούς.
Ο Adrian Newton έχει αναλάβει τα samples. Μεγάλη “μούρη” με τεράστια εμπειρία, ιδρυτικό μέλος του Sonic Arts Network και θητεία σε διάφορες κάθε λογής πειραματικές καλλιτεχνικές κολεκτίβες.
Αυτό που παίζουν είναι Σύγχρονη μουσική, πέρα από ταμπέλες και κατηγορίες. Κατά καιρούς διάφοροι προσπάθησαν να το περιγράψουν σαν αφηρημένη folk ή θρηνητικό gothic που ταξιδεύει σ ένα τοπίο γεμάτο μαγνητοταινίες, αιχμηρές ηλεκτρικές κιθάρες, ολολυγμούς από τη βιόλα και τα πλήκτρα, ένα άκουσμα ακριβώς όπως το είχε φαντασθεί και σχεδιάσει ο ίδιος ο Harris: “…με μια έκπληξη να σε περιμένει πίσω από κάθε γωνιά”.
Δηλώνω έκθαμβος.
