Stratas sings Weill

None of the singers today can sing Kurt Weill. There's only one. That's Teresa Stratas. She was born with it and she can do no wrong.
Lotte Lenya
B000005IXU.01._SS500_SCLZZZZZZZ_V1115835753_.jpg
stratasnew.jpg

Λέγεται πως αφορμή για την παραγωγή αυτού του πολύ σπάνιου cd, στάθηκε η παράκληση/πρόσκληση της -χήρας του Βάιλ- Λότε Λένυα στην ομογενή σοπράνο από τον Καναδά Τερέζα Στράτας - ή αλλιώς, Αναστασία Στρατάκη. Η Στράτας ήταν ήδη διάσημη και καταξιωμένη και είχε αφήσει εποχή ως Λούλου και ως Σαλώμη, στις ομώνυμες όπερες του Μπεργκ και του Ρίχαρντ Στράους αντίστοιχα.

Πρόκειται για το δεύτερο από τα cd με τραγούδια του Βάιλ που γύρισε στη Nonesuch. Περιέχει μια συλλογή από 15 γνωστά ή λιγότερο γνωστά τραγούδια του συνθέτη, που καλύπτουν όλη τη δημιουργική του περίοδο, από την εποχή της συνεργασίας του με τον Μπρεχτ μέχρι τη δουλειά του στην Αμερική. Τη συνοδεύει ορχήστρα, υπό τον Τζέραρντ Σβαρτς. Η φωνή της Στράτας διαθέτει την τεχνική και την επιθετικότητα στο ηχόχρωμα που χρειάζονται πολλές φορές αυτά τα τραγούδια - το σημαντικότερο όμως είναι αυτό που δεν διαθέτει και την κάνει να ξεχωρίζει από άλλες ερμηνεύτριες του Βάιλ, όπως η Ούτε Λέμπερ και η Μίλβα. Δεν είναι καθόλου ναρκισσίστρια, δεν αυτοθαυμάζεται και δεν το 'παίζει' ντίβα. Μπορεί να μη διαθέτει την 'καθαρή' εξπρεσσιονιστική τραχύτητα - σε σαδιστικό βαθμό - της Λόττε Λένυα, αλλά παρουσιάζει μια καθ' όλα πειστική εναλλακτική λύση, με μεγάλο σεβασμό για το έργο, εμπλουτισμένη με τις υπέρτερες δυνατότητες της λυρικής φωνής της, στην οποία όμως δεν κάνει κατάχρηση. Παρ' όλα αυτά το cd μπορεί να είναι επικύνδυνο για τ' αυτιά του Ντοκ. ;)

Τελειώνω με την παράθεση των στίχων του πρώτου τραγουδιού του cd, γραμμένων από τον Ogden Nash, με τίτλο I'm a stranger here myself, για το μιούζικαλ του 1948 One Touch of Venus. Άψογο δείγμα πνευματώδους κυνισμού και ερωτισμού. :grinning-smiley-043 Μπορεί να μην είναι 'αυθεντικό' ή 'πηγαίο' :beee: αλλά είναι ευφυέστατο, με χιούμορ. Μόνο που... δεν μου φαίνεται να ταιριάζει στο στόμα μιας γυναίκας! :rolleyes:

I'm a stranger here myself
tell me is love
still a popular suggestion
or merely an obsolete art?
forgive me for asking
this simple question
i'm unfamiliar with his heart
i'm a stranger here myself

why is it wrong
to murmur i adore him
when it's shamefully obvious i do?
does love embarrass him
or does it bore him?
i'm only waiting for my cue
i'm a stranger here myself

i dream of a day
of a gay warm day
with my face between his hands

have i missed the path
have i gone astray?
i ask and no one understands

love me or leave me
that seems to be the question
i don't no the tactics to use
but if he should make
a personal suggestion
how could i possibly refuse
when i'm a stranger here myself?

please tell me tell a stranger
by curiosity goaded
is there really any danger
that love is now outmoded?
i'm interested especially
in knowing why you waste it
true romance is so fleshly
with what have you replaced it?
what is your latest foible?
is gin rummy more exquisite?
is skiing more enjoyable?
for heaven's sake what is it?

i can't believe
that love has lost it's glamour
that passion is really passe,
if gender is just a word in grammar
how can i ever find my way
i'm a stranger here myself?

how can he ignore
my available position?
why these victorian views?
you see here before you
a woman with a mission,
i must discover
the key to his ignition
and then if he should make
a diplomatic proposition
how could i possibly refuse,
when i'm a stranger here myself?