- 17 June 2006
- 14,350
Sun Ra - Solo Piano Recital: Teatro La Fenice, Venezia (LEO GY21 CD)
Μία στις τόσες κυκλοφορεί κάποιος δίσκος που μοιάζει να είναι περίπλοκο μανιφέστο, να συνοψίζει και να "δένει" μεταξύ τους παραδόσεις και στυλ μέσα από αυτοβιογραφικό ταξίδι μιάς μοναδικής, Προσωπικής καλλιτεχνικής πορείας που απορρόφησε στο διάβα της όλες της τις πηγές, τις συνδύασε εκστατικά και τις αναπαρήγαγε με τρόπο μαγικό διερευνώντας και ρίχνοντας άπλετο φώς σε κάθε τους διάσταση. Ενας τέτοιος εκπληκτικός δίσκος ήταν το αξεπέραστο "Things To Come From Those Now Gone" του Muhal Richard Abrams το 1972 (επανακυκλοφόρησε το 2000 από τη Delmark).
Μιά τέτοια περίπτωση είναι και αυτός εδώ ο δίσκος του Sun Ra.
Η ποιότητα της ηχογράφησης "πειρατική" και κανείς δεν ξέρει Πού και Πώς αποθηκεύτηκαν αυτές οι μαγνητοταινίες από το 1977. Ο ήχος μέτριος έως κακός αλλά κανείς δεν θα αγόραζε Sun Ra για να τεστάρει το σύστημά του ή να τον επιδεικνύει στους φίλους του: μερικά βίτσια καλύτερα να μένουν κρυφά και προσωπικά. Ο δίσκος από μόνος του είναι Μνημείο. Δεδομένης και της σπανιότητας των ηχογραφήσεων για σόλο πιάνο του Sun Ra έχουμε εδώ ένα ασυνήθιστο ντοκουμέντο μεγάλης ιστορικής αξίας και έναν εξαιρετικό, μαγικό δίσκο που διατρέχει ολόκληρο το φάσμα των στυλ και της εξέλιξης του jazz piano από τον Jelly Roll Morton μέχρι τον Cecil Taylor. Με την κυκλοφορία του δίσκου Εξω, πολλοί αναρωτήθηκαν αν οι αυτοαποκαλούμενοι Αμερικάνοι μινιμαλιστές συνθέτες έδοσαν ποτέ στο Sun Ra την προσοχή που του αξίζει: οι μέθοδοι σύνθεσης είναι στο συντριπτικά μεγάλο όγκο τους φαινομενικά απλές και επαναληπτικές έως μονότονες αλλά κάτω από την επιφάνειά τους συμβαίνουν "πράματα και θάματα". Το παίξιμό του σκέτο εργόχειρο, κέντημα περιωπής ψιλοδουλεμένο, γεμάτο στυλιστικά στολίδια και ρητές παραπομπές στα blues και το stride piano. Υπόγεια ρεύματα, απαλές αύρες Ευρωπαϊκού ιμπρεσσιονισμού πηγαίνουν χέρι-χέρι με μπασταρδεμένο ragtime, εκλεπτυσμένα συμμετρικά ποικίλματα αλα Art Tatum συνυπάρχουν με μαινόμενες, αφηρημένες εκρήξεις. Ωρες ώρες τα ρυθμικά μοτίβα του αριστερού χεριού δεν δείχνουν να έχουν την παραμικρή σχέση με τους δαίδαλους στους οποίους ξεχύνεται το δεξί, ξαφνικά "σκάει" μία φράση σαν από το Πουθενά που επαναφέρει το αρχικό θέμα και βάζει τα πάντα στη θέση τους με τρόπο μαγικό. Δε μιλάμε για βιρτουόζο φυσικά, καμμία σχέση με τους μεγάλους Μοναδικούς – αλλά τους νιώθεις να είναι Εκεί, όλοι τους, πάνω απ τους ώμους του, να τον κοιτούν και να χαμογελούν ευχαριστημένοι, σαν εκστατική επίκληση από φαντάσματα που ήρθαν όλα στο πάρτυ. Και πάνω απ όλα "βγάζει μάτι" αυτό που από πάντα του ήταν ο Sun Ra: όχι καινοτόμος και επαναστάτης σε μετωπική ρήξη με τις φόρμες αλλά ένας μουσικός με στέρεες και συμπαγείς ρίζες που οι νεωτερισμοί του είναι αποτέλεσμα αδιάκοπης εξέλιξης και συνεχούς ροής.
Last edited:
