"His voice was soft, his manner mild
He seldom laughed but he often smiled
He'd seen how civilized men behave
He never forgot and he never forgave
Not Sweeney
Not Sweeney Todd
The Demon Barber of Fleet Street..."
"The Ballad of Sweeney Todd" By Stephen Sondheim.
Φαινεται πως οταν σε δημιουργικο επιπεδο ο καλλιτεχνης βρεθει στο αποφασιστικο σκαλοπατι της καριερας του 2 ειναι οι επιλογες: Η συμβιβαζεται με τις τασεις της αγορας δρεποντας τις δαφνες απο τις τελευταιες του επιτυχιες η αυτοδαγκωνεται και ξαναγυρνα στις καλλιτεχνικες του ριζες κανοντας αυτο που εκανε και τον γεμιζε.
ο Tim Burton ανηκει σαφεστατα στην δευτερη κατηγορια .
Το 2001 κανοντας το Planet of the apes το φανατικο του κοινο παγωσε .
Οχι απο την ταινια που ηταν αξιοπρεπης αλλα απο τον σκηνοθετη γιατι μεχρι τοτε ειχε δειξει οτι αφηνει τη σφραγιδα του φαρδια πλατια xωρις να σκεφτει το κοστος.
Ειχαν προηγηθει τα προηγουμενα χρονια τα αριστουργηματικα Beetle Juice , Edward Scissorhands ,Batman Returns ,The Nightmare Before Christmas,Ed Wood ,Sleepy Hollow .
Το 2003 ξαναγυρνα στην αγαπημενη του θεματολογια (αυτη των ταινιων με περιπλοκο σεναριο και ποτισμενων με αιμα, θανατο , αγαπη, μισος και ερωτα παραφορο) με το Big Fish.
Ακολουθουν το Charlie and the Chocolate Factory και το Corpse Bride με την ιδια θεματολογια.
Υπεροχα δημιουργηματα με φανατικο κοινο αλλα και φανατικες αντικριτικες.
Ηταν ορατο οτι με τα The Nightmare Before Christmas ,Corpse Bride αλλα και το Charlie and the Chocolate Factory ο σκηνοθετης ειχε μια προτιμηση στα μιουζικαλ .
Φετος βουτα στα πιο βαθια του πηγαδια εμπνευσης και μας δινει το Sweeney Todd.
O Sweeney Todd μια αληθινη ιστορια του μεγαλυτερου δολοφονου κατ'εξακολουθηση στην ιστορια της Βρεττανιας και ενα υπεροχο μιουζικαλ οπως και απιστευτα επιτυχημενο και στις 2 οχθες του Ατλαντικου ηταν μια αληθινη προκληση για τον Μπαρτον.
Κινηματογραφωντας στην ουσια μια θεατρικη παρασταση και δινοντας τους θεατες του την αισθηση οτι βρισκονται σε σκηνη του Μπροντγουει η στις κλασσικες σκηνες του Λονδινου o Μπαρτον αρνειται να κινηθει στα ορια του επιτρεπτου χαριζοντας μας ενα σπλαττερ, μια ταινια τρομου με διαλογους τα κλασσικα τραγουδια της αυθεντικης μουσικης παραστασης και γεματη απο την ποιητικη του διαθεση .
Ποταμοι αιματος ,θανατου και απεχθειας προς την ζωη εναλλασονται στην ταινια με την αρχαια ελληνικη τραγωδια , τον ερωτα και την τρυφεροτητα.
Τα τραγουδια ειναι απλα υπεροχα (εστω κι αν απουσιαζει για πρωτη φορα ο στενος του συνεργατης Danny Elfman ), ο ρυθμος εχει τα σκαμπανεβασματα του ειδικα στην αρχη μεχρις οτου ο ηρωας της ταινιας να συναντησει το πεπρωμενο του, τα κοστουμια η φωτογραφια και οτιδηποτε στον καμβα της ταινιας αποπνεει κλασσικο Τιμ Μπαρτον και οι ηθοποιοι του ειναι απλα εκπληκτικοι.
Ο Τζονυ Ντεπ στα γνωστα του μονοπατια ,αυτη τη φορα παει ενα βημα παραπερα αγγιζοντας την παρανοια που αποζητουσε στον ηρωα του ο σκηνοθετης και δινοντας μας μια υπεροχη ερμηνεια, ο ανεπαναληπτος Αλαν Ρικμαν και η Ελενα Μποναμ Καρτερ με μια λεξη : μοναδικοι.
Αν για καποιο λογο θεωρειτε οτι μπορειτε να αντεξετε το ποιητικο αυτο λουτρο αιματος μην χασετε το διαμαντακι αυτο που βγαινει αυτες τις μερες στην μεγαλη οθονη.
Προσωπικα εχω σβησει απο τη μνημη μου την κακη παρενθεση του Μπαρτον με τον πλανητη των πιθηκων και αναμενω με μεγαλο πια ενδιαφερον την επομενη του ταινια Alice in Wonderland .
He seldom laughed but he often smiled
He'd seen how civilized men behave
He never forgot and he never forgave
Not Sweeney
Not Sweeney Todd
The Demon Barber of Fleet Street..."
"The Ballad of Sweeney Todd" By Stephen Sondheim.
Φαινεται πως οταν σε δημιουργικο επιπεδο ο καλλιτεχνης βρεθει στο αποφασιστικο σκαλοπατι της καριερας του 2 ειναι οι επιλογες: Η συμβιβαζεται με τις τασεις της αγορας δρεποντας τις δαφνες απο τις τελευταιες του επιτυχιες η αυτοδαγκωνεται και ξαναγυρνα στις καλλιτεχνικες του ριζες κανοντας αυτο που εκανε και τον γεμιζε.
ο Tim Burton ανηκει σαφεστατα στην δευτερη κατηγορια .
Το 2001 κανοντας το Planet of the apes το φανατικο του κοινο παγωσε .
Οχι απο την ταινια που ηταν αξιοπρεπης αλλα απο τον σκηνοθετη γιατι μεχρι τοτε ειχε δειξει οτι αφηνει τη σφραγιδα του φαρδια πλατια xωρις να σκεφτει το κοστος.
Ειχαν προηγηθει τα προηγουμενα χρονια τα αριστουργηματικα Beetle Juice , Edward Scissorhands ,Batman Returns ,The Nightmare Before Christmas,Ed Wood ,Sleepy Hollow .
Το 2003 ξαναγυρνα στην αγαπημενη του θεματολογια (αυτη των ταινιων με περιπλοκο σεναριο και ποτισμενων με αιμα, θανατο , αγαπη, μισος και ερωτα παραφορο) με το Big Fish.
Ακολουθουν το Charlie and the Chocolate Factory και το Corpse Bride με την ιδια θεματολογια.
Υπεροχα δημιουργηματα με φανατικο κοινο αλλα και φανατικες αντικριτικες.
Ηταν ορατο οτι με τα The Nightmare Before Christmas ,Corpse Bride αλλα και το Charlie and the Chocolate Factory ο σκηνοθετης ειχε μια προτιμηση στα μιουζικαλ .
Φετος βουτα στα πιο βαθια του πηγαδια εμπνευσης και μας δινει το Sweeney Todd.
O Sweeney Todd μια αληθινη ιστορια του μεγαλυτερου δολοφονου κατ'εξακολουθηση στην ιστορια της Βρεττανιας και ενα υπεροχο μιουζικαλ οπως και απιστευτα επιτυχημενο και στις 2 οχθες του Ατλαντικου ηταν μια αληθινη προκληση για τον Μπαρτον.
Κινηματογραφωντας στην ουσια μια θεατρικη παρασταση και δινοντας τους θεατες του την αισθηση οτι βρισκονται σε σκηνη του Μπροντγουει η στις κλασσικες σκηνες του Λονδινου o Μπαρτον αρνειται να κινηθει στα ορια του επιτρεπτου χαριζοντας μας ενα σπλαττερ, μια ταινια τρομου με διαλογους τα κλασσικα τραγουδια της αυθεντικης μουσικης παραστασης και γεματη απο την ποιητικη του διαθεση .
Ποταμοι αιματος ,θανατου και απεχθειας προς την ζωη εναλλασονται στην ταινια με την αρχαια ελληνικη τραγωδια , τον ερωτα και την τρυφεροτητα.
Τα τραγουδια ειναι απλα υπεροχα (εστω κι αν απουσιαζει για πρωτη φορα ο στενος του συνεργατης Danny Elfman ), ο ρυθμος εχει τα σκαμπανεβασματα του ειδικα στην αρχη μεχρις οτου ο ηρωας της ταινιας να συναντησει το πεπρωμενο του, τα κοστουμια η φωτογραφια και οτιδηποτε στον καμβα της ταινιας αποπνεει κλασσικο Τιμ Μπαρτον και οι ηθοποιοι του ειναι απλα εκπληκτικοι.
Ο Τζονυ Ντεπ στα γνωστα του μονοπατια ,αυτη τη φορα παει ενα βημα παραπερα αγγιζοντας την παρανοια που αποζητουσε στον ηρωα του ο σκηνοθετης και δινοντας μας μια υπεροχη ερμηνεια, ο ανεπαναληπτος Αλαν Ρικμαν και η Ελενα Μποναμ Καρτερ με μια λεξη : μοναδικοι.
Αν για καποιο λογο θεωρειτε οτι μπορειτε να αντεξετε το ποιητικο αυτο λουτρο αιματος μην χασετε το διαμαντακι αυτο που βγαινει αυτες τις μερες στην μεγαλη οθονη.
Προσωπικα εχω σβησει απο τη μνημη μου την κακη παρενθεση του Μπαρτον με τον πλανητη των πιθηκων και αναμενω με μεγαλο πια ενδιαφερον την επομενη του ταινια Alice in Wonderland .
Last edited:
