Καταρχην, δηλωνω φαν του Μπαλλαρντ. Τον βρισκω απειρως πιο διεισδυτικο απʼ τον Οργουελ και πολυ πιο υπογειο απʼτον Σπινραντ. Οχι τοσο για τα αρχικα του σεναρια περιβαλλοντικης καταστροφης (αν και ειναι μαλλον επικαιρα στον αποηχο της COP15), αλλα για τα αποσυντεθημενα urban landscapes και τη ματια του στην ανθρωπινη συμπεριφορα, δοκιμια στην ψυχαναλυση. Με αυτην την αφετηρια βρισκω πολυ περισσοτερα κοινα σημεια επαφης του Bowie (Heroes, Man Who Fell On Earth) με τον Μπαλλαρντ παρα του Γκαρυ Νιουμαν (κομματι Cars) με τον Μπαλλαρντ, ο δευτερος κακεκτυπο του πρωτου.
Οσον αφορα το ντοκυμαντερ ειναι ευρυτερη η δουλεια του BBC πανω στις μουσικες «φυλες». Αντιστοιχο εχει γινει και με το προγκ Μπριταννια, υπαρχει στο ιδιο γνωστο μερος.
Ιστορικο ενδιαφερον θα ειχε και μια ματια στην Ελληνικη πραγματικοτητα. Την τεραστια επιρροη που ειχε η Αγγλικη μουσικη σκηνη αρχες των ʽ80s εδω. Οι χωροι, ο Πηγασος, το Νταντα, το Remember στην Πλακα που υπαρχει ακομα, κλπ. Υπηρχε πλειαδα ελληνικων γκρουπ που επηρεαστηκαν απʼολʼαυτα, αλλοι καρικατουρες αλλοι καπως πιο σοβαροι, και αντι ακμης-παρακμης πως απʼτον Αγγλικο στιχο το γυρισανε στο Ζαμπετα. Ας το δουν καποιοι «παραγωγοι» μας, δεκτο να κανεις Ελληνικο ντοκυμαντερ για το Screaminʼ Jay Hawkins, να περιμενουμε αισιως Αμερικανικο ντοκυμαντερ για την Ελληνικη μουσικη σκηνη των ʽ80s, ετσι για αντιπαραβολη; Ο Τζουμας θα ηταν ο πιο καταλληλος, Δρακουλας των Εξαρχειων. Κατʼαλλους βεβαια (και εμου), αστους να τους φαει το σκοταδι της ληθης, μπορει να ʽχουν και δικιο.
Πες και το αγαπημενο σου. Εγω κρατω τους Cabaret Voltaire και τη σκηνη του Σεφφιλντ. Παραλειψη του BBC να κλεινει ειρωνικα αναφορικα με τους Oasis γιατι αναδυομενη ηταν και η σκηνη του Bristol.
