Σημείωση: Τα περισσότερα links του κειμένου παραπέμπουν σε κλιπάκια του youtube.
Ακούγοντας τη λέξη "κλακέτες", οι περισσότεροι θυμούνται τον Fred Astaire και τον Gene Kelly. Πράγματι, εκείνη την εποχή τα παπουτσια με τις χαρακτηριστικές μεταλλικές πλάκες στα δάχτυλα και τα τακούνια έγιναν πασίγνωστα. Αργότερα πέρασαν στην αφάνεια, αλλά σήμερα φαίνεται πως αρχίζει μια δεύτερη περίοδος ακμής. Ομολογουμένως, ο πιο γνωστός κλακετίστας αυτή τη στιγμή είναι o... Mumble, o cartoon πιγκουίνος από το Happy Feet, αλλά και μόνο το ότι ένα blockbuster έχει θέμα τις κλακέτες είναι ένδειξη ότι σύντομα θα ακούσουμε πολλά πατώματα να... στενάζουν!
Tap ή tap dance είναι η αγγλική ονομασία του χορού που φέρεται να ξεκίνησε στη δεκαετία του 1830 στη Νέα Υόρκη. Βασισμένος πάνω σε ιρλανδέζικες φόρμες και στα αφρικάνικα κρουστά, ίσως και στο flamenco, έγινε η διασκέδαση της γειτονιάς, με τους χορευτές να ανταγωνίζονται στο ποιος θα κάνει τα καλύτερα βήματα. Στη συνέχεια, οι κλακετίστες πέρασαν στο χώρο του θεάματος, στο Vaudeville, στο θέατρο και στις μουσικές παραστάσεις μεγάλων jazz bands. Μάλιστα, για κάποιο καιρό οι κλακέτες ήταν η μόνη περίπτωση που επιτρεπόταν να εμφανιστεί μαύρος στη σκηνή.
Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση τις έκαναν γνωστές στον υπόλοιπο κόσμο και ήταν εκ των ουκ άνευ μέχρι περίπου το τέλος της δεκαετίας του '50. Η έλευση του rock'n'roll εκτόπισε τόσο την jazz, όσο και τις κλακέτες από τα φώτα της δημοσιότητας. Η wikipedia σημοτοδοτεί την αναγέννησή τους το 1979, με το ντοκυμανταίρ No Maps on My Taps. 10 χρόνια αργότερα, η 25η Μαΐου κυρήσσεται Εθνική Ημέρα Κλακετών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διακινδυνεύω την υπόθεση ότι οι Stomp (καθαρά tap νοοτροπίας) βοήθησαν στο να στραφεί η προσοχή του κόσμου στον ρυθμό, τουλάχιστον έξω από την Αμερική. Πέρυσι βγήκε στις αίθουσες το Happy Feet, ενώ πρόσφατα είδαμε στην Αθήνα τους Tap dogs, μια ομάδα από Αυστραλούς κλακετίστες. Παράλληλα, συναντάμε τάξεις tap σε όλο και περισσότερες σχολές χορού, ενώ δε λείπουν και αυτές που έχουν τις κλακέτες ως κύριο αντικείμενό τους. Ναι, ακόμα και στην Ελλάδα! Για του λόγου το αληθές, το Σεπτέμβριο διοργανώνεται στη Λευκάδα διεθνές φεστιβάλ κλακετών!
Πολλοί θα παραξενευτούν βλέποντας σύγχρονους tap dancers όπως π.χ. ο Savion Glover (που χάρισε τις κινήσεις του στον πιγκουίνο Mumble): Δεν φορούν φράκο όπως ο Fred Astaire, ούτε έχουν το μπαλετικο στυλ του Gene Kelly. Όντως, ενώ οι κλασσικές σχολές χορού διδάσκουν πιο "καθαρές" και "στητές" κλακέτες, φαίνεται πως τείνουν να επιβληθούν οι παραδοσιακές, με ένα πιο βαρύ, χαλαρό στυλ, και με το σώμα ελεύθερο να ακολουθεί το ρυθμό (Ίσως θυμάστε τον Gregory Hines στις Λευκές Νύχτες). Είτε έτσι είτε αλλιώς, το είδος φαίνεται να έχει μπει σε μία νέα φάση εξέλιξης - και ως χορός και ως κρουστό όργανο. Το ότι οι κλακέτες δεν είναι κατ' ανάγκη συνυφασμένες με τη jazz είναι κάτι που είχε συνειδητοποιηθεί από νωρίς (π.χ. Κονσέρτο για κλακετίστα και ορχήστρα του Morton Gould από το 1952!), αλλά μόλις πρόσφατα έγινε αντιληπτό και στο ευρύ κοινό. Οι πειραματισμοί άρχισαν, και αυτός είναι άλλος ένας λόγος να περιμένουμε πολλά από το tap στο μέλλον.
Ακούγοντας τη λέξη "κλακέτες", οι περισσότεροι θυμούνται τον Fred Astaire και τον Gene Kelly. Πράγματι, εκείνη την εποχή τα παπουτσια με τις χαρακτηριστικές μεταλλικές πλάκες στα δάχτυλα και τα τακούνια έγιναν πασίγνωστα. Αργότερα πέρασαν στην αφάνεια, αλλά σήμερα φαίνεται πως αρχίζει μια δεύτερη περίοδος ακμής. Ομολογουμένως, ο πιο γνωστός κλακετίστας αυτή τη στιγμή είναι o... Mumble, o cartoon πιγκουίνος από το Happy Feet, αλλά και μόνο το ότι ένα blockbuster έχει θέμα τις κλακέτες είναι ένδειξη ότι σύντομα θα ακούσουμε πολλά πατώματα να... στενάζουν!
Tap ή tap dance είναι η αγγλική ονομασία του χορού που φέρεται να ξεκίνησε στη δεκαετία του 1830 στη Νέα Υόρκη. Βασισμένος πάνω σε ιρλανδέζικες φόρμες και στα αφρικάνικα κρουστά, ίσως και στο flamenco, έγινε η διασκέδαση της γειτονιάς, με τους χορευτές να ανταγωνίζονται στο ποιος θα κάνει τα καλύτερα βήματα. Στη συνέχεια, οι κλακετίστες πέρασαν στο χώρο του θεάματος, στο Vaudeville, στο θέατρο και στις μουσικές παραστάσεις μεγάλων jazz bands. Μάλιστα, για κάποιο καιρό οι κλακέτες ήταν η μόνη περίπτωση που επιτρεπόταν να εμφανιστεί μαύρος στη σκηνή.
Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση τις έκαναν γνωστές στον υπόλοιπο κόσμο και ήταν εκ των ουκ άνευ μέχρι περίπου το τέλος της δεκαετίας του '50. Η έλευση του rock'n'roll εκτόπισε τόσο την jazz, όσο και τις κλακέτες από τα φώτα της δημοσιότητας. Η wikipedia σημοτοδοτεί την αναγέννησή τους το 1979, με το ντοκυμανταίρ No Maps on My Taps. 10 χρόνια αργότερα, η 25η Μαΐου κυρήσσεται Εθνική Ημέρα Κλακετών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διακινδυνεύω την υπόθεση ότι οι Stomp (καθαρά tap νοοτροπίας) βοήθησαν στο να στραφεί η προσοχή του κόσμου στον ρυθμό, τουλάχιστον έξω από την Αμερική. Πέρυσι βγήκε στις αίθουσες το Happy Feet, ενώ πρόσφατα είδαμε στην Αθήνα τους Tap dogs, μια ομάδα από Αυστραλούς κλακετίστες. Παράλληλα, συναντάμε τάξεις tap σε όλο και περισσότερες σχολές χορού, ενώ δε λείπουν και αυτές που έχουν τις κλακέτες ως κύριο αντικείμενό τους. Ναι, ακόμα και στην Ελλάδα! Για του λόγου το αληθές, το Σεπτέμβριο διοργανώνεται στη Λευκάδα διεθνές φεστιβάλ κλακετών!
Πολλοί θα παραξενευτούν βλέποντας σύγχρονους tap dancers όπως π.χ. ο Savion Glover (που χάρισε τις κινήσεις του στον πιγκουίνο Mumble): Δεν φορούν φράκο όπως ο Fred Astaire, ούτε έχουν το μπαλετικο στυλ του Gene Kelly. Όντως, ενώ οι κλασσικές σχολές χορού διδάσκουν πιο "καθαρές" και "στητές" κλακέτες, φαίνεται πως τείνουν να επιβληθούν οι παραδοσιακές, με ένα πιο βαρύ, χαλαρό στυλ, και με το σώμα ελεύθερο να ακολουθεί το ρυθμό (Ίσως θυμάστε τον Gregory Hines στις Λευκές Νύχτες). Είτε έτσι είτε αλλιώς, το είδος φαίνεται να έχει μπει σε μία νέα φάση εξέλιξης - και ως χορός και ως κρουστό όργανο. Το ότι οι κλακέτες δεν είναι κατ' ανάγκη συνυφασμένες με τη jazz είναι κάτι που είχε συνειδητοποιηθεί από νωρίς (π.χ. Κονσέρτο για κλακετίστα και ορχήστρα του Morton Gould από το 1952!), αλλά μόλις πρόσφατα έγινε αντιληπτό και στο ευρύ κοινό. Οι πειραματισμοί άρχισαν, και αυτός είναι άλλος ένας λόγος να περιμένουμε πολλά από το tap στο μέλλον.
