Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος τού Θανάση Παπακωνσταντίνου..´Η Βροχή Από Κάτω´.
Μετά το θαυμάσιο διπλό live,και ενω ειχαν προηγηθεί,οι ´ώριμες´δουλειές του,´Αγρύπνια´,και ´Βραχνός Προφήτης´,ο Παπακωνσταντίνου,μάς παρουσιάζει έναν απολύτως προσωπικό και ´κλειστό´δισκο,έναν δίσκο ´συνόλου´.
Πολύ συχνά στήν Ελλάδα αντιμετωπίζουμε με αμηχανία προσπάθειες ανθρώπων που δεν μπορούμε να τούς κατατάξουμε εύκολα.Τούς δίνουμε έτσι τον τίτλο τού τραγουδοποιού και καθαρίζουμε.Συνθέτες δυσκολευόμαστε να τούς πούμε διότι ο τίτλος αυτος εχει κατοχυρωθεί,απο ανθρωπους παλαιοτέρων γενεών,ακόμα και αν πρόκειται για τον Θωμά Μπακαλάκο.
Ο Λαρισαίος ,Παπακωνσταντίνου,παραμένει στην πόλη του κάνοντας τήν διαδρομή Μεταξοχώρι-Λάρισα-Ελλάδα.Μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει ενα πολυ ενδιαφέρον έργο,με συγχρονο ήχο,παντρεμένο με την ελληνική παραδοση.
Ο τελευταίος του δίσκος,αποτελεί για μένα μία ιδιαίτερα ευχαριστη έκπληξη.Δεν υπάρχει κομμάτι που θά θεωρηθεί ´επιτυχία ´απο τα ραδιόφωνα ,και μερικά απ´αυτά θα ειναι και δυσκολο να παιχτούν ´ζωντανά´.
Πλαισιωμένος απο σπουδαίους μουσικούς,παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο έργο,πού αφορά τίς υπαρξιακές του αγωνίες,και πού συνιστά υπέρβαση στην μέχρι τώρα πορεία του.
Την μουσική του συνοδεύουν οι φωνές των γιών του,η σπουδαία Μάρθα Φριντζήλα,η φωνή τού ποιητή Νίκου Καρούζου,μία υπέροχη Κυρία ,πού τραγουδά ένα Δημοτικό τραγουδι,διάφοροι ήχοι,θραύσματα απο φράσεις,μισοτελειωμένες λέξεις,και ..ο ίδιος.
Η ´Βροχή Από Κάτω´ειναι ενα έργο σκοτεινό,μοναχικό,αγωνιώδες,που επιτρέπει ακτίνες φωτός να περνάνε απο μικρές ρωγμές.
Θυμιζει ένα ταξίδι με τραίνο,με εναλλαγές τοπίων ,μία ταινία αυτοβιογραφική,χωρίς όμως να βλέπεις ποτέ τον πρωταγωνιστή.Ο ρόλος έχει δοθεί στούς άλλους.Όπου άλλοι ειναι οι μουσικές μνήμες,τά βιβλία πού άφησαν τα ίχνη τους,οι γιαγιάδες,η μυρωδιά τής γής,οι σταγονες του νερου,τά παιδιά,τά τοπία,οι απώλειες,οι γυναίκες,τα μικρά θαύματα,ο πόνος,ο θάνατος,τά τραγούδια,ο κάματος τού τεχνίτη.Ολα αυτα αποτυπωνονται σε ενα εργο συνόλου,πού συγκινεί βαθειά.
Τό έργο ξεκινά με μία απαγγελία,απο δύο παιδικές φωνές,χωρίς καμια θεατρικότητα,σάν όταν λεγαμε τα ποιήματα στο σχολείο.Συνεχίζει με ενα απλό σκοτεινό τραγούδι('Βάλια Κάλντα´),όπου ´τό νερό τής Βάλια Κάλντα......φέρνει από μακρυά λέξεις πού δέν ξεχωρίζουν,ιστορίες πού ανθίζουν κάτω από τήν γή´.Πιάνο ,κιθάρα,τσέλο,βιολί ,ακουστικό μπάσο καί τρομπέτα ,συνοδεύουν το τραγουδι.
Στό επόμενο κομμάτι ,ένα βαλκανικό μείγμα με σύγχρονο ένδυμα ακουγεται η φωνή του Νικου Καρουζου που λεει απο το παρελθόν´Ειμαι των αστρων ο σκύλος.Με τα ματια κοιτάζω ψηλά.με τά χέρια γιορτάζω τήν λάσπη´
Η φωνη βαθειά,από μία παλιά ηχογράφηση επιβεβαιώνει ότι ´Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη´.Το αναλογικό συνθεσαιζερ,δημιουργεί εναν ήχο στροβιλώδη και εφιαλτικο,μεχρι που ενα μικρο παιδακι που ψευδιζει ακουγεται στο βαθος και ´αλλάζει´καπως το τοπιο.
Ο Παπακωνσταντίνου στό παρακάτω(´ορυχεία´)ξεκινάει να περιγράφει ,συνοδεία ακουστικής κιθαρας,τον κοπο να τραγουδησει και να ´μιλήσει´
Και ενώ στην αρχη οι στιχοι του ειναι μεταφορικοι,και η φωνή διστακτική και χαμηλή,ακούγεται απο το βάθος μια αλλη φωνή-´Μίλα ανοιχτα ρε μλκα´-που´τόν απελευθερώνει,καί δυνατότερα πιά μάς απευθύνεται..´Πολλές φορές προσπάθησα,μα αυτά τά γμημένα,αντί νά βγούν στά χείλη μου,σφηνώνουν στόν αυχένα´.
Τό έργο συνεχίζεται με ένα από τα πιο σημαντικα κομμάτια του,που ονομάζεται ´Αϋπνη Πόλη´Αφορά διασκευή ποιήματος τού F.G.Lorca...'Oνειρο η ζωή δέν είναι,κι όποιος πόνεσε στόν πόνο,πάντοτε θέ νά πονάει,κι όποιος θάνατο φοβαται θά τον κουβαλα στους ώμους............................................κανείς στόν κόσμο δέν κοιμάται,ούτε ένας δέν κοιμάται´Η μουσική είναι πάντα σκοτεινή,ενας ´μακάβριος χορός´,πού φτάνει στό απώγειό του όταν ξανακουγεται το ποίημα του lorca αυτήν την φορά στά ισπανικά,απο μία γυναικεία φωνή,που θα μπορουσε να ειναι και η Τζεσικα Λανγκ ντυμενη στα κατάλευκα απο το ´All that Jazz',οπου υποδυόταν τόν θάνατο.
Στο επομενο κομματι κυριαρχει το τσέλο,και ειναι ενα ανάλαφρο κομμάτι,με τίτλο ´mou'klases t'arxidia kyrie moirarxe',όπου γινεται μνεία,πιθανώς στην γνωστη εγγραφη αναφορα ενος μοιραρχου στα 1920 ,που περιγραφει την στιχομυθία του με εναν κλέφτη τής εποχής.Και εδώ παλι μέσα στόν ανάλαφρο και ειρωνικο ρυθμο,´ξεπετάγεται η φωνή μιάς γυναίκας πού λέει ´κι τούν πιάσαμι τούν κλέφτ´.Εδω ο piazzolla-εμμονή του συνθέτη-ο μοίραρχος καί η χωριάτισσα συνυπάρχουν αρμονικά.
Το επομενο κομμάτι αφορά τά παράδοξα τής φύσης ,αυτά τά μικρα θαύματα.Τίτλος ´sara'.Αναφορα στην πεταλουδα Heliconius sara,που χρησιμοποιει το κυάνιο πού παραγεται -ώς αμυντικό και θανατηφόρο μέσο-απο το φρουτο του παθους,για να μετατραπει σε πανεμορφη πεταλουδα.Ετσι ´σπαζοντας τον αγνωστο κωδικα´η πεταλούδα μετατρέπει τήν δηλητηριώδη για αλλους οργανισμους ουσια,σε παραγοντα εξέλιξής της. Ωδή στήν sara λοιπόν!!!.
Ακολουθούν τα κομμάτια Ή βροχή από κάτω´,και ´Τό όνειρο τής σκιάς´.Εδω κυριαρχουν τα εγχορδα,μέ ένα μινιμαλιστικό τρόπο.Τό μοτίβο παραμένει τό ίδιο.Μονότονο,απειλητικό,σκοτεινό.Τόν τόνο τόν δίνει η κραυγή μιάς γυναίκας´Η Ζωή μου περιτριγυρίζεται Θανάτους´.Οι οδύνες τών απωλειών ,είναι εδώ.Ο φοβος τής λήθης ειναι εδώ.Στό ένθετο υπαρχει ποίημα που ξεκιναει με τους στίχους´Είμαι η σκιά στό σκαλοπάτι (κανείς δέν νοιάζεται)'.
Σάν φυσική´συνέχεια ακολουθεί το τραγούδι-απαγγελία ´Τά Μολύβια´.Αναφερεται στά μολύβια τών μαραγκων πού ζωντανευουν τίς νύχτες,και σαλταρουν στα στηθη των γυναικων, που ειναι κολλημενες σαν παλια εξωφυλλα στους τοιχους του μαγαζιου.Αλλά,τρελλαμενα απο την επιθυμια ´ξεχνανε ´τον νομο τής βαρύτητας,και πεφτουν απότομα στο δαπεδο.Ετσι το πρωί όταν ανοίξει το μαγαζί ο μαραγκός,θα τα βρει πεσμενα κατω,και θα τα σηκωσει ´Λές καί σηκώνει μιά τυχαία πέτρα τής αυλής............ανύποπτος για το αύριο,θλιμένος για το χτές,ανίδεος γιά τά θαύματα πού γίνονται τίς νύχτες´!!!!!
Και ενώ ο ακροατής έχει αφοσιωθεί στα μικρά νυχτερινά θαματα,πού περνάνε απαρατήρητα από τούς ανθρωπους,ο συνθέτης τόν οδηγεί σέ ενα δημοτικο τραγουδι(Eνα Παλληκαράκι),ένα άλλο γήινο θαύμα πού συγκινεί μέσα στην απλότητά του.Είναι ένα τραγούδι πού θα μπορούσε,να τό λέει η γιαγιά τού καθενός μας,αν φυσικά δέν τήν χλευάζαμε ως ´οπισθοδρομική´,και άν καθόμαστε νά τήν ακούσουμε,σάν άνθρωποι μέ ρίζες και όχι σάν χάσκακες εξόριστοι τού τόπου μας.Δίπλα από τήν γιαγιά περνάνε σύγχρονοι ήχοι πού δένουν μέ τό τραγούδι.
Τό πολύ όμορφο εύρημα τού συνθέτη είναι ότι πάνω απο´τήν φωνή τής Κυρίας που λέει το δημοτικό τραγουδι,ακούγεται η φωνή μιάς νέας γυναίκας η οποία προσπαθεί να ´μάθει ´το τραγουδι,και το σιγοτραγουδά μασώντας τσιχλα με τήν αφέλεια τής νεότερης γενιάς.Οταν τελειωνει η γιαγια το τραγουδι, η μικρη το συνεχίζει μόνη της!!!
Και συνεχιζεται ο δίσκος με ¨Τον Satie στην Χιμάρα´.Κιθάρα,ακουστικό μπασο,κρουστά,κατασκευάζουν μία μελωδία δυτική πού στο βάθος της ακουγονται ήχοι πολυφωνικοί.Ο συνθετης σημειωνει´Τα μαύρα πλήκτρα εγιναν κοράκια καί χαθήκαν,καί τ´ασπρα νύφες τού χιονιού πού στήν χιμάρα πέφτει.´.
Ακολουθουν παιδικές φωνές που λενε...´Τώρα Τέλος´.Και το πραγματικο τέλος έρχεται με μία διαφορετική εκτέλεση τής ¨Αϋπνης Πόλης´,πιό ρυθμικής και στακάτης.
Ο δίσκος τού Θανάση Παπακωνσταντίνου θα μπορουσε να είναι μια κινηματογραφικη ταινια.Αν ανήκε σέ ξένο συνθέτη θά είχαν γραφτεί διθύραμβοι.
Στην ´Βροχή Από Κάτω´,ο συνθετης ´σπαει´την φόρμα και τό μετέωρο βήμά του περνάει στήν άλλη όχθη τής μουσικής.Το δημοτικο τραγουδι ,η ρόκ,ο Πεσσοα,οι λήσταρχοι του 1920,οι γιαγιαδες μας,ο καρουζος,ο piazzolla,o satie,ειναι εδω .Και δέν ακολουθούν παράλληλους μουσικούς δρόμους,αλλά μάς προσφέρουν ένα μουσικο αμάλγαμα ,πού όσο το ακούς τόσο το αγαπάς.
Ο Θανασης Παπακωνσταντίνου στήν ωριμότερη μουσικά στιγμη του ειναι ενας μουσικός -πολίτης τού κόσμου.Και γιά νά μπορεί να ειναι κατι τετοιο,κατ´αρχήν ειναι πολίτης τής χώρας του.Γιατί έχει επίγνωση τής ρίζας του.Διαφορετικά θά ήταν ενα πολυπολιτισμικό μαλάκιο.
Ακουγοντας τόν δίσκο του ,και ενθυμουμενος μια πρόσφατη συνέντευξή του στήν ´Καθημερινή τής Κυριακής´,όπου θεωρει ότι ο παλιος Σαββόπουλος του εδειξε καποιους δρόμους στήν ανάπτυξη τής δικής του μουσικής ιδιαιτερότητας ,δέν μπορώ παρά να ξαναθυμηθώ τον ´Μπαλλο´του αντιφατικού Διονύση.Οταν έβγαζε εκεινον τον δίσκο 30τοσα χρόνια πρίν,κανείς ακόμα δέν είχε υποψιαστεί τί θά πεί Ethnic .Αργότερα βέβαια τόμαθε και ο sting,και διαφοροι αλλοι νεκροθάφτες.
Ο τελευταιος δίκος του Θαναση Παπακωνσταντινου αποτελει μια ευτυχη μουσική στιγμη για την Ελληνικη και οχι μονον Μουσικη.Προσωπικα τόν έχω συμπεριλαβει στους 5-10 καλύτερους δισκους του 2006,άν καί είναι πολύ ενωρίς ακόμα.
Καλή Ακρόαση.
Υ.Γ.
Συμφορουμίτες του μουσικου φορουμ,μήν αποστρέψετε τό βλέμμα ,επειδή ειναι ελληνικος δισκος.
Υ.γ2
Τό κείμενο είχε γραφτεί στίς αρχές Απριλίου.,για το προηγούμενο forum.Ως εκ θαύματος πρίν από λίγο καιρό,το βρήκα μέσα στά mail μου,και το ξαναβάζω εδώ.Ο Θ.Π.,είχε απο τήν ´Αγρυπνία´δείξει ότι προχωράει σέ νέους δρόμους.Ναναι καλά,στήν σημερινή ελληνική λειψυδρία..
************
Μετά το θαυμάσιο διπλό live,και ενω ειχαν προηγηθεί,οι ´ώριμες´δουλειές του,´Αγρύπνια´,και ´Βραχνός Προφήτης´,ο Παπακωνσταντίνου,μάς παρουσιάζει έναν απολύτως προσωπικό και ´κλειστό´δισκο,έναν δίσκο ´συνόλου´.
Πολύ συχνά στήν Ελλάδα αντιμετωπίζουμε με αμηχανία προσπάθειες ανθρώπων που δεν μπορούμε να τούς κατατάξουμε εύκολα.Τούς δίνουμε έτσι τον τίτλο τού τραγουδοποιού και καθαρίζουμε.Συνθέτες δυσκολευόμαστε να τούς πούμε διότι ο τίτλος αυτος εχει κατοχυρωθεί,απο ανθρωπους παλαιοτέρων γενεών,ακόμα και αν πρόκειται για τον Θωμά Μπακαλάκο.
Ο Λαρισαίος ,Παπακωνσταντίνου,παραμένει στην πόλη του κάνοντας τήν διαδρομή Μεταξοχώρι-Λάρισα-Ελλάδα.Μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει ενα πολυ ενδιαφέρον έργο,με συγχρονο ήχο,παντρεμένο με την ελληνική παραδοση.
Ο τελευταίος του δίσκος,αποτελεί για μένα μία ιδιαίτερα ευχαριστη έκπληξη.Δεν υπάρχει κομμάτι που θά θεωρηθεί ´επιτυχία ´απο τα ραδιόφωνα ,και μερικά απ´αυτά θα ειναι και δυσκολο να παιχτούν ´ζωντανά´.
Πλαισιωμένος απο σπουδαίους μουσικούς,παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο έργο,πού αφορά τίς υπαρξιακές του αγωνίες,και πού συνιστά υπέρβαση στην μέχρι τώρα πορεία του.
Την μουσική του συνοδεύουν οι φωνές των γιών του,η σπουδαία Μάρθα Φριντζήλα,η φωνή τού ποιητή Νίκου Καρούζου,μία υπέροχη Κυρία ,πού τραγουδά ένα Δημοτικό τραγουδι,διάφοροι ήχοι,θραύσματα απο φράσεις,μισοτελειωμένες λέξεις,και ..ο ίδιος.
Η ´Βροχή Από Κάτω´ειναι ενα έργο σκοτεινό,μοναχικό,αγωνιώδες,που επιτρέπει ακτίνες φωτός να περνάνε απο μικρές ρωγμές.
Θυμιζει ένα ταξίδι με τραίνο,με εναλλαγές τοπίων ,μία ταινία αυτοβιογραφική,χωρίς όμως να βλέπεις ποτέ τον πρωταγωνιστή.Ο ρόλος έχει δοθεί στούς άλλους.Όπου άλλοι ειναι οι μουσικές μνήμες,τά βιβλία πού άφησαν τα ίχνη τους,οι γιαγιάδες,η μυρωδιά τής γής,οι σταγονες του νερου,τά παιδιά,τά τοπία,οι απώλειες,οι γυναίκες,τα μικρά θαύματα,ο πόνος,ο θάνατος,τά τραγούδια,ο κάματος τού τεχνίτη.Ολα αυτα αποτυπωνονται σε ενα εργο συνόλου,πού συγκινεί βαθειά.
Τό έργο ξεκινά με μία απαγγελία,απο δύο παιδικές φωνές,χωρίς καμια θεατρικότητα,σάν όταν λεγαμε τα ποιήματα στο σχολείο.Συνεχίζει με ενα απλό σκοτεινό τραγούδι('Βάλια Κάλντα´),όπου ´τό νερό τής Βάλια Κάλντα......φέρνει από μακρυά λέξεις πού δέν ξεχωρίζουν,ιστορίες πού ανθίζουν κάτω από τήν γή´.Πιάνο ,κιθάρα,τσέλο,βιολί ,ακουστικό μπάσο καί τρομπέτα ,συνοδεύουν το τραγουδι.
Στό επόμενο κομμάτι ,ένα βαλκανικό μείγμα με σύγχρονο ένδυμα ακουγεται η φωνή του Νικου Καρουζου που λεει απο το παρελθόν´Ειμαι των αστρων ο σκύλος.Με τα ματια κοιτάζω ψηλά.με τά χέρια γιορτάζω τήν λάσπη´
Η φωνη βαθειά,από μία παλιά ηχογράφηση επιβεβαιώνει ότι ´Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη´.Το αναλογικό συνθεσαιζερ,δημιουργεί εναν ήχο στροβιλώδη και εφιαλτικο,μεχρι που ενα μικρο παιδακι που ψευδιζει ακουγεται στο βαθος και ´αλλάζει´καπως το τοπιο.
Ο Παπακωνσταντίνου στό παρακάτω(´ορυχεία´)ξεκινάει να περιγράφει ,συνοδεία ακουστικής κιθαρας,τον κοπο να τραγουδησει και να ´μιλήσει´
Και ενώ στην αρχη οι στιχοι του ειναι μεταφορικοι,και η φωνή διστακτική και χαμηλή,ακούγεται απο το βάθος μια αλλη φωνή-´Μίλα ανοιχτα ρε μλκα´-που´τόν απελευθερώνει,καί δυνατότερα πιά μάς απευθύνεται..´Πολλές φορές προσπάθησα,μα αυτά τά γμημένα,αντί νά βγούν στά χείλη μου,σφηνώνουν στόν αυχένα´.
Τό έργο συνεχίζεται με ένα από τα πιο σημαντικα κομμάτια του,που ονομάζεται ´Αϋπνη Πόλη´Αφορά διασκευή ποιήματος τού F.G.Lorca...'Oνειρο η ζωή δέν είναι,κι όποιος πόνεσε στόν πόνο,πάντοτε θέ νά πονάει,κι όποιος θάνατο φοβαται θά τον κουβαλα στους ώμους............................................κανείς στόν κόσμο δέν κοιμάται,ούτε ένας δέν κοιμάται´Η μουσική είναι πάντα σκοτεινή,ενας ´μακάβριος χορός´,πού φτάνει στό απώγειό του όταν ξανακουγεται το ποίημα του lorca αυτήν την φορά στά ισπανικά,απο μία γυναικεία φωνή,που θα μπορουσε να ειναι και η Τζεσικα Λανγκ ντυμενη στα κατάλευκα απο το ´All that Jazz',οπου υποδυόταν τόν θάνατο.
Στο επομενο κομματι κυριαρχει το τσέλο,και ειναι ενα ανάλαφρο κομμάτι,με τίτλο ´mou'klases t'arxidia kyrie moirarxe',όπου γινεται μνεία,πιθανώς στην γνωστη εγγραφη αναφορα ενος μοιραρχου στα 1920 ,που περιγραφει την στιχομυθία του με εναν κλέφτη τής εποχής.Και εδώ παλι μέσα στόν ανάλαφρο και ειρωνικο ρυθμο,´ξεπετάγεται η φωνή μιάς γυναίκας πού λέει ´κι τούν πιάσαμι τούν κλέφτ´.Εδω ο piazzolla-εμμονή του συνθέτη-ο μοίραρχος καί η χωριάτισσα συνυπάρχουν αρμονικά.
Το επομενο κομμάτι αφορά τά παράδοξα τής φύσης ,αυτά τά μικρα θαύματα.Τίτλος ´sara'.Αναφορα στην πεταλουδα Heliconius sara,που χρησιμοποιει το κυάνιο πού παραγεται -ώς αμυντικό και θανατηφόρο μέσο-απο το φρουτο του παθους,για να μετατραπει σε πανεμορφη πεταλουδα.Ετσι ´σπαζοντας τον αγνωστο κωδικα´η πεταλούδα μετατρέπει τήν δηλητηριώδη για αλλους οργανισμους ουσια,σε παραγοντα εξέλιξής της. Ωδή στήν sara λοιπόν!!!.
Ακολουθούν τα κομμάτια Ή βροχή από κάτω´,και ´Τό όνειρο τής σκιάς´.Εδω κυριαρχουν τα εγχορδα,μέ ένα μινιμαλιστικό τρόπο.Τό μοτίβο παραμένει τό ίδιο.Μονότονο,απειλητικό,σκοτεινό.Τόν τόνο τόν δίνει η κραυγή μιάς γυναίκας´Η Ζωή μου περιτριγυρίζεται Θανάτους´.Οι οδύνες τών απωλειών ,είναι εδώ.Ο φοβος τής λήθης ειναι εδώ.Στό ένθετο υπαρχει ποίημα που ξεκιναει με τους στίχους´Είμαι η σκιά στό σκαλοπάτι (κανείς δέν νοιάζεται)'.
Σάν φυσική´συνέχεια ακολουθεί το τραγούδι-απαγγελία ´Τά Μολύβια´.Αναφερεται στά μολύβια τών μαραγκων πού ζωντανευουν τίς νύχτες,και σαλταρουν στα στηθη των γυναικων, που ειναι κολλημενες σαν παλια εξωφυλλα στους τοιχους του μαγαζιου.Αλλά,τρελλαμενα απο την επιθυμια ´ξεχνανε ´τον νομο τής βαρύτητας,και πεφτουν απότομα στο δαπεδο.Ετσι το πρωί όταν ανοίξει το μαγαζί ο μαραγκός,θα τα βρει πεσμενα κατω,και θα τα σηκωσει ´Λές καί σηκώνει μιά τυχαία πέτρα τής αυλής............ανύποπτος για το αύριο,θλιμένος για το χτές,ανίδεος γιά τά θαύματα πού γίνονται τίς νύχτες´!!!!!
Και ενώ ο ακροατής έχει αφοσιωθεί στα μικρά νυχτερινά θαματα,πού περνάνε απαρατήρητα από τούς ανθρωπους,ο συνθέτης τόν οδηγεί σέ ενα δημοτικο τραγουδι(Eνα Παλληκαράκι),ένα άλλο γήινο θαύμα πού συγκινεί μέσα στην απλότητά του.Είναι ένα τραγούδι πού θα μπορούσε,να τό λέει η γιαγιά τού καθενός μας,αν φυσικά δέν τήν χλευάζαμε ως ´οπισθοδρομική´,και άν καθόμαστε νά τήν ακούσουμε,σάν άνθρωποι μέ ρίζες και όχι σάν χάσκακες εξόριστοι τού τόπου μας.Δίπλα από τήν γιαγιά περνάνε σύγχρονοι ήχοι πού δένουν μέ τό τραγούδι.
Τό πολύ όμορφο εύρημα τού συνθέτη είναι ότι πάνω απο´τήν φωνή τής Κυρίας που λέει το δημοτικό τραγουδι,ακούγεται η φωνή μιάς νέας γυναίκας η οποία προσπαθεί να ´μάθει ´το τραγουδι,και το σιγοτραγουδά μασώντας τσιχλα με τήν αφέλεια τής νεότερης γενιάς.Οταν τελειωνει η γιαγια το τραγουδι, η μικρη το συνεχίζει μόνη της!!!
Και συνεχιζεται ο δίσκος με ¨Τον Satie στην Χιμάρα´.Κιθάρα,ακουστικό μπασο,κρουστά,κατασκευάζουν μία μελωδία δυτική πού στο βάθος της ακουγονται ήχοι πολυφωνικοί.Ο συνθετης σημειωνει´Τα μαύρα πλήκτρα εγιναν κοράκια καί χαθήκαν,καί τ´ασπρα νύφες τού χιονιού πού στήν χιμάρα πέφτει.´.
Ακολουθουν παιδικές φωνές που λενε...´Τώρα Τέλος´.Και το πραγματικο τέλος έρχεται με μία διαφορετική εκτέλεση τής ¨Αϋπνης Πόλης´,πιό ρυθμικής και στακάτης.
Ο δίσκος τού Θανάση Παπακωνσταντίνου θα μπορουσε να είναι μια κινηματογραφικη ταινια.Αν ανήκε σέ ξένο συνθέτη θά είχαν γραφτεί διθύραμβοι.
Στην ´Βροχή Από Κάτω´,ο συνθετης ´σπαει´την φόρμα και τό μετέωρο βήμά του περνάει στήν άλλη όχθη τής μουσικής.Το δημοτικο τραγουδι ,η ρόκ,ο Πεσσοα,οι λήσταρχοι του 1920,οι γιαγιαδες μας,ο καρουζος,ο piazzolla,o satie,ειναι εδω .Και δέν ακολουθούν παράλληλους μουσικούς δρόμους,αλλά μάς προσφέρουν ένα μουσικο αμάλγαμα ,πού όσο το ακούς τόσο το αγαπάς.
Ο Θανασης Παπακωνσταντίνου στήν ωριμότερη μουσικά στιγμη του ειναι ενας μουσικός -πολίτης τού κόσμου.Και γιά νά μπορεί να ειναι κατι τετοιο,κατ´αρχήν ειναι πολίτης τής χώρας του.Γιατί έχει επίγνωση τής ρίζας του.Διαφορετικά θά ήταν ενα πολυπολιτισμικό μαλάκιο.
Ακουγοντας τόν δίσκο του ,και ενθυμουμενος μια πρόσφατη συνέντευξή του στήν ´Καθημερινή τής Κυριακής´,όπου θεωρει ότι ο παλιος Σαββόπουλος του εδειξε καποιους δρόμους στήν ανάπτυξη τής δικής του μουσικής ιδιαιτερότητας ,δέν μπορώ παρά να ξαναθυμηθώ τον ´Μπαλλο´του αντιφατικού Διονύση.Οταν έβγαζε εκεινον τον δίσκο 30τοσα χρόνια πρίν,κανείς ακόμα δέν είχε υποψιαστεί τί θά πεί Ethnic .Αργότερα βέβαια τόμαθε και ο sting,και διαφοροι αλλοι νεκροθάφτες.
Ο τελευταιος δίκος του Θαναση Παπακωνσταντινου αποτελει μια ευτυχη μουσική στιγμη για την Ελληνικη και οχι μονον Μουσικη.Προσωπικα τόν έχω συμπεριλαβει στους 5-10 καλύτερους δισκους του 2006,άν καί είναι πολύ ενωρίς ακόμα.
Καλή Ακρόαση.
Υ.Γ.
Συμφορουμίτες του μουσικου φορουμ,μήν αποστρέψετε τό βλέμμα ,επειδή ειναι ελληνικος δισκος.
Υ.γ2
Τό κείμενο είχε γραφτεί στίς αρχές Απριλίου.,για το προηγούμενο forum.Ως εκ θαύματος πρίν από λίγο καιρό,το βρήκα μέσα στά mail μου,και το ξαναβάζω εδώ.Ο Θ.Π.,είχε απο τήν ´Αγρυπνία´δείξει ότι προχωράει σέ νέους δρόμους.Ναναι καλά,στήν σημερινή ελληνική λειψυδρία..
************
