- 18 June 2006
- 484
The Cure – Trilogy
Το Νοέμβριο του 2002 ο Robert Smith μάζεψε τους Cure (Perry Bamonte στην κιθάρα, Jason Cooper στα ντραμς, Simon Gallup στο μπάσο και Roger O'Donnell στα κίμπορντς) για 2 κοντσέρτα στο Tempodrom του Βερολίνου για να παίξουν ζωντανά τρία ολόκληρα άλμπουμ τους, το δημιουργικό τους ζενίθ "Pornography" (1982), το "Disintegration" (1989) και το "Bloodflowers" (2000) όπως ακριβώς είχαν ηχογραφηθεί στους δίσκους.
Τα δύο κοντσέρτα μαγνητοσκοπήθηκαν και από το υλικό αυτό προέκυψε ένα χορταστικό σετ από 2 δίσκους συνολικής διάρκειας περίπου 3,5 ωρών που κυκλοφόρησε το 2003.
Ο πρώτος δίσκος αρχίζει με το δυναμικό "One Hundred Years" από το "Pornography" για να συνεχίσει στο ίδιο κλίμα για περίπου 40 λεπτά, με το κυκλώπειο μπάσο και τα τύμπανα που λες και ακούγονται από παγανιστική τελετή να χτίζουν κυριολεκτικά τα κομμάτια, τις κιθάρες να υπογραμμίζουν την μελωδία και τα κίμπορντς σε καθαρά υποστηρικτικό ρόλο.
Ο Smith, με το έντονο μακιγιάζ και το περίεργο χτένισμα, δέσμιος της περσόνας που πρόβαλλε τότε στα 80's, τραγουδάει εξαιρετικά χωρίς να απευθύνεται σχεδόν ποτέ στο κοινό, παρά μόνο στο τέλος κάθε άλμπουμ για να αναγγείλει το επόμενο (see you in 7 years).
Με το τέλος του Pornography, διάλειμμα, για να συνεχίσουν αμέσως μετά με το "Disintegration" όπου ο ρυθμός πέφτει, οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο αδύναμες και τα κίμπορντς αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο για να τονίσουν τη θλίψη και τη μελαγχολία των κομματιών.
Στον δεύτερο δίσκο έχουμε το "Bloodflowers" όπου υπάρχει το ίδιο κλίμα με τον Smith προς το τέλος να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να σολάρει στην κιθάρα.
Λίγο πριν το τέλος και μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού, το γκρουπ επανέρχεται με δύο κομμάτια από το "Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me" του 1987, τα "If Only We Could Sleep" και "The Kiss".
Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στους φωτισμούς με το γκρουπ να λούζεται πότε σε εκτυφλωτικό μπλέ, πότε σε παρακμιακό κόκκινο ή καυτό πορτοκαλί και παράλληλες δέσμες λευκού φωτός να σχίζουν το λιτό σκηνικό πίσω από το γκρουπ πάνω στο οποίο που και που προβάλλονται ψυχεδελικά μοτίβα.
Η εικόνα είναι σε αναμορφικό 16:9 κάδρο, καθαρή σαν κρύσταλλο και με εξαιρετική λεπτομέρεια αφού έχουν χρησιμοποιηθεί ψηφιακές high definition κάμερες, ο ήχος απλά άψογος, σε Dolby Digital 5.1 και PCM Stereo.
Ένα εξαιρετικό σετ για τους φίλους τους και για όλους όσους έμειναν εμβρόντητοι από τον δυναμίτη που λέγεται "Pornography" εκεί πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 80....
Το Νοέμβριο του 2002 ο Robert Smith μάζεψε τους Cure (Perry Bamonte στην κιθάρα, Jason Cooper στα ντραμς, Simon Gallup στο μπάσο και Roger O'Donnell στα κίμπορντς) για 2 κοντσέρτα στο Tempodrom του Βερολίνου για να παίξουν ζωντανά τρία ολόκληρα άλμπουμ τους, το δημιουργικό τους ζενίθ "Pornography" (1982), το "Disintegration" (1989) και το "Bloodflowers" (2000) όπως ακριβώς είχαν ηχογραφηθεί στους δίσκους.
Τα δύο κοντσέρτα μαγνητοσκοπήθηκαν και από το υλικό αυτό προέκυψε ένα χορταστικό σετ από 2 δίσκους συνολικής διάρκειας περίπου 3,5 ωρών που κυκλοφόρησε το 2003.
Ο πρώτος δίσκος αρχίζει με το δυναμικό "One Hundred Years" από το "Pornography" για να συνεχίσει στο ίδιο κλίμα για περίπου 40 λεπτά, με το κυκλώπειο μπάσο και τα τύμπανα που λες και ακούγονται από παγανιστική τελετή να χτίζουν κυριολεκτικά τα κομμάτια, τις κιθάρες να υπογραμμίζουν την μελωδία και τα κίμπορντς σε καθαρά υποστηρικτικό ρόλο.
Ο Smith, με το έντονο μακιγιάζ και το περίεργο χτένισμα, δέσμιος της περσόνας που πρόβαλλε τότε στα 80's, τραγουδάει εξαιρετικά χωρίς να απευθύνεται σχεδόν ποτέ στο κοινό, παρά μόνο στο τέλος κάθε άλμπουμ για να αναγγείλει το επόμενο (see you in 7 years).
Με το τέλος του Pornography, διάλειμμα, για να συνεχίσουν αμέσως μετά με το "Disintegration" όπου ο ρυθμός πέφτει, οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο αδύναμες και τα κίμπορντς αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο για να τονίσουν τη θλίψη και τη μελαγχολία των κομματιών.
Στον δεύτερο δίσκο έχουμε το "Bloodflowers" όπου υπάρχει το ίδιο κλίμα με τον Smith προς το τέλος να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να σολάρει στην κιθάρα.
Λίγο πριν το τέλος και μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού, το γκρουπ επανέρχεται με δύο κομμάτια από το "Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me" του 1987, τα "If Only We Could Sleep" και "The Kiss".
Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στους φωτισμούς με το γκρουπ να λούζεται πότε σε εκτυφλωτικό μπλέ, πότε σε παρακμιακό κόκκινο ή καυτό πορτοκαλί και παράλληλες δέσμες λευκού φωτός να σχίζουν το λιτό σκηνικό πίσω από το γκρουπ πάνω στο οποίο που και που προβάλλονται ψυχεδελικά μοτίβα.
Η εικόνα είναι σε αναμορφικό 16:9 κάδρο, καθαρή σαν κρύσταλλο και με εξαιρετική λεπτομέρεια αφού έχουν χρησιμοποιηθεί ψηφιακές high definition κάμερες, ο ήχος απλά άψογος, σε Dolby Digital 5.1 και PCM Stereo.
Ένα εξαιρετικό σετ για τους φίλους τους και για όλους όσους έμειναν εμβρόντητοι από τον δυναμίτη που λέγεται "Pornography" εκεί πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 80....
