- 17 June 2006
- 14,350
8 Μαΐου του 2006 είναι η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας στην Αγγλία, από τη 4AD του καινούργιου άλμπουμ του Scott Walker με τίτλο Drift. Το έχω κάνει pre-order φυσικά, από την πρώτη στιγμή της αναγγελίας του.
Βγάζει περίπου ένα στα 10 χρόνια και περιμένω να είναι τυπικός Scott Walker. Περίπλοκος, στομφώδης, μεγαλοπρεπής, αγέρωχος, ξετσίπωτα περίτεχνος, φαντασμένος, αιθέριος, μεγαλορρήμων, ακατανόητος, κρύφιος, εξεζητημένος και πέρα για πέρα Προσωπικός. Οι δίσκοι του μοιάζουν με απύθμενους και δυσνόητους στοχασμούς. Ωρες ώρες είναι μη-ακροάσιμοι: αναμμένα κάρβουνα, τόσο φορτισμένοι συναισθηματικά που καταντούν ανυπόφοροι. Εχεις την εντύπωση ενός μεταβατικού προσωπικού απολογισμού, τόσο ισχυρού που κάνει οτιδήποτε άλλο γύρω του να κοκκινίζει από ντροπή. Αριες και Delta blues θρηνωδίες που ξετυλίγονται σαν κουβάρι, Δύσκολο, βαρύ υλικό, αντισυμβατικό ως εκεί που δεν παίρνει, εχθρικό, χωρίς τις παραμικρές παραχωρήσεις στον ακροατή. Μοιάζουν με ανακοινωθέντα από κάποιον εξώτερο κόσμο που κυριαρχεί το Σκοτάδι. Αποστασιοποιημένοι από οτιδήποτε που έχει έστω και αμυδρή σχέση με το Ροκ, μπορούν άνετα να παραταχθούν τόσο δίπλα στα lieder του Franz Schubert όσο και στα τραγούδια του Van Morrison. Καθένας τους και μιά τυφλή, αμέθοδη, συνολική, ολοκληρωτική επίθεση στις αισθήσεις απ αυτές που μόνο Ποιητές ξέρουν να εξαπολύουν.
Ανήκω σ αυτούς τους απειροελάχιστους που πιστεύουν ότι το Climate Of Hunter, αν και μισοτελειωμένο, είναι πιθανόν ο πιο σπουδαίος δίσκος που κυκλοφόρησε στη δεκαετία του ’80, και το Tilt , το αντίστοιχό του για τη δεκαετία του ’90. Θυμάμαι ακόμα πόσο με παίδεψαν αρχικά αυτοί οι δίσκοι. Δύσκολοι ακόμα και να τους περιγράψεις, θέλουν χρόνο και επανειλλημμένες ακροάσεις. Με τα χρόνια αποδείχτηκαν και οι δύο timeless που σημαίνει εκτός χρόνου και με την έννοια ότι δεν γερνάνε, τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία τους παραμένουν το ίδιο παράξενοι και μοναδικοί. Στο Climate Of Hunter έπαιζε ακουστική κιθάρα ο Mark Knopfler των Dire Straits: ποτέ στη ζωή μου δεν τον άκουσα να παίζει όπως εκεί. Σοπράνο σαξόφωνο έπαιζε ο θρυλικός Evan Parker. Ο δίσκος ήταν κάπου ανάμεσα στο Music For Films του Brian Eno κι ένα αργό μέρος από Συμφωνία του Μάλερ, ώρες ώρες αλλόκοτος και υπνωτικός κι αλλού Μαγικός, με ένα απίστευτο φάσμα από ήχους και επιρροές που έκαναν το τελικό αποτέλεσμα τόσο πρωτόγνωρο και απαράμιλλο, κάτι μίλια μακρυά από οτιδήποτε κυκλοφόρησε στη δεκαετία του 80 και θα μπορούσε έστω και χαλαρά να χαρακτηρισθεί Ροκ: τι Ροκ...ο δίσκος ήταν στον κόσμο του: καθόλου ατονικός αλλά και χωρίς κάτι αναγνωρίσιμο, ένα σόλο, ένα ρυθμικό μοτίβο, κάτι που να μπορείς να αντιληφθείς, να το εντάξεις σε οποιαδήποτε από τις ‘σχολές’ που ήξερες μέχρι τότε: έμοιαζε με κρεσέντο σε συνεχή κλιμάκωση. Ενα κρεσέντο ψιλοδουλεμένο με απίστευτη σχολαστικότητα και ακρίβεια που θύμιζαν το Brian Wilson και τον Phil Spector αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο μακρυά απ αυτούς –και από τις θρυλικές κυκλοφορίες των Walker Brothers από τη δεκαετία του 60- όσο ίσως ο Μπετόβεν από τον John Barry ή ο Charlie Patton από τον Robert Cray. Στην αρχή, θυμάμαι, το έβαζα στο πλατώ αραιά και πού, προσπαθώντας να το αποκωδικοποιήσω, να το καταλάβω. Ηταν πολύ δύσκολο να το συνδέσω με το παρελθόν του Scott Walker: τα 4 θρυλικά άλμπουμ του απ τα παληά έμοιαζαν με Top Of The Pops, τούτο δώ έμοιαζε να ζεί σε μιά σκοτεινή επικράτεια που κατοικούσαν ο Artaud, ο Beckett, ο Paul Celan. Με τον καιρό το άκουγα όλο και πιό συχνά μέχρι που κόλλησα και πιά το άκουγα συνέχεια, σαν σε πυρετό και πέρα για πέρα μαγεμένος. Tο Tilt ήρθε το 1995: αν το προηγούμενό του ήταν δυσνόητο και ακαταλαβίστικο αυτό εδώ ήταν δύο βήματα εμπρός: απογυμνωμένο και αστραφτερό, παράξενο και απόκοσμο παλίμψηστο μιάς προσωπικής, τέλεια ατομικής γλώσσας. Μιά Οδύσσεια συντριπτική, σχεδόν ανυπόφορη, τόσο ηθικά όσο και καλλιτεχνικά που κάνει οτιδήποτε άλλο θέλεις να ακούσεις να ηχεί περίπου ποταπό, χυδαίο, αναιμικό σε σύγκριση μαζί της.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία αν το Drift θα είναι ‘καλό’. Είμαι περίεργος αν για μένα θα είναι ο δίσκος της χρονιάς ή αυτός της δεκαετίας.
