Από τη μία έχεις το απόλυτα κατάμαυρο και ταυτόχρονα λυτρωτικό δράμα από τον σύγχρονο μάστορα του είδους (Αρονόφσκι), και από την άλλη έχεις μια από τις καλύτερες εικαστικές δημιουργίες στο σινεμά. Τί κι αν η ταινία είναι δύσκολη με τις τρεις αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες μέσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Τί κι αν σου δημιουργεί ένα διαρκή κόμπο στο λαιμό, και ένα διαρκές δάκρυ έτοιμο να χυθεί από την θλίψη. Η ταινία είναι ότι λυτρωτικότερο είδα τα τελυταία χρόνια. Και όχι μόνο στο τέλος της. Υπάρχει μια διαρκείς μάχη για την απελευθέρωση του πνεύματος από το σώμα, σε όλα τα επίπεδα από το πιο θρησκευτικό, στο πιο φιλοσοφικό. Στο τέλος μπορεί να ξεφεύγει λιγάκι με τα εφέ -γι αυτό ίσως και οι αρνητικές κριτικές- αλλά δεν βλέπω πως αλλιώς θα μπορούσε να πάει την ταινία πιο πέρα από εκεί που την είχε τοποθετήσει στην κανονική της διάρκεια.
Πιο λεπτομεριακά τώρα, και με την επιφύλαξη της μίας μόνο θέασης στο σινεμά (προβλέπονται τουλάχιστον άλλες δύο), μου άρεσαν τα τεχνάσματα που εφηύρε ο Αρονόφσκι για να συνδέσει τις ιστορίες του μεταξύ τους. Άλματα μέσα στο χρόνο μεν, θέμα απόλυτα διαχρονικό δε. Η Ζωή, η αιώνια ζωή κόντρα στο θάνατο. Είναι ο θάνατος μια ασθένεια ή αποτελεί μέρος του βίου μας;
Μου άρεσαν πάρα πολύ τα κάδρα του Αρονόφσκι. Όχι μόνο για τα εφέ, αυτά ήταν το λιγότερο (καθόλου ευκαταφρόνητα όμως πιστέψτε με). Μου άρεσε η οικονομία στο κάδρο, είτε επρόκειτο για το πιο φορτωμένο (π.χ. το ταξίδι μέσα στο νεφέλωμα), είτε για το πιο λιτό (όπως αυτό με το ζευγάρι στο χιόνι). Όλα στη σωστή τους θέση.
Ο ρυθμός. Ο ρυθμός ήταν ίσως το πιο δύσκολο σημείο της ταινίας, γιατί υπέβαλε τον θεατή στη θλίψη και δεν του έδινε έξοδο διαφυγής. Δεν υπήρχε καμία διακύμανση. Ένας ρυθμός, αργός βασανιστικός σχεδόν. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να φανταστώ αυτή την ταινία αλλιώς.
Οι ηθοποιοί, Χιου Τζάκμαν και Ρέητσελ Βάις, άψογοι. Η Μπέρστυν έδωσε πάλι βροντερό παρόν σε Β' ρόλο, ενώ και όλοι οι μικροί ρόλοι στάθηκαν αξιοπρεπώς, σε μια ταινία που οι πρωταγωνιστές απλά τη γέμιζαν με την παρουσία τους.
Και ερχόμαστε στο βαρύ πυροβολικό της ταινίας. Art direction, production design, cinematography, visual effects. Άριστα σε όλους. Και σε μια δουλειά που φαίνεται ότι αντιμετωπίσθηκε ενιαία από όλους τους εμπλεκόμενους συντελεστές. Τα εφέ όσο πλούσια και να ήταν δεν επισκίασαν τη φωτογραφία, και το ντεκόρ. Η σύλληψη του διαστημοπλοίου ήταν απίστευτη ιδέα. Η σκηνές στη ισπανία του 16ου αιώνα έχουν κι αυτές εξαιρετική αισθητική. Όλη η ταινία έχει εξαιρετική φωτογραφία, με ένα κοντράστ να αναδυκνύει τις λεπτομέρειες στο δέρμα, αλλά και τα γενικά να είναι άψογα φωτισμένα.
Την είδα χωρίς να έχω διαβάσει κριτικές, απλά γιατί θεωρώ ότι ανήκω στο κοινό του Αρονόφσκι. Μου αρέσουν οι ταινίες που κάνει παρά τον πεσιμισμό και την πίκρα για τη ζωή, που βγάζουν στο πανί. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι βλέπεται ευχάριστα. Δεν είναι για πρώτο ραντεβού, ούτε για ποπ κορν. Θέλει προβληματισμό και σκέψη. Και κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αλλά και για το εικαστικό μέρος και μόνο, αξίζει να τη δείτε.
Πιο λεπτομεριακά τώρα, και με την επιφύλαξη της μίας μόνο θέασης στο σινεμά (προβλέπονται τουλάχιστον άλλες δύο), μου άρεσαν τα τεχνάσματα που εφηύρε ο Αρονόφσκι για να συνδέσει τις ιστορίες του μεταξύ τους. Άλματα μέσα στο χρόνο μεν, θέμα απόλυτα διαχρονικό δε. Η Ζωή, η αιώνια ζωή κόντρα στο θάνατο. Είναι ο θάνατος μια ασθένεια ή αποτελεί μέρος του βίου μας;
Μου άρεσαν πάρα πολύ τα κάδρα του Αρονόφσκι. Όχι μόνο για τα εφέ, αυτά ήταν το λιγότερο (καθόλου ευκαταφρόνητα όμως πιστέψτε με). Μου άρεσε η οικονομία στο κάδρο, είτε επρόκειτο για το πιο φορτωμένο (π.χ. το ταξίδι μέσα στο νεφέλωμα), είτε για το πιο λιτό (όπως αυτό με το ζευγάρι στο χιόνι). Όλα στη σωστή τους θέση.
Ο ρυθμός. Ο ρυθμός ήταν ίσως το πιο δύσκολο σημείο της ταινίας, γιατί υπέβαλε τον θεατή στη θλίψη και δεν του έδινε έξοδο διαφυγής. Δεν υπήρχε καμία διακύμανση. Ένας ρυθμός, αργός βασανιστικός σχεδόν. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να φανταστώ αυτή την ταινία αλλιώς.
Οι ηθοποιοί, Χιου Τζάκμαν και Ρέητσελ Βάις, άψογοι. Η Μπέρστυν έδωσε πάλι βροντερό παρόν σε Β' ρόλο, ενώ και όλοι οι μικροί ρόλοι στάθηκαν αξιοπρεπώς, σε μια ταινία που οι πρωταγωνιστές απλά τη γέμιζαν με την παρουσία τους.
Και ερχόμαστε στο βαρύ πυροβολικό της ταινίας. Art direction, production design, cinematography, visual effects. Άριστα σε όλους. Και σε μια δουλειά που φαίνεται ότι αντιμετωπίσθηκε ενιαία από όλους τους εμπλεκόμενους συντελεστές. Τα εφέ όσο πλούσια και να ήταν δεν επισκίασαν τη φωτογραφία, και το ντεκόρ. Η σύλληψη του διαστημοπλοίου ήταν απίστευτη ιδέα. Η σκηνές στη ισπανία του 16ου αιώνα έχουν κι αυτές εξαιρετική αισθητική. Όλη η ταινία έχει εξαιρετική φωτογραφία, με ένα κοντράστ να αναδυκνύει τις λεπτομέρειες στο δέρμα, αλλά και τα γενικά να είναι άψογα φωτισμένα.
Την είδα χωρίς να έχω διαβάσει κριτικές, απλά γιατί θεωρώ ότι ανήκω στο κοινό του Αρονόφσκι. Μου αρέσουν οι ταινίες που κάνει παρά τον πεσιμισμό και την πίκρα για τη ζωή, που βγάζουν στο πανί. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι βλέπεται ευχάριστα. Δεν είναι για πρώτο ραντεβού, ούτε για ποπ κορν. Θέλει προβληματισμό και σκέψη. Και κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αλλά και για το εικαστικό μέρος και μόνο, αξίζει να τη δείτε.
