Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Todd Rundgren - 'Something/Anything?'
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 4706" data-attributes="member: 62"><p><img src="http://images-jp.amazon.com/images/P/B0000032WL.09.LZZZZZZZ.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p>Κυκλοφόρησε το 1972 και στα χέρια μου έφτασε 4 χρόνια αργότερα. Το θεωρώ μέσα στους 10 καλύτερους δίσκους που βγήκαν στα ‘70s. Ενα Ποπ Αριστούργημα. Ηταν διπλό άλμπουμ τότε. Ο Rundgren έπαιζε τα πάντα μόνος του στις 3 πλευρές, στην 4η τον συνόδευαν κάτι μισθοφόροι των στούντιο. Κανένα κομμάτι δεν ξεχωρίζει – όλα είναι υπέροχα μέσα σ αυτή την εντυπωσιακά εκλεκτική παρέλαση από στύλ που διατρέχουν τη λευκή soul, τη θριαμβευτική, περίχαρη power pop, τις μπαλάντες και τα μεταλλικά freak-outs. Η αποκάλυψη ήταν τα backing vocals και ο ρόλος τους στο πως ένα καλό τραγούδι γίνεται αξέχαστο – ήταν η πόρτα μου για το Σύμπαν του Brian Wilson και των Beach Boys που μέχρι τότε ‘τους ξεπέταγα’ σαν χαζοχαρούμενους χλεχλέδες. Οι συνθέσεις είναι εξαίσιες και λεπτοδουλεμένες, μικρά αραβουργήματα, άλλοτε υπνωτικές, άλλοτε τελείως εκστατικές, πάντα εύθραυστες, ευαίσθητες, εκλεπτυσμένες ακόμα κι όταν μαίνεται η ηλεκτρική καταιγίδα. Ο δίσκος, ακόμα και τώρα, φαίνεται να γεφυρώνει το White Album των Beatles με το Sign O The Times του Prince και, από πολλές απόψεις, είναι μέχρι σήμερα αξεπέραστος.</p><p>Ο Rundgren έμελλε να συνεχίσει να φτιάχνει τέτοιους δίσκους σε ολόκληρη τη διάρκεια των επόμενων 20 χρόνων, μόνος στο στούντιο. Οι δίσκοι του έγιναν συνώνυμο του τεχνοκρατικού φετιχισμού, της τελειοθηρίας, του σολιψισμού του στούντιο, άνισοι, με πολλές ιδιοφυείς στιγμές και άφθονη ακουστική ‘γκατζεταρία’, συνθεσάϊζερς σε ιντερλούδια που αλλοιθώριζαν προς το Συμφωνικό ροκ και φόρους τιμής στα ινδάλματά του. Το αμέσως επόμενο άλμπουμ -‘A Wizard, A True Star’ (1973)- σαν σύλληψη, πρέπει να είναι ο πιό φιλόδοξος ροκ δίσκος που φτιάχτηκε ποτέ. Ψάχνοντας την προϊστορία του ‘ανακάλυψα’ θυμάμαι τότε τους Nazz, το πρώτο του γκρούπ: αντιπροσωπεύονται με ένα κομμάτι στη θρυλική συλλογή-Βίβλο των πανκς με τίτλο ‘Nuggets: Original Artyfacts From The First Psychedelic Era, 1965-1968’. Είναι το ‘Open My Eyes’, ένα ντελίριο από αφηνιασμένες κιθάρες και μπόλικη παραμόρφωση που φέρνει στο νού τους Who : στο κέντρο αυτού του ορυμαγδού ακούς μιά εξαίσια, σχεδόν καταπραϋντική, πανέμορφη μελωδία που παραπέμπει στον Brian Wilson και σε κάνει να λειώνεις. </p><p>Τελευταία φορά που άκουσα κάτι δικό του ήταν στο ‘Lost In The Stars’, τη συλλογή-φόρο τιμής του Hal Willner στη μουσική του Κούρτ Βάϊλ. Επίσης τα άλμπουμ ‘A Cappella’ και ‘2nd Wind’, δίσκοι που πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσεις Δεύτερη (ή και 3η, 4η...) Ευκαιρία.</p><p></p><p>Για μένα δεν νοείται λίστα των ‘70s χωρίς το ‘Something/Anything?’ μέσα στην πρώτη δεκάδα.</p><p>Τα ‘A Wizard, A True Star’ και ‘Faithful’ είναι οι προφανείς επόμενες επιλογές. Το ‘Todd’ μου αρέσει, κόντρα ακόμα και σε πιστούς φίλους του που το θεωρούν αποτυχημένο. Αλλά ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου κατέχει το ‘Runt: The Ballad of Todd Rundgren’.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 4706, member: 62"] [IMG]http://images-jp.amazon.com/images/P/B0000032WL.09.LZZZZZZZ.jpg[/IMG] Κυκλοφόρησε το 1972 και στα χέρια μου έφτασε 4 χρόνια αργότερα. Το θεωρώ μέσα στους 10 καλύτερους δίσκους που βγήκαν στα ‘70s. Ενα Ποπ Αριστούργημα. Ηταν διπλό άλμπουμ τότε. Ο Rundgren έπαιζε τα πάντα μόνος του στις 3 πλευρές, στην 4η τον συνόδευαν κάτι μισθοφόροι των στούντιο. Κανένα κομμάτι δεν ξεχωρίζει – όλα είναι υπέροχα μέσα σ αυτή την εντυπωσιακά εκλεκτική παρέλαση από στύλ που διατρέχουν τη λευκή soul, τη θριαμβευτική, περίχαρη power pop, τις μπαλάντες και τα μεταλλικά freak-outs. Η αποκάλυψη ήταν τα backing vocals και ο ρόλος τους στο πως ένα καλό τραγούδι γίνεται αξέχαστο – ήταν η πόρτα μου για το Σύμπαν του Brian Wilson και των Beach Boys που μέχρι τότε ‘τους ξεπέταγα’ σαν χαζοχαρούμενους χλεχλέδες. Οι συνθέσεις είναι εξαίσιες και λεπτοδουλεμένες, μικρά αραβουργήματα, άλλοτε υπνωτικές, άλλοτε τελείως εκστατικές, πάντα εύθραυστες, ευαίσθητες, εκλεπτυσμένες ακόμα κι όταν μαίνεται η ηλεκτρική καταιγίδα. Ο δίσκος, ακόμα και τώρα, φαίνεται να γεφυρώνει το White Album των Beatles με το Sign O The Times του Prince και, από πολλές απόψεις, είναι μέχρι σήμερα αξεπέραστος. Ο Rundgren έμελλε να συνεχίσει να φτιάχνει τέτοιους δίσκους σε ολόκληρη τη διάρκεια των επόμενων 20 χρόνων, μόνος στο στούντιο. Οι δίσκοι του έγιναν συνώνυμο του τεχνοκρατικού φετιχισμού, της τελειοθηρίας, του σολιψισμού του στούντιο, άνισοι, με πολλές ιδιοφυείς στιγμές και άφθονη ακουστική ‘γκατζεταρία’, συνθεσάϊζερς σε ιντερλούδια που αλλοιθώριζαν προς το Συμφωνικό ροκ και φόρους τιμής στα ινδάλματά του. Το αμέσως επόμενο άλμπουμ -‘A Wizard, A True Star’ (1973)- σαν σύλληψη, πρέπει να είναι ο πιό φιλόδοξος ροκ δίσκος που φτιάχτηκε ποτέ. Ψάχνοντας την προϊστορία του ‘ανακάλυψα’ θυμάμαι τότε τους Nazz, το πρώτο του γκρούπ: αντιπροσωπεύονται με ένα κομμάτι στη θρυλική συλλογή-Βίβλο των πανκς με τίτλο ‘Nuggets: Original Artyfacts From The First Psychedelic Era, 1965-1968’. Είναι το ‘Open My Eyes’, ένα ντελίριο από αφηνιασμένες κιθάρες και μπόλικη παραμόρφωση που φέρνει στο νού τους Who : στο κέντρο αυτού του ορυμαγδού ακούς μιά εξαίσια, σχεδόν καταπραϋντική, πανέμορφη μελωδία που παραπέμπει στον Brian Wilson και σε κάνει να λειώνεις. Τελευταία φορά που άκουσα κάτι δικό του ήταν στο ‘Lost In The Stars’, τη συλλογή-φόρο τιμής του Hal Willner στη μουσική του Κούρτ Βάϊλ. Επίσης τα άλμπουμ ‘A Cappella’ και ‘2nd Wind’, δίσκοι που πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσεις Δεύτερη (ή και 3η, 4η...) Ευκαιρία. Για μένα δεν νοείται λίστα των ‘70s χωρίς το ‘Something/Anything?’ μέσα στην πρώτη δεκάδα. Τα ‘A Wizard, A True Star’ και ‘Faithful’ είναι οι προφανείς επόμενες επιλογές. Το ‘Todd’ μου αρέσει, κόντρα ακόμα και σε πιστούς φίλους του που το θεωρούν αποτυχημένο. Αλλά ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου κατέχει το ‘Runt: The Ballad of Todd Rundgren’. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Todd Rundgren - 'Something/Anything?'
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…