- 17 June 2006
- 49,350
Υπάρχει έντεχνο blues? Σαφώς και υπάρχει.
Υπάρχει έντεχνο blues που να συνδυάζεται με ροκ? Υπάρχει.
Υπάρχει όμως έντεχνο blues που να συνδυάζεται με το ροκ, την country, το ήχο του Nashville, jazz, αλλά συγχρόνως να μην προδίδει τις αυθεντικές blues ρίζες του?
Εδώ πλέον τα πράγματα είναι σχεδόν μονοσήμαντα και ακούν σε ένα όνομα Allman Brothers.
Ένα συγκρότημα που χτυπήθηκε τόσο άδικα από τη μοίρα πάνω στο απώγειο της επιτυχίας τους. Κανείς δεν ξέρει πως θα ήταν 5-10 χρόνια μετά το διπλό θανατικό. Ίσως και καλύτερα έτσι γιατί ύστερα η παρακμή ήρθε τόσο γρήγορα που δεν μας έκανε εντύπωση.
Τα αδέρφια Duane και Gregg Allman μεγάλωσαν στο Nashville. Στην καρδιά του νότου και της country μουσικής. Ο μικρός Gregg πήρε στα γενέθλιά του μια κιθάρα. Ο μεγάλος προτίμησε μια Harley ! Πιο ύστερα ο μικρός έμαθε τον μεγάλο να παίζει κιθάρα. Από τα μικρά συγκροτήματα του γυμνασίου τα αδέρφια προχώρησαν και έφτιαξαν το πρώτο τους αληθινό συγκρότημα τους Hourglass όπου πιά ο μικρός παίζει πλήκτρα και τραγουδάει.
Κάπου την ίδια εποχή γνωρίζονται με τον κιθαρίστα Dicky Betts και τον μπασίστα Berry Oakley.
Τα χρήματα δυστυχώς δεν έρχονται και σε κάποια δοκιμαστικά οι παραγωγοί της εποχής μένουν με το στόμα ανοιχτό με το παίξιμο της κιθάρας του Duane που ήταν μια μεγάλη μορφή. Όσο ο Duane είχε το μπουκαλάκι του slide στο αριστερό του δαχτυλάκι ήταν πραγματικά άπιαστος. Γρήγορα έρχονται προτάσεις και αρχίζει να συνοδεύει ονόματα όπως ο Wilson Pickett, Clarence Carter, Aretha Franklin, King Curtis. Ο Duane γίνεται περιζήτητος και σχεδόν κοιμάται στο στούντιο κάτω από την προστασία του αφεντικού της Atlantic.
Η μεγάλη του αυτή επιτυχία τους δίνει ώθηση για κάτι δικό τους. Στο γκρουπ έρχονται και 2 drummers! Οι Butch Trucks και Jai Johanny Johanson (τι όνομα!)
Μπαίνουν στο στούντιο αποφασισμένοι να κάνουν κάτι αλλιώτικο από το σωρό. Μπλούζ μεν …. αλλά……!!!
Ο πρώτος δίσκος βγαίνει το 69 με τον τίτλο Allman brothers band. Ο ήχος καινούργιος. Πίσω δυό ατμομηχανές να δουλεύουν ασταμάτητα, πλαισιώνοντας τον δυναμικό μπασίστα, μπροστά η φωνή του Gregg, τυπική χαρακτηριστική αμερικάνικη του νότου ντουμπλάροντας επίσης με B3 κάτι μάλλον σπάνιο για τα συγκροτήματα της εποχής και στα πλάγια 2 κιθάρες. Μια κιθάρα καθαρά με νότιο ήχο (Betts) και Η ΦΩΝΗ – η slide του Duane. Που να σταθείς? Στην αχτύπητη rhythm section? Στα φωνητικά? Στα τρία πρώτα όργανα? Που?
Η καλή μέρα απ την αρχή φαίνεται. Στον πρώτο δίσκο ξεχωρίζουν:
Black hearted woman. Ασύλληπτη εισαγωγή. Σε 7/8 !!! (μιλάμε για γκρουπ που υποτίθεται παίζει blues) Συνεχίζει μετά βέβαια στα 8/8, αλλά ήδη το σοκ οι ακροατές το έχουν φάει! Τα σόλα ακολουθούν, τρία στη σειρά. Betts, Gregg, Duane. Στο τέλος έρχονται τα θέματα που ντουμπλάρονται από τον Gregg στη φωνή και τον Duane στη slide. Κάτι που ίσως μόνο οι Zeppelin το κάνανε. Για τον αμερικάνικο νότο? Δεύτερη καρπαζιά.
Trouble no more. Πάρτε ένα δείγμα τι θα πει διπλα τύμπανα. Σχεδόν μόνο αυτοί το είχαν – και με επιτυχία. Επίσης ο τυπικός ήχος Duane.
Dreams. Υποβλητικό, σχεδόν επικό κομμάτι, να κυριαρχεί ουσιαστικά σε μια νότα που παίζεται από το B3 και τονίζεται με την κιθάρα εδώ κι εκεί. Μέχρι να έρθει η κορύφωση στο πρώτο refrain με τον κλαψιάρικο ήχο του Duane. Η ενορχήστρωση σχεδόν σε κλασικές δομές. Όχι αυτό δεν είναι blues… και τότε τι είναι? Σόλο Betts και Duane μακρύ ατέλειωτο. Και μετά την επανάληψη πριν το σβήσιμο ένα θέμα σε τρεις φωνές από τις δύο κιθάρες και το B3 με τον ήχο της slide πάλι να ξεχωρίζει. 7.5 σχεδόν λεπτά σε δίσκο ντεμπούτο του 1969…. Μάλλον όχι άσχημα.
Whipping post. Οι καρπαζιές συνεχίζονται στο αποσβολωμένο αμερικάνικο κοινό. Εισαγωγή με κιθάρα και τύμπανα σε 11/8. Ούτε ο Σκαλκώτας να ήταν! Αρχικά νομίζεις ότι είναι 3/8. Μετά καταλαβαίνεις όταν κάτι δεν πάει καλά ότι είναι 3 φορές 3/8 και μια 2/8. Πρέπει να είχαν πολύ θράσσος τα αδέρφια. Καταλήγει σε 12/8. Δεν θυμίζει και πάλι μπλουζ. Μάλλον ροκ θα έλεγες. Μόνο εκεί στο refrain και μετά… τι στο καλό blues με τα όλα του. Ναι η δομή είναι εδώ. Σίγουρα! Μα τι γίνεται ? Ένα ξέσπασμα, ακολουθεί μια φοβερή γέφυρα και ξανά το θέμα της εισαγωγής των 11/8 σε τρεις φωνές! Δεν πάμε καλά…. Έρχεται ένα σόλο του Duane και μετά ένα του Betts, και μετά όλα τα όργανα κλιμακώνουν νότα νότα μια ολόκληρη οκτάβα για να καταλήξουν σε ένα τυπικότατο φινάλε blues.
Εξωπραγματικό.
Ναι. Για την εποχή (και όχι μόνο).
Υπάρχει έντεχνο blues που να συνδυάζεται με ροκ? Υπάρχει.
Υπάρχει όμως έντεχνο blues που να συνδυάζεται με το ροκ, την country, το ήχο του Nashville, jazz, αλλά συγχρόνως να μην προδίδει τις αυθεντικές blues ρίζες του?
Εδώ πλέον τα πράγματα είναι σχεδόν μονοσήμαντα και ακούν σε ένα όνομα Allman Brothers.
Ένα συγκρότημα που χτυπήθηκε τόσο άδικα από τη μοίρα πάνω στο απώγειο της επιτυχίας τους. Κανείς δεν ξέρει πως θα ήταν 5-10 χρόνια μετά το διπλό θανατικό. Ίσως και καλύτερα έτσι γιατί ύστερα η παρακμή ήρθε τόσο γρήγορα που δεν μας έκανε εντύπωση.
Τα αδέρφια Duane και Gregg Allman μεγάλωσαν στο Nashville. Στην καρδιά του νότου και της country μουσικής. Ο μικρός Gregg πήρε στα γενέθλιά του μια κιθάρα. Ο μεγάλος προτίμησε μια Harley ! Πιο ύστερα ο μικρός έμαθε τον μεγάλο να παίζει κιθάρα. Από τα μικρά συγκροτήματα του γυμνασίου τα αδέρφια προχώρησαν και έφτιαξαν το πρώτο τους αληθινό συγκρότημα τους Hourglass όπου πιά ο μικρός παίζει πλήκτρα και τραγουδάει.
Κάπου την ίδια εποχή γνωρίζονται με τον κιθαρίστα Dicky Betts και τον μπασίστα Berry Oakley.
Τα χρήματα δυστυχώς δεν έρχονται και σε κάποια δοκιμαστικά οι παραγωγοί της εποχής μένουν με το στόμα ανοιχτό με το παίξιμο της κιθάρας του Duane που ήταν μια μεγάλη μορφή. Όσο ο Duane είχε το μπουκαλάκι του slide στο αριστερό του δαχτυλάκι ήταν πραγματικά άπιαστος. Γρήγορα έρχονται προτάσεις και αρχίζει να συνοδεύει ονόματα όπως ο Wilson Pickett, Clarence Carter, Aretha Franklin, King Curtis. Ο Duane γίνεται περιζήτητος και σχεδόν κοιμάται στο στούντιο κάτω από την προστασία του αφεντικού της Atlantic.
Η μεγάλη του αυτή επιτυχία τους δίνει ώθηση για κάτι δικό τους. Στο γκρουπ έρχονται και 2 drummers! Οι Butch Trucks και Jai Johanny Johanson (τι όνομα!)
Μπαίνουν στο στούντιο αποφασισμένοι να κάνουν κάτι αλλιώτικο από το σωρό. Μπλούζ μεν …. αλλά……!!!
Ο πρώτος δίσκος βγαίνει το 69 με τον τίτλο Allman brothers band. Ο ήχος καινούργιος. Πίσω δυό ατμομηχανές να δουλεύουν ασταμάτητα, πλαισιώνοντας τον δυναμικό μπασίστα, μπροστά η φωνή του Gregg, τυπική χαρακτηριστική αμερικάνικη του νότου ντουμπλάροντας επίσης με B3 κάτι μάλλον σπάνιο για τα συγκροτήματα της εποχής και στα πλάγια 2 κιθάρες. Μια κιθάρα καθαρά με νότιο ήχο (Betts) και Η ΦΩΝΗ – η slide του Duane. Που να σταθείς? Στην αχτύπητη rhythm section? Στα φωνητικά? Στα τρία πρώτα όργανα? Που?
Η καλή μέρα απ την αρχή φαίνεται. Στον πρώτο δίσκο ξεχωρίζουν:
Black hearted woman. Ασύλληπτη εισαγωγή. Σε 7/8 !!! (μιλάμε για γκρουπ που υποτίθεται παίζει blues) Συνεχίζει μετά βέβαια στα 8/8, αλλά ήδη το σοκ οι ακροατές το έχουν φάει! Τα σόλα ακολουθούν, τρία στη σειρά. Betts, Gregg, Duane. Στο τέλος έρχονται τα θέματα που ντουμπλάρονται από τον Gregg στη φωνή και τον Duane στη slide. Κάτι που ίσως μόνο οι Zeppelin το κάνανε. Για τον αμερικάνικο νότο? Δεύτερη καρπαζιά.
Trouble no more. Πάρτε ένα δείγμα τι θα πει διπλα τύμπανα. Σχεδόν μόνο αυτοί το είχαν – και με επιτυχία. Επίσης ο τυπικός ήχος Duane.
Dreams. Υποβλητικό, σχεδόν επικό κομμάτι, να κυριαρχεί ουσιαστικά σε μια νότα που παίζεται από το B3 και τονίζεται με την κιθάρα εδώ κι εκεί. Μέχρι να έρθει η κορύφωση στο πρώτο refrain με τον κλαψιάρικο ήχο του Duane. Η ενορχήστρωση σχεδόν σε κλασικές δομές. Όχι αυτό δεν είναι blues… και τότε τι είναι? Σόλο Betts και Duane μακρύ ατέλειωτο. Και μετά την επανάληψη πριν το σβήσιμο ένα θέμα σε τρεις φωνές από τις δύο κιθάρες και το B3 με τον ήχο της slide πάλι να ξεχωρίζει. 7.5 σχεδόν λεπτά σε δίσκο ντεμπούτο του 1969…. Μάλλον όχι άσχημα.
Whipping post. Οι καρπαζιές συνεχίζονται στο αποσβολωμένο αμερικάνικο κοινό. Εισαγωγή με κιθάρα και τύμπανα σε 11/8. Ούτε ο Σκαλκώτας να ήταν! Αρχικά νομίζεις ότι είναι 3/8. Μετά καταλαβαίνεις όταν κάτι δεν πάει καλά ότι είναι 3 φορές 3/8 και μια 2/8. Πρέπει να είχαν πολύ θράσσος τα αδέρφια. Καταλήγει σε 12/8. Δεν θυμίζει και πάλι μπλουζ. Μάλλον ροκ θα έλεγες. Μόνο εκεί στο refrain και μετά… τι στο καλό blues με τα όλα του. Ναι η δομή είναι εδώ. Σίγουρα! Μα τι γίνεται ? Ένα ξέσπασμα, ακολουθεί μια φοβερή γέφυρα και ξανά το θέμα της εισαγωγής των 11/8 σε τρεις φωνές! Δεν πάμε καλά…. Έρχεται ένα σόλο του Duane και μετά ένα του Betts, και μετά όλα τα όργανα κλιμακώνουν νότα νότα μια ολόκληρη οκτάβα για να καταλήξουν σε ένα τυπικότατο φινάλε blues.
Εξωπραγματικό.
Ναι. Για την εποχή (και όχι μόνο).
Last edited:
