3 και να καίνε - ένα δηλητήριο

[supersonic]

Το έλεγα χτες στον Ντοκ, πρέπει λίγο να σφιχτούμε.
Είμαστε πολύ χαλαροί και κουλ και αραδιάζουμε περισπούδαστα τις δισκοθήκες μας.
Ιδού η Ρόδος.
Διαλέξτε ΕΝΑΝ δίσκο που είναι γιά σας το απαύγασμα της μουσικής σας διέλευσης από τον κόσμο τούτο.
Εναν που να αξίζει γιά σας και μόνο γιά σας.
Τεκμηριώστε κατάλληλα ή πείτε απλά "γιατί έτσι μ αρέσει", "γιατί μου σηκώνεται... η τρίχα", "γιατί έβγαινα ραντεβού με δαύτο", "γιατί μου μιλάει".

Επειδή είναι δύσκολο, μπορείτε να περιορίσετε την επιλογή αρχικά σε τρείς δίσκους και αν τα καταφέρετε να επιλέξετε έναν.
Συναγωνίζονται όλα τα είδη, εκτός της κλασικής.

Είναι πολύ δύσκολο και ίσως πάρει χρόνο. Εγώ ακόμα δεν έχω καταλήξει.
Πιστεύω σύντομα να έχω μιά τρίάδα. - αν και μάλλον το πρώτο το έχω

 

[supersonic]

ας ξεκινήσουμε.

ένα μέσα στην τριάδα είναι αυτό:

παρουσίαση εδώ:
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=80

οι λόγοι:
1. είναι κοντά στο 1970 (για μένα καθοριστικός παράγων)
2. Είναι ροκ χωρίς να είναι μόνο ροκ
3. Είναι γήϊνη μουσική, απο ανθρώπους και όχι ανθρωπομηχανές
4. Είναι ηχογραφημένο από μάστορες αναλογικά με απλά ηλεκτρικά όργανα
5. συνδέεται με γεγονότα (τίποτα ιδιαίτερο βέβαια)
6. δεν κουράζει ποτέ
7. με γαληνεύει και με ιντριγκάρει ανάλογα με τη διάθεση.
8. δεν έχει την παραμικρή επιτείδευση

 

[Skakinen]

Ενδιαφέρον θέμα.
Ώπα, τώρα βλέπω ότι η κλασσική είναι έξω...
Γιατί όμως...; :frown:
Μου κόπηκε η φόρα...
Νήματος συντάκτου θέλοντος όμως....

 

[supersonic]

κανένα πρόβλημα....
μέσα κι αυτή !

 

[Skakinen]

Μπορεί να έχεις κάποιο λόγο για την κλασσική αλλά δεν είδα να περιορίζεις το πεδίο σε rock ή jazz (όπου συνήθως κινείσαι) γι'αυτό και παραξενεύτηκα για τον αποκλεισμό μόνο της κλασσικής.
Τέλος πάντων δεν θέλω να γίνω αφορμή να αλλοιωθεί αυτό που είχες στο μυαλό σου. :smile:
Μπορεί ν'ανοίξω εγώ ένα ανάλογο νήμα αλλά μόνο για κλασσική. Αμ πώς!!

 

[supersonic]

γιατί οχι...
απλά γιά νά είμαι ειλικρινής θεωρώ την κλασική μουσική εκτός συναγωνισμού και άδικο γιά τα ροκ (και συναφή - γι αυτό δεν περιόρισα) να συναγωνίζονται με μεγαθήρια.

Πάντως θα συμμετάσχω και εκεί...

 

[Skakinen]

γιατί οχι...
απλά γιά νά είμαι ειλικρινής θεωρώ την κλασική μουσική εκτός συναγωνισμού και άδικο γιά τα ροκ (και συναφή - γι αυτό δεν περιόρισα) να συναγωνίζονται με μεγαθήρια.

Πάντως θα συμμετάσχω και εκεί...

Έπεσα μέσα λοιπόν. Αυτό σκέφτηκα κι εγώ σαν λόγο του ''αποκλεισμού''.
Βέβαια , και με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον νήμα του Γιώργου Κουνελάκη παραδίπλα, να πω δεν πολυστέκει σαν σκεπτικό διότι κάθε μουσική ''μιλάει'' διαφορετικά στον καθένα , οπότε πολλοί στους οποίους δεν αρέσει η κλασσική την θέτουν de facto εκτός.

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: 3 και να καίνε - ένα δηλητήριο

γιατί οχι...
απλά γιά νά είμαι ειλικρινής θεωρώ την κλασική μουσική εκτός συναγωνισμού και άδικο γιά τα ροκ (και συναφή - γι αυτό δεν περιόρισα) να συναγωνίζονται με μεγαθήρια.

Πάντως θα συμμετάσχω και εκεί...

δεν καταλαβα, ποια ειναι τα μεγαθηρια της κλασσκης
που δεν δεν μπορει ενας Rock να συναγωνιστει
να μην πω πχ ...

ολα παιζωνται ...

.

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: 3 και να καίνε - ένα δηλητήριο

δεν καταλαβα, ποια ειναι τα μεγαθηρια της κλασσκης
που δεν δεν μπορει ενας Rock να συναγωνιστει
να μην πω πχ ...

ολα παιζωνται ...

.

το θέμα Στέλιο, δεν είναι να συζητήσουμε ποιό είναι καλύτερο.
Και μένα μου μιλάει η κλασική (πάρα πολύ) αλλά εκφράζομαι καλύτερα μέσω των άλλων μουσικών.

Νομίζω πιό σωστό είναι να μιλήσουμε γιά την κλασική ξεχωριστά.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Ναι έχω σκεφθεί . αλλά θα σοκαριστείτε πολύ και με αυτά που θα βάλω και με την σύνδεση που θα κάνω…το μόνο που μένει είναι να συντάξω το κείμενο

 

[Stellios papa]

Ναι μπορω να πω ...
μονο ενα ..
μονο ενα τραγουδι απο ενα δισκο
δεν εκανε σχεδον τιποτα αλλο
μονο ενα τραγουδι απο ενα δισκο ......
και ομως υπαρχει ακομα


ηταν συνεχεια χρονια στο μυαλο μου
το ειχα μαθει απ εξω ..
το τραγουδουσα συνεχεια απο μεσα μου ..
καμμια φορα το εβγαζα και εξω .
μεγαλο σε διαρκεια
μεγαλη ιστορια
ατελειωτες ερμηνειες

μια αυτοβιογραφικη μπαλαντα
που αρχισε να την γραφει το 50
την τελειωσε το 60
και μας το ειπε το 1971
η καπως ετσι .....



.

 

[Γιώργος Κουν.]

Ναι μπορω να πω ...
μονο ενα ..
μονο ενα τραγουδι απο ενα δισκο
δεν εκανε σχεδον τιποτα αλλο
μονο ενα τραγουδι απο ενα δισκο ......
και ομως υπαρχει ακομα


ηταν συνεχεια χρονια στο μυαλο μου
το ειχα μαθει απ εξω ..
το τραγουδουσα συνεχεια απο μεσα μου ..
καμμια φορα το εβγαζα και εξω .
μεγαλο σε διαρκεια
μεγαλη ιστορια
ατελειωτες ερμηνειες

μια αυτοβιογραφικη μπαλαντα
που αρχισε να την γραφει το 50
την τελειωσε το 60
και μας το ειπε το 1971
η καπως ετσι .....



.

Να το μαρτυρήσω; :AFADF0:

 

[Δημήτρης Ν.]

Στην αρχή , όταν μου το είπε ο Μήτσος , αντέδρασα ενστικτωδώς αρνητικά . Μόνο ένα ; Δεν είναι δυνατόν . Του πρότεινα να τα κάνει πέντε . Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν μου χρειάζονται τα πέντε , γιατί θα με μπερδέψουν , θ' αρχίσω να κόβω από δω, να ράβω από κεί , θα προσθέτω , θα αφαιρώ , θα αναρωτιέμαι , θα αμφιβάλλω για τις επιλογές μου . Ηδη αγχώθηκα , όπως βλέπετε .

Ως εκ τούτου δεν μου χρειάζονται πέντε . Ούτε τρία . Για μένα οι επιλογές μου - πασίγνωστες υποθέτω σε όλους όσοι μπαινοβγαίνουν εδώ μέσα αρκετά χρόνια ώστε να με ξέρουν αρκετά - περιορίζονται σε δύο δίσκους , τους οποίους θεωρώ ως συγκλονιστικά ακροάματα , η δε επί τριακονταετία και βάλε συνεχής παρουσία τους στο πλατώ μου , μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα ή και περισσότερα κάθε φορά .

Third- Soft machine
A Passion Play - Jethro Tull.

Εχοντας ακούσει αυτούς τους δύο δίσκους θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να έχω ακούσει τίποτα άλλο . Απλώς οι τόοοοσοι άλλοι δίσκοι που έχω ακούσει , μου χρησίμεψαν για να καταλάβω το μεγαλείο των δύο επιλογών μου .

 

[Γιώργος Κουν.]

Το έλεγα χτες στον Ντοκ, πρέπει λίγο να σφιχτούμε.
Είμαστε πολύ χαλαροί και κουλ και αραδιάζουμε περισπούδαστα τις δισκοθήκες μας.
Ιδού η Ρόδος.
Διαλέξτε ΕΝΑΝ δίσκο που είναι γιά σας το απαύγασμα της μουσικής σας διέλευσης από τον κόσμο τούτο.
Εναν που να αξίζει γιά σας και μόνο γιά σας.

Τώρα, τι είδους ψυχαναγκασμοί είναι αυτοί; Ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μου.
Εδώ δεν μπορώ να καταλήξω στους 25... (που γιατί πρέπει να ειναι μόνο 25 δηλ.. :huh2:

 

[jim...]

Άντε να τολμήσω(?) να βάλω εδώ.............................

Ένας δίσκος που ακούω με ευχαρίστηση ακόμα και τώρα είναι το division bell των pink floyd.

Ο δεύτερος είναι το Loosing my religion των REM

Ο τρίτος δεν είναι δίσκος αλλά έργο κλασικής, η Eroica (3η) του Μπετόβεν καθώς είχα την τύχη μέρος της, όχι μονο να το ακούω, αλλά να το παίζω για χρόνια.

 

[Stellios papa]

Να το μαρτυρήσω; :AFADF0:

αν δεν τον πεις εσυ ..ποιος αλλος ...? :worshippy:


διακριτικα ...

:smash:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Δεν ξέρω αν ο Αντι Γουόρχολ ήταν καλλιτέχνης ή τι διάολο ήταν τελικά.
Το The Velvet Underground and Nico όμως, ήταν ένα τόσο συμπυκνωμένο ‘πακέτο’ που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός προμελετημένου, καλά σχεδιασμένου πραξικοπήματος. Δεν με εκπλήσσει καθόλου που η ποπ κουλτούρα χρειάσθηκε τόσα πολλά χρόνια για να το πιάσει και να συντονισθεί μαζί του. Όταν βγήκε δεν έμοιαζε με τίποτα. 20 χρόνια μετά, τα πάντα ακούγονταν σαν αυτό.
Το εξώφυλλό του ήταν απίστευτο: μια φλουταρισμένη φωτογραφία του γκρούπ, δεν καταλάβαινες ποια ήταν τα αγόρια και ποια τα κορίτσια. Οι στίχοι μίλαγαν για πράγματα μέχρι τότε ανήκουστα σε ποπ τραγούδια. Κάτω από αυτούς, μια βιόλα (!) τόσο διαπεραστική που έτρεμαν τα τείχη της Ιεριχώς. Φορτωμένο με απίστευτους μύθους: όπως του πρώτου ντράμερ που τους παράτησε γιατί τους θεώρησε ‘ξεπουλημένους’. Πέθανε κάποια χρόνια αργότερα, από υποσιτισμό στο Θιβέτ κι ο γυιός του έχει πάρει σειρά να γίνει Δαλάϊ Λάμα. opcorn:
Ποιος ήταν ο Ζάχερ Φον Μαζόχ; Και ποιος ο Delmore Schwartz; Τι μηδενισμός ήταν αυτός που το είχε εμποτίσει μέχρι το μεδούλι; Τι ήταν το Συνδικάτο του Ονείρου; Γιατί το εξώφυλλο έλεγε The Flowers Of Evil are in fool bloom with the Exploding Plastic Inevitable; Τι ήταν η Ηρωίνη και γιατί ο τραγουδιστής έκανε σαν τρελός για δαύτη; Κι αυτό το παιχνίδι με τις σεξουαλικές ταυτότητες όπου έχανες τα αυγά και τα καλάθια; Και πώς διάολο ακούγονταν έτσι το μπάσο και οι κιθάρες; Και τα ντράμς; Πώς διάολο ακούγονταν έτσι τα ντράμς; Κορίτσι λέει τα έπαιζε; :blink:
Ηταν γεμάτο υπέροχα τραγούδια, γκαστρωμένα μ ένα σωρό απειλητικούς απόηχους από πράγματα που μέχρι τότε δεν είχαν καμία θέση μέσα σ ένα τραγούδι. Σαν συνολική ώθηση στο λεξικό της καθομιλούμενης μουσικής, δεν έχει ακόμη το ταίρι του.
Το γνώρισα αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Το 1974. Ημουν 20. Σκοπεύω να το πάρω μαζί μου ‘φεύγοντας’: στο κιβούρι μου.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Είμαστε πολύ χαλαροί και κουλ και αραδιάζουμε περισπούδαστα τις δισκοθήκες μας.

Δεν ξέρω τι υπονοείτε...
Αλλά αν νομίζετε ότι αυτό κάνω εγώ εδώ μέσα, είσαστε μακριά νυχτωμένοι

 

[Ηλίας Κ]

Το The Velvet Underground and Nico όμως, ήταν ένα τόσο συμπυκνωμένο ‛πακέτο’ που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός προμελετημένου, καλά σχεδιασμένου πραξικοπήματος....

το γραψα και σε διπλανό νήμα,
δε μπορώ -ούτε θέλω- να φανταστώ πως θα ήταν το ροκ χωρίς αυτούς.

Νομίζω ότι κανένα άλλο συγκρότημα της πρώιμης φάσης του ροκ δεν επηρέασε τόσο πολύ τις επόμενες γενιές.

 

[stavrosz]

The Velvet Underground and Nico

Συμφωνω... νομιζω οτι ειναι ο πιο σημαντικος δισκος στην ιστορια της ροκ. Και ακομα δεν εχει αποτιμηθει οσο πρεπει...