Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

Έκτωρ Κατσίκης

Έκτωρ Κατσίκης

Supreme Member
17 June 2006
3,014
Θεσσαλονίκη - Κρανιά Ασπροποτάμου
Μιά και οι περισσότεροι ακούμε μουσική απο περασμένες δεκαετίες, θα ήθελα τη γνώμη για άλμπουμς που σας δίνουν την ίδια αίσθηση με την εποχή που τα πρωτακούσατε και άλμπουμς που σας έδωσαν την (μάλλον αμήχανη) αίσθηση οτι έχουν ξεφτίσει. Δεν θα ήθελα να περιοριστώ σε λίστα, και κάποια σχόλια θα ήταν ευπρόσδεκτα.

Και αρχίζω:

Άλμπουμς που γερνάνε:

lcla0134.jpg


1. The Who - Tommy. Το άκουσα πριν καμιά εβδομάδα και ήθελα να μπώ στη μηχανή του χρόνου και να πάω να μπατσίσω τον εαυτό μου όταν τελείωνα το Λύκειο που το είχα κορώνα στο κεφάλι μου. Απίστευτα προβλέψιμο αλλά σαν πρωτόλεια όπερα τους το συγχωρώ. Αντίθετα το 4phenia στέκεται καλύτερα (το σώζουν οι δύο μακαρίτες...)

p-18-359.jpg


2. Blind faith - S/T. Δεν αντέχω πιά αυτή τη λάσπη του rythm section (κυρίως τα ντράμς). Ευτυχώς τότε δεν είχα την ίδια άποψη, αλλιώς με έβλεπα να γίνομαι καρεκλάς...

bb5cd02947d523367c740636d5e0187c


3. Simple minds - Real to real cacophony. Απο τα λίγα άλμπουμε των 80's που δεν αντέχω πιά. Μου θύμισαν...yazoo στο πιό θανατερό.

Σημείωση: Είμαι σε φάση αποδόμησης παλιών θρύλων που φοβάμαι ν'ακούσω τον Λοχία.

Άλμπουμς που αντέχουν:

abbey_road.jpg


1. The Beatles - Abbey road. Πέρασαν το τέστ με επιτυχία. Βρέ λες να γίνω σύμβουλος διαφημίσεων της cosmote;

Young_Marble_Giants_-_Colossal_Youth_cover.jpg


2. Young Marble giants - colossal youth. Κάθε φορά που τους ακούω, όλο και νεώτεροι μου φαίνονται. Τι ωραία όταν λείπουν τα ντράμς και ο μπασίστας ξέρει πως να δουλεύει το ρυθμό!!! Έδωσα και ένα σωρό φράγκα για το LP πριν χρόνια και τώρα κυκλοφορεί σε τριπλό CD μαζί με ότι έχουν φτιάξει σε τιμή χώμα...

NoAggro.jpg


3. Party boys - No aggro. Το τελευταίο μου κόλλημα. Είχα να τους ακούσω πάνω απο 15ετία. Ο ορισμός του "αντι-στύλ" σε εμφάνιση, ήχο και στήσιμο στη σκηνή αλλά με ιδιαίτερα κρουστά ( μάλλον πήραν απο τους αδελφούς savage republic χωρίς τα τσίκι τσίκι όμως) και στίχο (αν μπορέσεις να πιάσεις τους στίχους διότι συνήθως τραγουδούν σα μεθυσμένοι λίγο πριν καταρρεύσουν). Δείτε μερικά live στο youtube και θα καταλάβετε τι εννοώ.
 
Ωραίο θέμα , πράγματι . Κυρίως γιατί είναι εξαιρετικά υποκειμενικό και γι αυτό , θα παραμείνει ωραίο , υπό την προϋπόθεση ότι θα προσπαθήσουμε - δεν λεω ότι θα τα καταφέρουμε κιόλας - να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα , το γιατί δηλαδή , ένα μουσικό έργο μας φαίνεται σήμερα ξεπερασμένο .

Η σύμπτωση είναι πως μόλις προ ημερών , ακουγα το Abbey Road και ελικρινά σκεφτόμουν ότι όχι μόνον είναι ένας ξεπερασμένος δίσκος , αλλά ήταν ξεπερασμένος και για την εποχή του ακόμη . Σεπτέμβρης του 1969 - μιά πραγματική κοσμογονία έχει ήδη αρχίσει εδώ και τρία χρόνια στον χώρο του ροκ ( και οι Beatles έχουν βάλει το λιθαράκι τους και κάτι παραπάνω από αυτό ) αλλά δυστυχώς τα Σκαθάρια φαίνεται να μην έχουν πάρει χαμπάρι. Ο κώστας έχει δίκαιο σ αυτό που γράφει πιό πάνω . Τα Something , Μaxwell's Silver hammer , Oh Darling και Octopuse's Garden , όλα δηλαδή τα κομμάτια που περιλαμβάνονται μεταξύ του Come Together και του I want you/She's so heavy , φαντάζουν παλιομοδίτικα , απλοϊκά ποπ τραγουδάκια που αποδυναμώνουν την ισχυρή εντύπωση που δημιουργεί το opening track . Μια σειρά από τέσσερα αδύναμα , αδιάφορα και ρετρό κομμάτια - ήδη ξεθωριασμένης γοητείας όταν πρωτοακούστηκαν και τίποτα παραπάνω . Οι Beatles σε μερικές από τις πιό αδύναμες στιγμές τους , εχουν παραδώσει τα σκυτάλη και απλώς ακολουθούν ασθμαίνοντες . Η δημιουργική τους περίοδος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Πραγματικά ένας δίσκος που δύσκολα ακούγεται πιά ( πλην Come Together ) . Completely outdated .

Υ.Γ. Δεν τόλμησα καν να βάλω την β´ πλευρά . Είχα ήδη βαρεθεί .
 
Last edited:
d764988uxqh.jpg

Απολύτως ξεπερασμένος δίσκος , κουβαλά την σφραγίδα της εποχής του ( 1970) σε τόσο εμφανές σημείο πάνω του , που σήμερα είναι αδύνατον , να τον ακούσεις , χωρίς ένα χαμόγελο που σου προκαλεί η αφέλεια του , να μην σχηματιστεί στα χείλη σου .
 
Re: Απάντηση: Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

Δημήτρης Ν. said:
Υ.Γ. Δεν τόλμησα καν να βάλω την β´ πλευρά . Είχα ήδη βαρεθεί .
Click to expand...

και όμως εκεί και μετά το here comes the sun, αρχίζουν τα όργανα...

(όχι ότι υποβιβάζω εννοείται το come together...)
 
f43227dz5c6.jpg

Τριάντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του . Σαν να μην πέρασε μιά μέρα. Από τον θόρυβο του εναρκτήριου TV as Eyes στον ορυμαγδό του March οf the chrome police και τα απίστευτα "ακούγομαι- σαν- να- χτυπάω- σκουπιδοντενεκέδες- στην- αυλή- μου" τύμπανα του Zombie Warfare η ηχητική βεβήλωση που υφίσταται ο ανυποψίαστος ακροατής παραμένει το ίδιο έντονη και ο κόσμος του το ίδιο ζοφερός και άγριος όπως τότε. Αξεπέραστο .
 
Εχμ... :ears: Η αλήθεια είναι οτι άκουσα το come together και μετά την δεύτερη πλευρά (και απο mofi δισκάκι). Αλλά είπα να είμαι επιεικής...

Θα έγραφα τα ίδια και για το Band on the run αλλά εκείνο το άκουσα απο ακόμη καλυτερες συνθήκες (dcc remaster απο S. Hofmann).
 
Re: Απάντηση: Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

Δημήτρης Ν. said:
f43227dz5c6.jpg

Τριάντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του . Σαν να μην πέρασε μιά μέρα. Από τον θόρυβο του εναρκτήριου TV as Eyes στον ορυμαγδό του March οf the chrome police και τα απίστευτα "ακούγομαι- σαν- να- χτυπάω- σκουπιδοντενεκέδες- στην- αυλή- μου" τύμπανα του Zombie Warfare η ηχητική βεβήλωση που υφίσταται ο ανυποψίαστος ακροατής παραμένει το ίδιο έντονη και ο κόσμος του το ίδιο ζοφερός και άγριος όπως τότε. Αξεπέραστο .
Click to expand...
:guitarist::guitarist: Yeah :guitarist::guitarist:

Το έχω σε CD μαζί με το Alien Soundtracks και καταλαβαίνεις εύκολα την μετάβαση απο το ένα στο άλλο.
 
Για το Tommy θα συμφωνήσω απόλυτα ( αν κι εγώ θα πάω ακόμα πιό μακριά . Δεν αντέχω τους Who σήμερα ούτε για πλάκα . Και κυρίως βαριέμαι τον Keith Moon - όλο νταμπα - νταμπα - νταμπα- νταμπα- νταμπα- νταμπα-ντα . God τι υπερεκτιμημένος ντράμερ , χωρίς αίσθηση του μέτρου )
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Άλμπουμς που μένουν νέα και ωραία - άλμπουμς που γερνάνε

Έκτωρ Κατσίκης said:
:guitarist::guitarist: Yeah :guitarist::guitarist:

Το έχω σε CD μαζί με το Alien Soundtracks και καταλαβαίνεις εύκολα την μετάβαση απο το ένα στο άλλο.
Click to expand...

τα έχω σε βινύλια και αναμένω ένα κουτί σε cd . Remastered. Αν βγουν σε γιαπωνέζικο χάρτινο τα δύο που αναφέρεις θα τα ξαναπάρω .:a0210:
 
Πολύ ωραίο θέμα και ορίστε τα πρωτα μου έρχονται στο νου,

Αυτός εδώ (όπως και πολλοί ακόμα) των velvet underground.
όταν τον πρωτοάκουσα, είκοσι χρόνια πριν, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν ήδη 20 χρονών δίσκος. Σήμερα όταν τον ακούω πιστεύω ακριβώς το ίδιο.
Δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν το rock σήμερα αν δεν υπήραχαν οι velvet :worshippy: :grinning-smiley-043

21WZ9Z4XX5L._SL500_AA160_.jpg


Eπίσης φρεσκότατος στα αυτιά μου είναι αυτός εδώ
nico - marble index
4177NPRYY4L._SL500_AA240_.jpg


Αντίθετα σήμερα δεν θα άντεχα πολύ ώρα (ίσως να μην τον άφηνα κάν να τελειώσει) το dark side of the moon που κάποτε μου άρεσε πολύ.
 
Δεν χορταινεται ποτε, δεν παλιωνει, δεν θα υπαρξει μουσικοφιλος ουτε στο μακρινο μελλον που δεν θα τον εχει ακουσει.


Και να ενας διασημος, υπερτιμημενος δισκος, που ολοι τον σεβονται αλλα ποιος τον ακουει?
 
Να αρχίσω από τα μαύρα πρόβατα...

51BV6MNSK1L._SS500_.jpg


Τhe Doors: Waiting For The Sun
“Εφυγα” ποτέ εγώ με αυτό το πράγμα; Πήρα ποτέ στα σοβαρά το Five To One; :blink:

Oh yesterday when I was young :rolleyes:
 
51yD9CX1yaL._SS400_.jpg


Nile Rodgers: Adventures In The Land Of The Good Groove

Funkosaurus erectus.
Βλαστήμιες επιτρέπει το νήμα;
Γιατί εγώ θα πέταγα όλα τα Sly & The Family Stone πριν αποχωρισθώ αυτό εδώ.
Μαζί με το επόμενο, οι πιο βασικοί λόγοι που κρατάω ακόμη το πικάπ μου.
 
51VN6EBRF2L._SS500_.jpg


A.R. Kane: Sixty Nine

Dreampop.
Τρομαχτική επιρροή, από τους δίσκους που νιώθεις πως συνοψίζουν το παρελθόν, εκπροσωπούν το παρόν, προλέγουν το αύριο.
Ολα αυτά το 1988 που εμφανίσθηκε. Παραμονές της “τρέλλας” του rave και του trip-hop.
Το ακούω με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι σήμερα.
 
51XF11M2G9L._SS500_.jpg



Gerry Mulligan: The Original Quartet with Chet Baker

Ολο λέω να το παρουσιάσω μια μέρα: δεν γίνεται να λείπει τέτοιος δίσκος από το index.
Ηχογραφήθηκε το 1952-1953, το γνώρισα κάπου 25 χρόνια μετά.
Cool. Το βάζω δίπλα δίπλα με το Kind Of Blue του Miles
Ωρες ώρες κόβω το χέρι μου πως είναι και καλύτερο.
Ναί: Καλύτερο από το Kind Of Blue.
Επιμένω.
 
Top Bottom