… σε μία μάλλον υποκριτική κοινωνία / μητρόπολη, που ενώ σε κάθε σοκάκι πουλάει σαν άλλο τσολιαδάκι τον Γ. Στράους, δεν έχει αφήσει σχεδόν τίποτε για τον Τιτάνα. Μία σκατοMahlerstrasse μόνον, μία σάλα στην Staatsoper (αυτό μας έλειπε, αυτός την έκανε αυτό που είναι) και ένας λιτός τάφος στο Γκρίντζιχ ….
και πίσω μου μία 'ενδιαφέρουσα' νεαρή (μάλλον τουρίστρια) που επειδή δεν βλέπει είναι συνεχώς σκαρφαλωμένη επάνω μου, με τα επίμαχα θέλγητρα της στο καλολουσμένο κεφάλι μου .... ευτυχώς υπήρχε μπροστά η καθαριστριίλα γιατί στην σκηνή που ο Χέρμαν διαβεβαιώνει για την αγάπη του την Λίζα, υπήρχε κίνδυνος παρεκτροπής ....
δεν μπορώ να πώ
στην αρχη με πλακωσε το μάρμαρο...
Ευτυχώς στο τέλος το γύρισες.
Εχεις ταλέντο εσύ....
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.