Είστε η μοναδική κοινωνική επαφή μου τα τελευταία χρόνια: 9 από τις 10 φορές που βγαίνω από το σπίτι μου, είναι για να συναντήσω κάποιον από εσάς, και, με τον τρόπο μου, σας κουβαλάω μαζί μου όλη μέρα.
Οποιος έχει γράψει ποτέ έστω και μία γραμμή για να περιγράψει ένα δίσκο, ξέρει πως, στο βάθος, δεν μιλάμε για το δίσκο: μιλάμε πρώτα και κύρια για εμάς τους ίδιους, για το δικό μας εσωτερικό ταξίδι. Εμμέσως πλήν σαφώς εκτιθέμεθα ανεπανόρθωτα: τα δικά μας διαπιστευτήρια είναι αυτά που βγαίνουν στο χαρτί.
Ωρες ώρες νιώθω σαν το μουεζίνη: στον μιναρέ του, να ψέλνει τα δικά του, ανεξάρτητα από το ποιός τον ακούει ή όχι.
Δεν έχει σημασία. Το ρίχνεις στο γιαλό, το αφήνεις να βρεί μόνο του τους αποδέκτες του.
Πάντα τους βρίσκει.
Δεν το πίστευα μέχρι που μπήκα για πρώτη φορά εδώ: μέχρι τότε έγραφα σε εξειδικευμένα έντυπα, preaching to the already converted.
Εδώ, για μένα, ήταν Αποκάλυψη.
Σκέφτομαι πως τα λόγια είναι φτώχεια, ότι και να σας πώ δεν μπορώ να σας ευχαριστήσω αρκετά: με τιμάτε πολύ που με διαβάζετε, ανεξάρτητα από το πόσο συμφωνείτε με όσα γράφω.
Για την ακρίβεια θα έλεγα πως με τιμάτε πολύ περισσότερο απ όσο αξίζω.
Σας ευχαριστώ θερμά όλους από βάθους καρδίας.