για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

[Γιώργος Κουν.]

Για πείτε καλοί μου φίλοι, εδώ που τα λέμε όλα:
Τελικά υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης της μουσικής; Εγκεφαλικός, συναισθηματικός, ενστικτώδικος, διεισδυτικός, τεχνικός ή και συνδυασμός των παραπάνω; Σε ποιά αναλογία; Σε ποιά περίσταση; Με ποιά σειρά παίζει η διεργασία;
Υπάρχουν σταθερές που τηρούνται; Φορές που αυτές καταστρατηγούνται;
Ένα ξερό μου αρέσει-δεν μου αρέσει, δε λέει τελικά τίποτα ή μήπως τα λέει όλα;

Ακούς ένα έργο. Και ποπ έργο εννοείται. Φόλα, αριστούργημα , αδιάφορο, μέτριο δεν έχει σημασία.
Πότε αρχίζεις να ξέρεις, να έχεις άποψη; Τη διώχνεις άμα σου έρθει πρόωρα, την εκβιάζεις άμα αργήσει; Επηρρεάζεσαι απο το τι θα σου πεί ο άλλος; Πάντα; Θετικά είτε αρνητικά; Ποιός άλλος; Υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για το άκουσμά σου; Τρίτη; Μετά πόσον καιρό;
Βγάζεις ετυμηγορία: Είσαι σίγουρος πως θα ισχύει 20 χρόνια μετά; Παίζει ρόλο τελικά κάτι τέτοιο; Πως (θα) εξηγείς τότε την διαφοροποίηση; Ποιοί παράγοντες την καθορίζουν;
Επιτρέπεται στον καθένα, ανεξαρτήτως του τι ακούει, να έχει άποψη για την Μουσική;
Τι τον ευχαριστεί και τι όχι, δηλαδή; Ή υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα;

Μαθαίνεις να ακούς. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά πώς μαθαίνεις και απο ποιον; Κι αν μάθεις στραβά πόσο εύκολα αλλάζει αυτό; Είναι προαπαιτούμενο στο να ανέβεις επίπεδο, μια πιο σφαιρική ενασχόληση με την Τέχνη γενικότερα;
Μειώνεται η απόλαυση που λαμβάνεις απο τη μουσική που σου αρεσε(ι) στην περίπτωση που δεν μπείς στην περιπέτεια να ανέβεις επίπεδο; Αμβλύνεται η ικανότητα σου να αντλείς ευχαρίστηση απο τη μουσική αν προσκολληθείς σε περιορισμένο εύρος ακουσμάτων; Είσαι κατακριτέος αν συμβαίνει το τελευταίο ή μπορεί και να είσαι μια χαρά παιδί;
Αφού μαθαίνεις να ακούς, μαθαίνεις και να μεταδίδεις; Τινί τρόπω;
Πως οδηγείς τον άλλο στα χνάρια σου; Πως του δείχνεις τι ανακάλυψες, εννοώ ποιός είναι ο ποιός πρόσφορος τρόπος; Τον ψαρώνεις, τον ταρακουνάς, τον καλοπιάνεις, τον φτύνεις, του δίνεις λίστες ή προχωρείς σε αφισσοκόλληση εξωφύλλων;

Και πες πως μαθαίνεις. Θεωρείς τέλος πάντων πως έχεις ξεκαθαρίσει πάνω-κάτω χονδρικά κάποια κριτήρια, με τα οποία θα αξιολογήσεις κάποια ακούσματα. Τι διαπιστώνεις;
Οριστε μια τυπική αρνητική αξιολόγηση μιας σειράς ακουσμάτων:
Λες :"σε αυτό δεν μου αρέσει ο τραγουδιστής", όταν ήδη θεωρείς εξαιρετικούς τέτοιους τον Dylan ή τον Springsteen
Λες: "ο κιθαρίστας δεν είναι λιτός και μετρημένος", και μετά εκστασιάζεσαι με τον Clapton στο live των Dominos ή με τον Duane Allman στο Mountain Jam.
Λες: "φορτωμένο μου ακούγεται, εγω είμαι λάτρης της απλής φόρμας" και μετά τρελαίνεσαι για το Selling England των Genesis ή το Passion Play των Jethro Tull
Λες: "είναι χάλια η εγγραφή", όταν έχεις προσκυνήσει τους Stones ή τους Velvets της πρώτης περιόδου
Λες: "πολύ ποπ ρε παιδί μου", όταν υποκλίνεσαι στη Madonna ή τους Abba.
Λες: "πολύ σκληρό και επιθετικό για μένα", τι στιγμή που γουστάρεις τους Wipers
Λες: " πω πω τι κακόγουστο", αλλά γουστάρεις όλη τη φάση του glam
Λες: "εμπορικό, απορρίπτεται" , αλλά λατρεύεις τους Beatles
Λες: "πολύ σαχλοί στίχοι ρε φίλε" και μετά ορκίζεσαι στους Beach Boys
(Δε συνεχίζω, γιατί θα γράφω όλο το βράδυ)

Πώς γίνεται; Υπάρχουν απαντήσεις;

 

[petros_m]

Καταπληκτικο θεμα Γιωργο!
Ουσιαστικα, ολα οσα ρωτας εχουν απαντηθει, αποσπασματικα βεβαια, ολα αυτα τα χρονια εδω μεσα. Προσωπικα, αν και με εκνευριζουν αφανταστα οι αντιφασεις (γενικα), τελικα, απο καποιον που εχω καταταξει στην κατηγορια των "αληθινα μουσικοφιλων", τις δεχομαι και αυτες και μαλιστα προσπαθω να καταλαβω σε τι οφειλονται. Οι αντιφασεις καποιου που δε θεωρω μουσικοφιλο, τελικα μου προκαλουν αδιαφορια και γελιο.

 

[Haagenti]

οι καμπανες στο the bells of notre dame στο power and the passion ακούγονται
τόσο διαφορετικά απο το high hopes αλλά εμένα προσωπικά με πιάνει το γνωστό ρίγος όταν τα ακούω...
μέσα σε όλα να σταθώ στο εξής...
δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στον άλλον έτσι ώστε να τον πείσεις να γουστάρει μέχρι "κεραίας" αυτό που γουστάρεις εσύ...
φτάνει μόνο να του "προσφέρεις" το πρώτο άκουσμα...αν του αρέσει είναι κάτι..αν του μείνει κλασσικό στ αυτιά του μετά από πολύ καιρό,,θα έχει φτάσει στο σημείο που ήσουν κάποτε εσύ όταν ήρθε η ώρα να εκτιμήσεις κάτι.
και μετά από πολύ "δούλεμα" μέσα σου....
η μεγαλύτερη καταξίωση,, να το πω,,για έναν μουσικόφιλο είναι κάποια στιγμή να είναι σε θέση να μπορεί να ακούσει τελείως διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους και να βγάλει μια άτυπη σωστή απόφαση στο γιατί απορρίπτει κάτι,η γιατί δέχεται κάτι άλλο με ανοικτές αγκάλες...
Πέτρο νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που να τρέχει από θέμα σε θέμα της μουσικής κατηγορίας και να το παίζει δήθεν μουσικοφιλος...
εγώ βλέπω "σφουγγάρια" που προσπαθούν να "ρουφήξουν" ότι και αν γράφεται...
Γιώργο για τις αντιθέσεις που ανέφερες μάλλον υπάρχει ένα σκουλήκι μέσα
στον καθένα από εμάς που τις δημιουργεί...
ο σωστός τρόπος είναι "κλείνω τα μάτια,αν χρειαστεί και τα φώτα και ακούω".
όλα τα άλλα είναι λεπτές γραμμές που πολλές φορές και οι ίδιοι οι μουσικοί τις
δημιουργούν...
όταν έχεις σαν βάση το Selling England και πας και πέφτεις στον Zappa τότε
μάλλον παραφορτωμένο θα σου φανει

 

[petros_m]

Πέτρο νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που να τρέχει από θέμα σε θέμα της μουσικής κατηγορίας και να το παίζει δήθεν μουσικοφιλος...

Γενικο σχολιο εκανα βρε Σπυρο. Δεν ειχα στο νου μου καποιον ή καποιους απο εδω μεσα.

 

[ecodrifter]

Υπαρχουν αναλυτες, κριτικοι τεχνης, ανθρωποι που εχουν γραψει διατριβες με επιχειρηματα που κατα τεκμηριο συμφωνουν οτι ο δισκος του καπετανιου με την πεστροφενια μασκα ειναι ο κορυφαιος. Fine with me και εμενα μου αρεσει η εμαθα να μου αρεσει αν θελετε

Οταν παμε ομως σε προσωπικες λιστες και προτιμησεις τα πραγματα μπερδευονται. Αν θεωρησουμε τον εγκεφαλο σαν ενα σκληρο δισκο με το λειτουργικο του, αυτο που προκύπτει ως "λιστα" ειναι το αποτελεσμα μιας διαδικασιας που κρατησε/κρατα δεκαετιες.
Η διαδικασια περιλαμβανει μια σειρα απο υποσυνείδητες αποφασεις που δεν μπορουν να εξηγηθούν λογικά. Η πολυπλοκοτητα αυξανεται επειδη καθε αποφαση επηρεάζεται απο τις προηγουμενες, αλλα λαμβανεται κατω απο μοναδικες συνθήκες.
Καποτε η επαναληψιμοτητα και η προβλεψιμοτητα της διαδικασιας θα αποδειχθει και θα περιγραφει με καθαρα χημικους ορους, ως τοτε, ναι θα φαινεται (γιατι δεν ειναι) καθε κριση αυθαιρετη. Και σε αυτη την περιπτωση Γιωργο θα πρεπει κανεις να εμπιστευεται αποψεις.
πχ για μενα ο δισκος η μαλλον δισκοι αναφορας ειναι τα Raw Power/No Fun των Stooges. Εφηβικη ηλικια στα 80s με post-punk, new wave αλλα και 70s/60s ακουσματα. Μεσα στις δεδομενες συνθηκες οταν τα πρωτοακουσα νομισα οτι ολα ειναι εκει. Θελετε μεσα στη συγχιση της ηλικιας, τη θολουρα των ακουσματων για μενα αυτο ηταν, η πραγματικη αρχη.
Δεν εχω φυσικα την απαιτηση απο καποιον να θεωρει τον Iggy ως τον κορυφαιο rocker, η τα παραπανω ως "δεκαρια", ομως αν δεν τα θεωρει τουλαχιστον αξιολογα και δεν μπορει να τα ακουσει, τοτε μιλαμε αλλη γλωσσα.
e

 

[Σπύρος Σούρλας]

Παιδεία-Ιδιοσυγκρασία-Ανοιχτά Αυτιά.Αυτά τά τρία είναι ,σύμφωνα με την προσωπική μου εκτίμηση τά Μείζονα...
Θάλεγα μάλιστα πώς η Παιδεία είναι το τρίτο γιατί όρεξη νάχει κανείς και η Παιδεία αποκτάται αλλά και διευρύνεται.
Προέχουν τά Ανοικτά Αυτιά που συνδέονται με την Ατομική Ιδιοσυγκρασία η οποία δέχεται τίς δοκιμές στην Τέχνη πρίν τίς απορρίψει a priori.
Για μένα πάντως πού πλέον σέ μεγάλο βαθμό έχω καταλήξει στίς Μουσικές μου Προτιμήσεις σε συγκεκριμένα Ειδη(τώρα πιά στην συγκεκριμένη ηλικία),ούτε πέταξα όλο το Μουσικό μου Παρελθόν ,αλλά ούτε έμεινα απόλυτα προσκολλημένος σε αυτό.
Θυμάμαι ή και ακούω μέ συγκίνηση πράγματα πού άκουγα στά 20 μου..
Ομως πλέον γνωρίζω ποιά απο αυτά έχουν πραγματική Αξία σήμερα,γιά μένα,και ποιά έχουν συναισθηματική Αξία και συνδυάζονται με τον περίγυρο και τίς καταστάσεις τού Τότε.
Γενικά δεν επικρίνω καμιά Μουσική Περίοδο πού έχω περάσει και περνάω.
Είναι σάν νά ακυρώνω τίς Φάσεις τής Ζωής μου.

 

[Skakinen]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα αυτό της, ας πούμε, Φιλοσοφίας της Μουσικής Ακρόασης.
Έχουν ειπωθεί διάφορα κατά καιρούς αλλά η συζήτηση πάντα είναι ενδιαφέρουσα.

Τελικά υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης της μουσικής; Εγκεφαλικός, συναισθηματικός, ενστικτώδικος, διεισδυτικός, τεχνικός ή και συνδυασμός των παραπάνω; Σε ποιά αναλογία; Σε ποιά περίσταση; Με ποιά σειρά παίζει η διεργασία;
Υπάρχουν σταθερές που τηρούνται; Φορές που αυτές καταστρατηγούνται;
Ένα ξερό μου αρέσει-δεν μου αρέσει, δε λέει τελικά τίποτα ή μήπως τα λέει όλα;
Βγάζεις ετυμηγορία: Είσαι σίγουρος πως θα ισχύει 20 χρόνια μετά; Παίζει ρόλο τελικά κάτι τέτοιο; Πως (θα) εξηγείς τότε την διαφοροποίηση; Ποιοί παράγοντες την καθορίζουν;

Η προσέγγιση σε ένα μουσικό έργο σαφώς και είναι πολυπαραγοντική και ποικίλλει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Οι τρόποι που αναφέρονται παραπάνω και η βαρύτητά τους όχι μόνο διαφέρει στον καθένα μας αλλά δεν είναι ίδια σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας.

Ο όρος ετυμηγορία εμπεριέχει το οριστικό , το δεδικασμένο. Πιστέυω όμως ότι η σχέση με κάθε μουσικό έργο δεν είναι κάτι στατικό αλλά εξελίσσεται στο χρόνο όχι διότι αλλάζει το έργο αλλά διότι αλλάζουμε εμείς οι ακροατές. Με δεδομένο τον εμπλουτισμό των ακουστικών μας εμπειριών και σε συνάρτηση με την εξέλιξή μας ως άνθρωποι, είναι λογικό κάποια έργα να εξαντλούνται ως ακούσματα και κάποια να αντέχουν σε επαφή ετών ή και δεκαετιών.

Επιτρέπεται στον καθένα, ανεξαρτήτως του τι ακούει, να έχει άποψη για την Μουσική;

Άποψη (θετική) έχουμε όλοι για τη μουσική που ακούμε, με βασικό επιχείρημα το ότι μας αρέσει η συγκεκριμένη μουσική .Το γιατί μας αρέσει αυτή η μουσική και όχι η άλλη είναι άλλο θέμα. Τα αν η μουσική που μας αρέσει είναι καλή (ποιοτική, σπουδαία κλπ) είναι επίσης ένα άλλο θέμα.

Μειώνεται η απόλαυση που λαμβάνεις απο τη μουσική που σου αρεσε(ι) στην περίπτωση που δεν μπείς στην περιπέτεια να ανέβεις επίπεδο; Αμβλύνεται η ικανότητα σου να αντλείς ευχαρίστηση απο τη μουσική αν προσκολληθείς σε περιορισμένο εύρος ακουσμάτων;

Η χρησιμοποίηση της λέξης επίπεδο υποδηλώνει ότι μπορεί να γίνει μια διαστρωμάτωση των μουσικών ειδών. Πες μας εσύ Γιώργο (με παράδειγμα όμως), τί θα όριζες ως αλλαγή (προς τα πάνω) μουσικού επιπέδου; Αυτοί δηλαδή που έχουν πιάσει οροφή (στο υποθετικό μουσικό οικοδόμημα) στερούνται της δυνατότητας να βιώσουν την περιπέτεια της προσπάθειας περαιτέρω ανόδου;

 

[supersonic]

γιά μένα:
πρέπει να υπάρχει τέμπο άσχετα αν έχει τύμπανα ή όχι.
Στη συνέχεια το πόσο καλό θα είναι το κομμάτι εξαρτάται από το πόσο καλός είναι ο drummer.
αυτός πρέπει να είναι διακριτικός, αλλά με υπογραφή όταν εμφανίζεται και να δένει με τον μπασίστα.
Ο μπασίστας πρέπει να είναι ο άλλος ακρογωνιαίος λίθος.
Στη συνέχεια τα άλλα όργανα πρέπει να έχουν κάτι να πουν. Αν όχι καλύτερα να μην πουν τίποτα. Ας πουν μιά νότα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι βιρτουόζοι. Και δεν είναι απαραίτητο να παίξουν γρήγορα, διότι δεν θα πείσουν αν δεν είναι άξιοι.
Τα άλλα όργανα μπορεί να είναι οποιαδήποτε, απλά πρέπει να υπάρχει και κιθάρα. Αν δεν υπάρχει κιθάρα πρέπει κάποιο από τα άλλα όργανα να είναι κορυφαίο στα statements.
Κλισέ φράσεις, ήχοι τεχνοτροπίες απορρίπτονται εκ των προτέρων.
Το στοιχείο του αιφνιδιασμού είναι ευπρόσδεκτο, σχεδόν πάντα αναμενόμενο. Αν δεν έρθει κάποια στιγμή οι μουσικοί έχουν αποτύχει κατά το ήμισυ.
Τα κομμάτια αν δεν είναι τραγούδια πρέπει να έχουν σχεδόν απαραίτητα, εισαγωγή, θέματα, αυτοσχεδιαστικά μέρη, φινάλε.
Κομμάτια με fade out δηλώνουν αδυναμίες.
Χρονικός περιορισμός δεν υπάρχει.
Ως προς το ίδιο το περιεχόμενο η αρμονία είναι το πρώτο ζητούμενο. Επιτρέπονται οι αποκλίσεις αν είναι στα πλαίσια του αιφνιδιασμού.

Όλα τα κομμάτια ακούγονται αρχικά ως σύνολο και αμέσως σε ανατομία. Κάθε όργανο απομονώνεται γιά να αναζητηθούν οι παραπάνω αξίες. Μετά από τα πρώτα ακούσματα, σχεδόν πάντα ακούω μεμονωμένα όργανα σε αντιπαράθεση με ένα ή δυό άλλα και εξαιρετικά σπάνια ως σύνολο.
Αυτά ως αρχή...

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

Οταν παμε ομως σε προσωπικες λιστες και προτιμησεις τα πραγματα μπερδευονται. Αν θεωρησουμε τον εγκεφαλο σαν ενα σκληρο δισκο με το λειτουργικο του, αυτο που προκύπτει ως "λιστα" ειναι το αποτελεσμα μιας διαδικασιας που κρατησε/κρατα δεκαετιες.
Η διαδικασια περιλαμβανει μια σειρα απο υποσυνείδητες αποφασεις που δεν μπορουν να εξηγηθούν λογικά. Η πολυπλοκοτητα αυξανεται επειδη καθε αποφαση επηρεάζεται απο τις προηγουμενες, αλλα λαμβανεται κατω απο μοναδικες συνθήκες.
Καποτε η επαναληψιμοτητα και η προβλεψιμοτητα της διαδικασιας θα αποδειχθει και θα περιγραφει με καθαρα χημικους ορους, ως τοτε, ναι θα φαινεται (γιατι δεν ειναι) καθε κριση αυθαιρετη. Και σε αυτη την περιπτωση Γιωργο θα πρεπει κανεις να εμπιστευεται αποψεις.
πχ για μενα ο δισκος η μαλλον δισκοι αναφορας ειναι τα Raw Power/No Fun των Stooges. Εφηβικη ηλικια στα 80s με post-punk, new wave αλλα και 70s/60s ακουσματα. Μεσα στις δεδομενες συνθηκες οταν τα πρωτοακουσα νομισα οτι ολα ειναι εκει. Θελετε μεσα στη συγχιση της ηλικιας, τη θολουρα των ακουσματων για μενα αυτο ηταν, η πραγματικη αρχη.
Δεν εχω φυσικα την απαιτηση απο καποιον να θεωρει τον Iggy ως τον κορυφαιο rocker, η τα παραπανω ως "δεκαρια", ομως αν δεν τα θεωρει τουλαχιστον αξιολογα και δεν μπορει να τα ακουσει, τοτε μιλαμε αλλη γλωσσα.
e

με άλλα λόγια υπάρχει ένα ψήγμα αντικειμενικότητας και στην πιό υποκειμενική εμπειρία , αρκεί αυτή να διαμεσολαβείται από μιά κοινή γλώσσα .

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

Κομμάτια με fade out δηλώνουν αδυναμίες.
Χρονικός περιορισμός δεν υπάρχει.

Πολλες φορες το fade out οφειλεται (ή μαλλο οφειλονταν) στον περιορισμενο χωρο του βινυλιου.

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

Πολλες φορες το fade out οφειλεται (ή μαλλο οφειλονταν) στον περιορισμενο χωρο του βινυλιου.

απορία ψάλτου, βηξ θα έλεγα.
Επιμένω. Ενα κομμάτι πρέπει να έχει αρχή και τέλος τουλάχιστον. Γιά να μην μαλώνω με γνωστούς δεν θα επιμείνω στο θέμα. (στην ύπαρξη θέματος)
Αν οι μουσικοί δεν ξέρουν να τελειώσουν κάτι σημαίνει ότι δεν έχουν άποψη, έμπνευση πείτε ό,τι θέλετε.

Επίσης μιά και θίχτηκε, δεν μου αρέσει και δεν θέλω τη μουσική στο είδος που αρέσει στον Ντοκ, και του το έχω πεί....
Δηλαδή η μουσική να είναι ένα τραίνο που έχει ξεκινήσει κάπου, έχει προχωρήσει και σε κάποιο σημείο σε φτάνει και εσύ ανεβαίνεις επάνω και πηγαίνεις και πηγαίνεις και πηγαίνεις, χωρίς λόγο και αιτία, και τελικά σε κάποιο σημείο κατεβαίνεις ή γιά να το πω πιό σωστά ΣΕ κατεβάζουν κάτω, και το τραίνο συνεχίζει. Εχεις κατεβεί και δεν κατάλαβες (και ούτε πρόκειται ποτε) γιατί ανέβηκες επάνω, που πήγες, τι είδες και γιατί το είδες.
Είναι μιά εμπειρία που την έχω ζήσει πολλές φορές στου Μήτσου. Όμολογώ από τα ταξίδια αυτά "διατηρώ συγκεχυμένες εικόνες" όπως έλεγε και ο Τραμπάκουλας αν και η πρέπουσα απάντηση θα ήταν "εγώ δεν διατηρώ εικόνες και τέτοια πράγματα, εγώ διατηρώ πρόβατα εδώ απαραπέρα"....

κοινώς επιμένω:
εισαγωγή (αρχή), θέμα, τέλος. Στο ενδιάμεσο δεν με πειράζει να κάνω τον γύρο του κόσμου, με μπαλόνι, ποδήλατο ή τραίνο....

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

με άλλα λόγια υπάρχει ένα ψήγμα αντικειμενικότητας και στην πιό υποκειμενική εμπειρία , αρκεί αυτή να διαμεσολαβείται από μιά κοινή γλώσσα .

+1, οπως και το αντιστροφο. Στα τραγουδια ομως, παιζουν ρολο και τα βιωματα του καθενος, η ψυχοσυνθεση του, καθως και η ψυχολογικη του κατασταση τη δεδομενη στιγμη.

 

[christos]

"Καλη μουσικη ειναι αυτη που σε κανει να "χορευεις"."

Καπως ετσι το ειχε πει ο Art Blakey
...............αν σε κανει να ....πεταξεις , ακομα καλυτερα .

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Για πείτε καλοί μου φίλοι, εδώ που τα λέμε όλα:
Τελικά υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης της μουσικής; Εγκεφαλικός, συναισθηματικός, ενστικτώδικος, διεισδυτικός, τεχνικός ή και συνδυασμός των παραπάνω; Σε ποιά αναλογία; Σε ποιά περίσταση; Με ποιά σειρά παίζει η διεργασία;

Εξαιρετικο θέμα Κουν.Να τα δούμε ένα ένα...

Πλην του “τεχνικού” τα άλλα παίζουν για μένα. Πέρα του ότι είμαι τελείως αναρμόδιος για να προσεγγίσω ένα μουσικό έργο τεχνικά ,συχνά μου συμβαίνει να είμαι εξαιρετικά αμήχανος όταν βρίσκομαι σε συζητήσεις που προσεγγίζουν τεχνικά την μουσική, συνήθως γιατί κάτι τέτοιο με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Όσον αφορά την διεισδυτική προσέγγιση νομίζω ότι είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει αν δεν έχουν προηγηθεί οι άλλες τρεις ή μία τουλάχιστον από τις άλλες τρεις.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Αφού μαθαίνεις να ακούς, μαθαίνεις και να μεταδίδεις; Τινί τρόπω;
;

Εδώ μέσα στο γενικότερο όχι θα απαντήσω ναι.
Τι εννοώ .Τα θεωρώ δύο τελείως διαφορετικά χαρίσματα, ενδεχομένως να μπορεί κάποιος να μεταδώσει ακόμα και αν δεν έχει μάθει να ακούει ή να ακούει προσεκτικά αλλά η σκέψη του να μην μπορεί να εκφραστεί με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να κινητοποιήσει τον άλλο.

Κάποιοι άνθρωποι προφανώς έχοντας ανεπτυγμένα και τα δύο χαρίσματα, δηλαδή το εξής ένα, την μεταδοτικότητα , γιατί το να ακούς περισσότερο είναι θέμα παιδείας παρά χάρισμα, μπορούν να επηρεάσουν, ηθελημένα η μη, αν και εφόσον πάντα βρουν το κουμπί σου. Οπότε το ναι πάει εδώ

Κάποιες φορές το ναι αυτό είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό., όπως για παράδειγμα αυτό που συνέβη σε μένα προ ολίγων ημερών, όπου ήμουν στο σπίτι μίας φίλης και ακούγαμε το Mamouna του Bryan Ferry.έναν συμπαθητικό δίσκο ιδανικό για χαλί, ποτάκι και τα συναφή. Την δεύτερη φορά που ακούγαμε το δίσκο αφελέστατα γυρίζει και μου λέει “δεν έχει αυτός ο δίσκος έναν γλυκύτατο ναρκισσισμό”
Έτρεξα την επόμενη μέρα να τον αγοράσω γιατί ήταν πια όντος ένα γλυκύτατος ναρκισσισμός και όχι ένας συμπαθητικός lounge δίσκος.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Κάποιες φορές το ναι αυτό είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό., όπως για παράδειγμα αυτό που συνέβη σε μένα προ ολίγων ημερών, όπου ήμουν στο σπίτι μίας φίλης και ακούγαμε το Mamouna του Bryan Ferry.έναν συμπαθητικό δίσκο ιδανικό για χαλί, ποτάκι και τα συναφή. Την δεύτερη φορά που ακούγαμε το δίσκο αφελέστατα γυρίζει και μου λέει “δεν έχει αυτός ο δίσκος έναν γλυκύτατο ναρκισσισμό”
Έτρεξα την επόμενη μέρα να τον αγοράσω γιατί ήταν πια όντος ένα γλυκύτατος ναρκισσισμός και όχι ένας συμπαθητικός lounge δίσκος.

Και κάπου εδώ αρχίζουν να περιπλέκουν τα πράγματα σε σχέση πάντα και με την αρχική σου ερώτηση περί διαφορετικών προσεγγίσεων.Εγώ μαλλον με την συγκεκριμένη επιρροή μπήκα στην διαδικασία να γίνω διεισδυτικός στο συγκεκριμένο άκουσμα. Αλλά αλήθεια μπορεί κανείς με ασφάλεια να γνωρίζει σε τι επίπεδο προσέγγισης είναι η ίδια στο συγκεκριμένο. Γιατί θα μπορούσε αυτό που τελικά κινητοποιεί εμένα στο να εμβαθύνω, για αυτήν να ενεργοποιήθηκε απλά ενστικτωδώς. Συγκλονιστικό δεν είναι κάτι τέτοιο?

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

Κάποιες φορές το ναι αυτό είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό., όπως για παράδειγμα αυτό που συνέβη σε μένα προ ολίγων ημερών, όπου ήμουν στο σπίτι μίας φίλης και ακούγαμε το Mamouna του Bryan Ferry.έναν συμπαθητικό δίσκο ιδανικό για χαλί, ποτάκι και τα συναφή. Την δεύτερη φορά που ακούγαμε το δίσκο αφελέστατα γυρίζει και μου λέει “δεν έχει αυτός ο δίσκος έναν γλυκύτατο ναρκισσισμό”
Έτρεξα την επόμενη μέρα να τον αγοράσω γιατί ήταν πια όντος ένα γλυκύτατος ναρκισσισμός και όχι ένας συμπαθητικός lounge δίσκος.

Εξ ίσου πιθανό όμως , θα ήταν να της πείς ( ή απλώς να σκεφτείς , όντας ευγενικός ) "τι μας λές κοπέλλα μου ; για να περνάει η ώρα είναι ο δίσκος" ή να το προχωρήσεις και να ανταπαντήσεις πως ο νάρκισσος , φύσει και θέσει , ασχολείται μόνο με τον εαυτό του , άρα δεν μπορεί να αφορά άλλους ...κλπ κλπ .

 

[Busoni]

Το πώς προσεγγίζει κανείς την μουσική εξαρτάται απο τον χαρακτήρα του. Προσωπικά, υπάρχουν περίοδοι που κινούμαι στα σταθερά μου ακούσματα και άλλες που εξερευνώ. Και στις δυο λειτουργώ ενστικτωδώς, συνειδητά ή και παρορμητικά. Συνειδητά ξεκίνησα ν'ακούω Brahms. Μεχρι τότε γνωριζα γι αυτον από βιβλία, περιοδικά και συζητήσεις. Παρορμητικά έψαχνα τον Steve Reich οταν άκουσα το City Life στο CD ενος περιοδικού. Ενστικτωδώς προσεγγίζω ο,τι μου κάνει κλίκ απο το εξώφυλο του δίσκου(ok...ισως ακραίο παράδειγμα). Ενα ξερό "μ' αρεσει - δεν μ' αρεσει" νομίζω οτι σε κανεναν μας δεν αρκεί εν γένει. Οταν πχ πρωτάκουσα το True Faith των New Order ξεκίνησα να ψάχνω τη δισκογραφία τους, διάβαζα την ιστορία του γκρούπ και κατέληξα να μου αρέσουν και οι Joy Division, να 'συναντήσω' αργότερα τους Siouxsie, τους Fall, τους VU κλπ.

Επομένως θεωρώ οτι αρκεί κανείς να εκτίθεται σε ερεθίσματα και να αναζητά πληροφορία γι αυτό που νιώθει οτι τον ενδιαφέρει. Η (επι)κοινωνία με 'ομοιοπαθείς' και το διάβασμα προσφέρουν και τα δυο. Η μουσική παιδεία

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Re: Απάντηση: Re: για μάθηση ή για ξεμάθηση; (Θ.Β.)

Εξ ίσου πιθανό όμως , θα ήταν να της πείς ( ή απλώς να σκεφτείς , όντας ευγενικός ) "τι μας λές κοπέλλα μου ; για να περνάει η ώρα είναι ο δίσκος" ή να το προχωρήσεις και να ανταπαντήσεις πως ο νάρκισσος , φύσει και θέσει , ασχολείται μόνο με τον εαυτό του , άρα δεν μπορεί να αφορά άλλους ...κλπ κλπ .

Χμ μάλλον με παροτρύνεις σε μια πιο διεισδυτική ματιά ως προς την ίδια δηλαδή, παρά σε αυτά που μου βάζει να ακούω.
Η και πιθανώς να θεωρείς ότι ακόμα και αν μου έλεγε ότι ο δίσκος είναι ένα “πορτοκαλί παγωμένο δάκρυ” για παράδειγμα , ή ότι και να μου έλεγε τελικά , ήμουν ήδη αποφασισμένος για την αγορά του, ως αποτέλεσμα μιας υποβόσκουσας αδυναμίας προς αυτήν.

Θα προσεγγίσω διεισδυτικά την παρατήρηση σου
Μέχρι τότε υπόσχομαι να μην το βάλω στο thread με τα δεκάρια.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Για πείτε καλοί μου φίλοι, εδώ που τα λέμε όλα:
Τελικά υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης της μουσικής; Εγκεφαλικός, συναισθηματικός, ενστικτώδικος, διεισδυτικός, τεχνικός ή και συνδυασμός των παραπάνω; Σε ποιά αναλογία; Σε ποιά περίσταση; Με ποιά σειρά παίζει η διεργασία;
Υπάρχουν σταθερές που τηρούνται; Φορές που αυτές καταστρατηγούνται;
Ένα ξερό μου αρέσει-δεν μου αρέσει, δε λέει τελικά τίποτα ή μήπως τα λέει όλα;

Για τον τρόπο προσέγγισης θα σου έλεγα βιαστικά..ο συνδυασμός των παραπάνω.
Ετσι σαν περίληψη.
Ελα μου όμως που εγώ λειτουργώ με τα τρία πρώτα:Εγκέφαλος,συναίσθημα,ενστικτο.Ολα μαζί 60%
Ορίστε λοιπόν σου έδωσα την σειρά και την αναλογία.

Φτάνει μόνο αυτό?
Φυσικά όχι μια και η Μουσική είναι σαν τον..'οξω απ οδώ",κοινώς έχει "πολλά ποδάρια".Ποιό να πρωτο- παπουτσώσεις?
Πώς να κλείσεις τ αυτιά σου σε σειρήνες που δεν ξέρεις καν οτι υπάρχουν?
Πώς να κλείσεις την πόρτα σε αυτόν που σου δείχνει χωρίς να δείς πρώτα τί σου δείχνει ?
Κι αν σ αρέσει,και αν αξίζει?Θα έχεις χάσει μια ευκαιρία,μια στιγμή που ίσως δεν θα ξαναζήσεις ποτέ για να επανορθώσεις.
Εκεί μιλάμε για ανοιχτά μυαλά και -φυσικά-αυτιά.
Οπως το έθιξε ο Σπύρος.
Εκεί αρχίζει η διείσδυση,το ψάξιμο, η ανησυχία.Μπορεί να μην ασπάζομαι το δόγμα οτι η Μουσική σταμάτησε εδώ και δεκαετίες,μπορεί να παρακολουθώ τις "εξελίξεις" αλλά πάντα κρυφοκοιτάζω στο Παρελθόν.
Ασχέτως αν γελάω με δαύτο ή μάλλον με τον εαυτό μου περισσότερο.Καλώς ή κακώς οι αναμνήσεις εκέι υπάρχουν.
Και φυσικά δεν πιστεύω στα στεγανά.Αλλιώς δεν θα υπήρχαμε τώρα να κάνουμε αυτή τη συζήτηση.
Ο καθ ένας μας εκπλήσσει,εκπλήσσεται και μαθαίνει.Και ας "κοροϊδευόμαστε" μεταξύ μας.Δεν με πειράζει που το πλείστο των επιλογών του Γιώργου,του Σπύρου,του Ντοκ,του Τσιφ,του Λύμπε, όλων εδώ μέσα..ίσως δεν το ασπάζομαι δια βίου ή απνευστί.
Μου αρκούν τα λίγα που θα μου δείξουν και θα με ενθουσιάσουν.
Αυτά που θα με ξεστραβώσουν,που θα με κάνουν να βιώσω κάτι άλλο βρε αδελφέ απ τα "δικά μου".
Αλλιώς θα είμασταν δια βίου : ο Ντοκ με την Προγκρέσιβ,ο Τσιφ με τον Σαντάνα,ο Λυμπε με τον Ιγκυ και τους Στόουνς,ο Σπύρος ομοιως συν τους Ρόξυ,Ο Νικολάκης με την Καιτούλα,ο Κουνελάκης με τους Φλόιντ,ο Ιωάννου με τους Αμπα..
Είναι όμως έτσι?

Αρα μάθηση και ξεμάθηση,συναίσθημα και εγκέφαλος,ψάξιμο και διείσδυση.
(Την τεχνική την αφήνω απ έξω μια και δεν μου λέει μόνη της τίποτα.)

Υ.Γ. Σόρρυ για τα ορθογραφικο-συντακτικά αλλάο firefox με τον ορθογράφο μου κολλάει..