Η Τεχνολογία πάει μπροστά και η Μουσική πίσω;

[Stergito]

Με αφορμή μια συζήτηση που ξεκίνησε στην Audio, συγκεκριμένα αυτήν εδώ:
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=38584
είπα να το πιάσω από εκεί και να ανοίξω μια συζήτηση, πάνω στο θέμα της "εξέλιξης" της μουσικής παραγωγής.

Βλέπουμε λοιπόν ότι στα μέσα αναπαραγωγής, τείνουμε πλέον να πούμε οριστικό αντίο και στο CD, ενώ κυριαρχούν τα συμπιεσμένα -απωλεστικά και μη- (mp3, wma, ogg, aac, flac), κατεβάζουμε πλέον τις μουσικές απευθείας από το Internet, μπορούμε να κουβαλήσουμε μια δισκοθήκη που κάποτε θα κάλυπτε ένα δωμάτιο στην παλάμη του χεριού μας (λέγε με iPod) και πρακτικά μπορούμε ν' αποκτήσουμε ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε ακούγεται στον πλανήτη, ή έστω, σχεδόν οτιδήποτε.

Αντίθετα, στη Μουσική καθεαυτή, παρατηρούμε το αντίθετο: αντί να αξιοποιείται η εμπειρία αιώνων (σχεδόν από τότε που ο άνθρωπος είναι έλλογο ον, υπάρχει και η Μουσική), ούτως ώστε η Τέχνη να πηγαίνει μπροστά, βλέπουμε μια μαζικότητα, μια κατάσταση "fast food" στις μουσικές που βγαίνουν σήμερα.
Το βασικό κρούσμα, είναι ακόμα και μέσα στους ίδιους τους κύκλους των φιλόμουσων: πλέον, αντί να ακούν ολόκληρα άλμπουμ, κατεβάζουν το κομμάτι που θέλουν και πηγαίνουν στο επόμενο. Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο Ντοκ, έχουμε επιστρέψει σχεδόν 50 χρόνια πίσω: στην εποχή του single. Αν αυτό δεν είναι οπισθοδρόμηση, τότε τι είναι;

Αναρωτιέμαι λοιπόν, για ποιο λόγο τείνει να επικρατήσει αυτή η κατάσταση;
Κάποιες εξηγήσεις που μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα, είναι οι εξής:

α) Λιγότερος ελεύθερος χρόνος. Οι έντονοι σημερινοί ρυθμοί, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια, ούτως ώστε ν' ακούμε εκτενώς και να εμβαθύνουμε στην όποια μορφή Τέχνης. Αναγκαστικά, καταλήγουμε στην τακτική του "fast food".

β) Υπερπροσφορά. Πλέον, μπορεί πρακτικά ο καθένας να κάνει αυτόνομη παραγωγή της μουσικής του και να τη διανείμει μέσω διαδικτύου, με ελάχιστο κόστος. Συνεπώς, ο σημερινός μουσικόφιλος έχει πολύ περισσότερα πράγματα ν' ακούσει μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα. Αναγκαστικά, δε θα προλάβει να εκτιμήσει πολλές δουλειές που θα περάσουν "στο ντούκου".

Πέρα από τους δυο αυτούς βασικούς λόγους, πιθανόν να υπάρχουν κι άλλοι, πολιτικής, κοινωνικής, ακόμα και οικονομικής φύσης.
Εσείς τι λέτε; Ποια η άποψή σας;


Εκτός από αυτό, ποιες είναι οι δικές σας προβλέψεις για το μέλλον;

 

[mdvq]

Χωρις να το πολυσκεφτω ,το οτι ξαναγυρναμε στο single (που δεν το νομιζω) δεν μου φαινεται και τοσο κακο...
Ισα-ισα θα αποφυγουμε και το να εκτιθεται ο αγαπημενος μας καλλιτεχνης γραφοντας αρλουμπες για να γεμισει το δισκακι...
Λιγο και καλο ( κατα το λιγοι και καλοι )

ή γιατι να περιμενουμε 2 χρονια να ακουσουμε κατι απο αυτον αφου μπορει να εχει 2 3 καλες ιδεες να τις βγαλει σε ενα σιγκλακι να τον χαρουμε νωριτερα.

Αυτο με το ντε και καλα ολοκληρο αλμπουμ ποτε μου δεν το καταλαβα..

 

[superfly]

καταρχας συνιστω ψυχραιμια.δεν νομιζω οτι ισχυει κατι τετοιο τουλαχιστον στο βαθμο αυτο.
ριχνοντας μια ματια προς τα πισω οι δισκοι που ακουγονται απο την αρχη μεχρι το τελος ειναι πολυ λιγοι σε σχεση με τους υπολοιπους.τις περισσοτερες φορες καποια τραγουδια υπερισχυαν των υπολοιπων.
ιδιως στην mainstream μουσικη παντα το σινγκλ υπερισχυε.απλα στις μερες μας αυξηθηκε η ποσοτητα αφου η αγορα εχει γιγαντωθει με αποτελεσμα να μας φαινονται και περισσοτερο οι φολες δεδομενου οτι για να καλυφθει η αγορα γεμισαμε απο αταλαντους...
καλη μουσικη υπαρχει οπως και αλμπουμ ολοκληρα.
εμενα αυτο που με προβληματιζει περισσοτερο ειναι η διαρκεια των μουσικων.
βλεπουμε ταλεντα μετα απο μια,δυο αντε τρεις καλες δουλειες αντι να εξελισσονται,να προχωρουν και να ωριμαζουν και ενω θα'πρεπε τοτε να βγαζουν τις καλες δουλειες τους να εξαφανιζονται και να φθινουν.βεβαια και πιο παλια γινοταν αυτο αλλα πλεον εχει καταντησει νομοτελεια...
επισης αλλαξε και η μορφη του μεσου.μεχρι μερικα χρονια πιο πριν αναγκαζομασταν να αγορασουμε ολοκληρα αλμπουμ για ενα και δυο τραγουδια.τωρα πια αν μη τι αλλο μπορουμε να "φιλτρουμε" τις μουφες και να κρατησουμε τα καλα.
και τελος ειναι και η εποχη οπως πολυ σωστα ειπες guybrush.ειναι αληθεια οτι περναμε μια παρατεταμενη περιοδο "βαρετη" και ολιγον τι "ανεραστη".επομενο ειναι να μην υπαρχει και εμπνευση...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τον περιβόητο "ελεύθερο χρόνο", άμα δεν τον έχεις, τον κόβεις από το υστέρημά σου, ακόμα κι από τον ύπνο σου. Εφόσον βέβαια θεωρείς την ενασχόλησή σου με τη Μουσική σαν κάτι σημαντικό για σένα.
Για μένα βασικά υπάρχουν δύο κατηγορίες ακροατών: αυτοί που ακούνε τραγούδια και οι άλλοι. Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν εύκολα για τις απαιτητικές μουσικές: το attention span του σύγχρονου ανθρώπου μειώνεται συνεχώς. Ελάχιστοι διαβάζουν μεγάλα βιβλία ή κείμενα πιά. Το μέλλον στις μαζικές μουσικές, αν θέλετε την άποψή μου, δεν είναι τα singles: είναι τα jingles. Του ενός λεπτού - και πολύ λέω. Μιά ιδέα, ρεφραίν και ...τελειώσαμε. Από αυτή την άποψη το Commercial Album των Residents ήταν πάρα πολύ σημαντικό και πολύ μπροστά από την εποχή του καθώς προέλεγε την κατάσταση των πραγμάτων που έρχονται.
Η εποχή μας δεν είναι βαρετή. Το αντίθετο, θα έλεγα: ποτέ ξανά δεν θυμάμαι τέτοια πανσπερμία ιδιωμάτων, τόση τόλμη και πειραματισμούς με τις καθεστηκύες φόρμες, τόσους πολλούς σημαντικούς δίσκους. Απλά σήμερα τα πράγματα είναι πιο περιθωριακά. Η μαζικότητα απαντά πλέον μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις και αυτές, σε βάθος χρόνου, είναι εξαιρετικά εφήμερες. Beatles, Dylan, Coltrane, Shostakovich δεν γεννιούνται καθημερινά, ούτε άλλως τε οι κοινωνικές συγκυρίες που ευνοούν στο να τεντώσουν οι άνθρωποι τ αυτιά τους σε έργα που ξεφεύγουν από την πεπατημένη.
Το CD, κατά τη γνώμη μου, απέχει αρκετά ακόμη από το να θεωρείται τελειωμένο.
Στις μουσικές που ακούω εγώ, δεν θέλω να φιλτράρω και να "ξεσκαρτάρω" τίποτα: το θεωρώ Αμερικανιά, όπως εκείνο το αείμνηστο άλμπουμ που είχαν βγάλει παλιά και έλεγε Mozart's Greatest Hits, γι αυτούς που δεν θέλουν να το βασανίσουν το πράγμα και πολύ, "ωχ μωρε...πού να την ψάχνουμε τώρα". Εμένα, αντίθετα, με ενδιαφέρει όχι μόνο το συνολικό concept που είχε στο νού του ο καλλιτέχνης αλλά και το sequencing, η σειρά που αραδιάζει τις ιδέες του.

 

[Tzimisce]

Κάποτε το κόστος παραγωγής ενός album ήταν μεγάλο...
Έτσι οι δισκογραφικές εταιρίες επέλεγαν ποια συγκροτήματα θα αποκτήσουν στο roster τους με γνώμονα τις πωλήσεις που θα έκαναν τα album τους.
Τότε βέβαια για να φτιάξεις ένα καλό roster έπρεπε σαν δισκογραφική να κατεβάσεις τα βρακιά σου.

Πλέον το ένα σκέλος, το κόστος παραγωγής του δίσκου, έχει πέσει τόσο πολύ που βγάζεις δίσκο για πλάκα. Θες το μέσον (CD), θες η πληθώρα εκκολαπτόμενων ηχοληπτών, θες η είσοδος των PC στα studios και η πτώση της τιμής τους; Το κόστος παραγωγής ενός δίσκου πλέον είναι αστείο σε σχέση με παλιά.

Το δεύτερο σκέλος δεν έχει αλλάξει όμως...
Οπότε τι κάνουν οι εταιρίες;
Πιάνουν 100 πιπίνια που έχουν την καψούρα να βγάλουν δίσκο και μία ανεκτή φωνή, τους κάνουν ένα συμβόλαιο ώστε να τα δέσουν και να μην μπορούν μετά να ζητήσουν τίποτα αμύθητα ποσά και απλά εύχονται κάποιο από αυτά να είναι ο επόμενος Bob Dylan...

Σαν αποτέλεσμα αυτού έχουμε άπειρους δίσκους κάθε μήνα με ένα χιτάκι μέσα μήπως και σε πείσουν να τον αγοράσεις...

 

[caerbannog]

Κάποτε για να έρθεις σε επαφή με τη μεγάλη μουσική έπρεπε να μένεις στη Βιέννη ή να κάνει καμιά αρπαχτή ο Λιστ ή ο Παγκανίνι προς τα μέρη σου. Σήμερα η πρόσβαση είναι πανεύκολη και μάλιστα όχι μόνο στη μεγάλη μουσική αλλά σε κάθε ιδίωμα.
Κάποτε οι εταιρίες εξέδιδαν τη μουσική και δεν υπήρχε τρόπος να τις παρακάμψεις αφού είχαν καβατζάρει το κύκλωμα της διανομής. Έτσι αποφάσιζαν πριν από μας, για μας. Σήμερα οι μανατζαραίοι - απόγονοι του πάλαι ποτέ φωστήρα της Decca, απέρριψαν το Νάλιτς και αυτός με τα τραγούδια του, τα γραφιστικά του και δυο βιντεοκλιπ στο διαδίκτυο έγινε φίρμα ερήμην τους-και καλά έκανε, το αξίζει.
Κάποτε οι Biota ήταν ένα μακρινό όνομα στο Αμέρικα που προφερόταν με δέος από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ μύστες, σήμερα μπορεί οποιοσδήποτε πανεύκολα να έχει πρόσβαση όχι μόνο στη μουσική τους αλλά και στις εικαστικές τους προσπάθειες.
Το πρόβλημα δεν είναι η ποσοτική προσφορά της μουσικής αλλά η συστημική και συστηματική άμβλυνση των κριτηρίων μας που προάγει το χυδαίο και το εύκολο και εξωθεί στην αισθητική εξαθλίωση.
Η τεχνολογική έκρηξη έδωσε τεράστιες δυνατότητες σε όποιον ενδιαφέρεται για τη μουσική.Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν η τεχνολογία να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον, την έφεση, προς το καλλιτεχνικό γεγονός. Δίνει όμως την ευκαιρία για όποιον διαλέξει το δρόμο της αρετής να οξύνει το αισθητήριό του με τον καλύτερο τρόπο.
Όσο για τα άλμπουμ, (αν μιλάμε για τραγούδια και όχι για μεγάλης χρονικής διάρκειας μουσικά έργα), είναι φυσικό αυτό που συμβαίνει. Δυο - το πολύ τρια- καλά τραγούδια συνωθούνταν στο βινύλιο με τριπλάσια άνοστα για να κερδίζει η εταιρία.Το εμπορικό κόλπο του lp ήταν φυσικό να καταρρεύσει πρώτο με την εύκολη και ελεύθερη διακίνηση υλικού, πράγμα που λειτούργησε ως φίλτρο για το γούστο του κοινού και τα παραγεμίσματα.
Όσο για το χρόνο:Για να μην ανατρέχουμε στο Ρικάρντο και το Μαρξ ας ξαναδούμε το Λαφάργκ και το "Δικαίωμα στην Τεμπελιά". Ο χαμένος ελεύθερος χρόνος είναι χρήμα και ταυτόχρονα η δεύτερη μεγαλύτερη ληστεία που γίνεται εις βάρος μας. Αξίζει τον κόπο να πιεστούμε για να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να ακούσουμε μουσική, να περιδιαβούμε ένα μουσείο ή ακόμη και να δημιουργήσουμε. Ίσως η τέχνη να γίνει παραμυθία και υπαρξιακή δικαίωση.

 

[Δημήτρης Ν.]

Η τεχνολογία είναι ουδέτερη. Οι χρήστες της ποτέ. Η υπερπληροφόρηση όμως οδηγεί στην αποπληροφόρηση. Τόποι όπως το myspace μπορεί να δίνουν διέξοδο σε νέους αλλά συγχρόνως δίνουν στον κάθε πικραμένο την ψευδαίσθηση ότι είναι καλλιτέχνης. Η ελεύθερη διακίνηση μουσικής , το τζάμπα , απαξιώνει το "καλλιτεχνικό" , ή και χωρίς εισαγωγικά , έργο.

 

[In My Humble]

Μερικοι θιξανε τον ρολο των δισκογραφικων εταιριων σημερα.
και τον ρολο του ιντερνετ σαν μεσον διαδωσης/πληροφωρησης.
Αφου το κοστος μιας σχετικας καλης παραγωγης ειναι πλεον εφικτη και ενα καινουργιο/μικρο/φτωχο συγκροτημα μπορει να γινει γνωστο με δικα του μεσα(filshare πχ) και δεν χρειαζεται πλεον η ΕΜΙ η η DECCA.
Υπαρχουν ηδη μουσικες συντροφιες που κατω απο την ασπιδα του creative commons χαριζουν την μουσικη τους, με ανταλαγμα την φημη που ισως αποκτησουν στο μελλον και την αποκτηση εισοδηματων απο live.
Αυτοι ομως που δεν εχουν την τεχνικη ικανοτητα η απλα θελουν κατι καλυτερο απο μια μετρια δουλεια στο σπιτικο τους στουντιο, πανε σε ενα στουντιο το οποιο δεν μπορουν να πληρωσουν αμμεσα. Τα στουντιο εδω, παιρνουν ενα ρισκο και τους κανουν την δουλεια με ανταλλαγμα πχ 10% απο τα κερδη σε live εμφανισεις για 2 χρονια. Δηλαδη τα στουντιο κανουν αυτο που κανανε αυτο που κανανε οι δισκογραφικες εταιριες πριν, δηλαδη παιρνουνε ενα ρισκο.
Αν το συγκροτημα πετυχει, φυσικα το στουντιο εχει διαφημιση κλαι καινουργιους πελατες.
Οι δισκογραφικες εταιριες ειναι μια ρατσα δυνοσαυρων οι οποιοι δεν καταφεραν να προσαρμοστουν στην καινουργια εποχη και σε λιγα χρονια δεν θα υπαρχουν πλεον. Το τελευταιο που τους εχει απομενει, οι μεθοδοι μαφιας που εχουν καταφερει δια μεσου πολυ δυνστου λομπυ και υπαρχει σημερα ενας
IPRED, ACTA που κορουπτες πολιτικοι εχουν περασει στην νομοθεσια σχεδον ολων των μεγαλων χωρων.
Δεν εχω χρονο τωρα για να βαλω λινκς, αλλα μπορειτε ευκολα με λιγα λεπτα στο google να παρετε μια καλη ιδεα.
Για το μουσικο μερος τωρα, νομιζω οτι υπαρχουν σημερα πολυ αξιολογα συγκροτηματα/μουσικοι και μαλιστα πολυ νεαρα. Η προσβαση στην φτηνη τεχνολογια και ιντερνετ και φυσικα η μη δεσμευση σε δισκογραφικες εταιριες εχει συντηνει ωστε να οι μουσικοι/καλιτεχνες να ειναι ελευθεροι να πουν αυτο που θελουνε. Ακουω γνωμες.

 

[send]

Η κατάχρηση των ευκολιών που παρέχει η τεχνολογία είναι το πρόβλημα, όχι η τεχνολογία καθ' εαυτή.
Η τελευταία μου επιτρέπει να αποθηκεύω στο μικρό λαπτοπ μου τη μουσική μου συλλογή σε flac, και να την απολαμβάνω με τη βοήθεια του dac, των ακουστικών και του ενισχυτή τους, δηλαδή με ένα βολικότατο μικρό σύστημα, σε υψηλή ποιότητα, την ίδια δα ώρα που σερφάρω. Τώρα βέβαια θα αντιλέξουν οι πιουρίστες πως η μουσική ακρόαση προϋποθέτει προσήλωση και δεν πρέπει να περιπίπτει σε ρόλο ενός απλού ηχητικού φόντου, συνοδευτικού μιας άλλης μας δραστηριότητας... όμως γνωρίζουν αλήθεια οι τελευταίοι τι προσλαμβάνω και πόσο απολαμβάνω μια καθ' αυτόν τον τρόπο ακρόαση;

 

[mdvq]

Για μένα βασικά υπάρχουν δύο κατηγορίες ακροατών: αυτοί που ακούνε τραγούδια και οι άλλοι..

Τα ειπες ολα με 7 κουβεντες

το θεμα ειναι να παραδεχτεις με ειλικρινια στο εαυτο σου, που ανηκεις!!!!

Εγω μετα απο τοσα χρονια καταττασω το ευατο μου στους.... ακουνε τραγουδια...

Δεν μπορω ρε παιδι μου να το παιδεψω τοσο πολυ που να φτασω τελικα στους .....αλλους.

Μαγκια μου και φυσικα ακομα ποιο πολυ ...μαγκια τους..

Και ετσι ,εχω πραγματικα ηρεμησει και απολαμβανω με ευχαριστηση την μουσικη που μου αρεσει

 

[DIAMANTIS SVIGOS]

Εγω θα κρατησω αυτο που ειπε ο guybrush περι fast food και θα πω οτι, για μενα παντα, ολα εχουν γινει fast food ενω υπαρχει και υπερπροσφορα στα παντα.

Πριν απο λιγα χρονια οι μεγαλες flat οθονες αποτελουσαν δεος για πολλους απο εμας ενω σημερα υπαρχουν ελαχιστα σπιτια χωρις 2-3 απ αυτες.
Δειτε τα αυτοκινητα, πριν απο 3 δεκαετιες επισης αποτελουσαν δεος για τους πιο πολλους, ενω σημερα δε χωρανε πια στους δρομους και ολες οι οικογενειες εχουν απο 2-3.

Καπως ετσι λειτουργει η μαζικοποιοηση και υπερπροσφορα και με τη μουσικη. Βεβαια δεν ειναι μονο αυτο αλλα επισης και το τσαμπα (βλετε internet) οπου κανεις μπορει να κατεβασει σε χρονο dt οτι γουσταρει.

Τωρα για τα singles που λετε θα συμφωνησω με καποιους απο τους προλαλησαντες και θα πω οτι δεν εχω κανενα προβλημα με αυτα, το αντιθετο μαλιστα. Παντα οι πιο πολλοι δισκοι (lp πριν cd σημερα) ειχαν 1-2 χιτς και τα υπολοιπα ηταν απλα για να γεμισει το μεσο, αυτο δεν αλλαξε με τα cd.

Τωρα η ιδια η μουσικη δε νομιζω οτι παει πισω, ουτε θα παει ποτε. Απλα αλλαξε ο τροπος που την ακουνε και την υπολογιζουν σημερα. Παλιοτερα επρεπε να μαζευεις χαρτζιλικι 2 εβδομαδες για να παρεις ενα δισκο που γουσταρες (κι αν ηθελες κι αλλους ηταν πολυ σκληρη η επιλογη γιατι υπηρχε χρημα μονο για εναν). Σημερα απλα θα μπει καποιος στo internet και θα κατεβασει τα κομματια που θελει δωρεαν η με απειροελαχιστο κοστος.
Το βινυλιο το προσεχες, το καθαριζες και το αποθηκευες σωστα, ενω τωρα δεν υπαρχουν αυτα.

Ομως στο τελος, οπως και να εχεις βρει τη μουσικη που θες ν' ακουσεις, θα φτασει η στιγμη που θα κατσεις ηρεμος να την ακουσεις ασχετα αν ειναι απο τον υπολογιστη, το ipod, το cd η απο καποιο βινυλιο.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Τωρα η ιδια η μουσικη δε νομιζω οτι παει πισω, ουτε θα παει ποτε. Απλα αλλαξε ο τροπος που την ακουνε και την υπολογιζουν σημερα. Παλιοτερα επρεπε να μαζευεις χαρτζιλικι 2 εβδομαδες για να παρεις ενα δισκο που γουσταρες (κι αν ηθελες κι αλλους ηταν πολυ σκληρη η επιλογη γιατι υπηρχε χρημα μονο για εναν). Σημερα απλα θα μπει καποιος στo internet και θα κατεβασει τα κομματια που θελει δωρεαν η με απειροελαχιστο κοστος.
Το βινυλιο το προσεχες, το καθαριζες και το αποθηκευες σωστα, ενω τωρα δεν υπαρχουν αυτα..

Και όμως υπάρχουν.!
Αρκετές κυρίως ανεξάρτητες και μικρές εταιρείες κυκλοφορούν τις δισκογραφικές δουλείες των καλλιτεχνών αποκλειστικά σε βινύλιο. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα το οποίο σε κάθε περίπτωση κρίνεται υποκειμενικά, παρατηρώ ίσως μια αλλαγή ή καλύτερα επαναπροσδιορισμό θα έλεγαν των προθέσεων

 

[superfly]

η επιστροφη στα 50'ς με την προσφορα του σιγκλ εχει να κανει και με την αναγκη του ανθρωπου για διασκεδαση.τοτε ο κοσμος εβγαινε απο ενα πολεμο ειχε αναγκη να διασκεδασει,να το ριξει εξω.τωρα ενω εχει απιστευτες ευκολιες εχει ελαχιστο ελευθερο χρονο οπότε όποτε βρισκει παλι θελει να το ριχνει εξω και να μην το ψαχνει.
δεν θα διαφωνησω οτι πρεπει τα μουσικα εργα να ακουγονται ολοκληρωμενα γιατι ετσι αποκταμε αποψη και για την αξια του εργου αλλα και του καλιτεχνη.κι αυτο για αυτον που το γουσταρει διασκεδαση ειναι.
αλλα πανω απ'ολα το σημαντικοτερο πιστευω ειναι οτι λεμε επιτελους σιγα-σιγα ,αντιο στις δισκογραφικες και στους χαρτογιακαδες που τις διοικουν.οι ανθρωποι αυτοι εχουν οδηγησει μουσικους στην αυτοκτονια...

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Γενικά είμαι αισιόδοξος! Η μουσική πάει μόνο μπροστά άσχετα με το κατά πόσο αυτή η διαδικασία γίνεται ή όχι αντιληπτή σε εμάς.

Ως “ρομαντικός” και ενίοτε “γραφικός” θεωρώ ότι πηγαίνει μπροστά ακόμα και όταν ένας απλός ακροατής ανακαλύπτει εκτιμά και τελικά συγκλονίζεται με κάτι από το παρελθόν, αλλά και κυριολεκτικά, δεδομένου ότι υπάρχουν άπειρες καινούργιες ιδέες, πολλές μικρές και ανεξάρτητες εταιρείες, και τελικά αν κανείς αρχίσει να μπαίνει στην διαδικασία ψαξίματος θα βρεθεί μπροστά σε μια καινούργια πραγματικότητα με πάρα πολύ κόσμο να δημιουργεί και εκμεταλλευόμενος την έξαρση της τεχνολογίας και των σύγχρονων μέσων να προσπαθεί να προβάλλει το δημιούργημα του.

Για να είμαι ειλικρινείς προσπαθώ να απέχω από αξιολογήσεις με κριτήρια που αφορούν μόνο το κατά πόσο οι νέες δισκογραφικές δουλειές είναι πρωτοποριακές και πάνε την “μουσική μπροστά” με την στενή του όρου έννοια γεγονός που οφείλεται και στο ότι δεν είμαι πάντα σε θέση να διακρίνω και να αξιολογώ σωστά κάτι τέτοιο

 

[DIAMANTIS SVIGOS]

Και όμως υπάρχουν.!
Αρκετές κυρίως ανεξάρτητες και μικρές εταιρείες κυκλοφορούν τις δισκογραφικές δουλείες των καλλιτεχνών αποκλειστικά σε βινύλιο.

Προς Θεου!
Δεν ενοουσα οτι δεν κυκλοφορουν νεα βινυλια σημερα (κι εγω τα κυνηγω ακομα), απλα την ταση των νεωτερων γενεων να μην καταγινονται πια με το συγκεκριμενο μεσο, δεδομενων των ευκολιων που παρεχουν τα καινουργια μεσα (ουσιαστικα non destructive - maintenance free media).

 

[tmjuju]

Εντάξει η τεχνολογία πάντα θα πηγαίνει μπροστά… (εκτός εάν ο WW4 γίνει με ρόπαλα).
Αλλά η μουσική γιατί να πάει πίσω?
Δεν νομίζω ότι μπορεί να συμβεί αυτό.


Μη ξεχνάμε ότι η μουσική μια χαρά προϋπήρχε των μέσων… δεν πήγε πίσω με την έλευση του τηλέφωνου, ραδιόφωνου, δίσκου, και δεν θα πάει πίσω ούτε με το Internet.

(άσε που η τεχνολογία μας έχει δώσει μέχρι και νέα όργανα μουσικής)

 

[Tzimisce]

Ακουω γνωμες.

(Να μην κάνω quote τίποτα άλλο μιας και συμφωνώ απόλυτα )

Πρακτικά συμφωνούμε απόλυτα. Απλά εγώ βλέπω το ποτήρι μισοάδειο και εσύ μισογεμάτο...
Μπορεί όλο αυτό να έχει δώσει πολλά αξιόλογα γκρουπάκια αλλά έχει δώσει και πολύ περισσότερες σαύρες που νομίζουν ότι μπορούν να τραγουδήσουν...

Έτσι η αναζήτηση ενός καλού δίσκου έχει γίνει επιστήμη! Για να βρεις το διαμάντι μέσα σε αυτό το βόθρο είναι πια απείρως πιο δύσκολο από ότι πριν από 10 χρόνια!

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

έχει δώσει και πολύ περισσότερες σαύρες που νομίζουν ότι μπορούν να τραγουδήσουν...

Εσύ, βρε, που ακούς δελφίνια :bang: τι πρόβλημα έχεις με τις σαύρες;

 

[In My Humble]

Τζιμισκε
τιποτα δεν ειναι δωρεαν σε αυτον τον κοσμο και η τεμπελια δεν αμοιβεται!
Αν θελεις να βρεις τους καλους τοτε πρεπει να φας τα νειατα σου στο ψαξιμο. Αλλα η τεχνολογια σε διευκολυνει παρολα αυτα, το κανεις πινοντας το καφεδακι σου. Πριν επρεπε να πας σε διασκαδικα, να παρεις τους δρομους μεσα στο χιονι και στους αεριδες.
Φυσικα υπαρχει πολυ σκουπιδι, αλλα και ωραοι που ψαχνονται
http://www.myspace.com/mirandagjerstad

 

[Stergito]

Θα σταθώ σε δυο ποστ.

Το πρώτο του Κώστα, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Πάντως, ώρες από τον ύπνο τους κόβουν ελάχιστοι άνθρωποι. Πάντα θα υπάρχει η μειοψηφία μας, απλώς βλέπω ότι γίνεται όλο και μικρότερη. Συνεπώς, όλο και λιγότερα θα βγαίνουν αντίστοιχα για τους ελάχιστους που θα τα ψάχνουν.

Το δεύτερο ποστ, είναι του Τάσου (με ολίγη από Ντοκ). Μπαίνει πολύ και ο παράγοντας "κατάχρηση". Πολλοί λοιπόν, κάνουν κατάχρηση των ευκολιών που μας προφέρει η τεχνολογία και αναγορεύουν εαυτούς καλλιτέχνες. Όσοι όμως κάνουν χρήση, ίσως και να πετυχαίνουν πολλά περισσότερα, χάρη στα σημερινά μέσα.


Σπύρο εκ Σουηδίας, προσωπικά είμαι λιγότερο αισιόδοξος. Οι δισκογραφικές δε θα πάψουν να υπάρχουν. Απλώς, θα επικεντρωθούν στο κομμάτι της διανομής και θα έχουν περισσότερο ηλεκτρονική μορφή. Θα έχουμε 4-5 βασικά κανάλια διανομής μέσω Internet και καμιά 100στή "ανεξάρτητους" κι από εκεί και πέρα, οι πραγματικά ανεξάρτητοι μέσω του myspace, blogs κλπ.

Φοβερό, ε; Αντί για ολόκληρη στρατιά από υπαλλήλους, 4-5 webmasters, ένα τεχνικό team κι ένας καλός χάκερ θα φτάνουν και θα περισσεύουν. Ελάχιστοι μισθοί, μέγιατα κέρδη...