Χτές παραβρέθηκα στο Ηρώδειο όπου και παρακολούθησα την παράσταση πού ξεσήκωσε αποδοκιμασίες στην Επίδαυρο και συζητήθηκε αρκετά έως υπερβολικά στόν ελληνικό Τύπο.
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Πατρών παρουσίασε την Μήδεια τού Ευριπίδη,μέ την Λυδία Κονιόρδου στον βασικό ρόλο.
Η παράσταση διήρκεσε 3ώρες και δέκα λεπτά.
Τό κατακόκκινο σκηνικό τού Διονύση Φωτόπουλου θύμιζε αρένα ταυρομαχίας ταιριάζοντας μέ την βασική άποψη τού Βασίλιεφ πώς η Μήδεια είναι ένας πληγωμένος ταύρος πού καταστρέφει όμως ολοκληρωτικά τον ταυρομάχο Ιάσωνα.
Τα κοστούμια(δεν θυμάμαι δυστυχώς το όνομα τής κυρίας πού τά δημιούργησε)κινήθηκαν οριακά μεταξύ τού βαρύγδουπου και τού κίτς.Από ασπρόμαυρα ρούχα τών κοριτσιών τού Χορού,πού άνοιγαν σάν βεντάλιες(χιλιοπαρουσιασμένο εύρημα)μέχρις άντρες μέ φέσια και σαρίκια.
Η όλη παράσταση πού χιλιοπροβλήθηκε απο τά ελληνικά Μ.Μ.Ε.θύμιζε κάτι μεταξύ Κάρμεν,Στέλλας καί Ρεμπέτικου(τού Κ.Φερρη).
O Βασίλιεφ παραγέμισε την παράσταση μέ χιλιάδες ´ευρήματα´και ταυτόχρονα υποχρέωσε τούς ηθοποιούς του να εκφέρουν τον λόγο με τρόπο σχεδόν ακατάληπτο καταστρέφοντας πλήρως τό κείμενο.
Ο Χορός ήταν επιεικώς απαράδεκτος.
Κορίτσια(σύν ένας άντρας πού έπαιζε κλαρίνο)πού κάθονταν σέ καρέκλες και στρέφονταν στο κοινό μέ τρόπο εκνευριστικό και επιθετικό,μιλώντας μέ το ιδίωμα Βασίλιεφ,όπου χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια απο τον θεατή γιά να καταλάβει τί λέγεται.
Ταυτόχρονα ο Χορός έκανε διάφορες γυμναστικές επιδείξεις(τούμπες ,παρατραβηγμένες ´χορογραφικές κινήσεις')και το μόνον πού έλειπε ήταν τσιρκολάνοι να πετάνε σπαθιά και να βγάζουν φωτιές απο το στόμα.
Η μουσική τού Τάκη Φαραζή(ζωντανή μέ μουσικούς παραπλεύρως τής Ορχήστρας)ήταν πολύ επιτυχημένη και στεκόταν αυτόνομα απο τό έργο.
Ο ρόλος τής Τροφού καταστράφηκε πλήρως απο τον συλλαβιστικό βερμπαλισμό της Αγλαϊας Παππά(πού φυσικά δεν ευθύνεται γι´αυτό επειδή ακολούθησε κατά γράμμα τίς οδηγίες τού μεγαλομανούς Σκηνοθέτη).
O Aιγέας ως κωμικός ρόλος αρκετά συμπαθής απο τον πολύ ταλαντούχο Νίκο Καραθάνο αλλά και αρκετά μανιερίστικος.
Το μεγαλύτερο αστείο ήταν πού η Αγγελική Ρήση πρός το τέλος τού έργου(γυρο στούς 200 στίχους)απαγγέλλεται στά Ελληνικά,Γαλλικά και Αγγλικά.
Και φυσικά όχι μόνον δεν καταλαβαίνει ο οιοσδήποτε κάτι απο τό εξαιρετικό κείμενο αλλά έχεις και έναν δόλιο ηθοποιό ντυμένο με γαλάζιο φωσφοριζέ κοστούμι να απαγγέλει με Οξφορδιανή προφορά και ταυτόχρονα να ακούγονται(τρόπος τού λέγειν δηλαδή)Γαλλικά και Ελληνικά.
Οποία πρωτοτυπία πού ο σκηνοθέτης την δικαιολόγησε ως ´παγκοσμιοποιητική αντίληψη γιά την Μήδεια´...Μάλιστα...........
Τελικά και αφού επιτέλους η Μήδεια σκοτώνει τά παιδιά της μετά απο 3 ώρες εμφανίζεται ένα τρίκυκλο και τήν παραλαμβάνει μαζί μέ τά αναστημένα παιδιά της!!!!!!!!(αντί να αναληφθεί,παρελήφθη)ενώ ο Ιάσονας τήν κυνηγάει διαλυμένος και έρποντας.
Ο σπουδαίος ηθοποιός Νίκος Ψαρράς προσπάθησε όσο μπορούσε χτές να ξεφύγει απο την μέγγενη τού Βασίλιεφ και έκανε ότι μπορούσε γιά να αποδώσει έναν αξιοπρεπή Ιάσωνα.
Η Λυδία Κονιόρδου ως Μήδεια ήταν εξαιρετική.
Και αυτό γιατί η υψηλή τεχνική της ,το μεγάλο ταλέντο της αλλά και τό ένστικτο αυτοσυντήρησής της τήν οδήγησαν στο να παρουσιάσει μια Μήδεια ´κοκέτα´´πονηρή´´ξελογιάστρα´αλλά και ´εκδικητική´υπερβαίνοντας με γιγάντιο κόπο τήν προσπάθεια φιμώσεώς της απο τον Βασίλιεφ.
Μπράβο της και μόνον πού κατάφερε μέ διάφορα τεχνάσματα τής εξαιρετικής της υποκριτικής της δυνατότητας νά υπερβεί το άθλιο λεκτικό ιδίωμα πού επέβαλλε ο Σκηνοθέτης σέ όλους τούς ηθοποιούς.
Χτές το Ηρώδειο ήταν μισοάδειο και επειδή στην Επίδαυρο το κοινό αποδοκίμασε την παράσταση μέ σφοδρότητα,προφανώς είχαν ´ληφθεί μέτρα´απο ´συγγενείς και φίλους´.
Δεν τολμούσε να κουνηθεί θεατής απο την θέση του και αμέσως μερικοί φώναζαν ´σσσσ´.
Προφανώς η ιδεολογική τρομοκρατία πού επέβαλαν συγκεκριμένες εφημερίδες εδώ και ένα μήνα σχετικά μέ το ´φασιστικό κοινό πού δεν καταλαβαίνει´έπιασαν τόπο και χτές ανέλαβαν φρουροί τής παράστασης οι ´φίλοι και οι συγγενείς´.
Εν γένει η χτεσινή Μηδεια δεν είχε καμιά σχέση με Ευριπίδη.
Ηταν μιά διασκευή ά λά Γιάννη Δαλιανίδη όπου ´Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμένοι´δημιουργούσαν μιά ´μπουκωμένη´απο πάμπολλα καλούδια παράσταση.
Ομως το χειρότερο όλων ήταν η καταστροφή τού Κειμένου και η κατακρεούργηση τού Χορού.
Φαινεται πώς μερικοί Σκηνοθέτες(όπως και ο Πιτερ Στάϊν πέρυσι στην Ηλέκτρα)δεν έχουν ιδέα τού τι ρόλο έπαιζε ο Χορός στην Αρχαία Τραγωδία .
Και μερικοί άλλοι μισούν το κείμενο,οπότε το καταστρέφουν.
Ομως το ελληνικό κοινό αποδέχεται συνήθως τά πάντα.
Απο τού ´Κουτρούλη τον Γάμο´απο κάποιο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.μέχρις την χτεσινή Μηδεια(αν και στην Επίδαυρο έπεσε άγριο κράξιμο).
To χειρότερο όμως όλων είναι πού κάποιοι ´πολυπολιτισμικοί´επικρίνουν το Κοινό όταν μια φορά καθε δεκα χρόνια τολμά να αποδοκιμάσει ξεχνώντας επιμελώς τι συμβαίνει στην Σκάλα τού Μιλάνου η στο Παρίσι ή στο Βερολίνο σέ άθλιες παραστάσεις.
Μάλιστα εξ´όσων είχα διαβάσει ο κατα τ´άλλα αξιος Διευθυντής τού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Κύριος Λούκος κατηγόρησε το κοινό που αποδοκίμασε τότε γιά ´Εθνικισμό´.
Τελικά μερικοί βολεύονται με τον ´εθνικισμό´και καθαρίζουν γιά όλα...
Προσωπικά βαριέμαι αφόρητα τίς ´κλασσικές παραστάσεις´και με ενδιαφέρει πάντα η νεωτεριστική ματιά ενός Σκηνοθέτη .
Ομως η Μηδεια τού Βασίλιεφ ήταν μιά αλαζονική επίδειξη δύναμης ενός νάρκισσου σκηνοθέτη πρός τούς θεατές αλλά και τούς ηθοποιούς του,πού στην πραγματικότητα ήταν φτιαγμένη απο υλικά που εκινούντο μεταξύ μιούζικαλ,ταυρομαχιών και ανατολίτικου πολιτισμού.
Μονον που το χαρμάνι απέτυχε πλήρως και κατέστρεψε το κείμενο ολοσχερώς.Kαι προσωπικά λυπήθηκα τον αγώνα και την ταλαιπωρία ολων τών σημαντικών ηθοποιών πού συμμετείχαν στό εγχείρημα και τυγχανει νά γνωρίζω ότι δούλευαν σκληρά απο τον Φεβρουάριο.
Υ.Γ.
Φετος ειδα και τίς Βάκχες σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου ,μιά παράσταση νεωτεριστική μέν σε ολα τά επίπεδα αλλά με πλήρη σεβασμό στο κείμενο.Την γνώμη μου τήν είχα γράψει σε άλλο thread.
Πέρασε στο ντούκου.
Προφανώς γιατί ο Μοσχόπουλος δέν ´αποχαυνωνει´μερικούς-μερικούς πού προσπαθούν να βρούν κρυμένα νοήματα ,φερόμενοι ως γνήσιο επαρχιώτες τής Ευρώπης,σε διαφημισμένους σκηνοθέτες.
Χτές λοιπόν είδα μιά ατυχή παραλλαγή τής Μήδειας απο τον Βασίλιεφ πού σκότωσε τόν Ευριπίδη.
Δυστυχώς στην Ελλάδα βλέπουμε απο Ελληνες και Ξένους σκηνοθέτες άπειρες μπαλαφάρες καί τίς αποδεχόμαστε χωρίς κρίση.
Κάποια έργα αποδίδονται εντελώς συντηρητικά και άλλα ως δήθεν νεωτεριστικά.
Αποτέλεσμα ένα κοινό πού διψά γιά Θέατρο να βρίσκεται διαρκώς μπερδεμένο και ταυτόχρονα να έχεις και τούς ´ειδικούς´πού ´αποθεώνουν´ή ´καταβαραθρώνουν´όποιον τούς κάνει κέφι.
Καί έχουμε φτάσει στο σημείο απο την μιά να βλέπουμε ´αρπαχτές Ελλήνων και απο την άλλη ´νεωτεριστικές απάτες´ξένων.
Ευτυχώς που μερικοί θεατράνθρωποι σώζουν την κατάσταση και προσφέρουν εξαιρετικές παραστάσεις πού ´Ψυχαγωγούν´και ´Καθαίρουν´.
Ακομα θυμάμαι την Αντιγόνη τού σπουδαίου Λευτέρη Βογιατζή με την μεγάλη Αμαλία Μουτούση,πού εάν την είχε σκηνοθετήσει ο Στάϊν ή ο Βασίλεφ θα έγραφαν ύμνους..............................
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Πατρών παρουσίασε την Μήδεια τού Ευριπίδη,μέ την Λυδία Κονιόρδου στον βασικό ρόλο.
Η παράσταση διήρκεσε 3ώρες και δέκα λεπτά.
Τό κατακόκκινο σκηνικό τού Διονύση Φωτόπουλου θύμιζε αρένα ταυρομαχίας ταιριάζοντας μέ την βασική άποψη τού Βασίλιεφ πώς η Μήδεια είναι ένας πληγωμένος ταύρος πού καταστρέφει όμως ολοκληρωτικά τον ταυρομάχο Ιάσωνα.
Τα κοστούμια(δεν θυμάμαι δυστυχώς το όνομα τής κυρίας πού τά δημιούργησε)κινήθηκαν οριακά μεταξύ τού βαρύγδουπου και τού κίτς.Από ασπρόμαυρα ρούχα τών κοριτσιών τού Χορού,πού άνοιγαν σάν βεντάλιες(χιλιοπαρουσιασμένο εύρημα)μέχρις άντρες μέ φέσια και σαρίκια.
Η όλη παράσταση πού χιλιοπροβλήθηκε απο τά ελληνικά Μ.Μ.Ε.θύμιζε κάτι μεταξύ Κάρμεν,Στέλλας καί Ρεμπέτικου(τού Κ.Φερρη).
O Βασίλιεφ παραγέμισε την παράσταση μέ χιλιάδες ´ευρήματα´και ταυτόχρονα υποχρέωσε τούς ηθοποιούς του να εκφέρουν τον λόγο με τρόπο σχεδόν ακατάληπτο καταστρέφοντας πλήρως τό κείμενο.
Ο Χορός ήταν επιεικώς απαράδεκτος.
Κορίτσια(σύν ένας άντρας πού έπαιζε κλαρίνο)πού κάθονταν σέ καρέκλες και στρέφονταν στο κοινό μέ τρόπο εκνευριστικό και επιθετικό,μιλώντας μέ το ιδίωμα Βασίλιεφ,όπου χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια απο τον θεατή γιά να καταλάβει τί λέγεται.
Ταυτόχρονα ο Χορός έκανε διάφορες γυμναστικές επιδείξεις(τούμπες ,παρατραβηγμένες ´χορογραφικές κινήσεις')και το μόνον πού έλειπε ήταν τσιρκολάνοι να πετάνε σπαθιά και να βγάζουν φωτιές απο το στόμα.
Η μουσική τού Τάκη Φαραζή(ζωντανή μέ μουσικούς παραπλεύρως τής Ορχήστρας)ήταν πολύ επιτυχημένη και στεκόταν αυτόνομα απο τό έργο.
Ο ρόλος τής Τροφού καταστράφηκε πλήρως απο τον συλλαβιστικό βερμπαλισμό της Αγλαϊας Παππά(πού φυσικά δεν ευθύνεται γι´αυτό επειδή ακολούθησε κατά γράμμα τίς οδηγίες τού μεγαλομανούς Σκηνοθέτη).
O Aιγέας ως κωμικός ρόλος αρκετά συμπαθής απο τον πολύ ταλαντούχο Νίκο Καραθάνο αλλά και αρκετά μανιερίστικος.
Το μεγαλύτερο αστείο ήταν πού η Αγγελική Ρήση πρός το τέλος τού έργου(γυρο στούς 200 στίχους)απαγγέλλεται στά Ελληνικά,Γαλλικά και Αγγλικά.
Και φυσικά όχι μόνον δεν καταλαβαίνει ο οιοσδήποτε κάτι απο τό εξαιρετικό κείμενο αλλά έχεις και έναν δόλιο ηθοποιό ντυμένο με γαλάζιο φωσφοριζέ κοστούμι να απαγγέλει με Οξφορδιανή προφορά και ταυτόχρονα να ακούγονται(τρόπος τού λέγειν δηλαδή)Γαλλικά και Ελληνικά.
Οποία πρωτοτυπία πού ο σκηνοθέτης την δικαιολόγησε ως ´παγκοσμιοποιητική αντίληψη γιά την Μήδεια´...Μάλιστα...........
Τελικά και αφού επιτέλους η Μήδεια σκοτώνει τά παιδιά της μετά απο 3 ώρες εμφανίζεται ένα τρίκυκλο και τήν παραλαμβάνει μαζί μέ τά αναστημένα παιδιά της!!!!!!!!(αντί να αναληφθεί,παρελήφθη)ενώ ο Ιάσονας τήν κυνηγάει διαλυμένος και έρποντας.
Ο σπουδαίος ηθοποιός Νίκος Ψαρράς προσπάθησε όσο μπορούσε χτές να ξεφύγει απο την μέγγενη τού Βασίλιεφ και έκανε ότι μπορούσε γιά να αποδώσει έναν αξιοπρεπή Ιάσωνα.
Η Λυδία Κονιόρδου ως Μήδεια ήταν εξαιρετική.
Και αυτό γιατί η υψηλή τεχνική της ,το μεγάλο ταλέντο της αλλά και τό ένστικτο αυτοσυντήρησής της τήν οδήγησαν στο να παρουσιάσει μια Μήδεια ´κοκέτα´´πονηρή´´ξελογιάστρα´αλλά και ´εκδικητική´υπερβαίνοντας με γιγάντιο κόπο τήν προσπάθεια φιμώσεώς της απο τον Βασίλιεφ.
Μπράβο της και μόνον πού κατάφερε μέ διάφορα τεχνάσματα τής εξαιρετικής της υποκριτικής της δυνατότητας νά υπερβεί το άθλιο λεκτικό ιδίωμα πού επέβαλλε ο Σκηνοθέτης σέ όλους τούς ηθοποιούς.
Χτές το Ηρώδειο ήταν μισοάδειο και επειδή στην Επίδαυρο το κοινό αποδοκίμασε την παράσταση μέ σφοδρότητα,προφανώς είχαν ´ληφθεί μέτρα´απο ´συγγενείς και φίλους´.
Δεν τολμούσε να κουνηθεί θεατής απο την θέση του και αμέσως μερικοί φώναζαν ´σσσσ´.
Προφανώς η ιδεολογική τρομοκρατία πού επέβαλαν συγκεκριμένες εφημερίδες εδώ και ένα μήνα σχετικά μέ το ´φασιστικό κοινό πού δεν καταλαβαίνει´έπιασαν τόπο και χτές ανέλαβαν φρουροί τής παράστασης οι ´φίλοι και οι συγγενείς´.
Εν γένει η χτεσινή Μηδεια δεν είχε καμιά σχέση με Ευριπίδη.
Ηταν μιά διασκευή ά λά Γιάννη Δαλιανίδη όπου ´Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμένοι´δημιουργούσαν μιά ´μπουκωμένη´απο πάμπολλα καλούδια παράσταση.
Ομως το χειρότερο όλων ήταν η καταστροφή τού Κειμένου και η κατακρεούργηση τού Χορού.
Φαινεται πώς μερικοί Σκηνοθέτες(όπως και ο Πιτερ Στάϊν πέρυσι στην Ηλέκτρα)δεν έχουν ιδέα τού τι ρόλο έπαιζε ο Χορός στην Αρχαία Τραγωδία .
Και μερικοί άλλοι μισούν το κείμενο,οπότε το καταστρέφουν.
Ομως το ελληνικό κοινό αποδέχεται συνήθως τά πάντα.
Απο τού ´Κουτρούλη τον Γάμο´απο κάποιο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.μέχρις την χτεσινή Μηδεια(αν και στην Επίδαυρο έπεσε άγριο κράξιμο).
To χειρότερο όμως όλων είναι πού κάποιοι ´πολυπολιτισμικοί´επικρίνουν το Κοινό όταν μια φορά καθε δεκα χρόνια τολμά να αποδοκιμάσει ξεχνώντας επιμελώς τι συμβαίνει στην Σκάλα τού Μιλάνου η στο Παρίσι ή στο Βερολίνο σέ άθλιες παραστάσεις.
Μάλιστα εξ´όσων είχα διαβάσει ο κατα τ´άλλα αξιος Διευθυντής τού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Κύριος Λούκος κατηγόρησε το κοινό που αποδοκίμασε τότε γιά ´Εθνικισμό´.
Τελικά μερικοί βολεύονται με τον ´εθνικισμό´και καθαρίζουν γιά όλα...
Προσωπικά βαριέμαι αφόρητα τίς ´κλασσικές παραστάσεις´και με ενδιαφέρει πάντα η νεωτεριστική ματιά ενός Σκηνοθέτη .
Ομως η Μηδεια τού Βασίλιεφ ήταν μιά αλαζονική επίδειξη δύναμης ενός νάρκισσου σκηνοθέτη πρός τούς θεατές αλλά και τούς ηθοποιούς του,πού στην πραγματικότητα ήταν φτιαγμένη απο υλικά που εκινούντο μεταξύ μιούζικαλ,ταυρομαχιών και ανατολίτικου πολιτισμού.
Μονον που το χαρμάνι απέτυχε πλήρως και κατέστρεψε το κείμενο ολοσχερώς.Kαι προσωπικά λυπήθηκα τον αγώνα και την ταλαιπωρία ολων τών σημαντικών ηθοποιών πού συμμετείχαν στό εγχείρημα και τυγχανει νά γνωρίζω ότι δούλευαν σκληρά απο τον Φεβρουάριο.
Υ.Γ.
Φετος ειδα και τίς Βάκχες σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου ,μιά παράσταση νεωτεριστική μέν σε ολα τά επίπεδα αλλά με πλήρη σεβασμό στο κείμενο.Την γνώμη μου τήν είχα γράψει σε άλλο thread.
Πέρασε στο ντούκου.
Προφανώς γιατί ο Μοσχόπουλος δέν ´αποχαυνωνει´μερικούς-μερικούς πού προσπαθούν να βρούν κρυμένα νοήματα ,φερόμενοι ως γνήσιο επαρχιώτες τής Ευρώπης,σε διαφημισμένους σκηνοθέτες.
Χτές λοιπόν είδα μιά ατυχή παραλλαγή τής Μήδειας απο τον Βασίλιεφ πού σκότωσε τόν Ευριπίδη.
Δυστυχώς στην Ελλάδα βλέπουμε απο Ελληνες και Ξένους σκηνοθέτες άπειρες μπαλαφάρες καί τίς αποδεχόμαστε χωρίς κρίση.
Κάποια έργα αποδίδονται εντελώς συντηρητικά και άλλα ως δήθεν νεωτεριστικά.
Αποτέλεσμα ένα κοινό πού διψά γιά Θέατρο να βρίσκεται διαρκώς μπερδεμένο και ταυτόχρονα να έχεις και τούς ´ειδικούς´πού ´αποθεώνουν´ή ´καταβαραθρώνουν´όποιον τούς κάνει κέφι.
Καί έχουμε φτάσει στο σημείο απο την μιά να βλέπουμε ´αρπαχτές Ελλήνων και απο την άλλη ´νεωτεριστικές απάτες´ξένων.
Ευτυχώς που μερικοί θεατράνθρωποι σώζουν την κατάσταση και προσφέρουν εξαιρετικές παραστάσεις πού ´Ψυχαγωγούν´και ´Καθαίρουν´.
Ακομα θυμάμαι την Αντιγόνη τού σπουδαίου Λευτέρη Βογιατζή με την μεγάλη Αμαλία Μουτούση,πού εάν την είχε σκηνοθετήσει ο Στάϊν ή ο Βασίλεφ θα έγραφαν ύμνους..............................
Last edited:
