Αγπητοι συνοδοιποροι,
δεν ξερω αν εχετε αντιρρηση επι τουτου,αλλα για μενα τα πιο σημαντικα πραγματα που γραφονται σε αυτην την κατηγορια γραφονται σε "παραπλανητικα" θεματα και σε ανυποπτες στιγμες.
Θα προτεινα ,αν δεν εχετε αντιρρηση ,να κανουμε καπου Sticky ή με καποιον αλλο τροπο που πιθανα να ειναι και καλυτερος απο αυτο που λεω εγω,κουβεντες που γραφηκαν απο συμφορουμητες και μας αγγιξαν 'η και μας εδειξαν το δρομο καμμια φορα.
Δεν ξερω αν σας εδωσα να καταλαβεται τι εννοω (θα μου εκανε και εντυπωση αν το εκανα κιολας
) αλλα να .....παρτε ενα παραδειγμα τι εννοω:
Οπως επίσης και άλλοι που είναι τεμπέληδες - και πολύ καλά κάνουν, δεν θέλω εδώ να προσβάλλω κανέναν. Απλά, αν ακούς πάρα πολύ μουσική για χρόνια, το είναι σου μπορεί σε μιά στιγμή ν αρχίσει να βλέπει πράγματα που δεν είναι ορατά, με μιά πρώτη ματιά, στους πολλούς. Υπάρχει και αυτή η καλλιτεχνία που η μορφική περιπλοκότητά της φαίνεται, αρχικά, κουφή. Δεν είναι πάντα έτσι όμως.
Θα μου πείτε, ποιός δίνει έστω και μιά δεκάρα για τέτοιες μουσικές ,επιμελημένα εμβριθείς και δύσκολες που θέλουν προσπάθεια για να καταδυθείς μέσα τους. Ο Πλάτων πίστευε πως ο Ομηρος δεν εχει καμμία θέση στην ιδανική Πολιτεία του. Ισως να είναι έτσι. Αλλά η πολλή μουσική σε χαλάει : σε διαφθείρει - με τον τρόπο της πάντα.
Ας μην το κουράσω άλλο: θεωρώ πως το πιο σημαντικό για μένα, είναι να μπορώ να ακούσω και Schoenberg και Iggy Pop - και να πάρω απ τον καθένα τους ακέραιο αυτό που έχει να μου δώσει.
Ακούγονται! αλλά ακούγονται με το μυαλό. Εννοώ ο Cecil Taylor, ο Andrew Hill, είναι music for the head, κι όχι ότι αυτοί που τους ακούν "έχουν μυαλό" - το αντίθετο μάλιστα. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω και δεν μπορώ να θυμηθώ Πως ακριβώς μου συνέβη. Θυμάμαι όμως πως, το 1994, είχα κολλήσει με το Time Will Tell του Paul Bley (ECM) και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτε άλλο για πολλούς μήνες. Eίχε κολλήσει το μυαλό μου στις αρμονικές αναλογίες και σ ένα σωρό άλλα πράγματα, που σε πρώτη ματιά δείχνουν εξω-μουσικά αλλά Δεν είναι καθόλου τέτοια.
Αυτα τα διδακτικοτατα κειμενα ειναι χωμενα σε ενα θεμα που ανοιξε ο Μουκ στα μουσικα dvd το 2007 και τα πετυχα τυχαια μολις σημερα που για αλλο λογο πηγα στα μουσικα dvd (εκει παει το "παραπλανητικο").
Δεν ειναι αμαρτια κειμενα τετοιας σπουδαιοτητας να μην ειναι φατσα καρτα ???
Να μαθαινουν οι νεοι και να ταρακουνιουντε οι παλιοι???
Χρησιμοποιω μονο αυτα τα κειμενα του αγαπητου Λυμπε (σιγα μην δεν καταλαβατε ποιος ηταν ο συντακτης!! ) για οικονομια χωρου γιατι και η απαντηση του Ντοκ ηταν εξισου ενδιαφερουσα και διαφωτιστικη καθως και ολη η συζητηση που ηταν στην τριτη σελιδα και μετα του τοπικ http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=15220.
Ενα καρο κειμενα απο αλλους φιλους θα μπορουσα να παραθεσω για να..... ισχυροποιησω το συλλογισμο μου αλλα νομιζω οτι πηρατε μια ιδεα τι εννοω!!!
Καμμια γνωμη????
δεν ξερω αν εχετε αντιρρηση επι τουτου,αλλα για μενα τα πιο σημαντικα πραγματα που γραφονται σε αυτην την κατηγορια γραφονται σε "παραπλανητικα" θεματα και σε ανυποπτες στιγμες.
Θα προτεινα ,αν δεν εχετε αντιρρηση ,να κανουμε καπου Sticky ή με καποιον αλλο τροπο που πιθανα να ειναι και καλυτερος απο αυτο που λεω εγω,κουβεντες που γραφηκαν απο συμφορουμητες και μας αγγιξαν 'η και μας εδειξαν το δρομο καμμια φορα.
Δεν ξερω αν σας εδωσα να καταλαβεται τι εννοω (θα μου εκανε και εντυπωση αν το εκανα κιολας
) αλλα να .....παρτε ενα παραδειγμα τι εννοω:Οπως επίσης και άλλοι που είναι τεμπέληδες - και πολύ καλά κάνουν, δεν θέλω εδώ να προσβάλλω κανέναν. Απλά, αν ακούς πάρα πολύ μουσική για χρόνια, το είναι σου μπορεί σε μιά στιγμή ν αρχίσει να βλέπει πράγματα που δεν είναι ορατά, με μιά πρώτη ματιά, στους πολλούς. Υπάρχει και αυτή η καλλιτεχνία που η μορφική περιπλοκότητά της φαίνεται, αρχικά, κουφή. Δεν είναι πάντα έτσι όμως.
Θα μου πείτε, ποιός δίνει έστω και μιά δεκάρα για τέτοιες μουσικές ,επιμελημένα εμβριθείς και δύσκολες που θέλουν προσπάθεια για να καταδυθείς μέσα τους. Ο Πλάτων πίστευε πως ο Ομηρος δεν εχει καμμία θέση στην ιδανική Πολιτεία του. Ισως να είναι έτσι. Αλλά η πολλή μουσική σε χαλάει : σε διαφθείρει - με τον τρόπο της πάντα.
Ας μην το κουράσω άλλο: θεωρώ πως το πιο σημαντικό για μένα, είναι να μπορώ να ακούσω και Schoenberg και Iggy Pop - και να πάρω απ τον καθένα τους ακέραιο αυτό που έχει να μου δώσει.
Ακούγονται! αλλά ακούγονται με το μυαλό. Εννοώ ο Cecil Taylor, ο Andrew Hill, είναι music for the head, κι όχι ότι αυτοί που τους ακούν "έχουν μυαλό" - το αντίθετο μάλιστα. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω και δεν μπορώ να θυμηθώ Πως ακριβώς μου συνέβη. Θυμάμαι όμως πως, το 1994, είχα κολλήσει με το Time Will Tell του Paul Bley (ECM) και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτε άλλο για πολλούς μήνες. Eίχε κολλήσει το μυαλό μου στις αρμονικές αναλογίες και σ ένα σωρό άλλα πράγματα, που σε πρώτη ματιά δείχνουν εξω-μουσικά αλλά Δεν είναι καθόλου τέτοια.
Αυτα τα διδακτικοτατα κειμενα ειναι χωμενα σε ενα θεμα που ανοιξε ο Μουκ στα μουσικα dvd το 2007 και τα πετυχα τυχαια μολις σημερα που για αλλο λογο πηγα στα μουσικα dvd (εκει παει το "παραπλανητικο").
Δεν ειναι αμαρτια κειμενα τετοιας σπουδαιοτητας να μην ειναι φατσα καρτα ???
Να μαθαινουν οι νεοι και να ταρακουνιουντε οι παλιοι???
Χρησιμοποιω μονο αυτα τα κειμενα του αγαπητου Λυμπε (σιγα μην δεν καταλαβατε ποιος ηταν ο συντακτης!! ) για οικονομια χωρου γιατι και η απαντηση του Ντοκ ηταν εξισου ενδιαφερουσα και διαφωτιστικη καθως και ολη η συζητηση που ηταν στην τριτη σελιδα και μετα του τοπικ http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=15220.
Ενα καρο κειμενα απο αλλους φιλους θα μπορουσα να παραθεσω για να..... ισχυροποιησω το συλλογισμο μου αλλα νομιζω οτι πηρατε μια ιδεα τι εννοω!!!
Καμμια γνωμη????
