Σταμάτησαν οι καλές ερμηνείες τον προηγούμενο αιώνα??

[Maestro]

Αν και σπανίως γράφω, διαβάζω πολύ συχνά τα νήματα περί της λόγιας μουσικής...

Έχω παρατηρήσει λοιπόν ότι σε όλα τα έργα, ή έστω, στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών, προτείνονται ως καλύτερες εκτελέσεις ηχογραφήσεις του 1930-1960.... Έχω πολύ ανοιχτό μυαλό σ'αυτά τα θέματα και δοκιμάζω συνέχεια ό,τι προτείνεται εδώ μέσα, όμως ακριβώς λόγω ανοιχτού μυαλού δε μπορώ να καταλάβω πως αγνοούνται μεγάλες ερμηνείες του σήμερα...

Έχω άποψη περί Furtwangler, Mητρόπουλου, Walter, Weingartner, Klemperer, Richter, όπως και περί Rubinstein, Horowitz.... Έχω ακούσει πραγματικά κάποιες ερμηνείες που είναι αξεπέραστες... Όμως η μουσική δε σταμάτησε να παίζεται τότε.

Αναφέρω μερικά τελείως τυχαία παραδείγματα που μου'ρχονται στο μυαλό

Συμφωνίες Mahler: Βerliner Philharmoniker - Claudio Abaddo, ηχογραφήσεις live του 2000+, όπως και κάποιες με τον Rattle ακόμα νεότερες.

Requiem Mozart - Nikolaus Harnoncourt 2006

Deutsches Requiem - Berliner Philharmoniker - Claudio Abbado 1997

Bach γενικότερα, Πάθη, καντάτες από Gardiner, Harnoncourt, Hereweghe

Ηandel και γενικότερα άλλες baroque καταστάσεις από Christie με τους Sixteen

Τchaikovsky κονσέρτα ή μουσικές μπαλέτου από Gergiev

Chopin - Zimerman

Rachmanninov - Lang Lang (ναι, μικρότερος από μένα, κινέζος, κι όμως έχει αφήσει απίστευτες ερμηνείες)


Tέλος σονάτες Beethoven από Barenboim, καθώς και συμφωνίες από την τελευταία απόπειρα του Karajan (νομίζω 1980κάτι)



Θεωρείτε ότι όλα αυτά είναι σαφώς υποδεέστερα των μεγάλων ερμηνειών των αρχών του αιώνα????

 

[Δημοκηδής]

μας αδικείς .... για τα δύο πρώτα παραδείγματα σου ας πούμε, τυχαίνει να έχω κάνει πολλές αναφορές για τις εκτελέσεις που αναφέρεις ....

για τον Lang lang να μου επιτρέψεις να κρατάω μικρό καλάθι .... πρόκειται για ένα κιτρινωπό Σγούρο.....

 

[Maestro]

Δεν είχε σκοπό να κατηγορήσω ή να αδικήσω κάποιον το thread... Ήθελα απλά να συζητήσουμε περί του θέματος... Τα παραδείγματα που ανέφερα ήταν απλά τα πρώτα που μου'ρθαν στο μυαλό, σίγουρα μπορεί να ξεχνάω κάποια αναφορά που διάβασα εδώ.

 

[Busoni]

Πόσες φορές έχουμε μιλήσει για τον Gould, για τον Gardiner στις Συμφωνίες Beethoven, για την Grimaud σε έργα Beethoven, τον Rattle σε Mahler και Sibelius, την Martha Argerich σε εργα από Bach εως Prokofiev, τον Abbado και άλλους αξιόλογους σύγχρονους ερμηνευτές; Δεν θυμάμαι να 'χει πει κανεις από τους συχνάζοντες εδω οτι "σταμάτησαν οι καλές ερμηνείες". Το αντίθετο μάλιστα... Αυτο δεν σημαίνει οτι πρέπει να "προωθηθούν" οι νέες ερμηνείες..."Προωθείται" ό,τι συγκινεί ή προκαλεί ενδιαφέρον σε αυτούς που γράφουν.

 

[Maestro]

Μαλλον ο τίτλος πράγματι είναι ατυχής... Δεν κατηγόρησα κανέναν ότι "προωθεί" ή δεν ξέρω τι άλλο...

Εγώ άνοιξα μια κουβέντα, με σκοπό να συζητήσουμε ΤΙ το αξεπέραστο είχαν κάποιες ερμηνείες του περασμένου αιώνα που τις καθιστά αναντικατάστατες στις καρδιές πολλών... ο λογος ειναι απλα οτι πολλες φορες μαγευόμαστε από την ιστορία μιας ερμηνείας.... πχ την Φιλαρμονικη του Βερολινου στην βομβαρδισμενη Philharmonie υπό τον Furtwangler αν δεν κανω λαθος...... και ειμαστε θετικα προιδεασμενοι γι'αυτο που θ'ακουσουμε.... ή μήπως τελικά όντως υπάρχει κάτι μαγικό... κι αν υπάρχει, που εστιάζεται... στη χροιά? στα tempi??

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Maestro η αναλυτική προσέγγιση δε βοηθά. Μη το προσεγγίζεις το θέμα ως μηχανικός. Υπάρχουν διακριτά χαρακτηριστικά στην τεχνική και στο ύφος ιστορικών ερμηνειών, δεν μπορούν όμως αυτά να απαντήσουν στο ερώτημα σου. Ούτε φυσικά πρόκειται για κάτι μαγικό.

Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι ιστορικό και βιωματικό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν τα έργα μέσα από τις παρτιτούρες μόνο. Είχαν μάθει, δουλέψει, ή γνωρίσει τους δημιουργούς, ή είχαν δασκάλους που είχαν μαθητεύσει κοντά τους. Ο Κώστας έχει κατά καιρούς γράψει ένα ωραίο για το γενεαλογικό δένδρο των δασκάλων του Κεμπφ. Η λεγόμενη παράδοση ήταν ακόμη ζωντανός ιστός μέσα στο σώμα του κοινωνικού γίγνεσθαι που έδρασαν, δεν είχε ακόμη γίνει εμπορεύσιμο δέρας. Οι ιστορικές δε συνθήκες της εποχής τους, παρά την τραγικότητα τους, ή μάλλον και εξαιτίας αυτής, ευνόησαν την ώσμωση ιδεών, και αξιών, τη δημιουργία κατά τόπους 'κρίσιμων μαζών' εξαιρετικά γόνιμου και ιδιοφυούς καλλιτεχνικού δυναμικού.

 

[Maestro]

Σωστά..

Από την άλλη πλευρά.... σήμερα μιλάμε για μια παγκόσμια κοινότητα μουσικών... αποκεντρωμένη από τη δυτική Ευρώπη, ανθρώπων που μαθήτευσαν δίπλα στους μεγάλους του χτες, ενώ ταυτόχρονα με τη βοήθεια της Τεχνολογίας έχουν διαθέσιμη όλη τη μουσική δραστηριότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, για να εξερευνούν άλλες απόψεις....

Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στην άλλη άκρη της Γης, στην Ιαπωνία, υπάρχει το Bach Collegium Japan, που δινει συστηματικά ιστορικά τεκμηριωμένες ερμηνείες... Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει αυτή η προσωπική επαφή που εύστοχα αναφέρεις με τους δημιουργούς... όμως τελικά θεωρητικά πάντα, έχουμε να κάνουμε με πληρέστερους μουσικούς.

Τέλος θέλω να σταθώ και στις ηχογραφήσεις... πως γίνεται να εξερευνήσεις την εσωτερικότητα μιας ερμηνείας του Κουσεβίτσκυ, όταν με το ζόρι καταλαβαίνεις ότι αυτό που ακούς είναι ορχήστρα??? Ενώ αντίστοιχα, μπορείς να ζήσεις πλήρως μια μοντέρνα ηχογράφηση, σχεδόν σα να ήσουν μπροστά στο αληθινό γεγονός. Προσοχή, δε μιλάω για audiophile καταστάσεις.... μιλάω απλά για τη διαφορά μιας ηχογράφησης του '30 και μιας του '80.. Αυτό φυσικά δεν κάνει τις νέες ερμηνείες καλύτερες, όμως με προβληματίζει πως γίνεται να διακρίνει κανείς λεπτομέρειες σε μια ηχογράφηση του '30.. λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά σε δύο ερμηνείες, πως ένα pianissimo πχ εξελίσσεται, πως αναδύεται ένα solo κλαρινέττο μέσα από το πουθενά... πινελιές που ξεχωρίζουν μια διεκπαιρέωση από ένα αριστούργημα.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Tότε θά έπρεπε να διαγράψουμε τόν Bruno Walter απο αυτή την Γή.
Παρά ταύτα όποτε ακούω την 5η τού Mahler μέ αυτόν (και ας είναι ηχογραφημένη πρίν το 50) κατανοώ το έργο πολύ καλύτερα απότι έχει ερμηνευτεί σήμερα.
Αλλως τε και ο Barbirolli απο το 1969 προέρχεται...
Η μήπως θα πρέπει να ακυρώσουμε και τον Horenstein στόν Mahler??

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Maestro για την ηχογράφηση έχω γράψει δίπλα. Μπορεί το μυαλό να ανασυνθέτει. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι σύγχρονες ηχογραφήσεις είναι άσκοπες. Μπορεί να έχω σε βινύλιο την 7η του Μπρούκνερ με Φουρτβαίγκλερ, αλλά αγόρασα και τώρα κατεβάζω και την ερμηνεία του Χάιτινγκ με τη Συμφωνική του Σικάγου σε 88.1/24 flac.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Αν και σπανίως γράφω, διαβάζω πολύ συχνά τα νήματα περί της λόγιας μουσικής...

Έχω παρατηρήσει λοιπόν ότι σε όλα τα έργα, ή έστω, στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών, προτείνονται ως καλύτερες εκτελέσεις ηχογραφήσεις του 1930-1960.... Έχω πολύ ανοιχτό μυαλό σ'αυτά τα θέματα και δοκιμάζω συνέχεια ό,τι προτείνεται εδώ μέσα, όμως ακριβώς λόγω ανοιχτού μυαλού δε μπορώ να καταλάβω πως αγνοούνται μεγάλες ερμηνείες του σήμερα...

Έχω άποψη περί Furtwangler, Mητρόπουλου, Walter, Weingartner, Klemperer, Richter, όπως και περί Rubinstein, Horowitz.... Έχω ακούσει πραγματικά κάποιες ερμηνείες που είναι αξεπέραστες... Όμως η μουσική δε σταμάτησε να παίζεται τότε.

Αναφέρω μερικά τελείως τυχαία παραδείγματα που μου'ρχονται στο μυαλό

Συμφωνίες Mahler: Βerliner Philharmoniker - Claudio Abaddo, ηχογραφήσεις live του 2000+, όπως και κάποιες με τον Rattle ακόμα νεότερες.

Requiem Mozart - Nikolaus Harnoncourt 2006

Deutsches Requiem - Berliner Philharmoniker - Claudio Abbado 1997

Bach γενικότερα, Πάθη, καντάτες από Gardiner, Harnoncourt, Hereweghe

Ηandel και γενικότερα άλλες baroque καταστάσεις από Christie με τους Sixteen

Τchaikovsky κονσέρτα ή μουσικές μπαλέτου από Gergiev

Chopin - Zimerman

Rachmanninov - Lang Lang (ναι, μικρότερος από μένα, κινέζος, κι όμως έχει αφήσει απίστευτες ερμηνείες)


Tέλος σονάτες Beethoven από Barenboim, καθώς και συμφωνίες από την τελευταία απόπειρα του Karajan (νομίζω 1980κάτι)



Θεωρείτε ότι όλα αυτά είναι σαφώς υποδεέστερα των μεγάλων ερμηνειών των αρχών του αιώνα????

Το Ρεκβιεμ απο τον Harnoncourt είναι πολυδιαφημισμένο,αλλά πάσχει από ´ξηρότητα´.
Το Γερμανικό Ρεκβιεμ:Κlemperer,Κarajan τού 47,Giullini.
Στίς συμφωνίες τού Mahler o Αbbado εχει κάνει εξαιρετικές 4 και 6 και 9.
Ο Rattle σπουδαία 2η ,υπερτιμημένη 3η και αποτυχημένη 5η.
Στις Καντάτες τού Bach και ο Suzuki και ο Gardiner έχουν παράγει εξαιρετικό έργο.
Γιά τά Πάθη ,συγνώμη αλλά οτι ηχογράφηση και να υπάρξει η ανάγνωση και το πάθος τού Klemperer δεν ξεπερνιέται.
Ο Gergiev έχει πολύ ενδιαφέρον,αλλά ο Mravinsky (για μένα και ο Karajan ,αλλά και ο σύγχρονος Jansons)δέν έχει αντίπαλο στον Τσαϊκόφσκυ.
Για τον Barenboim ειλικρινά δεν μπαίνω στον κόπο.
Και στον Chopin υπάρχουν πολλοί ,ανώτεροι τού Zimerman.Απο σημερινούς ο Aντερσέφσκι..
Πάντως σε ολα τά έργα που αναφέρεις και έχουν παρουσιαστεί, οι αναφορές στίς ερμηνείες δεν λαμβάνουν υπόψιν τήν Αρχαιότητα αλλά την Ποιότητα.
Π.Χ διαφωνια μου με Δαμιανό για 9η Beethoven με Gardiner..
Oσο για 9η Karajan η ερμηνεία τού 77 θεωρείται η καλύτερη.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Σπύρο,κάτι ήξερα που σου προορίζω τις συμφωνιες με τον barenboim στην πίτα.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Σπύρο,κάτι ήξερα που σου προορίζω τις συμφωνιες με τον barenboim στην πίτα.

Γιά τις σονάτες λέμε.
Τίς σονάτες τίς έχω έτσι??
Μην μπερδευτούμε.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Γιά τις σονάτες λέμε.
Τίς σονάτες τίς έχω έτσι??
Μην μπερδευτούμε.

Ok,,perator:
Και να φαντaστείς: χτες ο κολλητός μου,με άβαλε να ψάξω στο internet το box set με τις σονάτες του B με τον baren...

Υ.Γ. Την ώρα που βλέπαμε τον τελικό του X-Factor !!!!!!

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Re: Απάντηση: Σταμάτησαν οι καλές ερμηνείες τον προηγούμενο αιώνα??

Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι ιστορικό και βιωματικό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν τα έργα μέσα από τις παρτιτούρες μόνο. Είχαν μάθει, δουλέψει, ή γνωρίσει τους δημιουργούς, ή είχαν δασκάλους που είχαν μαθητεύσει κοντά τους. Ο Κώστας έχει κατά καιρούς γράψει ένα ωραίο για το γενεαλογικό δένδρο των δασκάλων του Κεμπφ. Η λεγόμενη παράδοση ήταν ακόμη ζωντανός ιστός μέσα στο σώμα του κοινωνικού γίγνεσθαι που έδρασαν, δεν είχε ακόμη γίνει εμπορεύσιμο δέρας. Οι ιστορικές δε συνθήκες της εποχής τους, παρά την τραγικότητα τους, ή μάλλον και εξαιτίας αυτής, ευνόησαν την ώσμωση ιδεών, και αξιών, τη δημιουργία κατά τόπους 'κρίσιμων μαζών' εξαιρετικά γόνιμου και ιδιοφυούς καλλιτεχνικού δυναμικού.

Συμφωνώ. Λ.Σ.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Σταμάτησαν οι καλές ερμηνείες τον προηγούμενο αιώνα??

Ο Κώστας έχει κατά καιρούς γράψει ένα ωραίο για το γενεαλογικό δένδρο των δασκάλων του Κεμπφ.

O Kempff συνήθιζε να λέει:
"Δάσκαλός μου ήταν ο Heinrich Barth.
Που μαθήτευσε στον Hans von Bulow.
Ο οποίος μαθήτευσε στον Liszt. που μαθήτευσε κοντά στον Czerny. ο οποίος ήταν μαθητής του Beethoven".

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

"Η παράδοση.
Στη χρονική περίοδο που αναφερόμαστε, εξέχοντες μουσικοί του 20ού αιώνα, όπως ο Sir Thomas Beecham, o David Oistrach, o Sviatoslav Richter, o Jascha Heifetz, o Charles Munch, o Pierre Monteux, για να μνημονεύσω ελάχιστα ονόματα, είναι μουσικά δραστήριοι και σε υψηλή φόρμα. Κάποιοι από αυτούς, όπως ο Bruno Walter, o Otto Klemperer και ο Fritz Reiner, για παράδειγμα, υπήρξαν μαθητές και φίλοι σπουδαίων συνθετών όπως ο Gustav Mahler και ο Bella Bartok. Καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς, σεβόμενοι την παράδοση και τους δασκάλους τους, κατάφεραν με τις ερμηνείες τους να μας μεταφέρουν πιο κοντά στους σπουδαίους αυτούς συνθέτες και τα έργα τους.
Το παράδειγμα του Arthur Rubinstein είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά. Είχε δάσκαλό του τον σπουδαίο βιολιστή Josef Joachim, που ήταν φίλος του Schumann και του Brahms (που του είχε γράψει και το κοντσέρτο για βιολί).
Ο Joachim έστειλε τον Rubinstein στο σχολείο με τον Karl Barth που ήταν μαθητής του Liszt, που αυτός ήταν μαθητής του Czerny και αυτός μαθητής του Beethoven.Επίσης ο Rubinstein σπούδασε με τον Ignace Paderewski, έπαιξε μουσική με τον Ysaye,τον Thibaud τον Casals και συνάντησε τον Ravel, τον Debussy και τον Dukas και έπαιξε το δεύτερο Κοντσέρτο για Πιάνο του Saint-Saens παρουσία του ίδιου του συνθέτη.
Με άλλα λόγια με το παράδειγμα αυτό θέλουμε να τονίσουμε το γεγονός της ύπαρξης ενός συγκεκριμένου, υψηλού και σπάνιου μουσικού επιπέδου που δυστυχώς δεν υπάρχει στα χρόνια που ακολούθησαν και ιδίως στην εποχή που διανύουμε. Όμως ευτυχώς που οι ερμηνείες των εξαίρετων αυτών καλλιτεχνών έχουν καταγραφεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από σπουδαίες εταιρείες δίσκων ......
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι κατα την περίοδο αυτή, πέρα από τους μουσικούς, όλοι όσοι εμπλέκονται στη δισκογραφία, οι παραγωγοί, οι ηχολήπτες και οι μηχανικοί χάραξης της μήτρας καθώς και οι υπεύθυνοι στην παραγωγή, είναι όλοι τους πραγματικοί καλλιτέχνες. Φυσικά πρόκειται για ανθρώπους μιας άλλης εποχής ....... Γιαυτό και λέμε, όχι από διάθεση ρομαντική και αναπόλησης, ότι τότε έγιναν οι πλέον σημαντικές ηχογραφήσεις. Ηχογραφήσεις γεμάτες ψυχή και ζεστασιά, φτιαγμένες από ανθρώπινα όντα για ανθρώπινα όντα, στοιχεία που κατά κανόνα απουσιάζουν από τις μετέπειτα ηχογραφήσεις τύπυ "τέλειος ήχος για πάντα", και νοοτροπίας fast food και ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο μιλάμε για συναισθηματική εμπλοκή, όταν αναφερόμαστε για τα συναισθήματα που μας προξενεί η ακρόαση ενός παλιού δίσκου βινυλίου και όχι πόσο δυνατά το μπάσο μας χτύπησε στο στήθος, αν έπσασν τα τζάμια μας ή αν έπεσε ο τοίχος!!!"
Απόσπασμα. Λ.Σ.

 

[Maestro]

Mε καλύπτετε εν μέρει (τελείως θα έλεγα, αλλά είμαι ανήσυχο πνεύμα.... ) οπότε πάω ένα βήμα παρακάτω και σας ρωτάω...:

Μια ερμηνεία κρίνεται ως μεγάλη ή ασήμαντη με κριτήριο το αν είναι κόντα στο πνεύμα του συνθέτη?

Θέλω να πω.... πως ένα σενάριο πχ σε μια ταινία... μπορεί να παρουσιαστεί από έναν σκηνοθέτη (ερμηνευτή του σεναρίου) με εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους... δεν είναι απαραίτητο ότι το καλύτερο αποτέλεσμα θα είναι αυτό που συμβαδίζει με το τι στριφογύριζε στο μυαλό του σεναριογράφου όταν το έγραφε...

Θα μου πείτε δεν είναι ακριβώς το ίδιο, καθώς μια παρτιτούρα, ειδικά όταν αναφερόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα είναι υπερπλήρης σε οδηγίες προς τον μαεστρο, ουσιαστικά δηλαδή του δένει τα χέρια... Όμως κατά καιρούς κάποιοι ξεφεύγουν, και δοκιμάζουν, με άλλες φορες καταστροφικά, άλλες θεαματικά αποτελέσματα... Φυσικά, αν πάμε παλαιότερα, και φτάσουμε στην αναγέννηση ή το μπαροκ, οι παρτιτούρες είναι τελείως υποτυπώδεις... καμια οδηγία δεν υπάρχει, ούτε περι δυναμικών ούτε περι tempo.. εκεί ο καθείς μπορεί είτε να στηριχθεί σε μια ιστορικά τεκμηριωμένη αντίληψη (για την οποία δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι) είτε να αυτοσχεδιάσει... Είναι ενδεικτικό άλλωστε πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι οι ερμηνείες του Richter και του Christie... σαν να ακούς άλλο έργο... κι οι δύο έχουν ενδιαφέρον όμως... απο κει και πέρα είναι θέμα γούστου.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα cd που'χε πέσει κάποτε στα χέρια μου με την 9η του Beethoven, από ένα μεξικάνικο σύνολο και μεξικάνο μαέστρο... στην αρχή έβαλα τα γέλια γιατί τα tempi ήταν καλπάζοντα.... μετά από περιεργεια την άφησα να παίζει ως το τέλος, και μπορώ να πω ότι μου άρεσε... μου άρεσε επειδή ήταν μια διαφορετική ερμηνεία, πιθανότατα λάθος ιστορικά, όμως με σταθερή άποψη σε όλη τη διάρκεια της, και με προσοχή στις λεπτομέρειες... Καμία σχέση με το πνεύμα του Beethoven φυσικά... αλλά ερμηνεία... σαν μια μοντέρνα σκηνοθεσία σε μια αναγεννησιακή όπερα...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Ο Furtwangler κινήθηκε στο ´Γράμμα´ τού Beethoven??
Oχι.Και αντίθετα απο τον Toscanini πού εθεωρείτο φανατικός τής Παρτιτούρας,αυτός πειραματιζόταν.
Θεωρούσε κάθε Κοντσέρτο,μιά νέα ζωντανή εμπειρία.
Γι´αυτό προτιμούσε και τίς ζωντανές ηχογραφήσεις ενώ ήταν πολύ επιφυλακτικός μέ αυτές τών Studio.
Tελικά και οι δύο ήσαν και παραμένουν σημαντικότατοι παρότι είχαν διαφορετική ´περπατισιά´.
Αυτό πού έχει σημασία πάντως είναι πώς στά Σημερινά και Πρόσφατα Χρόνια εμφανίστηκαν περισσότεροι ´Μουσικοί Πιουρίστες´απότι το 20 τό 30 τό 40 ή το 50.
Και αυτό λέει πολλά.

 

[Maestro]

Re: Απάντηση: Σταμάτησαν οι καλές ερμηνείες τον προηγούμενο αιώνα??

Αυτό πού έχει σημασία πάντως είναι πώς στά Σημερινά και Πρόσφατα Χρόνια εμφανίστηκαν περισσότεροι ´Μουσικοί Πιουρίστες´απότι το 20 τό 30 τό 40 ή το 50.
Και αυτό λέει πολλά.

Αυτό το'χω παρατηρήσει κι εγώ... το βλέπω όμως περισσότερο σαν αποτέλεσμα της "παγκοσμιοποίησης" της μουσικής (με την έννοια της δυνατοτητας να ακουνε το εργο των συναδελφων τους σε ολο τον κοσμο), όπως και της πολύ μεγάλης θεωρητικής μόρφωσης που παίρνουν οι σύγχρονοι αρχιμουσικοί, κάτι που λειτουργεί πλέον στα όρια της πλύσης εγκεφάλου... ίσως τους ευνουχίζει μουσικά, ποιος θα τολμούσε σήμερα μετά από 10 χρόνια σπουδών στα μεγαλύτερα μουσικά πανεπιστήμια να πάει έναντια στη "γραμμή" που διδάχθηκε....

Ευτυχώς λίγοι το κάνουν... :a0210:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σταμάτησαν οι καλές ερμηνείες τον προηγούμενο αιώνα??

Αυτό το'χω παρατηρήσει κι εγώ... το βλέπω όμως περισσότερο σαν αποτέλεσμα της "παγκοσμιοποίησης" της μουσικής (με την έννοια της δυνατοτητας να ακουνε το εργο των συναδελφων τους σε ολο τον κοσμο), όπως και της πολύ μεγάλης θεωρητικής μόρφωσης που παίρνουν οι σύγχρονοι αρχιμουσικοί, κάτι που λειτουργεί πλέον στα όρια της πλύσης εγκεφάλου... ίσως τους ευνουχίζει μουσικά, ποιος θα τολμούσε σήμερα μετά από 10 χρόνια σπουδών στα μεγαλύτερα μουσικά πανεπιστήμια να πάει έναντια στη "γραμμή" που διδάχθηκε....

Ευτυχώς λίγοι το κάνουν... :a0210:

Πάνω σέ αυτό πού λές,μού έκανε εντύπωση η επίθεση πρός τον Bernard d'Ascoli ,έναν Γάλλο πιανίστα μέ ´τζάζ´καταβολές,απο κάποιους Μουσικοκριτικούς,γιά την ερμηνεία του στά Νυκτερινά τού Chopin(πρόσφατη έκδοση τού 2005 νομίζω)
Σχεδόν δέν μπήκαν στόν κόπο να τόν ´ακούσουν´...Τούς αρκούσε η ´μουσική καταγωγή´του..
Η παλιότερα ειδικά ορισμένοι Βρεττανοί πού εστίαζαν περισσότερο στό μουρμουρητό τού Gould παρά στό ιδιόρρυθμο ή μή παίξιμό του..
Ευτυχώς δέν είναι όλοι έτσι.