Το πτωμα του Ορεστη

[petronik]

Χθες βραδυ ειχα την ατυχια να δω την παρασταση του Ορεστη,που ανεβασε το ΚΘΒΕ.Δεν ειμαι αντιθετος στις νεωτεριστικες θεατρικες προσεγγισεις του θεατρου γενικως,αλλα ενα εξαμβλωμα τετοιου μεγεθους δεν το περιμενα.Η φραση γνωστοτατου σκηνοθετη που ηταν εκει ,οτι απλως απηγγελαν και δεν ενοιωθαν το ρολο τους,λεει ενας μερος της δυστυχιας της παραστασης.Το οτι σκηνοθετησε το εργο ενας Σκοπιανος,αν δεν κανω λαθος,και αφου ακουσαμε πυροσβεστικες και αλλους παρομοια μουσικα ευρηματα,θελησε στο τελος να περαιωση <την των τοιουτων παθηματων καθαρσιν> με ενα Magnum.Ετσι εκλεισε η παρασταση με ενα Magnum στα χερια του Τεινδαρεως

 

[Σπύρος Σούρλας]

Πέτρο οι Αθηναϊκές εφημερίδες(φυσικά πάντα πρώτη η Ελευθεροτυπία) λυσσάξανε να διαφημίζουν τήν ´ματιά´τού Σκοπιανού ,πού υπερβαίνει τίς διαφορές τών δύο χωρών..
Nάσαι καλά για την ενημέρωση.
Υ.Γ.
Παλιότερα οι ίδιοι κύκλοι υμνούσαν τον ´τεράστιο´κινηματογραφικό σκηνοθέτη Σκοπιανό Μανκόφσκι...
Ο φουκαράς κατάντησε να φτιάχνει προπαγανδιστικές ταινίες γιά τίς ´Σφαγές τών Μακεδόνων´από τούς Ελληνες..

 

[Magellan]

Χθες βραδυ ειχα την ατυχια να δω την παρασταση του Ορεστη,που ανεβασε το ΚΘΒΕ.Δεν ειμαι αντιθετος στις νεωτεριστικες θεατρικες προσεγγισεις του θεατρου γενικως,αλλα ενα εξαμβλωμα τετοιου μεγεθους δεν το περιμενα.Η φραση γνωστοτατου σκηνοθετη που ηταν εκει ,οτι απλως απηγγελαν και δεν ενοιωθαν το ρολο τους,λεει ενας μερος της δυστυχιας της παραστασης.Το οτι σκηνοθετησε το εργο ενας Σκοπιανος,αν δεν κανω λαθος,και αφου ακουσαμε πυροσβεστικες και αλλους παρομοια μουσικα ευρηματα,θελησε στο τελος να περαιωση <την των τοιουτων παθηματων καθαρσιν> με ενα Magnum.Ετσι εκλεισε η παρασταση με ενα Magnum στα χερια του Τεινδαρεως

Αντεξες και είδες μέχρι τέλους αυτή τη μπούρδα?
Από τις περιγραφές σου και μόνον θα είχα φύγει στο τέταρτο επάνω!

 

[cospan]

Πάλι καλά που το γλίτωσα.

Αυτές οι "σκηνοθετικές απόψεις" με χαλάνε πολύ. Δεν μου αρέσει η παραποίηση των γραφωμένων των θεατρικών συγγραφέων. Όταν γράφει κάτι ο Σέξπηρ ή ο Αριστοφάνης δεν καταλαβαίνω γιατί πρεπει να το "διαστρευλώσουν", να το μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή, με αλλαγμένους φυσικά διαλόγους και αλλαγμένα κοστούμια.

Αν ένας σκηνοθέτης έχει μια τέτοια άποψη γιατί δεν γίνεται θεατρικός συγγραφέας και να γράψει ένα καινούργιο έργο;

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Είναι που κηνυγάμε το μοντέρνο να το κάνουμε δικό μας. Λες και το μοντέρνο ωφείλει να είναι γελοίο και πρόχειρο. Βαθιές παρανοήσεις εις βάρος της προσφοράς στη Τέχνη. Απλός μαστοράκος πασπαλιψατέρ αν είσαι, δεν γίνεται να "μεγαλώσεις" ακουμπώντας κλασσικά πράγματα. Γραφικός ή μηδέν θα γίνεις μόνο.

Εδώ υπάρχουν πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που στηρίζουν ολόκληρο το καθημερινό τους πρόγραμμα πάνω σε επανεκτελέσεις και διασκευές παλιότερων κλασσικών ποπ ή μη τραγουδιών, με αποτέλεσμα να χάνεται κυριολεκτικά η ουσία. Μια καλή διασκευή είναι σκέτη βόμβα, εμπεριέχει μέσα της την αμφισβήτηση και την ανατροπή του συμβατικού ακούσματος όπως το γνωρίσαμε από το δημιουργό του.
Όταν όμως το σημαδεύεις σώνει και καλά σαν αυτοσκοπό έρχεται το γέλιο..

 

[Lepton]

Πάλι καλά που το γλίτωσα.

Αυτές οι "σκηνοθετικές απόψεις" με χαλάνε πολύ. Δεν μου αρέσει η παραποίηση των γραφωμένων των θεατρικών συγγραφέων. Όταν γράφει κάτι ο Σέξπηρ ή ο Αριστοφάνης δεν καταλαβαίνω γιατί πρεπει να το "διαστρευλώσουν", να το μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή, με αλλαγμένους φυσικά διαλόγους και αλλαγμένα κοστούμια.

Αν ένας σκηνοθέτης έχει μια τέτοια άποψη γιατί δεν γίνεται θεατρικός συγγραφέας και να γράψει ένα καινούργιο έργο;

Μα τα κλασσικά έργα λέγονται έτσι ακριβώς επειδή ξεπερνούν την εποχή τους και τα νοήματά τους ηχούν επίκαιρα σε όλες τις εποχές. Η παρουσίασή τους ως έργα "εποχής" ενίοτε κινδυνεύει να αποκρύψει τις αλήθεις τους από ένα λίγο πιο ανυποψίαστο κοινό. Υπό αυτή τη λογική, η συνεχής ανάγνωση ενός έργου μέσα από τις εκάστοτε επίκαιρες προβληματικές, το τιμά και το καθιστά "χρήσιμο" αντί για κακώς εννοούμενο "μουσειακό" κομμάτι. Είναι λοιπόν υποχρέωσή μας απέναντί του!

Αναγνωρίζω ότι δεν είναι όλες οι μεταφορές επιτυχημένες. Πιστεύω, όμως, ότι και πολλοί απορρίπτουν μία μεταφορά επειδή περιμένουν να δουν ένα έργο εποχής. Και εγώ προτιμώ το ρίσκο μιας αποτυχημένης μεταφοράς από μία "αντίκα" που δεν μπορώ να συναισθανθώ.


Για του λόγου το αληθές, είδα προχτές στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ τον Άμλετ, γερμανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Thomas Ostermeier. O σκηνοθέτης είδε τον Άμλετ σαν έναν άνθρωπο που τον ξεπερνούν οι καταστάσεις και αδυνατεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του με επιτυχία. Σε συνέντευξή του, εξηγεί πως με την πληροφόρηση που διαθέτουμε, τίποτα πια δεν είναι άσπρο μαύρο. Δεν μπορούμε να πάρουμε ένα όπλο και να επιβάλλουμε δικαιοσύνη: Ο Άμλετ γελοιοποιείται, κάνει τραγικά λάθη που προκαλούν το θάνατο αγαπημένων προσώπων του και του εαυτού του, πριν καταφέρει να πάρει την εκδίκησή του. Το έργο, λέει ο σκηνοθέτης, σηματοδοτεί τη λήξη της εποχής των ηρώων.

Πέραν των οποιωνδήποτε αρετών της παράστασης, το πιο θαυμαστό στην όλη ιστορία δεν είναι αλλο από το πνεύμα του Σαίξπηρ, που τόσα χρόνια μετά, εξακολουθεί να μας δίνει περισσότερη τροφή για σκέψη από πολλούς σύγχρονούς μας.

 

[petronik]

Πριν λιγο η ωραια Ελενη,κ Ναταλια Δραγουμη,στην ΕΤ3 εξεφρασε τις αποψεις για το εργο και την συγκινηση της που τραγουδησε και οτι οι κλασσικες αποδοσεις των αρχαιων τραγωδιων εχουν γινει βαρετες κλπ,κλπ.Το κακο ηταν οτι το Magnum ηταν ψευτικο και αδειο,αστειευομαι βεβαια, για να μην παραξηγηθουμε κιολας και το κοινο ευγενικο.Ηταν η πρωτη φορα στην ζωη μου που φερθηκα αγενως και δεν χειροκροτησα μετα το τελος της παραστασης.Οταν με το καλο ανεβει η παρασταση και στην υπολοιπη χωρα,ελπιζω να εχω τις αποψεις σας,αν μεχρι τοτε το Magnum δεν εχει αντικατασταθει με κανενα Hammer επι σκηνης και φυγει με αυτο ο Ερμης με την ωραια Ελενη

 

[cospan]

Μα τα κλασσικά έργα λέγονται έτσι ακριβώς επειδή ξεπερνούν την εποχή τους και τα νοήματά τους ηχούν επίκαιρα σε όλες τις εποχές.

Συμφωνώ ότι ξεπερνούν την εποχή τους, διαφωνώ για τον τρόπο που αποδίδεται στον θεατή. Προτιμώ σαν θεατής να το μεταφέρω στο μυαλό μου όπου θέλω εγώ και όχι να μου το δείχνει ο σκηνοθέτης εκεί που το θέλει αυτός. Σαν να μου λέει ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω ότι είναι κλασσικό και μου το δείχνει αυτός.

Δεν μιλάω βέβαια για μια απλή "διαφορά στην μετάφραση", αλλά για ριζοσπαστικές ιδέες και αποδόσεις όπως αυτή που περιγράφει ο φίλος μας στο συγκεκριμένο thread.

 

[cospan]

Πριν λιγο η ωραια Ελενη,κ Ναταλια Δραγουμη,στην ΕΤ3 εξεφρασε τις αποψεις για το εργο και την συγκινηση της που τραγουδησε και οτι οι κλασσικες αποδοσεις των αρχαιων τραγωδιων εχουν γινει βαρετες κλπ,κλπ.

Αυτή ακριβώς ήταν μία από τις υποψίες μου. Και ρωτώ: Για ποιον έχουν γίνει βαρετές; Δυστυχώς στην επαρχία δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τα κλασσικά έργα στην ορθόδοξη απόδοσή τους τόσο συχνά και από μεγάλους ηθοποιούς. Στην Αθήνα, των τόσων θεάτρων και των τόσων παραστάσεων, μπορεί να υπάρχει κορεσμός από το πρωτότυπο και να αναζητούν κάποιες παραλαγές. Στην υπόλοιπη Ελλάδα; Μπορεί αυτή η παράσταση να πάει στην Ξάνθη ή στην Κοζάνη ή στα Τρίκαλα και να πείσει το κοινό ότι "έχετε βαρεθεί τα κλασσικά και σας τα παρουσιάζουμε κάπως πιο προχωρημένα"; Εμένα πάντως σαν Σαλονικιό (που απέχω και κάποια χρόνια απο την τέχνη λόγω οικογένειας) δεν με πείθει.

 

[SoToS]

Η διασκευή είναι η εύκολη λύση -μπορεί να θέλει "τέχνη" μια καλή διασκευή, αλλά δεν παύει να είναι η εύκολη λύση. Το δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα εξίσου καλό πρωτότυπο και σύγχρονο έργο. Η διασκευή εγγυάται κατά ένα μεγάλο μέρος τις εισπράξεις αφού στηρίζεται στις πλάτες και το όνομα του τότε συγγραφέα. Και εγώ επίσης θα προτιμούσα να δω ένα κλασικό αριστούργημα στην πρωτότυπη μορφή του και να αποφασίσω εγώ για τον εαυτό μου πως ταιριάζει με τη σημερινή εποχή. Έτσι θα μπορούσα να κρίνω ακόμα και τη διαχρονικότητα του έργου. Προσωπικά είμαι αντίθετος με οποιοδήποτε αναμάσημα και αλλοίωση της τέχνης του παρελθόντος -εκτός του ότι σήμερα έχει γίνει μόδα το να χρησιμοποιείται η "διασκευή" και ως μέσο προπαγάνδας...


Έχω την εντύπωση ότι η εποχή μας από πλευράς τέχνης -συγκριτικά με το παρελθόν είναι μάλλον στείρα. Αυτό νομίζω ότι ισχύει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, στη μουσική... Οι καλλιτέχνες τότε, ρίσκαραν και δημιούργησαν κάτι νέο για την εποχή τους -πρωτοτύπησαν. Οι σημερινοί αντί να τολμήσουν να ρισκάρουν και αυτοί, να κοιτάξουν μπροστά και να πρωτοτυπήσουν δημιουργώντας το νέο και διαφορετικό, προτιμούν να κοιτάξουν πίσω και να αναμασήσουν τα έργα των τότε τολμηρών...

 

[petronik]

Σε αντιθεση το χειμωνα ανεβηκε ο Γλαρος παλι απο το ΚΘΒΕ,και εκεινη η παρασταση ειχε τα νεωτεριστικα της στοιχεια,αλλα δεν αλλοιωνε καταφορα το εργο του συγγραφεα Ηταν μια παρασταση που αξιζε να την δεις ,μαλιστα δε προσωπικα εκτιμησα τον ενδυματολογικο νεωτερισμο,γιατι γλυτωσε αρκετα χρηματα απο το κοστος της παραστασης,χωρις να αλλοιωσει το εργο .Δεχομαι στους δυσκολους οικονομικα καιρους που περνα το Θεατρο να υπαρχουν νεωτεριστικες-οικονομικες προσεγγισεις που δεν αλλοιωνουν σε καμμια περιπτωση τον συγγραφεα και δεν αποτελουν βιασμο των αισθηματων μας εν ονοματι του εκμοντερνισμου

 

[Lepton]

Συμφωνώ ότι ξεπερνούν την εποχή τους, διαφωνώ για τον τρόπο που αποδίδεται στον θεατή. Προτιμώ σαν θεατής να το μεταφέρω στο μυαλό μου όπου θέλω εγώ και όχι να μου το δείχνει ο σκηνοθέτης εκεί που το θέλει αυτός. Σαν να μου λέει ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω ότι είναι κλασσικό και μου το δείχνει αυτός.

Δεν μιλάω βέβαια για μια απλή "διαφορά στην μετάφραση", αλλά για ριζοσπαστικές ιδέες και αποδόσεις όπως αυτή που περιγράφει ο φίλος μας στο συγκεκριμένο thread.

Δεν είναι τόσο απλό. Κατ' αρχήν, ο σκηνοθέτης δεν είναι διεκεραιωτής. Αν θες να έρθεις σε άμεση επαφή με τον συγγραφέα, διάβασε το πρωτότυπο κείμενο. Από τη στιγμή που ανεβαίνει μια παράσταση, ο σκηνοθέτης υποχρεούται να αναγνώσει το έργο και να προβάλει τα στοιχεία που του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Γιατί ένα κλασσικό έργο είναι σαν το διαμάντι: κάθε φορά βλέπουμε μία όψη του, αυτή που "άρεσε" περισσότερο στο σκηνοθέτη. Δεν υπάρχει συγκεκριμένα ένας, "σωστός" τρόπος να το δεις.

Καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να ρωτήσουμε τον κάθε συγγραφέα τι ακριβώς είχε στο μυαλό του, για να ξέρουμε αν μία σκηνοθετική άποψη είναι συνεπής ή όχι. Επιπλέον, υπάρχει και η άποψη ότι το έργο, με το που εκτεθεί στο κοινό, φεύγει από την "ιδιοκτησία" του δημιουργού. Διότι μαζί με τις συνειδητές προθέσεις του, υπάρχει και η ασυνείδητη αντίληψή του για τον κόσμο, καθώς και οι σπόροι που θα γεννήσουν το μέλλον. Ακόμα και αν αυτός δεν μπορεί να τα δει, σταδιακά αποκαλύπτονται. Και όσο "μεγαλύτερο" είναι το έργο, τόσο το βάθος του γεννάει νέες οπτικές.

 

[Lepton]

Αυτή ακριβώς ήταν μία από τις υποψίες μου. Και ρωτώ: Για ποιον έχουν γίνει βαρετές; Δυστυχώς στην επαρχία δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τα κλασσικά έργα στην ορθόδοξη απόδοσή τους τόσο συχνά και από μεγάλους ηθοποιούς. Στην Αθήνα, των τόσων θεάτρων και των τόσων παραστάσεων, μπορεί να υπάρχει κορεσμός από το πρωτότυπο και να αναζητούν κάποιες παραλαγές. Στην υπόλοιπη Ελλάδα; Μπορεί αυτή η παράσταση να πάει στην Ξάνθη ή στην Κοζάνη ή στα Τρίκαλα και να πείσει το κοινό ότι "έχετε βαρεθεί τα κλασσικά και σας τα παρουσιάζουμε κάπως πιο προχωρημένα"; Εμένα πάντως σαν Σαλονικιό (που απέχω και κάποια χρόνια απο την τέχνη λόγω οικογένειας) δεν με πείθει.

Ο "ορθόδοξος τρόπος" που αναφέρεις ενδέχεται να είναι μία φράση χωρίς νόημα. Φυσικά υπάρχουν και έργα που έχουν έντονο χρώμα και δεν παίρνουν πολλές... ακροβασίες, αλλά όταν μιλάμε για κλασσικό ρεπερτόριο, "ορθόδοξο" ανέβασμα σημαίνει απλώς την πιο δημοφιλή ερμηνεία κάποιας προηγούμενης δεκαετίας. Το ποιο ανέβασμα θα έχει απήχηση σε ποιο κοινό είναι θέμα παιδείας (θεατρικής και γενικότερης), αλλά και των αναζητήσεων που επικρατούν στη συγκεκριμένη εποχή και περιοχή.

Σχηματικά, είναι σαν να ζητάς μία παράσταση του Άμλετ, στην οποία ο ήρωας θα λέει το περίφημο "να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία" οπωσδήποτε κρατώντας ένα κρανίο. Κανείς δεν αρνείται ότι αυτό ήταν ένα εξαιρετικό εύρημα, δεν είναι όμως η μόνη λύση για να καταλάβουμε τον μονόλογο του Άμλετ. Αντιθέτως, ο σκηνοθέτης θα πρέπει να ξεφύγει από το οικείο, διότι ο θεατής θα το προσπεράσει και έτσι το νόημα θα χαθεί. Αν βέβαια το κοινό δεν έχει έρθει ποτέ αντιμέτωπο με την pop εικόνα "ηθοποιός-Σαίξπηρ-κρανίο", ίσως (και πάλι με επιφύλαξη δηλαδή) το κρανίο τον αγγίξει. Αν πάλι κάποιος είναι χασάπης και βλέπει κρανία κάθε μέρα, μπορεί και να του φανεί αδιάφορο ή αστείο.

 

[cospan]

Εξηγώ λοιπόν: Με την φράση "ορθόδοξο τρόπο" δεν εννοώ τίποτα άλλο από αυτό που πραγματικά έγραψε ο συγγραφέας και δημιουργός ενός έργου. Κάποιος άνθρωπος πριν απο 5, 10 ή 2.500 χρόνια έπλασε κάτι με τη φαντασία του και το έγραψε στο χαρτί για να παίζεται από ηθοποιούς στη σκηνή.

Οι αλλαγές του σκηνοθέτη οφείλουν να μην παραποιούν αυτήν "απεικόνιση" της φαντασίας του συγγραφέα στο χαρτί. Οι αλλαγές του οφείλουν να σέβονται το αρχικό κείμενο.

Όσο για το παράδειγμα του Άμλετ στο μονόλογο με το κρανίο, ναι, εγώ θα ήθελα να την δω όπως γράφτηκε. Με τη λύση που προτείνεις (αν θέλω το προτότυπο, να διαβάσω το βιβλίο) είναι σαν να μου λες "αν δεν σου αρέσει η εκτέλεση ενός CD να αγοράσεις τις νότες και να το διαβάσεις". Τα προτότυπα θεατρικά κείμενα υπάρχουν για να παίζονται στο θέατρο και όχι για να τα διαβάζεις στο σπίτι.

 

[Lepton]

Εξηγώ λοιπόν: Με την φράση "ορθόδοξο τρόπο" δεν εννοώ τίποτα άλλο από αυτό που πραγματικά έγραψε ο συγγραφέας και δημιουργός ενός έργου. Κάποιος άνθρωπος πριν απο 5, 10 ή 2.500 χρόνια έπλασε κάτι με τη φαντασία του και το έγραψε στο χαρτί για να παίζεται από ηθοποιούς στη σκηνή.

Οι αλλαγές του σκηνοθέτη οφείλουν να μην παραποιούν αυτήν "απεικόνιση" της φαντασίας του συγγραφέα στο χαρτί. Οι αλλαγές του οφείλουν να σέβονται το αρχικό κείμενο.

Όσο για το παράδειγμα του Άμλετ στο μονόλογο με το κρανίο, ναι, εγώ θα ήθελα να την δω όπως γράφτηκε. Με τη λύση που προτείνεις (αν θέλω το προτότυπο, να διαβάσω το βιβλίο) είναι σαν να μου λες "αν δεν σου αρέσει η εκτέλεση ενός CD να αγοράσεις τις νότες και να το διαβάσεις". Τα προτότυπα θεατρικά κείμενα υπάρχουν για να παίζονται στο θέατρο και όχι για να τα διαβάζεις στο σπίτι.

Απολύτως σωστό (*). Αλλά γιατί θεωρείς ότι ο συγγραφέας είναι κατ' ανάγκην ο καλύτερος δυνατός σκηνοθέτης; Θα μου επιτρέψεις να σου πω, από προσωπική εμπειρία :blush:, ότι δεν ισχύει.

Πέραν αυτού, όπως έγραψα και πριν, αν πιστεύεις ότι ένα έργο πρέπει να παρουσιάζεται μόνο "όπως το φαντάστηκε ο δημιουργός του", μάλλον το υποτιμάς σε έργο "εποχής", δηλαδή ένα "ντοκυμανταίρ" του πώς σκέφτονταν οι άνθρωποι εκεί και τότε. Τα κλασσικό έργα, όμως, έχουν να πει πολλά περισσότερα πράγματα από αυτό. Αυτό ακριβώς είναι που τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.


(*) Ωστόσο, κάποιος συνθέτης είχε πει πως μόνο οι γνωρίζοντες μουσική γραφή μπορούν να καταλάβουν την πραγματική ομορφιά ενός μουσικού έργου, διότι μπορούν να διαβάσουν την παρτιτούρα. Οι υπολοιποι αναγκάζονται να υποστούν την ερμηνεία του από τους μουσικούς. (Ελπίζω να το έχω αποδώσει σωστά...)

 

[cospan]

Διπλή δημοσίευση.

 

[cospan]

Απολύτως σωστό (*). Αλλά γιατί θεωρείς ότι ο συγγραφέας είναι κατ' ανάγκην ο καλύτερος δυνατός σκηνοθέτης; Θα μου επιτρέψεις να σου πω, από προσωπική εμπειρία :blush:, ότι δεν ισχύει.

Πέραν αυτού, όπως έγραψα και πριν, αν πιστεύεις ότι ένα έργο πρέπει να παρουσιάζεται μόνο "όπως το φαντάστηκε ο δημιουργός του", μάλλον το υποτιμάς σε έργο "εποχής", δηλαδή ένα "ντοκυμανταίρ" του πώς σκέφτονταν οι άνθρωποι εκεί και τότε. Τα κλασσικό έργα, όμως, έχουν να πει πολλά περισσότερα πράγματα από αυτό. Αυτό ακριβώς είναι που τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.


(*) Ωστόσο, κάποιος συνθέτης είχε πει πως μόνο οι γνωρίζοντες μουσική γραφή μπορούν να καταλάβουν την πραγματική ομορφιά ενός μουσικού έργου, διότι μπορούν να διαβάσουν την παρτιτούρα. Οι υπολοιποι αναγκάζονται να υποστούν την ερμηνεία του από τους μουσικούς. (Ελπίζω να το έχω αποδώσει σωστά...)

Δεν θεωρώ ότι ο συγγραφέας είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης, αλλά ότι είναι συτός που ξέρει καλύτερα από όλους "τί θέλει να πει ο ποιητής". Όλοι οι υπόλοιποι απλά προσπαθούν να τον καταλάβουν.

Συμφωνώ με αυτό που λες για τα κλασσικά έργα. Παρ' όλα αυτά δεν νομίζω ότι μόνο οι σκηνοθέτες έχουν την ικανότητα να δουν υπό άλλες οπτικές γωνίες ένα έργο. Αν το δεις υπό το πρίσμα ενός τόσο εκκεντρικού σκηνοθέτη χάνει την πολυπλευρότητα και διαχρονικότητά του που το χαρακτήριζαν ως κλασσικό.

Για το παράδειγμα της μουσικής: Ναι το να ξέρεις μουσική ενισχύει την απόλαυση και την κατανόηση της, αλλά το να διαβάζεις τις παρτιτούρες από μόνο του δεν σου κάνει καμία αίσθηση. Αν μάθεις το κομμάτι και το παίζεις φυσικά είναι η ιδανική εκτέλεση για εσένα, αλλά αυτό στο θέατρο (η πρότασή σου) θα σήμαινε ότι μαθαίνεις το έργο και το παίζεις μόνος σου (ή με την παρέα σου).

 

[Lepton]

Παρ' όλα αυτά δεν νομίζω ότι μόνο οι σκηνοθέτες έχουν την ικανότητα να δουν υπό άλλες οπτικές γωνίες ένα έργο.

Σαφώς όχι. Αλλά αυτοί μπαίνουν στον κόπο να μας δείξουν τη δική τους.

Αν το δεις υπό το πρίσμα ενός τόσο εκκεντρικού σκηνοθέτη χάνει την πολυπλευρότητα και διαχρονικότητά του που το χαρακτήριζαν ως κλασσικό.

Στα όρια της τέχνης υπάρχουν οι πρωτοπόροι και οι τσαρλατάνοι. Πολλές φορές ο διαχωρισμός τους είναι δύσκολος και συχνά η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια μεταξύ τους. Ακόμα και ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να κάνει επιτυχημένα ή αποτυχημένα πειράματα. Για αυτό άλλωστε λέγονται πειράματα, και σε τέτοιες παραστάσεις, τόσο οι συντελεστές όσο και οι θεατές αναλαμβάνουν το ρίσκο.

Αλλά από εκεί υπάρχει και το άλλο άκρο της υπερβολικής συντήρησης που κινδυνεύει να στερήσει το έργο από την σύνδεσή του με την σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό καυτηριάζω στα προηγούμενα μηνύματά μου.

 

[cospan]

Αλλά από εκεί υπάρχει και το άλλο άκρο της υπερβολικής συντήρησης που κινδυνεύει να στερήσει το έργο από την σύνδεσή του με την σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό καυτηριάζω στα προηγούμενα μηνύματά μου.

Και αυτό που διεκδικώ εγώ είναι το δικαίωμα μου να ερμηνεύσω μόνος μου στο μυαλό μου αυτή τη σύνδεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό το δικαίωμα μου το στερούν οι νεοτεριστικές παραστάσεις.

Να σημειώσω ότι δεν είμαι κάθετος στο κάθε τί νέο, αλλά στην "παραβίαση" ενός έργου. Μικρές νότες αλλαγής μπορεί να φρεσκάρουν ένα έργο. Μεγάλες νότες αλλαγής πιθανότατα θα είναι παραφωνία.

 

[Lepton]

Και αυτό που διεκδικώ εγώ είναι το δικαίωμα μου να ερμηνεύσω μόνος μου στο μυαλό μου αυτή τη σύνδεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό το δικαίωμα μου το στερούν οι νεοτεριστικές παραστάσεις.

Μα μία συντηρητικότερη παράσταση δεν θα σου αφήσει περισσότερα περιθώρια να κάνεις τις αυτές συνδέσεις. Από τη στιγμή που είσαι θεατής, αναγκαστικά βλέπεις τη ματιά κάποιου σκηνοθέτη - ουδετερότητα έχει χαθεί. Το θέμα λοιπόν είναι αν θα δεις μία "χθεσινή" άποψη, μία "σημερινή" ή μία που φιλοδοξεί να γίνει η "αυριανή". Προφανώς, ένα θεατρικό κοινό δεν μπορεί να ζήσει μόνο με την πειραματική, αλλά δεν χρειάζεται και την απαρχαιωμένη.

Να σημειώσω ότι δεν είμαι κάθετος στο κάθε τί νέο, αλλά στην "παραβίαση" ενός έργου. Μικρές νότες αλλαγής μπορεί να φρεσκάρουν ένα έργο. Μεγάλες νότες αλλαγής πιθανότατα θα είναι παραφωνία.

Και εγώ να τονίσω ότι δε μιλάω για (μικρές ή μεγάλες) αλλαγές στο κείμενο, αλλά στην ανάγνωση του κειμένου. Θυμίζω ότι ο Baz Luhrman έκανε ένα απολύτως σύγχρονο Ρωμαίο και Ιουλιέττα, χρησιμοποιώντας ωστόσο το αυθεντικό κείμενο.