Whiplash

superfly said:

Καρατε Κιντ με θεμα τα ντραμς και στη θεση του δασκαλου με ζεν ηρεμια Μιγιαγκι,τον εκπαιδευτη απο το Full Metal Jacket.
H αναμετρηση του μουσικου με το εργο (Whiplash) θυμιζει-λιγο-την αναμετρηση του πιανιστα με το Rachmaninov 3 στο Shine,αν και στο Shine ηταν πολυ πιο κεντρικη σαν θεμα.Kαι αν εκει η πιεση του δεσποτικου πατερα κατεληξε στη συντριβη του μαθητη,εδω ο μαθητης ειναι αμερικανος και δε μασαει και ο καθικης ο δασκαλος αποδεικνυεται οτι τα κανει ολα για το καλο του.
Ως ιστορια δεν ειναι τιποτα το πρωτοτυπο,η σχεση ταλαντουχου με προοπτικες μαθητη με εναν δεσποτικο απαιτητικο δασκαλο που η μεθοδος του ειναι να οδηγηση στα ακρα το μαθητη για να βγαλει το επιθυμητο αποτελεσμα αποτελει μια φαντασιωση των Αμερικανων (το εχουμε δει απο το Fame μεχρι το....Ολα για το Πτυχιο) που καθε τοσο ανακυκλωνεται.Προσωπικα αυτη η "μεθοδος" διδασκαλιας μου ειναι απεχθης και εξω απο τα νερα μου.
Το Whiplash δεν ξεφευγει ουτε στο ελαχιστο απο αυτη τη φορμα,αναπαραγει ολα τα κλισε (εκτος απο το οτι δεν κερδιζει τη γκομενα),ειναι καλογυρισμενο,και εχει οντως καλες ερμηνειες (αν και ο πιτσιρικας ειναι λιγο μονοδιαστατος για τα γουστα μου,ειναι πειστικος ομως).Ο Σιμμονς ειναι πραγματικα καλος.
Και επειδη τα ντραμς τα αγαπαω θα τα ηθελα ακομα περισσοτερο σε πρωτο πλανο.Θα ηθελα η ταινια να ειχε σε πρωτο πλανο την παλη του μαθητη με αυτα και οχι τη σχεση του δασκαλου-μαθητη.Βεβαια δεν ηταν αυτη η προθεση του δημιουργου,οποτε δε μου πεφτει λογος,απο την αλλη στις δυο τρεις στιγμες που το κανει,εκει εχει η ταινια και το μεγαλυτερο ενδιαφερον.Και δειχνει,εστω και αυτο το λιγο,τη σπουδαιοτητα και τη δυσκολια αυτου του οργανου,οσο και τη σημασια του καλου ντραμμερ,του πιο αδικημενου (σε προβολη εννοω) οργανου στη μουσικη.
Βλεπεται ευχαριστα αλλα μεχρι εκει.

Click to expand...

superfly said:

Καρατε Κιντ με θεμα τα ντραμς και στη θεση του δασκαλου με ζεν ηρεμια Μιγιαγκι,τον εκπαιδευτη απο το Full Metal Jacket.
H αναμετρηση του μουσικου με το εργο (Whiplash) θυμιζει-λιγο-την αναμετρηση του πιανιστα με το Rachmaninov 3 στο Shine,αν και στο Shine ηταν πολυ πιο κεντρικη σαν θεμα.Kαι αν εκει η πιεση του δεσποτικου πατερα κατεληξε στη συντριβη του μαθητη,εδω ο μαθητης ειναι αμερικανος και δε μασαει και ο καθικης ο δασκαλος αποδεικνυεται οτι τα κανει ολα για το καλο του.
Ως ιστορια δεν ειναι τιποτα το πρωτοτυπο,η σχεση ταλαντουχου με προοπτικες μαθητη με εναν δεσποτικο απαιτητικο δασκαλο που η μεθοδος του ειναι να οδηγηση στα ακρα το μαθητη για να βγαλει το επιθυμητο αποτελεσμα αποτελει μια φαντασιωση των Αμερικανων (το εχουμε δει απο το Fame μεχρι το....Ολα για το Πτυχιο) που καθε τοσο ανακυκλωνεται.Προσωπικα αυτη η "μεθοδος" διδασκαλιας μου ειναι απεχθης και εξω απο τα νερα μου.
Το Whiplash δεν ξεφευγει ουτε στο ελαχιστο απο αυτη τη φορμα,αναπαραγει ολα τα κλισε (εκτος απο το οτι δεν κερδιζει τη γκομενα),ειναι καλογυρισμενο,και εχει οντως καλες ερμηνειες (αν και ο πιτσιρικας ειναι λιγο μονοδιαστατος για τα γουστα μου,ειναι πειστικος ομως).Ο Σιμμονς ειναι πραγματικα καλος.
Και επειδη τα ντραμς τα αγαπαω θα τα ηθελα ακομα περισσοτερο σε πρωτο πλανο.Θα ηθελα η ταινια να ειχε σε πρωτο πλανο την παλη του μαθητη με αυτα και οχι τη σχεση του δασκαλου-μαθητη.Βεβαια δεν ηταν αυτη η προθεση του δημιουργου,οποτε δε μου πεφτει λογος,απο την αλλη στις δυο τρεις στιγμες που το κανει,εκει εχει η ταινια και το μεγαλυτερο ενδιαφερον.Και δειχνει,εστω και αυτο το λιγο,τη σπουδαιοτητα και τη δυσκολια αυτου του οργανου,οσο και τη σημασια του καλου ντραμμερ,του πιο αδικημενου (σε προβολη εννοω) οργανου στη μουσικη.
Βλεπεται ευχαριστα αλλα μεχρι εκει.

Click to expand...

superfly said:

Καρατε Κιντ με θεμα τα ντραμς και στη θεση του δασκαλου με ζεν ηρεμια Μιγιαγκι,τον εκπαιδευτη απο το Full Metal Jacket.
H αναμετρηση του μουσικου με το εργο (Whiplash) θυμιζει-λιγο-την αναμετρηση του πιανιστα με το Rachmaninov 3 στο Shine,αν και στο Shine ηταν πολυ πιο κεντρικη σαν θεμα.Kαι αν εκει η πιεση του δεσποτικου πατερα κατεληξε στη συντριβη του μαθητη,εδω ο μαθητης ειναι αμερικανος και δε μασαει και ο καθικης ο δασκαλος αποδεικνυεται οτι τα κανει ολα για το καλο του.
Ως ιστορια δεν ειναι τιποτα το πρωτοτυπο,η σχεση ταλαντουχου με προοπτικες μαθητη με εναν δεσποτικο απαιτητικο δασκαλο που η μεθοδος του ειναι να οδηγηση στα ακρα το μαθητη για να βγαλει το επιθυμητο αποτελεσμα αποτελει μια φαντασιωση των Αμερικανων (το εχουμε δει απο το Fame μεχρι το....Ολα για το Πτυχιο) που καθε τοσο ανακυκλωνεται.Προσωπικα αυτη η "μεθοδος" διδασκαλιας μου ειναι απεχθης και εξω απο τα νερα μου.
Το Whiplash δεν ξεφευγει ουτε στο ελαχιστο απο αυτη τη φορμα,αναπαραγει ολα τα κλισε (εκτος απο το οτι δεν κερδιζει τη γκομενα),ειναι καλογυρισμενο,και εχει οντως καλες ερμηνειες (αν και ο πιτσιρικας ειναι λιγο μονοδιαστατος για τα γουστα μου,ειναι πειστικος ομως).Ο Σιμμονς ειναι πραγματικα καλος.
Και επειδη τα ντραμς τα αγαπαω θα τα ηθελα ακομα περισσοτερο σε πρωτο πλανο.Θα ηθελα η ταινια να ειχε σε πρωτο πλανο την παλη του μαθητη με αυτα και οχι τη σχεση του δασκαλου-μαθητη.Βεβαια δεν ηταν αυτη η προθεση του δημιουργου,οποτε δε μου πεφτει λογος,απο την αλλη στις δυο τρεις στιγμες που το κανει,εκει εχει η ταινια και το μεγαλυτερο ενδιαφερον.Και δειχνει,εστω και αυτο το λιγο,τη σπουδαιοτητα και τη δυσκολια αυτου του οργανου,οσο και τη σημασια του καλου ντραμμερ,του πιο αδικημενου (σε προβολη εννοω) οργανου στη μουσικη.
Βλεπεται ευχαριστα αλλα μεχρι εκει.

Click to expand...