- 17 June 2009
- 3,594
Ο μακρύς μήνας Αύγουστος.... έξω το θερμόμετρο χτυπά με άνεση 42άρια, και 42 εκατομμύρια τζιτζίκια σου προκαλούν νευρικό κλονισμό.Στο foobar ο Matt Elliott αποφασίζει ότι μόνο ένα έμφραγμα μπορεί να ραγίσει την καρδιά σου, τίποτ' άλλο, ούτε ένας χαμένος εραστής, ούτε μια άπιστη ερωμένη, ούτε οι φίλοι που λείπουν διακοπές, ούτε καν τα πολυάριθμα χαμερπή που σέρνονται γύρω σου και τα σκουλήκια που πολλαπλασιάζονται ασύστολα κάτω απ' τον ανελέητο ήλιο μολύνοντας το αγαπημένο σου περιβάλλον.....
Μια κιθάρα μόνο, διάσπαρτα κρουστά ίσα για να δώσουν έμφαση στην, ενίοτε αδρά Κοενική κι άλλοτε βραχνά μοναχική φωνή,....[ Hold me like you used to do again, hold me like you used to do my friend].....,ο τροβαδούρος απ' το Μπρίστολ με το "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" υπόσχεται πόνο, κι ακόμη περισσότερο πόνο, θλίψη, κι ακόμη περισσότερη θλίψη, έστω κι αν κάποιες στιγμές η θλίψη στρέφει τη ματιά της κατά την Ανδαλουσία.
Δεν είναι καινούργιος δίσκος, πάνε τρία χρόνια που κυκλοφόρησε, σταθερά δομημένος πάνω στα αγαπημένα του μοτίβα, και παρ' ότι δεν ξεφεύγει από το κάδρο που όλα αυτά τα χρόνια - δεκάξι αν δεν κάνω λάθος - έχει δημιουργήσει, κάπου αμυδρά, αφήνει να φανεί μια μικρή σταγόνα αισιοδοξίας.
........................................
Κάπου εκεί πατάς το pause. Αρκετά. Χρειάζεσαι κάτι πιό δυνατό, να σε βγάλει από την ομίχλη, αυτό το παράξενο σύννεφο που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι όνειρο, αν είναι συνειδητό ή ασυνείδητο, που σ' εμποδίζει να δεις αν είσαι εσύ, αν είσαι εδώ, αν θέλεις να κάνεις την πρώτη κίνηση ή να παραμείνεις παγωμένος επ' αόριστον...
Το "Abyss", μοιάζει να είναι ακριβώς αυτό, ένας δίσκος που γράφτηκε σε μια προσπάθεια να ανασύρει απ' το υποσυνείδητο τη στιγμή εκείνη ανάμεσα στ' όνειρο και στο ξύπνημα, στο συνειδητό και το ασυνείδητο, στο πιό νεφελώδες και ανεξερεύνητο κομμάτι του μυαλού
Η νεαρή Καλιφορνέζα ονόματι Chelsea Wolfe μοιάζει σα να βαφτίστηκε υπό τους στίχους του Αρθούρου Ρεμπώ.... " η κόλαση δεν μπορεί να εναντιωθεί στους παγανιστές, κι είμαστε ακόμη ζωντανοί..."
Σε μια περίοδο που σίγουρα στη μουσική δεν υπάρχει παρθενογένεση, που ο ήχος σε μια ύστατη και αγωνιώδη προσπάθεια να γίνει πρωτοποριακός συχνά ελάχιστα θυμίζει μουσική, η Chelsea Wolfe,από τις πιο υποσχόμενες νέες singer/songwriters δημιουργεί ένα παράξενο και ομιχλώδες κράμα από τρεμάμενα ηχοχρώματα, distortion και μελωδία, art industrial και drone folk, ανατριχιαστική σπουδή στην φωνή της Julee Cruise.
Σ’ έναν απόμερο αχυρώνα στα όρη San Gabriel, βόρεια της πόλης των Αγγέλων, έχοντας δίπλα της στην παραγωγή του Abyss τoν John Congleton, τον Mike Sullivan των Russian Circles πλάϊ στην δική της κιθάρα και τον Dylan Fujioka, noisy και παλιό της γνώριμο στα κρουστά, μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη της και multi-instrumentalist Ben Chisholm, ανασύρει μνήμες του ήχου των ύστερων Swans και του πως μπορεί έναν δυσοίωνος ψίθυρος να μετατραπεί σε έναν ανίερο βρυχηθμό και ενορχηστρώνει το μουσικό της όραμα αυστηρά προσηλωμένη στα όρια του ήχου που δεν γνωρίζει όρια και στην πραγματικότητα πως η δημιουργία δεν είναι πάντα απαραίτητα όμορφη ή τέλεια, κρύβει ψεγάδια, διαταραχές, ουλές από το παρελθόν, ανθρώπινες αδυναμίες ,πάθη, και παραμόρφωση.
...........................................................
ο χρόνος αρχίζει να κυλά υπέρ σου, ο θόρυβος σε ανασύρει από τον λήθαργο, τα ποντίκια, τα σκουλήκια, οι αμοιβάδες σκορπίζουν πάλι ενοχλημένα, pause ξανά!
Ώρα για επιβίβαση στη μηχανή του χρόνου.
Θα τυλίξεις σε χοντρά ρόλει τα μαλλιά, μαύρη γραμμή στα μάτια, το eyeliner κάνει θαύματα, ρίξε και δέκα δεκαπέντε κιλά παραπάνω, φόρεμα εμπριμέ σαν τα κλαρωτά καλύμματα στους καναπέδες της μαμάς, μπράτσα έξω, έτοιμα να σ' αγκαλιάσουν μαμαδίστικα, στήθος που ασφυκτιά μέσα απ' το βαθύ ντεκολτέ έτοιμο ν' αγκαλιαστεί, ενεργητική και παθητική φωνή πακετάκι δύο σε ένα, βγάζεις τα ρόλει, η φράντζα κόκκαλο, το κραγιόν κατακόκκινο, κυρίες και κύριοι ιδού η Tami Nielson, Νεοζηλανδή εκ Καναδά, με φωνή που θα κάνει ακόμη και τον Μπάϊρα που είναι πολύ arty πλέον να ραγίσει, σε ένα δίσκο εντελώς retrospective αλλάούτε για μια στιγμή παρελθοντολάγνο, "Dynamite!" τ' όνομα αυτού, η φωνή είναι σαν μια μελωδική έκρηξη, φωτιά κι ευλογία ταυτόχρονα, εξαιρετικές συνθέσεις κι ενορχηστρώσεις, εκρηκτικό κοκτέηλ ροκαμπίλι, χιλμπίλι και μπλουζ πνιγμένα σε 50s αναθυμιάσεις, ρυθμός, μελωδία, και, κάπου ανάμεσα στο Walk (Back to Your Arms) και το Running to You, whatthef#ck λες, ούτε οι 42 βαθμοί θα μ' εμποδίσουν ούτε τα έντομα, whatthef#ck girl, f#ck the scums, βάλε τα καλά σου, βάλε το κραγιόν σου, βάλε και μια σταγόνα pour elle πίσω από τ' αυτί γιατί έτσι κάνουν τα κορίτσια όλου του κόσμου, σήκω απ την καρέκλα, Come Over to take me out στο πικ απ, γόβα στιλέτο, έφυγες....
Μια κιθάρα μόνο, διάσπαρτα κρουστά ίσα για να δώσουν έμφαση στην, ενίοτε αδρά Κοενική κι άλλοτε βραχνά μοναχική φωνή,....[ Hold me like you used to do again, hold me like you used to do my friend].....,ο τροβαδούρος απ' το Μπρίστολ με το "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" υπόσχεται πόνο, κι ακόμη περισσότερο πόνο, θλίψη, κι ακόμη περισσότερη θλίψη, έστω κι αν κάποιες στιγμές η θλίψη στρέφει τη ματιά της κατά την Ανδαλουσία.
Δεν είναι καινούργιος δίσκος, πάνε τρία χρόνια που κυκλοφόρησε, σταθερά δομημένος πάνω στα αγαπημένα του μοτίβα, και παρ' ότι δεν ξεφεύγει από το κάδρο που όλα αυτά τα χρόνια - δεκάξι αν δεν κάνω λάθος - έχει δημιουργήσει, κάπου αμυδρά, αφήνει να φανεί μια μικρή σταγόνα αισιοδοξίας.
........................................
Κάπου εκεί πατάς το pause. Αρκετά. Χρειάζεσαι κάτι πιό δυνατό, να σε βγάλει από την ομίχλη, αυτό το παράξενο σύννεφο που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι όνειρο, αν είναι συνειδητό ή ασυνείδητο, που σ' εμποδίζει να δεις αν είσαι εσύ, αν είσαι εδώ, αν θέλεις να κάνεις την πρώτη κίνηση ή να παραμείνεις παγωμένος επ' αόριστον...
Το "Abyss", μοιάζει να είναι ακριβώς αυτό, ένας δίσκος που γράφτηκε σε μια προσπάθεια να ανασύρει απ' το υποσυνείδητο τη στιγμή εκείνη ανάμεσα στ' όνειρο και στο ξύπνημα, στο συνειδητό και το ασυνείδητο, στο πιό νεφελώδες και ανεξερεύνητο κομμάτι του μυαλού
Η νεαρή Καλιφορνέζα ονόματι Chelsea Wolfe μοιάζει σα να βαφτίστηκε υπό τους στίχους του Αρθούρου Ρεμπώ.... " η κόλαση δεν μπορεί να εναντιωθεί στους παγανιστές, κι είμαστε ακόμη ζωντανοί..."
Σε μια περίοδο που σίγουρα στη μουσική δεν υπάρχει παρθενογένεση, που ο ήχος σε μια ύστατη και αγωνιώδη προσπάθεια να γίνει πρωτοποριακός συχνά ελάχιστα θυμίζει μουσική, η Chelsea Wolfe,από τις πιο υποσχόμενες νέες singer/songwriters δημιουργεί ένα παράξενο και ομιχλώδες κράμα από τρεμάμενα ηχοχρώματα, distortion και μελωδία, art industrial και drone folk, ανατριχιαστική σπουδή στην φωνή της Julee Cruise.
Σ’ έναν απόμερο αχυρώνα στα όρη San Gabriel, βόρεια της πόλης των Αγγέλων, έχοντας δίπλα της στην παραγωγή του Abyss τoν John Congleton, τον Mike Sullivan των Russian Circles πλάϊ στην δική της κιθάρα και τον Dylan Fujioka, noisy και παλιό της γνώριμο στα κρουστά, μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη της και multi-instrumentalist Ben Chisholm, ανασύρει μνήμες του ήχου των ύστερων Swans και του πως μπορεί έναν δυσοίωνος ψίθυρος να μετατραπεί σε έναν ανίερο βρυχηθμό και ενορχηστρώνει το μουσικό της όραμα αυστηρά προσηλωμένη στα όρια του ήχου που δεν γνωρίζει όρια και στην πραγματικότητα πως η δημιουργία δεν είναι πάντα απαραίτητα όμορφη ή τέλεια, κρύβει ψεγάδια, διαταραχές, ουλές από το παρελθόν, ανθρώπινες αδυναμίες ,πάθη, και παραμόρφωση.
...........................................................
ο χρόνος αρχίζει να κυλά υπέρ σου, ο θόρυβος σε ανασύρει από τον λήθαργο, τα ποντίκια, τα σκουλήκια, οι αμοιβάδες σκορπίζουν πάλι ενοχλημένα, pause ξανά!
Ώρα για επιβίβαση στη μηχανή του χρόνου.
Θα τυλίξεις σε χοντρά ρόλει τα μαλλιά, μαύρη γραμμή στα μάτια, το eyeliner κάνει θαύματα, ρίξε και δέκα δεκαπέντε κιλά παραπάνω, φόρεμα εμπριμέ σαν τα κλαρωτά καλύμματα στους καναπέδες της μαμάς, μπράτσα έξω, έτοιμα να σ' αγκαλιάσουν μαμαδίστικα, στήθος που ασφυκτιά μέσα απ' το βαθύ ντεκολτέ έτοιμο ν' αγκαλιαστεί, ενεργητική και παθητική φωνή πακετάκι δύο σε ένα, βγάζεις τα ρόλει, η φράντζα κόκκαλο, το κραγιόν κατακόκκινο, κυρίες και κύριοι ιδού η Tami Nielson, Νεοζηλανδή εκ Καναδά, με φωνή που θα κάνει ακόμη και τον Μπάϊρα που είναι πολύ arty πλέον να ραγίσει, σε ένα δίσκο εντελώς retrospective αλλάούτε για μια στιγμή παρελθοντολάγνο, "Dynamite!" τ' όνομα αυτού, η φωνή είναι σαν μια μελωδική έκρηξη, φωτιά κι ευλογία ταυτόχρονα, εξαιρετικές συνθέσεις κι ενορχηστρώσεις, εκρηκτικό κοκτέηλ ροκαμπίλι, χιλμπίλι και μπλουζ πνιγμένα σε 50s αναθυμιάσεις, ρυθμός, μελωδία, και, κάπου ανάμεσα στο Walk (Back to Your Arms) και το Running to You, whatthef#ck λες, ούτε οι 42 βαθμοί θα μ' εμποδίσουν ούτε τα έντομα, whatthef#ck girl, f#ck the scums, βάλε τα καλά σου, βάλε το κραγιόν σου, βάλε και μια σταγόνα pour elle πίσω από τ' αυτί γιατί έτσι κάνουν τα κορίτσια όλου του κόσμου, σήκω απ την καρέκλα, Come Over to take me out στο πικ απ, γόβα στιλέτο, έφυγες....
Last edited by a moderator:
ορίστε και μια ολόσωμη για να συμπληρώσεις την εικόνα :ernaehrung004: