Περισσότεροι από 100 σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ ψήφισαν τις ταινίες που συνεχίζουν να τους εμπνέουν σε μια λίστα
που διαθέτει τη σφραγίδα του οργανισμού Cinema Eye Honors, του πρώτου αποκλειστικά προορισμένου για την
ανάδειξη της τέχνης του σινεμά τεκμηρίωσης.
Ο Μικ Τζάγκερ στο «Gimme Shelter»Ο οργανισμός Cinema Eye Honors ιδρύθηκε το 2007 με σκοπό την ανάδειξη του ντοκιμαντέρ, βραβεύοντας κάθε χρόνο τις καλύτερες ταινίες τεκμηρίωσης. Οπως αναφέρουν οι ιδρυτές του οργανισμού, η προσπάθεια τους αυτή ξεκίνησε από την επιθυμία να αλλάξουν την ιδέα που είχαν τα φεστιβάλ, οι κριτικοί, τα Οσκαρ και το κοινό για τα ντοκιμαντέρ, μεταθέτοντας την έμφαση από τη σημασία του εκάστοτε θέματος της κάθε ταινίας στην καλλιτεχνική πλευρά των ντοκιμαντέρ, ενθαρρύνοντας τους θεατές να μην φοβούνται και να αγαπήσουν τις ταινίες τεκμηρίωσης, είτε αυτές ανήκουν στο σινεμά της παρατήρησης, τη δημοσιογραφία, τον ακτιβισμό, το δοκίμιο, αλλά και όσες ανήκουν στη γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα.
«Τα τελευταία χρόνια ρωτάμε τους σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ ποιες είναι οι ταινίες που τους εμπνέουν, με σκοπό να μας βοηθήσουν για το ποιες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τα τιμητικά μας βραβεία», δηλώνει ο συνιδρυτής του Cinema Eye Α.Τζ. Σνακ. «Η λίστα είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα και αλλάζει κάθε χρόνο. Φέτος σκεφτήκαμε να τη δημοσιεύσουμε. Η ερώτηση δεν είναι ποτέ "ποια είναι η καλύτερη ταινία;", αλλά "ποιες είναι οι ταινίες στις οποίες επιστρέφετε για έμπνευση κάθε φορά που γυρίζετε ένα ντοκιμαντέρ;"»
Η λίστα που δόθηκε στη δημοσιότητα είναι σαφώς ενδιαφέρουσα και με κάποιον τρόπο διατρέχει όλη την ιστορία του ντοκιμαντέρ από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισης του σινεμά μέχρι και σήμερα, με έμφαση, φυσικά, στο αμερικάνικο σινεμά, αλλά και με σημαντικές προσθήκες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Αξίζει να σημειωθεί πως από τις παρακάτω 25 ταινίες μόνο επτά υπήρξαν υποψήφιες για Οσκαρ και μόνο πέντε κατάφεραν να κερδίσουν το Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Αυτή είναι η λίστα των 25 πιο επιδραστικών ντοκιμαντέρ:
American Movie: The Making of Northwestern του Κρις Σμιθ (1999) / Το χρονικό της δημιουργίας μιας ανεξάρτητης ταινίας τρόμου, ένα επώδυνο, αστείο και κατατοπιστικό για την τέχνη του σινεμά ντοκιμαντέρ που κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς και παραμένει μια από τις σημαντικότερες ταινίες για τις ταινίες και cult ήδη από τη γέννησή του.
Bowling for Columbine του Μάικλ Μουρ (2002) / Στην καλύτερη στιγμή της αμφιλεγόμενης καριέρας του, ο Μάικλ Μουρ αναζητά τις αιτίες του μακελειού στο σχολείο του Κολουμπάιν, χαρτογραφώντας το κρυμμένο οπλοστάσιο από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την Αμερική. Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Brother’s Keeper των Τζο Μπέρλινγκερ και Μπρους Σινόφσκι (1992) / H πρώτη μεγάλη στιγμή των Μπέρλινγκερ και Σινόφσκι (υπεύθυνοι για αριστουργήματα του ντοκιμαντέρ όπως την τριλογία του «Paradise Lost» και το «Some Kind of Monster»), μια αναφορά στο βεριτέ στιλ των αδερφών Μέισλς, ένας ανατριχιαστικός χάρτης μιας άγνωστης και διχασμένης Αμερικής με αφορμή την υπόθεση δολοφονίας στο Μάνσβιλ της Νέας Υόρκης.
Burden of Dreams του Λες Μπλανκ (1982) / Ενας από τους σημαντικότερους και υποτιμημένους μέσα στα χρόνια κινηματογραφιστές όλων των εποχών καταγράφει το χαοτικό γύρισμα του «Fitzcarraldo» του Βέρνερ Χέρτζογκ στη ζούγκλα της Νοτίου Αμερικής, όχι σαν ένα τυπικό making of μιας ταινίας, αλλά σαν μια συγκλονιστική ιστορία για την ανθρώπινη επιβίωση. (Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον Λες Μπλανκ)
Capturing the Friedmans του Αντριου Τζαρέκι (2003) / Μια πολύκροτη υπόθεση σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης στη μορφή ενός θρίλερ που εκτυλίσσεται πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού μιας φαινομενικά τυπικής αμερικανικής οικογένειας, σε ένα από τα πιο συνταρακτικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων. Υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Crumb του Τέρι Ζούιγκοφ (1994) / H ζωή και το έργο του «περιθωριακού» κομίστα Ρόμπερτ Κραμπ, αποδεδειγμένα ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν ποτέ πάνω στο πάθος της δημιουργίας και την αληθινή, ακατέργαστη υφή του αμερικανικού ονείρου.
Don’t Look Back του Ντ. Α. Πενεμπέικερ (1967) / Ενας από τους μεγαλύτερους ντοκιμαντερίστες όλων των εποχών ακολουθεί τον Μπομπ Ντίλαν στην βρετανική του περιοδεία το 1965 στο απόλυτο «μουσικό» ντοκιμαντέρ, ένα οδοιπορικό στην αποθέωση ενός μύθου και στην πλήρη απομυθοποίηση του ροκ, όπως (δεν) το ξέραμε.
F for Fake του Ορσον Γουελς (1973) / To τελευταίο ολοκληρωμένο φιλμ του Ορσον Γουελς, ένα απολαυστικό κινηματογραφικό δοκίμιο χτισμένο πάνω στις αφηγήσεις του Ελμίρ ντε Χόρι, ενός Ούγγρου πλαστογράφου τέχνης και φτιαγμένο για να εξερευνήσει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την αυθεντικότητα από την αντιγραφή της και την αλήθεια από το ψέμα, σχεδόν και την ίδια την ανεξερεύνητη φύση του δημιουργού του.
The Fog of War του Ερολ Μόρις (2003) / O Ερολ Μόρις τελειοποιεί το προσωπικό του στιλ «συνέντευξης», αφήνοντας τον Υπουργό Αμύνης κατά τη θητεία του Τζον Κένεντι και του Λίντον Τζόνζον, Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα να αφηγηθεί την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά και μια ολόκληρη πολεμική τακτική θεμελιωμένη απλά και μόνο πάνω σε έναν παραλογισμό. Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Gimme Shelter των Αλμπερτ Μέισλς, Ντέιβιντ Μέισλς, Σάρλοτ Ζβέριν (1970) / Επιβεβαιώνοντας πως το σημαντικότερο πράγμα σε ένα ντοκιμαντέρ είναι να βρίσκεσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, οι αδερφοί Μέισλς με τη βοήθεια της Σάρλοτ Ζβέριν καταγράφουν όσα συνέβησαν στο Altamont Free Concert («τη χειρότερη στιγμή του ροκ 'ν' ρολ» όπως έγραψε το Rolling Stone) ακριβώς τη στιγμή που οι Rolling Stones βγαίνουν στη σκηνή ως τελευταίο συγκρότημα για να ντύσουν μουσικά μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της καριέρας τους, που κατέληξε με απολογισμό τέσσερις νεκρούς ανθρώπους, δεκάδες τραυματίες και ένα ανεξέλεγχτο κύμα βίας ακριβώς στην αυγή της νέας δεκαετίας.
Grey Gardens των Αλμπερτ Μέισλς, Ντέιβιντ Μέισλς, Ελεν Χόιντ και Μάφι Μέγιερ (1975) / H καθημερινότητα δύο γυναικών, μητέρας και κόρης, ξαδέλφης και θείας της Τζάκι Κένεντι, που απομονωμένες στην παρηκμασμένη κατοικία τους στα προάστια της Νέας Υόρκης συνεχίζουν να ζουν με τα φαντάσματα μιας ζωής που χάθηκε για πάντα. Μια από τις πραγματικά μεγάλες στιγμές του σύγχρονου ντοκιμαντέρ, βασισμένο πάνω στο βεριτέ στιλ των Μέισλς και στη σημασία του να αφήνεις την κάμερα σου να καταγράφει την ανθρώπινη κατάσταση ακριβώς όπως αυτή ξεδιπλώνεται αποκαλυπτική και σε όλο της το επώδυνο μεγαλείο μπροστά στα μάτια σου.
Grizzly Man του Βέρνερ Χέρτζογκ (2005) / O Βέρνερ Χέρτζογκ αποτίει φόρο τιμής σε έναν ανάλογου πείσματος και θάρρους εξερευνητή της ζωής, τον Τίμοθι Τρέντγουελ που αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη των αρκούδων, πριν αυτός και η κοπέλα του γίνουν το δείπνο μιας από αυτές το 2003. Ανέκδοτο υλικό που κινηματογράφησε ο ίδιος ο Τρέντγουελ και συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώριζαν γίνεται στα χέρια του Χέρτζογκ ένα οδοιπορικό στην αγριότητα της (ανθρώπινης) φύσης.
Harlan County, USA της Μπάρμπαρα Κοπλ (1976) / H απεργία 180 ανθρακωρύχων και των συζύγων τους στην περιοχή του Χάρλαν, στο νοτιοανατολικό Κεντάκι, σε μια συγκλονιστική ταινία - θεμέλιο λίθο για τα εργατικά δικαιώματα και την μάχη σώμα με σώμα ενάντια στον καπιταλισμό. Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Hearts and Minds του Πίτερ Ντέιβις (1974) / Το απόλυτο κατηγορώ για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, μια από τις πιο σκληρές και ωμές ταινίες πάνω στον παραλογισμό του πολέμου και τομή πάνω στην πολιτική διάσταση του σινεμά τεκμηρίωσης που βλέπεται με τα μάτια ανοιχτά με θέα στη φρίκη, ειδικά όταν οι εικόνες των νεκρών στρατιωτών και του άμαχου πληθυσμού των Βιετναμέζων αντιπαραβάλλονται με την αδέκαστη και απάνθρωπη αλαζονεία όσων υπήρξαν υπεύθυνοι για τη συνέχιση του παραλογισμού.
Last edited by a moderator: