Βρέθηκα στα 35 μου, λόγω γνωριμίας, σε μπάντα βραζιλιάνικων κρουστών να παίζουμε κυρίως batucada. Πρόκειται για σχήματα που ο αριθμός των μετεχόντων δεν έχει ουσιαστικό περιορισμό. Βαράγαμε δώδεκα και βάλε όργανα μαζί, όλα κρουστά σε μικρό χώρο με ricofon παντού και, όταν ζεσταινόμασταν και παίζαμε σαν ένας, αυτόί οι ρυθμοί σ' αυτή την ένταση μας έστελναν.
Άλλα οργανάκια τα κράτησα στα χέρια μου περισσότερο, άλλα λιγότερο, κάποια καθόλου.
Το ομαδικό παίξιμο που είπε κι ο Χρήστος, είναι η μεγάλη εμπειρία, νιώθεις τον δίπλα αδελφό.
Απόκτησα άλλη αντίληψη στη ρυθμική βάση της μουσικής, ακούω άνετα πράγματα που μου περνούσαν απαρατήρητα σε μπάσο-ντραμς και τρελαίνομαι δυο φορές παραπάνω απ' ότι αν άκουγα τα ίδια κομμάτια, κάθε λογής, χωρίς να έχω περάσει αυτό το στάδιο.
Το γαμώτο είναι που κράτησε λίγο γιατί μετά ήρθαν νέα μέλη στην άλλη τη μπάντα, την σπιτική.
Έπρεπε να είχε αρχίσει νωρίτερα...
Βλέπω τον γιο που έχει τρομερό αυτί, ακολουθεί με το στόμα την κιθάρα όταν ακούω μουσική και χορεύει στο ξεκούδουνο.
Μάλλον δε θα πάει για δεύτερη γλώσσα, θα πάει κατευθείαν για την... τρίτη!
