Μια μικρή διδακτική ιστορία.
Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα. Από αυτές που πιστεύεις ότι είναι δύσκολες, αλλά η κατάσταση μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη. Έμεινα στο γραφείο όλη τη νύχτα για να ετοιμάσω μια πρόταση που "έπρεπε" σύμφωνα με προδιαγραφές που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Το ξημέρωμα επέστρεψα στο σπίτι για να κάνω ένα ντους και να αλλάξω ρούχα. Ο τελευταίος δρόμος πριν φθάσω στο πανεπιστήμιο είναι ένας φαρδύς δρόμος χωρίς μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων. Τα αυτοκίνητα παρκάρουν κάθετα στα πεζοδρόμια κι όχι κατά μήκος. Μπροστά μου ένα A Class με μια κυρία λίγο πριν τα 60 έτη ξεκινά να παρκάρει. Σταματώ το αυτοκίνητο και περιμένω σε αρκετή απόσταση από εκείνη (πλέον των 7 μέτρων όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια). Δυσκολεύεται στο παρκάρισμα. Μετά από 2 λπτ και 38 δευτ. (υπάρχει αποδεικτικό στοιχείο) η κυρία στουκάρει άσχημα το αυτοκίνητο σε ένα δένδρο πάνω στο πεζοδρόμιο. Κατεβαίνει, το βλέπει κι αρχίζει να μου φωνάζει ότι εγώ είμαι ο υπεύθυνος, και ότι θα καλέσει την αστυνομία.
Η απάντησή μου ότι φυσικά θα πρέπει την αστυνομία κι όχι μόνο την αστυνομία, αλλά και τις ασφαλιστικές εταιρείες και εγώ παίρνω αμέσως τη δική μου. "Θα τα πληρώσεις όλα αχρείε...." "Ετσι είστε όλα τα κολοπαίδια που παίρνετε ένα τιμόνι και πιέζετε τους ανθρώπους..." και μια φράση ακόμα που δεν θέλω να τη γράψω.
Δεν ανοίγω καν το στόμα μου και παρκάρω το αυτοκίνητο για να μην ενοχλεί την κίνηση (με αναμμένη τη μηχανή, είχα το λόγο μου, ήθελα να γράφει η κάμερα) και περιμένω. Έρχεται ανακριτικό τροχαίας (περίεργο μου φάνηκε αφού δεν είχαμε τραυματισμό) και οι δυο ασφάλειες. Η κυρία έχει πλάσει ένα ολόκληρο σενάριο με το μυαλό της, το οποίο εξιστορεί με λεπτομέρειες. Κάθομαι και την κοιτώ χωρίς να λέω τίποτε. Τη θαυμάζω!!!! Τέτοιο παραμύθι σε τόσο λίγο χρόνο!!! Δέος με πιάνει...
-Κι εσείς κύριε;;; Τί έχετε να πείτε;;;
- Εγώ τίποτε. Απλώς θα σας βάλω να δείτε το απόσπασμα που αφορά το ατύχημα και τα μετά από την κάμερα που έχω μόνιμα στο αυτοκίνητο. Κόκκαλο όλοι.
-Μα ... επιτρέπεται;;;
-Θα δείτε τί συνέβη και μετά εγώ θα σας δώσω κατάθεση γραπτή περιγράφοντας ακριβώς αυτό που θα δείτε.
Η κυρία ουρλιάζει πλέον ότι αυτό είναι παράνομο και ζητά χειροπέδες.
Τα τέσσερα άτομα, δυο αστυνομικοί και οι δυο ασφαλιστές, βλέπουν τα 2 λπτ και 38 δευτ. του επεισοδίου μέχρι το στουκάρισμα στο δένδρο και ζητούν να δουν και τα επόμενα. Δηλαδή όταν κατέβηκε από το αυτοκίνητο, είδε το τρακάρισμα και ήλθε προς εμένα και μου απηύθυνε το λόγο.
Οι δυο ασφαλιστές ψιλογελούσαν και φυσικά δεν προχώρησαν στη δήλωση ατυχήματος, στο οποίο να εμπλέκομαι. Το πλήρωμα του ανακριτικού μου δήλωσε χαμηλόφωνα ότι μπορώ να μηνύσω την κυρία για δυο -σοβαρούς- λόγους.
Αν δεν είχα την κάμερα στο παρμπρίζ, θα ξεμπέρδευα τόσο εύκολα; Θα παρέμενα ήρεμος μετά από τόση κούραση και ξενύχτι το βράδυ; Θα δικαιονόμουν αμέσως ή θα περνούσα τη γνωστή διαδικασία των ασφαλιστικών εταιρειών, κλπ. κλπ.
Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα. Από αυτές που πιστεύεις ότι είναι δύσκολες, αλλά η κατάσταση μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη. Έμεινα στο γραφείο όλη τη νύχτα για να ετοιμάσω μια πρόταση που "έπρεπε" σύμφωνα με προδιαγραφές που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Το ξημέρωμα επέστρεψα στο σπίτι για να κάνω ένα ντους και να αλλάξω ρούχα. Ο τελευταίος δρόμος πριν φθάσω στο πανεπιστήμιο είναι ένας φαρδύς δρόμος χωρίς μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων. Τα αυτοκίνητα παρκάρουν κάθετα στα πεζοδρόμια κι όχι κατά μήκος. Μπροστά μου ένα A Class με μια κυρία λίγο πριν τα 60 έτη ξεκινά να παρκάρει. Σταματώ το αυτοκίνητο και περιμένω σε αρκετή απόσταση από εκείνη (πλέον των 7 μέτρων όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια). Δυσκολεύεται στο παρκάρισμα. Μετά από 2 λπτ και 38 δευτ. (υπάρχει αποδεικτικό στοιχείο) η κυρία στουκάρει άσχημα το αυτοκίνητο σε ένα δένδρο πάνω στο πεζοδρόμιο. Κατεβαίνει, το βλέπει κι αρχίζει να μου φωνάζει ότι εγώ είμαι ο υπεύθυνος, και ότι θα καλέσει την αστυνομία.
Η απάντησή μου ότι φυσικά θα πρέπει την αστυνομία κι όχι μόνο την αστυνομία, αλλά και τις ασφαλιστικές εταιρείες και εγώ παίρνω αμέσως τη δική μου. "Θα τα πληρώσεις όλα αχρείε...." "Ετσι είστε όλα τα κολοπαίδια που παίρνετε ένα τιμόνι και πιέζετε τους ανθρώπους..." και μια φράση ακόμα που δεν θέλω να τη γράψω.
Δεν ανοίγω καν το στόμα μου και παρκάρω το αυτοκίνητο για να μην ενοχλεί την κίνηση (με αναμμένη τη μηχανή, είχα το λόγο μου, ήθελα να γράφει η κάμερα) και περιμένω. Έρχεται ανακριτικό τροχαίας (περίεργο μου φάνηκε αφού δεν είχαμε τραυματισμό) και οι δυο ασφάλειες. Η κυρία έχει πλάσει ένα ολόκληρο σενάριο με το μυαλό της, το οποίο εξιστορεί με λεπτομέρειες. Κάθομαι και την κοιτώ χωρίς να λέω τίποτε. Τη θαυμάζω!!!! Τέτοιο παραμύθι σε τόσο λίγο χρόνο!!! Δέος με πιάνει...
-Κι εσείς κύριε;;; Τί έχετε να πείτε;;;
- Εγώ τίποτε. Απλώς θα σας βάλω να δείτε το απόσπασμα που αφορά το ατύχημα και τα μετά από την κάμερα που έχω μόνιμα στο αυτοκίνητο. Κόκκαλο όλοι.
-Μα ... επιτρέπεται;;;
-Θα δείτε τί συνέβη και μετά εγώ θα σας δώσω κατάθεση γραπτή περιγράφοντας ακριβώς αυτό που θα δείτε.
Η κυρία ουρλιάζει πλέον ότι αυτό είναι παράνομο και ζητά χειροπέδες.
Τα τέσσερα άτομα, δυο αστυνομικοί και οι δυο ασφαλιστές, βλέπουν τα 2 λπτ και 38 δευτ. του επεισοδίου μέχρι το στουκάρισμα στο δένδρο και ζητούν να δουν και τα επόμενα. Δηλαδή όταν κατέβηκε από το αυτοκίνητο, είδε το τρακάρισμα και ήλθε προς εμένα και μου απηύθυνε το λόγο.
Οι δυο ασφαλιστές ψιλογελούσαν και φυσικά δεν προχώρησαν στη δήλωση ατυχήματος, στο οποίο να εμπλέκομαι. Το πλήρωμα του ανακριτικού μου δήλωσε χαμηλόφωνα ότι μπορώ να μηνύσω την κυρία για δυο -σοβαρούς- λόγους.
Αν δεν είχα την κάμερα στο παρμπρίζ, θα ξεμπέρδευα τόσο εύκολα; Θα παρέμενα ήρεμος μετά από τόση κούραση και ξενύχτι το βράδυ; Θα δικαιονόμουν αμέσως ή θα περνούσα τη γνωστή διαδικασία των ασφαλιστικών εταιρειών, κλπ. κλπ.