Θα αρχίσω από τα τεχνικά. Η ταινία είναι μαύρη κατάμαυρη οπότε όσοι έχετε σοβαρά μηχανήματα (dila,oled) καλύτερα να κάνετε λίγο υπομονή και να περιμένετε
να τη δείτε σπίτι. Δυστυχώς δεν έχει εντυπωσιακή εισαγωγή, δεν έχει τρομερή δράση, δεν έχει τη μεγάλη σκηνή να θες μεγάλη οθόνη
ενώ και το soundtrack είναι εντυπωσιακό αλλά καμία σχέση με τα προηγούμενα τρία μπατμαν.
Γενικώς στο κομάτι του εντυπωσιασμού είναι αρκετά σκαλιά κάτω από το ζευγάρι Νόλαν - Ζίμμερ.
Στο καλλιτεχνικό κομμάτι ο σκηνοθέτης αν και είναι μαξ του 7 από οτι είδα σε προηγούμενες ταινίες, εδώ τα πήγε καλά.
Η ταινία τείνει πιο πολύ στο μαύρο νεο-νουάρ παρά σε καθαρή ταινία δράσης.
Έχει φτιάξει ένα καταπληκτικό Γκόθαμ, μαύρο, μυστήριο, μελαγχολικό.
Σε ορισμένα σημεία μου θύμισε sin city ενώ τα πλάνα της πόλης μου θύμισαν αρκετά το δυστοπικό blade runner.
Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, με ένα καταπληκτικό Τζέφρι Ράητ στη θέση του αστυνομικού, ο Τουρτούρο καλός,
ο Φάρελ στο ρόλο του πιγκουίνου δεν τον καταλάβαινες με τίποτα και φυσικά κλέβει τη παράσταση
το μαγικό κορίτσι, η κόρη του Λένι Κράβιτζ. Όπως ήταν το κορίτσι με τα δερμάτινά της το κοντό μαλί αλλά και μετά με τη περούκα της ήταν να τη πιείς στο ποτήρι.
Ο Πάτινσον γενικώς μου αρέσει, και στο good times και στο tenet ήταν καλός. Νομίζω και εδώ ήταν εξίσου καλός.
Η ταινία έχει σαν υπόθεση το κυνήγι ενός serial killer του Riddler (Paul Dano),
ο οποίος σκοτώνει διεφθαρμένους αξιωματούχους του Γκοθαμ, το δήμαρχο, τον εισαγγελέα, τον αρχηγό της αστυνομίας.
Είχαμε ένα βαρώνο ναρκωτικών των Μαρόνι , τον οποίον τον κάρφωσαν και το το διεφθαρμένο κατεστημένο του Γκόθαμ
με αρχηγό ένα άλλο αφεντικό της μαφίας τον Φαλκόνε πέρνουν τη θέση του. (Αυτούς όλους τους κυνηγάει ο Riddler.)
Σε όλη αυτή την ιστορία χώνεται κάπως η οικογένεια του Wayne.
H ιστορία όμως διαρκεί πάααααρα μα πάαααρα πολύ. Αν μια ταινία είχε διάρκεια 3 ώρες συνήθως είναι έπος που πάει για 10 οσκαρ.
Εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι γρίφοι του Riddler δεν είναι ιδιαίτερα ευφυείς,
δεν προσφέρουν κάτι σημαντικό στην εξέλιξη της υπόθεσης. Το τέλος της ιστορίας επίσης είναι αρκετά αδύναμο.
Η τελευταία υποτίθεται σκηνη δράσης είανι εντελώς μέτρια. Δεν έχει συνοχή με την υπόλοιπη ιστορία και δεν και καθόλου εντυπωσιακή.
Μεμονομένα είναι για ταινιά δράσης αμερικανιάς επίπεδου San andreas, pacific rim κτλ.
Oι μονολογοί της ταινίας και στην περίπτωση του Πατινσον και στου Paul Dano ήταν τελείως βαρετοί, ότι μήνυμα και να ήθελε να περάσει
απέτυχε τελείως. Η ταινία τελειώνει με θλίψη και με μία υπαρξιακή κρίση του Batman.
Ο σκηνοθέτης ήθελε να μας παρουσιάσει το πως βλέπει τον μπατμαν και προφανώς είναι εισαγωγή για επόμενες ταινίες.