Haagenti
AVClub Fanatic
Προοδευτικό ήταν το Κρυφό Φιλί του Χατζηγιάννη βρε...Όχι αυτό.
(το εννοώ)Αλλά το διαλύσαμε το νήμα.
Σόρρυ γκάις...Σόρρυ Α. Ζήλο που έχυσες αίμα για να μας αναθρέψεις.
Βγήκαμε ολίγον τι βλαμμένα.
Αργύρης Ζήλος (συνέντευξη 15/7/21)
- Thread starter Skakinen
- Start date
(το εννοώ)Αλλά το διαλύσαμε το νήμα.
Σόρρυ γκάις...Σόρρυ Α. Ζήλο που έχυσες αίμα για να μας αναθρέψεις.
Βγήκαμε ολίγον τι βλαμμένα.
ο κάγκουρας που πέρασε δίπλα μου δεν άκουγε Χατζηγιάννη.. Γονίδη άκουγε και μαζί του όλο το Αιγάλεω.Προοδευτικό ήταν το Κρυφό Φιλί του Χατζηγιάννη βρε...Όχι αυτό.
Αλλά το διαλύσαμε το νήμα.
Σόρρυ γκάις...Σόρρυ Α. Ζήλο που έχυσες αίμα για να μας αναθρέψεις.
Βγήκαμε ολίγον τι βλαμμένα.
ναι το διαλύσαμε το νήμα (το έχουμε μερικοί το ελάττωμα, πρώτος και καλύτερος εγώ)
Σόρρυ και από μένα, έχει δουλειά με σκούπα ο Ιωάννου....
μπες ρε Μήτσε στο δικάναλο, γράψε τίποτα ανάλογες μπούρδες να πιάσω να σκουπίσω και να πατσίσουμε..
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 9,984
Με δεδομένο ότι ο Ζήλος δεν έχει γράψει 10 χρόνια και ο Μπάουι έφυγε το 16, σίγουρα δεν ήταν αυτός το τοτέμ...
Το τελευταίο του περιέχει 3 κομμάτια, πολιτιστική κληρονομιά για ολη την ανθρωπότητα.
Κατά τα λοιπά, ευτυχώς για πολλούς από εμάς υπήρξαν τύποι σαν τον Ζήλο και τον δικό μας τον Κωστή τον Λυμπερόπουλο, με τα καλά και τα παλαβά τους... Αιώνια ευγνωμοσύνη !
Το τελευταίο του περιέχει 3 κομμάτια, πολιτιστική κληρονομιά για ολη την ανθρωπότητα.
Κατά τα λοιπά, ευτυχώς για πολλούς από εμάς υπήρξαν τύποι σαν τον Ζήλο και τον δικό μας τον Κωστή τον Λυμπερόπουλο, με τα καλά και τα παλαβά τους... Αιώνια ευγνωμοσύνη !
Όχι δεν πρόκειται για τον Μπάουι αλλά για εγχώριας εμβέλειας γκρουπ New Wave (το τοτέμ μην το παίρνεται τοις μετρητοίς, είναι η πρόσκαιρη και περαστική ινδαλματοποίηση) της δεκαετίας του '80. Είπαμε δεν έχει νόημα, να απομονώνουμε κάτι και να καταλήγουμε σε συμπεράσματα όταν δεν γνωρίζουμε ή δεν καταλαβαίνουμε όλο τo 'περιεχόμενο' μέσα στο οποίο λειτουργ-εί/-ούσε μια κατάσταση.
Οπως έγραψα πιο πάνω τον Ζηλο τον πρόσεχα, απο τον Ηχο και την εκπομπή του (Απόηχοι?)
Προσπαθούσα να ακούσω τις προτάσεις του στο "Happening".
Γνωστοί μου που εργάζονταν στο δισκάδικο, έπαιζαν το βινύλιο και εγω έκανα ότι έψαχνα τους δίσκους,
αλλά άκουγα την μουσική.
Αν μου άρεσε αγόραζα, σε ένα μικρό ποσοστό..
Πρόσεχα και τον Πετρίδη που είχε το χάρισμα να διαλέγει το καλύτερο μουσικό στιγμιότυπο ενος
δίσκου για προβολή, αλλά τον καταλάβαινες αμέσως όταν επρόκειτο για δισκάρα..
Για την συνέντευξη:
Ο Ζήλος τα είπε όλα και κράτησα μερικά πετυχημένα..
Ο κόσμος όπως ξέρεις κι εσύ πολύ καλά γουστάρει τις αρνητικές κριτικές. Και καμιά φορά διασκέδαζα κι εγώ γράφοντας αρνητικές κριτικές, ξέροντας ότι είναι οι πρώτες που θα διαβαστούν, ίσως και οι μόνες.
Πουλάς ίσως και περισσότερη μούρη έτσι.
Η Ελλάδα ήταν και είναι μια μικρή αγορά, ένας μικρός κύκλος. Μικρό χωριό κακό χωριό δεν λένε;
Για ποιο λόγο να ξέρεις νότες; Για να εξηγήσεις γιατί αυτό που άκουσες σου άρεσε ή όχι;
Επειδή έχει π.χ. ένα αρμονικό συνεχές; Αυτό είναι χαζομάρα. Σκέψου πόσοι συνθέτες έχουν χρησιμοποιήσει την δυσαρμονία στις δημιουργίες τους, όχι λόγω άγνοιας ή ανικανότητας αλλά για λόγους αισθητικής, θέλοντας να αναιρέσουν τον κανόνα της αρμονίας
Κάποια στιγμή ο χορός και ο ρυθμός πήραν το πάνω χέρι από την μελωδία, καταλήξαμε σε μια ισοπέδωση.
Κάτι τέτοιο ισχύει ίσως σε ακόμη πιο έντονο βαθμό στο χιπ-χοπ.
Να προσθέσω και κάτι ακόμη; Από ένα σημείο και μετά προσπαθείς να μην μείνεις έξω από την μουσική που συμβαίνει. Αν μείνεις κολλημένος στο “Sgt Pepper’s” και πεις «αυτό ήταν, τελειώσαμε», δεν υπάρχει και λόγος να ακούς μουσική. Το θέμα είναι αν σ’ ενδιαφέρει να είσαι φιλόμουσος με την πλήρη σημασία του όρου.
Οπότε συνεχίζεις να ακούς μουσική, προσπαθώντας πάντα να έχεις μια πληρέστερη εικόνα αυτού που συμβαίνει,
έχοντας κατά νου βέβαια ότι κάτι καινούργιο δεν είναι απαραίτητα και καλό
Ο δέκτης μου δεν ήταν ποτέ ο μουσικός αλλά ο αναγνώστης. Σε αυτόν δίνεις λογαριασμό, αυτός είναι άλλωστε που θα κατέθετε τον οβολό του στο περίπτερο για να σε αγοράσει. Κατ’ ουσία αυτός με ζούσε. Κάποτε πριν πολλά χρόνια με είχαν ρωτήσει πως θα χαρακτήριζα την δουλειά μου. Κι είχα απαντήσει ότι κάνω καταναλωτικό οδηγό, οδηγό αγοράς.
Καταλαβαίνω πάντως ότι το πρόβλημα ανακύπτει όταν το μήνυμα ενός έργου είναι αρνητικό έως προσβλητικό και η μουσική είναι αξιόλογη. Τι κάνουμε τότε; Εδώ σε θέλω. Δεν ξέρω, ίσως και να το έχω γράψει κιόλας αυτό, ‘ακούστε τη μουσική του, προσπαθήστε να μην καταλάβετε τι λέει’. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Αλλά και πάλι αμφιβάλλω κατά πόσο ένας ολοκληρωτικός σε απόψεις καλλιτέχνης θα μπορούσε να κρατήσει για καιρό ένα υψηλό επίπεδο δημιουργίας.
Με την έννοια ότι όταν είσαι ένας ολοκληρωτικός και απόλυτος καλλιτέχνης παύεις να είσαι δεκτικός και ανοιχτός, ασυναίσθητα απορρίπτεις ακούσματα και επιρροές που δεν ταιριάζουν με την ιδεολογία σου. Μένεις έτσι λειψός σαν ακροατής αλλά και λειψός ως δημιουργός. Και αυτό ισχύει και γενικότερα, κι εκτός της μουσικής.
Η μουσική είναι ανιδιοτέλεια. Οπότε αν την μουσική την ακούς με σκοπό να νιώσεις ότι είσαι σε ένα άλλο επίπεδο,
ότι «εγώ ακούω Μουσική και μάλιστα αυτή, την υψηλή, την ανώτερη», τότε όχι δεν θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Κάθε κριτικός και ακροατής έχει τις προκαταλήψεις του, ακόμη κι όταν ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έχει.
Δεν θα μου ήταν εύκολο να πω ότι αυτό είναι καλό αλλά δεν μ’ αρέσει.
Κοίτα το να ακούς ροκ μουσική το ’68, το ‘69 ήταν συνυφασμένο και με μια λανθάνουσα πολιτικοποίηση κατά του καθεστώτος. Το να ήσουν ροκάς ήταν ένας τρόπος να αισθάνεσαι ότι δεν συμπλέεις με το καθεστώς. Βέβαια αυτό καταλαβαίνεις ότι ήταν και κατά έναν τρόπο αυτοβαυκαλισμός, αυταπάτη δηλαδή, τότε λειτουργούσε όμως, όταν η μόνη μουσική που ανθούσε στον δημόσιο χώρο ήταν τα λαϊκά και τα ελαφρά, εσύ έψαχνες πως θα μπορούσες να προσδιοριστείς διαφορετικά.
Και για να κάνουμε κι ένα τεράστιο άλμα χρονικό, πιστεύω ότι δεν λάθεψα, αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας ως άνθρωποι το 2021 και αναρωτηθούμε πόσο διάολο έχουμε προχωρήσει βλέποντας και βιώνοντας αυτό που λέγεται ελληνική κουλτούρα και σε τι αυτή μεταφράζεται όσον αφορά την καθημερινότητα, την αντίληψη περί πολιτισμού δηλαδή. Γιατί ο πολιτισμός είναι ουσιαστικά ο τρόπος που ζούμε κι εμπεριέχει τα πάντα και δεν αφορά το τι βάζεις στο σπίτι σου αλλά και την εικόνα που εισπράττεις, τον ήχο και την συμπεριφορά στην δημόσια σφαίρα. Κι εκεί εξακολουθώ να γίνομαι μέτοχος μιας στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορίας η οποία δείχνει μια ανύπαρκτη κοινωνική συνείδηση.
Εγώ αισθάνομαι ότι η μουσική είναι πλουσιότερη σήμερα από πλευράς προτάσεων και δυνατοτήτων
παρά ποτέ στην ιστορία.
Προσπαθούσα να ακούσω τις προτάσεις του στο "Happening".
Γνωστοί μου που εργάζονταν στο δισκάδικο, έπαιζαν το βινύλιο και εγω έκανα ότι έψαχνα τους δίσκους,
αλλά άκουγα την μουσική.
Αν μου άρεσε αγόραζα, σε ένα μικρό ποσοστό..
Πρόσεχα και τον Πετρίδη που είχε το χάρισμα να διαλέγει το καλύτερο μουσικό στιγμιότυπο ενος
δίσκου για προβολή, αλλά τον καταλάβαινες αμέσως όταν επρόκειτο για δισκάρα..
Για την συνέντευξη:
Ο Ζήλος τα είπε όλα και κράτησα μερικά πετυχημένα..
Ο κόσμος όπως ξέρεις κι εσύ πολύ καλά γουστάρει τις αρνητικές κριτικές. Και καμιά φορά διασκέδαζα κι εγώ γράφοντας αρνητικές κριτικές, ξέροντας ότι είναι οι πρώτες που θα διαβαστούν, ίσως και οι μόνες.
Πουλάς ίσως και περισσότερη μούρη έτσι.
Η Ελλάδα ήταν και είναι μια μικρή αγορά, ένας μικρός κύκλος. Μικρό χωριό κακό χωριό δεν λένε;
Για ποιο λόγο να ξέρεις νότες; Για να εξηγήσεις γιατί αυτό που άκουσες σου άρεσε ή όχι;
Επειδή έχει π.χ. ένα αρμονικό συνεχές; Αυτό είναι χαζομάρα. Σκέψου πόσοι συνθέτες έχουν χρησιμοποιήσει την δυσαρμονία στις δημιουργίες τους, όχι λόγω άγνοιας ή ανικανότητας αλλά για λόγους αισθητικής, θέλοντας να αναιρέσουν τον κανόνα της αρμονίας
Κάποια στιγμή ο χορός και ο ρυθμός πήραν το πάνω χέρι από την μελωδία, καταλήξαμε σε μια ισοπέδωση.
Κάτι τέτοιο ισχύει ίσως σε ακόμη πιο έντονο βαθμό στο χιπ-χοπ.
Να προσθέσω και κάτι ακόμη; Από ένα σημείο και μετά προσπαθείς να μην μείνεις έξω από την μουσική που συμβαίνει. Αν μείνεις κολλημένος στο “Sgt Pepper’s” και πεις «αυτό ήταν, τελειώσαμε», δεν υπάρχει και λόγος να ακούς μουσική. Το θέμα είναι αν σ’ ενδιαφέρει να είσαι φιλόμουσος με την πλήρη σημασία του όρου.
Οπότε συνεχίζεις να ακούς μουσική, προσπαθώντας πάντα να έχεις μια πληρέστερη εικόνα αυτού που συμβαίνει,
έχοντας κατά νου βέβαια ότι κάτι καινούργιο δεν είναι απαραίτητα και καλό
Ο δέκτης μου δεν ήταν ποτέ ο μουσικός αλλά ο αναγνώστης. Σε αυτόν δίνεις λογαριασμό, αυτός είναι άλλωστε που θα κατέθετε τον οβολό του στο περίπτερο για να σε αγοράσει. Κατ’ ουσία αυτός με ζούσε. Κάποτε πριν πολλά χρόνια με είχαν ρωτήσει πως θα χαρακτήριζα την δουλειά μου. Κι είχα απαντήσει ότι κάνω καταναλωτικό οδηγό, οδηγό αγοράς.
Καταλαβαίνω πάντως ότι το πρόβλημα ανακύπτει όταν το μήνυμα ενός έργου είναι αρνητικό έως προσβλητικό και η μουσική είναι αξιόλογη. Τι κάνουμε τότε; Εδώ σε θέλω. Δεν ξέρω, ίσως και να το έχω γράψει κιόλας αυτό, ‘ακούστε τη μουσική του, προσπαθήστε να μην καταλάβετε τι λέει’. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Αλλά και πάλι αμφιβάλλω κατά πόσο ένας ολοκληρωτικός σε απόψεις καλλιτέχνης θα μπορούσε να κρατήσει για καιρό ένα υψηλό επίπεδο δημιουργίας.
Με την έννοια ότι όταν είσαι ένας ολοκληρωτικός και απόλυτος καλλιτέχνης παύεις να είσαι δεκτικός και ανοιχτός, ασυναίσθητα απορρίπτεις ακούσματα και επιρροές που δεν ταιριάζουν με την ιδεολογία σου. Μένεις έτσι λειψός σαν ακροατής αλλά και λειψός ως δημιουργός. Και αυτό ισχύει και γενικότερα, κι εκτός της μουσικής.
Η μουσική είναι ανιδιοτέλεια. Οπότε αν την μουσική την ακούς με σκοπό να νιώσεις ότι είσαι σε ένα άλλο επίπεδο,
ότι «εγώ ακούω Μουσική και μάλιστα αυτή, την υψηλή, την ανώτερη», τότε όχι δεν θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Κάθε κριτικός και ακροατής έχει τις προκαταλήψεις του, ακόμη κι όταν ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έχει.
Δεν θα μου ήταν εύκολο να πω ότι αυτό είναι καλό αλλά δεν μ’ αρέσει.
Κοίτα το να ακούς ροκ μουσική το ’68, το ‘69 ήταν συνυφασμένο και με μια λανθάνουσα πολιτικοποίηση κατά του καθεστώτος. Το να ήσουν ροκάς ήταν ένας τρόπος να αισθάνεσαι ότι δεν συμπλέεις με το καθεστώς. Βέβαια αυτό καταλαβαίνεις ότι ήταν και κατά έναν τρόπο αυτοβαυκαλισμός, αυταπάτη δηλαδή, τότε λειτουργούσε όμως, όταν η μόνη μουσική που ανθούσε στον δημόσιο χώρο ήταν τα λαϊκά και τα ελαφρά, εσύ έψαχνες πως θα μπορούσες να προσδιοριστείς διαφορετικά.
Και για να κάνουμε κι ένα τεράστιο άλμα χρονικό, πιστεύω ότι δεν λάθεψα, αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας ως άνθρωποι το 2021 και αναρωτηθούμε πόσο διάολο έχουμε προχωρήσει βλέποντας και βιώνοντας αυτό που λέγεται ελληνική κουλτούρα και σε τι αυτή μεταφράζεται όσον αφορά την καθημερινότητα, την αντίληψη περί πολιτισμού δηλαδή. Γιατί ο πολιτισμός είναι ουσιαστικά ο τρόπος που ζούμε κι εμπεριέχει τα πάντα και δεν αφορά το τι βάζεις στο σπίτι σου αλλά και την εικόνα που εισπράττεις, τον ήχο και την συμπεριφορά στην δημόσια σφαίρα. Κι εκεί εξακολουθώ να γίνομαι μέτοχος μιας στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορίας η οποία δείχνει μια ανύπαρκτη κοινωνική συνείδηση.
Εγώ αισθάνομαι ότι η μουσική είναι πλουσιότερη σήμερα από πλευράς προτάσεων και δυνατοτήτων
παρά ποτέ στην ιστορία.
Haagenti
AVClub Fanatic
Εγώ ακόμα περιμένω τον Superfly να τοποθετηθεί για την αντιπάθεια που είχε ο Ζήλος στη Heavy Metal..
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια κριτική για το Triarchy Of The Lost Lovers των Rotting Christ είχε πει ότι αν θέλουν οι R.C να νιώσουν το πραγματικό σκοτάδι,θα πρέπει να ακούσουν κάτι από Swans.
Δεν ήτανε ριφάκιας ίσως;
Και δεν του άρεσε σε μια εποχή που δεν είχαν "σκάσει" ακόμα στην πιάτσα τα περίφημα "τσιφτετέλια" απο τις δρακομπολιασμένες τσαούσες με τις εντυπωσιακές τουαλέτες που κελαηδούσαν πάνω σε αδιάφορες όσο και πανομοιότυπες συνθέσεις.
Πάλι καλά να λέμε γιατί η σκηνή θα φιγουράριζε στις γραμμές του δίπλα στα άπαντα του Χαριτοδιπλωμένου και του Τερλέγκα.
Αλλά να σοβαρευτούμε λίγο ...
Αυτό που κυρίως κατάφερε ο Ζήλος,ήταν να βγάλει τη δισκοκριτική από τη στενή φόρμα της εγκυκλοπαιδικής διδαχής.
Μπορεί για κάποιους να ήταν αφηρημένος ο τρόπος που έγραφε,για κάποιους άλλους ήταν απόλυτα συγκεκριμένος.
Κάποιους τους απωθούσε,κάποιους άλλους τους μαγνήτιζε.
Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια κριτική για το Triarchy Of The Lost Lovers των Rotting Christ είχε πει ότι αν θέλουν οι R.C να νιώσουν το πραγματικό σκοτάδι,θα πρέπει να ακούσουν κάτι από Swans.
Δεν ήτανε ριφάκιας ίσως;
Και δεν του άρεσε σε μια εποχή που δεν είχαν "σκάσει" ακόμα στην πιάτσα τα περίφημα "τσιφτετέλια" απο τις δρακομπολιασμένες τσαούσες με τις εντυπωσιακές τουαλέτες που κελαηδούσαν πάνω σε αδιάφορες όσο και πανομοιότυπες συνθέσεις.
Πάλι καλά να λέμε γιατί η σκηνή θα φιγουράριζε στις γραμμές του δίπλα στα άπαντα του Χαριτοδιπλωμένου και του Τερλέγκα.
Αλλά να σοβαρευτούμε λίγο ...
Αυτό που κυρίως κατάφερε ο Ζήλος,ήταν να βγάλει τη δισκοκριτική από τη στενή φόρμα της εγκυκλοπαιδικής διδαχής.
Μπορεί για κάποιους να ήταν αφηρημένος ο τρόπος που έγραφε,για κάποιους άλλους ήταν απόλυτα συγκεκριμένος.
Κάποιους τους απωθούσε,κάποιους άλλους τους μαγνήτιζε.
Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Και γιατί οι Swans να μην επηρεάστηκαν από το μέταλ?
Του άρεσαν οι Sabbath πάντως.....
Κάποτε δεν τον χώνευα γι'αυτό,που περιφρονούσε το μεταλ,αλλά ακόμα και τότε τον διαβαζα και του χρωστάω πολλά.
Αν έμπαινε ο Yπερηχας θα σου έλεγε ότι πάντα το είχε απορία πως είναι δυνατόν να του αρέσουν πολύ (του Ζήλου) οι Moody Βlues.
Και μένα μ'αρέσουν και ας τους θεωρεί ο Υπέρηχας μέγιστους φλώρους.
Όπως μ'αρέσουν και οι Scyclad. Δε χωνευε το μεταλο Ζήλος και εβγαλε αριστoύργημα τους Oasis.Βγάλε άκρη...
Καταλαβαίνεις που το πάω...
Mε τα χρόνια κατάλαβα ότι τον διάβαζα πάντα γιατί μου άρεσε ο τρόπος που έγραφε,που σου εξηγούσε γιατί κάτι του άρεσε και κάτι δεν του άρεσε.Και ας μην συμφωνούσα.
Είναι πραγματικός κριτικός και όχι επικοινωνιολόγος.
Haagenti
AVClub Fanatic
Σαφώς και επηρεάστηκαν ,απλά να αναφέρω τους Godflesh για να μην πάμε μακριά.
Τους Sabbath είπαμε δεν τους θεωρεί μέταλ οπότε δεν πιάνονται.
Πάντως ,ακόμα θυμάμαι τις πεσιματικές του στις ιερές αγελάδες..Μια από αυτές ήταν ο Eric Burdon , με χωσίματα του στυλ " άντε δημιούργησε μας ζάλισες,αλλιώς αδειασέ μας τη γωνία".
Εγώ θα απομονώσω μια άλλη μεγάλη αλήθεια που είπε ο Ζήλος:
"...στην Ελλάδα η μουσική υπήρξε ανέκαθεν και κατά βάση διασκέδαση, αφορμή για να ανέβουμε στο τραπέζι, να γλεντήσουμε, να χορέψουμε στους γάμους και στα κλαμπ, όχι μια σοβαρή συνθήκη, μια αυταξία που μπορεί να αποτελέσει και τροφή για σκέψη ή και μελέτη."
"...στην Ελλάδα η μουσική υπήρξε ανέκαθεν και κατά βάση διασκέδαση, αφορμή για να ανέβουμε στο τραπέζι, να γλεντήσουμε, να χορέψουμε στους γάμους και στα κλαμπ, όχι μια σοβαρή συνθήκη, μια αυταξία που μπορεί να αποτελέσει και τροφή για σκέψη ή και μελέτη."
Θυμάσαι τι έγραφε ο Λυμπε πόσο άρεσε στον Ζήλο το "Tusk" των Fleetwood Mac γεγονός που τον ώθησε να το ψάξει λίγο παραπάνω. Την συνέντευξη μου την έστειλε ένας γνωστός το Σάββατο και την διάβασα, τον ίδιο μάλιστα τον γνώρισα προ 5ετιας σε άσχετο μέρος, μάλιστα τον είχα ευχαριστήσει για όσα προσέφερε σε μερικούς "βλαμενους", φυσικά με την καλή έννοια, όπως είμαστε εμείς εδώ μέσα.
Βρίσκομαι σε χώρο χωρίς κλιματιστικό και χωρίς ανεμιστήρα,παρ όλα αυτά σας διαβάζω ανελλειπώς .
Για τον Ζήλο δεν θα τοποθετηθώ μιας και ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με κριτικές (μουσικές ή κινηματογραφικές).
Αλλά δεν ακυρώνω το όποιο έργο και κατάθεσή του.προς Θεού δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Συνεχίστε και ας είναι και οφ τόπικ
Για τον Ζήλο δεν θα τοποθετηθώ μιας και ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με κριτικές (μουσικές ή κινηματογραφικές).
Αλλά δεν ακυρώνω το όποιο έργο και κατάθεσή του.προς Θεού δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Συνεχίστε και ας είναι και οφ τόπικ
Το δίκιο του βουνό,αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό ισχύει πάνω κάτω παντού....
Haagenti
AVClub Fanatic
Το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ το μεσημέρι..
Ας μην ξεχνάμε τι μπαίνει στα charts...
Η να δούμε τι και ποιός υπογράφει στις εταιρείες , με αυτούς που προσπαθούν να κάνουν σοβαρή δουλειά να το παλεύουν με diy ,έχοντας συνεχώς το χέρι στην τσέπη.
Κάποιοι από αυτούς δεν βρίσκουν ούτε μαγαζιά να παίξουν για τους γνωστούς λόγους. (Αναφέρομαι στη χωρα μας πάντα).
αυταξία που μπορεί να αποτελέσει τροφή για σκέψη ή και μελέτη μόνο στα άτομα που γράφουν και συχνάζουν εδώ μέσα.. (και για όσους τον διάβαζαν φυσικά)
για τον έξω κόσμο η μουσική δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά αφορμή για λίκνισμα και πιόμα.
Haagenti
AVClub Fanatic
Vlad εδώ θα διαφωνήσω .Κανένας φίλος η γνωστός δεν μπαίνει εδώ μέσα (από τον στενό μου κύκλο) αλλά οι μουσικές που ακούν δεν έχουν να κάνουν με τραπέζια και γαρύφαλλα.
Όσοι μαζεύονται για live πχ στη Νιόβης 4 ή στα diy προβάδικα της Σωκράτους και Αναξαγόρα καθώς και το κοινό που τους ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με το club.
Και ένα σωρό άλλες "φυλές".
Όσοι μαζεύονται για live πχ στη Νιόβης 4 ή στα diy προβάδικα της Σωκράτους και Αναξαγόρα καθώς και το κοινό που τους ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με το club.
Και ένα σωρό άλλες "φυλές".
έγραψα και για όσους τον διάβαζαν στα έντυπα που έγραφε.
με την απόλυτη έννοια του όρου, σαφώς έχεις δίκιο. σίγουρα πολύς κόσμος ξέρει και ακούει μουσική πιθανόν χωρίς να έχει διαβάζει Ζήλο ή να έχει ακούσει Περτίδη , Ριχάρδο κλπ.. αν και μου φαίνεται δύσκολο.
ο δικός μου στενός κύκλος (από τα παιδικά-εφηβικά χρόνια) αγνοεί την ύπαρξή τους.
άσε που το "εδώ μέσα" πήγαινε αποκλειστικά για την μουσική κατηγορία...........
Haagenti
AVClub Fanatic
Εντάξει παίζει και να είναι κάποιος αρκετά "βαρεμενος" για να ακολουθεί όλους όσους αρθρογραφούν για μουσική..Εγώ θυμάμαι αγόραζα ένα κάρο περιοδικά και δεν είχαν φάω καλά καλά..Από το Hip Hop Connection μέχρι το Oz που είχε βγει κάποια στιγμή,το Metal Hammer ,το Γερμανικό Metal Hammer,ένα άλλο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή που ήταν κυρίως για Black Metal σε πιο compact μέγεθος,το The Thing αν το θυμάσαι με τους Hellacopters τους Turbonegro και όλους αυτούς,Ήχο εννοείται,το Audio (με αρχισυντάκτη τον Σταματάκο) ,Ποπ &Ροκ,το The Freeze (ηλεκτρονική μουσική) ,το Lemon (επίσης) ,το Zoo όταν αυτονομήθηκε, και άλλα που μου διαφεύγουν.
Βέβαια δεν περίσσευαν λεφτά ούτε για γκαζόζα που λέει ο λόγος.
Αν το δεις λίγο ανάποδα,ήταν ψυχοφθόρο όλο αυτό.
Υ.Γ..Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι δεν αγόραζα Κλικ και Νίτρο οπότε όπως καταλαβαίνεις έμεινα λίγο πίσω στις λίστες με τα δέκα καλύτερα πράγματα που πρέπει να κάνω πριν πεθάνω.
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,302
Χαιρομαι που διαβαζω αυτη την συνεντευξη του Ζηλου, γιατι πρωτον βλεπω οτι ειναι μια χαρα ο ανθρωπος (φαινεται απο την διυγεια σκεψης του) και δευτερο ξαναβρισκω καποια ψιγματα της σκεψης η της γραφης του αλλα λιγοτερο "ακραια" σαν να εριξε ενα εδος βλεματος "σοφιας" στη ηδη συσορευμενη γνωση του.
Γιατι προσωπικα με Αργυρη Ζηλο Ροκανδρωθηκα. Πρωτα απ'ολα με ενα τομο "σπεσιαλ" του Ηχου του 78 οπου ειχε ενα καταλογο με την δισκογραφια Ροκ που πρεπει να εχει (η να εχει ακοθσει καποιος). Και μετα καθ'ολη την διαρκεια της δεκαετιας του 80 με υον Ηχο τον Ζηλο και τους γυρω αυτου συντακτες.
Εμαθα και καταλαβα πολλα πραγματα σ'αυτη την παιδευση του νου και των αισθησεων μεσω αναγνωσης και μετα ψαξιματος και ακουσματων.
Οχι μονο τι να ακουσεις η να μην ακουσεις, δε τεθηκε ποτε θεμα για μενα, αλλα ως προς τα κριτηρια της κρισης του καθενος, αναλογα την αισθητικη του, την παιδεια του, την ιδιοσυγκρασια του, τα βιωματα του τα κοληματα του...ετσι εστιαζεις μια ακροαση κατω απο διαφορες παραμετρους που μπορεις να προβαλεις στον εαυτο σου, προσπαθοντας να ακουσεις κατι αλλο σαν καποιος αλλος... Αυτο ειναι καποιο βημα που απαιτει προσπαθεια, ενταξει μην υπερβαλουμε δεν λεω και υπερβαση, αλλα μπορει να σου ανοιξει καποιους νεους οριζοντες, να σου κανει αρμιστα καποια αλλα ακουσματα. Θυμαμαι και που οταν πηγα στο στρατό (86-88), εβαζα οποιον μπορουσα (περισσοτερο φιλους η φιλες παρα γονεις που δεν εδιναν και πολυ σημασια για τετοια) να μου αγοραζει τον Ηχο και να μου τον στελνει καθως η επαφη με τον εξω κοσμο ηταν σχεδον ανυπαρκτη. Αυτα τα αρθρα της μουσικοκριτικης ηταν αυτ το νημα επαφης που μου εμενε ακομα.
Βεβαια αυτο που λεει ο Ζηλος σαν παραπονο οτι δεν δημιουργηθηκε "κοινοτητα" γυρω του, δεν τον ξερω προσωπικα, αλλα νομιζω οτι δεν θα ηταν και ευκολοπλησιαστος. Ετσι φαινοταν ισω απο το γραψιμο του το ελιτιστικο (δεν ειναι αρνητικο αυτο για μενα). Μια δυο φορες τον εχα δει σε ενα δισκαδικο καπου στην Ακαδημιας νομιζω ( εκει που ανεβαινες με κατι σκαλια που εμοιαζε με κινηματογραφο, και ειχε αιθουσα δεξια και αριστερα στον διαδρομο. Αρισερα ηταν τα εισαγωμενα). Ειχε κανει ρεζερβέ δισκους, και οι υπαλληλοι ετρεχαν "για τους δισκους του αργυρη"... Ειχε κατι απο γκουρου που δεν τον εκανε προσιτο θα ελεγα. Οι δισκοι του και ο κοσμος γυρω ας κατερρεε
Οσο για το Χεβυ Μεταλ τοτε... δεν ηταν μονο ο Ζηλος που το απεχθανοταν και το εβρισκε χαζη μουσικη. Νομιζω ολοι ετσι ηταν που διαβαζα. Και ο Πητ Κωσταντεας στο Ποπ και Ροκ επισης. (οποτε και η γραμμη συνταξης ακολουθουσε νομιζω).
Ηταν σαν κριτικος διακριτικος εκλεκτικος και αυστηρος, πολυ πιο αυστηρος βεβαια με τους "μεγαλους" ενω αφηνε πιο ευκολα να παιζει μπαλα με τους "δευτερης" η "τριτης κατηγοριας". Τουλαχιστον ετσι το εβλεπα εγω. Αλλα ισως και να ειναι και λογικο. Οταν βλεπουμε ενα ματς δεν ειμαστε παντα πιο θετικα προδιαθετιμενοι με τους αδυνατους ;;; Ετσι ειναι και σε αυτο το επαγγελμα της κριτικης της μουσικης και των της τριγυρω της δραστηριοτηττων. Ο ιδιος λεει και τονζει οτι ειναι επαγγελμα οπως επαγγελμα ειναι και αυτοι που διεργαζονται αυτην την τεχνη εκδιδουν και ζουν (η οχι αλλα προσδωκουν να ζησουν ) απο αυτην.
Τελος παντων ας ειναι καλα ο ανθρωπος και να την βρισκει παντα με τη μουσικη. Και να εχει αισιοδοξια. Εγω τον ευχαριστω για ολα αυτα τα τοτε του ΗΧΟΥ.
Merci Monsieur.
Γιατι προσωπικα με Αργυρη Ζηλο Ροκανδρωθηκα. Πρωτα απ'ολα με ενα τομο "σπεσιαλ" του Ηχου του 78 οπου ειχε ενα καταλογο με την δισκογραφια Ροκ που πρεπει να εχει (η να εχει ακοθσει καποιος). Και μετα καθ'ολη την διαρκεια της δεκαετιας του 80 με υον Ηχο τον Ζηλο και τους γυρω αυτου συντακτες.
Εμαθα και καταλαβα πολλα πραγματα σ'αυτη την παιδευση του νου και των αισθησεων μεσω αναγνωσης και μετα ψαξιματος και ακουσματων.
Οχι μονο τι να ακουσεις η να μην ακουσεις, δε τεθηκε ποτε θεμα για μενα, αλλα ως προς τα κριτηρια της κρισης του καθενος, αναλογα την αισθητικη του, την παιδεια του, την ιδιοσυγκρασια του, τα βιωματα του τα κοληματα του...ετσι εστιαζεις μια ακροαση κατω απο διαφορες παραμετρους που μπορεις να προβαλεις στον εαυτο σου, προσπαθοντας να ακουσεις κατι αλλο σαν καποιος αλλος... Αυτο ειναι καποιο βημα που απαιτει προσπαθεια, ενταξει μην υπερβαλουμε δεν λεω και υπερβαση, αλλα μπορει να σου ανοιξει καποιους νεους οριζοντες, να σου κανει αρμιστα καποια αλλα ακουσματα. Θυμαμαι και που οταν πηγα στο στρατό (86-88), εβαζα οποιον μπορουσα (περισσοτερο φιλους η φιλες παρα γονεις που δεν εδιναν και πολυ σημασια για τετοια) να μου αγοραζει τον Ηχο και να μου τον στελνει καθως η επαφη με τον εξω κοσμο ηταν σχεδον ανυπαρκτη. Αυτα τα αρθρα της μουσικοκριτικης ηταν αυτ το νημα επαφης που μου εμενε ακομα.
Βεβαια αυτο που λεει ο Ζηλος σαν παραπονο οτι δεν δημιουργηθηκε "κοινοτητα" γυρω του, δεν τον ξερω προσωπικα, αλλα νομιζω οτι δεν θα ηταν και ευκολοπλησιαστος. Ετσι φαινοταν ισω απο το γραψιμο του το ελιτιστικο (δεν ειναι αρνητικο αυτο για μενα). Μια δυο φορες τον εχα δει σε ενα δισκαδικο καπου στην Ακαδημιας νομιζω ( εκει που ανεβαινες με κατι σκαλια που εμοιαζε με κινηματογραφο, και ειχε αιθουσα δεξια και αριστερα στον διαδρομο. Αρισερα ηταν τα εισαγωμενα). Ειχε κανει ρεζερβέ δισκους, και οι υπαλληλοι ετρεχαν "για τους δισκους του αργυρη"... Ειχε κατι απο γκουρου που δεν τον εκανε προσιτο θα ελεγα. Οι δισκοι του και ο κοσμος γυρω ας κατερρεε
Οσο για το Χεβυ Μεταλ τοτε... δεν ηταν μονο ο Ζηλος που το απεχθανοταν και το εβρισκε χαζη μουσικη. Νομιζω ολοι ετσι ηταν που διαβαζα. Και ο Πητ Κωσταντεας στο Ποπ και Ροκ επισης. (οποτε και η γραμμη συνταξης ακολουθουσε νομιζω).
Ηταν σαν κριτικος διακριτικος εκλεκτικος και αυστηρος, πολυ πιο αυστηρος βεβαια με τους "μεγαλους" ενω αφηνε πιο ευκολα να παιζει μπαλα με τους "δευτερης" η "τριτης κατηγοριας". Τουλαχιστον ετσι το εβλεπα εγω. Αλλα ισως και να ειναι και λογικο. Οταν βλεπουμε ενα ματς δεν ειμαστε παντα πιο θετικα προδιαθετιμενοι με τους αδυνατους ;;; Ετσι ειναι και σε αυτο το επαγγελμα της κριτικης της μουσικης και των της τριγυρω της δραστηριοτηττων. Ο ιδιος λεει και τονζει οτι ειναι επαγγελμα οπως επαγγελμα ειναι και αυτοι που διεργαζονται αυτην την τεχνη εκδιδουν και ζουν (η οχι αλλα προσδωκουν να ζησουν ) απο αυτην.
Τελος παντων ας ειναι καλα ο ανθρωπος και να την βρισκει παντα με τη μουσικη. Και να εχει αισιοδοξια. Εγω τον ευχαριστω για ολα αυτα τα τοτε του ΗΧΟΥ.
Merci Monsieur.