Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δεν μπορείς πάντα να παίρνεις αυτό που θέλεις [Rolling Stones]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057783941" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Μεσονύχτιος περιπλανώμενος</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]134560[/ATTACH]</p><p></p><p>Μετά την αισθησιακή ατμόσφαιρα του <em>Bleed</em>, η μπάντα επιχειρεί ένα δολοφονικό μπλουζ ροκ κομμάτι, το "<strong>Midnight Rambler</strong>", μια πολύ κινηματογραφική προσέγγιση με σασπένς, που αναφέρεται στον κατά συρροή δολοφόνο, στραγγαλιστή της Βοστώνης, <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Albert_DeSalvo" target="_blank">Άλμπερτ Ντεσάλβο</a>. Το τραγούδι θεωρείται, ένα από τα καλύτερα μπλουζ ροκ τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, για διάφορους λόγους. Πρώτον, δεν διαθέτει την ίδια παλιά μπλουζ κλιμάκωση, αντ' αυτής χρησιμοποιεί περισσότερες κάντρι συγχορδίες που γίνονται μπλούζυ εξαιτίας του τρόπου που τις παίζει ο <em>Keith</em>, βασίζοντας ολόκληρο το φραζάρισμά του γύρω από την ένταση και τη χαλάρωση. Η ανεπανάληπτη ρυθμ σέξιον είναι διακριτική, οικονομική και συμπληρώνει το ηχοτοπίο αποτελεσματικά, ενώ ο <em>Mick</em> προσφέρει μια σειρά από καταπληκτικά γεμίσματα και φράσεις στη φυσαρμόνικα. Δεύτερον, είναι πολυτμηματικό, μια πραγματικά πρωτοποριακή ιδέα, δεδομένου ότι οι περισσότερες μπάντες αντιμετωπίζουν το μπλουζ με τον πιο βαρετό και προβλέψιμο τρόπο. Αυτό δεν το κάνουν οι <em>Stones</em>, υιοθετώντας δυναμικές διακυμάνσεις τόσο στη διάρθρωση του τραγουδιού όσο και στο φανταστικό και ποικιλόμορφο παίξιμο της μπάντας. Τρίτον, η φωνητική του μελωδία είναι εκπληκτική. Απλή, βέβαια, αλλά εντελώς πιασάρικη και εμπλουτισμένη με μαγευτικές αλλαγές. Επίσης, η απόδοση του <em>Mick</em> είναι καταπληκτική, μεταβαίνουσα από τους ήσυχους ψιθύρους στο μανιακό ουρλιαχτό. Τέλος, το τραγούδι προσφέρει πραγματική λύτρωση από τη συναισθηματική ένταση, η οποία φυσικά είναι και το νόημα. Η κορύφωση στο τέλος του τραγουδιού είναι μοναδική, η ένταση σε όλο της το μεγαλείο.</p><p></p><table style='width: 100%'><tr><td><em>Έμαθες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Ο καθένας πρέπει να φύγει<br /> Έμαθες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Αυτόν που έκλεισε την πόρτα της κουζίνας<br /> <br /> Δεν δίνει κραυγή προειδοποίησης<br /> Τυλιγμένος σ' ένα μαύρο μανδύα γάτας<br /> Δεν πλησιάζει στο φως του πρωινού<br /> Χωρίζει τον χρόνο που ο κόκορας λαλεί<br /> <br /> Μιλώντας για τον μεσονύχτιο παίχτη<br /> Αυτόν που ποτέ πριν δεν είδες<br /> Μιλώντας για τον μεσονύχτιο παίχτη<br /> Τον είδες να πηδάει τον τοίχο στον κήπο<br /> <br /> Αναστενάζοντας κάτω από τον άνεμο, τόσο λυπημένα<br /> Πρόσεξε και θα τον ακούσεις να γκρινιάζει<br /> Μιλώντας για τον μεσονύχτιο παίχτη<br /> Ο καθένας πρέπει να φύγει<br /> Ναι<br /> <br /> Έμαθες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Λοιπόν, γλύκα, δεν είναι ροκ εντ ρολ σόου<br /> Λοιπόν, μιλάω για τον μεσονύχτιο παίχτη<br /> Ναι, αυτόν που ποτέ πριν δεν είδες<br /> <br /> Μην το κάνεις αυτό<br /> ...</em></td><td><em>Λοιπόν, άκουσες για τη Βοστώνη...<br /> Δεν είναι ένας από αυτούς...<br /> Καλά, μιλάμε για τον μεσονύχτιο..., σσσ,<br /> Αυτόν που έκλεισε την πόρτα του υπνοδωματίου<br /> <br /> Με ονομάζουν, οργισμένο βιαστή που χτυπά και φεύγει<br /> Τα ακονισμένα με μαχαίρι ακροδάχτυλα...<br /> Ή απλά αυτόν που τους πυροβολεί νεκρούς...<br /> Ξέρεις, αυτόν που ποτέ πριν δεν είδες<br /> <br /> Έτσι, αν ποτέ συναντήσεις τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Να κατεβαίνει στη μαρμάρινη αίθουσά σου<br /> Λοιπόν ορμάει σαν περήφανος μαύρος πάνθηρας<br /> Καλά, μπορείς να πεις, ότι σου το 'πα<br /> <br /> Λοιπόν, δεν άκουσες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Παίξ' το χαλαρός, καθώς πας<br /> Θα σπάσω όλα τα γυάλινα παράθυρά σου<br /> Θα δώσω μια γροθιά, δώσω μια γροθιά στην ατσαλένια πόρτα σου<br /> <br /> Άκουσες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Θα αφήσει τα ίχνη του πάνω και κάτω στην αίθουσά σου<br /> Και άκουσες για τον μεσονύχτιο παίχτη<br /> Και με είδες να κάνω τη μεσονύχτια κλήση μου<br /> <br /> Και αν ποτέ πιάσεις τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο<br /> Θα κλέψω την ερωμένη σου κάτω από τη μύτη σου<br /> Θα πάρω με το μαλακό τον κρύο δοντιασμένο θυμό σου<br /> Θα χώσω το μαχαίρι μου δεξιά κάτω από τον λαιμό σου, μωρό μου και πονάει!</em></td></tr></table><p>_________________</p><p>- "<em><span style="color: Darkorange">Ο τίτλος, το θέμα, ήταν μόνο μια από αυτές τις φράσεις που λαμβάνονται από σκανδαλοθηρικούς τίτλους που υπάρχουν μόνο για μια ημέρα. Απλά τυχαίνει να ψάχνεις σε μια εφημερίδα, Midnight Rambler στο χαλαρό και πάλι. Ω, θα τον έχω</span></em>". - Κιθ Ρίτσαρντς, Life (2010)</p><p>- "<em><span style="color: Darkorange">...ο εκθειασμός της ασωτίας από την αντικουλτούρα σκέπασε την ανοχή της βίας... Η προσωπική βία μερικές φορές γιορτάστηκε στο τραγούδι, σαν να ήταν απλώς μια άλλη μορφή αντικαθεστωτικής διαμαρτυρίας</span></em>". - Στίβεν Πίνκερ: <em>The Better Angels of Our Nature</em> (2011)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134561[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Στη σκηνή, στο Σαμπέιν, Ιλινόι το 1969 (φωτο Ίθαν Ράσελ)</p><p></p><p>Το "<strong>Love In Vain</strong>", απλό, λιτό και απέριττο, συγκρίνεται εντελώς άνετα με το αρχικό του <em>Robert Johnson</em>. Όπου η εκδοχή του Τζόνσον ήταν ένα αρκετά χαρακτηριστικό γι' αυτόν μπλουζ τραγούδι, με ομολογουμένως βαθυστόχαστους στίχους, καθόλου διαφορετικό από τα άλλα τραγούδια του, οι <em>Stones</em> το έφτασαν στο όριο με μια απόδοση που είναι ειλικρινής, δυνατή, προσεγμένη και το πιο σημαντικό, διαχρονική. Οι αρχικοί δακτυλισμοί στην ακουστική κιθάρα είναι μαγευτικοί, ο <em>Mick</em> τραγουδά ευάλωτα για τη χαμένη του αγάπη και το μαντολίνο του Ράι Κούντερ είναι εντελώς αφοπλιστικό. Η ρυθμ σέξιον, επίσης, είναι στις καλύτερες στιγμές της, με τα σπαραχτικά τύμπανα του <em>Charlie</em> να αλληλεπιδρούν τέλεια με τις μπασογραμμές του <em>Bill</em>. Τα ουρλιαχτά του <em>Mick</em> πάνω από τα όργανα προς το τέλος των τραγουδιών μπορούν να λιώσουν αμέσως την καρδιά οποιουδήποτε.</p><p>_________________</p><p>"<em><span style="color: Darkorange">(Ο Ράι Κούντερ) ήρθε με τον <a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=120345" target="_blank">Τζακ Νίτσε</a> (κατά τη διάρκεια των σέσιον), και είπαμε, Θέλετε να έρθετε και να παίξετε; Το πρώτο πράγμα που ο Μικ ήθελε ήταν να ξανα-κόψουμε το 'Sister Morphine' με τους Στόουνς, το οποίο είναι αυτό που κάναμε μαζί. Έχει, επίσης, παίξει μαντολίνο στο 'Love In Vain' ή ... είναι ακόμα και σ' ένα άλλο κομμάτι. Έπαιξε όμορφα, φίλε. Άκουσα αυτά τα πράγματα, που είπε (για τους Stones που τον αντέγραψαν), ήμουν έκπληκτος. Έμαθα πολλά πράγματα από πολλούς ανθρώπους ... Αν ο τύπος ... πρώτα απ' όλα, ο ίδιος ποτέ δεν ήρθε για το άλμπουμ, που είναι το κύριο πράγμα. Πέρασε με τον Τζακ Νίτσε για να πάρουν τη μουσική για κάποια ταινία. Ήρθε και παίξαμε μαζί πολλά, σίγουρα ... Είχα ήδη ανοιχτό κούρδισμα για τα Beggars Banquet, Street Fighting Man. Απλά ένα διαφορετικό κούρδισμα. (Ο Κούντερ μου έδειξε ανοιχτό κούρδισμα G)</span></em>". - Κιθ Ρίτσαρντς, 1971</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134562[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">1969 - το δίδυμο/ο Κιθ Ρίτσαρντς προβάρει στο υπόγειο του σπιτιού του Στίφεν Στιλλς στο Λώρελ Κάνυον (φωτο Ίθαν Ράσελ)</p><p></p><p>Και έφτασε η στιγμή για την τελευταία συμβολή του <em>Brian Jones</em> και η σπάνια σειρά του <em>Keith</em> να ερμηνεύσει την αισθαντική και τρυφερή μπαλάντα "<strong>You Got The Silver</strong>", που η αγαπησιάρικη φύση της έρχεται σε έντονη αντίθεση με την απόγνωση του "<em>Love In Vain</em>". Ήταν μια από τις συνθέσεις του Ρίτσαρντς που λέγεται ότι είχε γραφτεί για την τότε φίλη του Ανίτα Πάλενμπεργκ.</p><p></p><p style="margin-left: 20px">"<em><span style="color: Darkorange">Γεια σου μωρό μου, Έχεις την ψυχή μου, έχεις το ασήμι, έχεις το χρυσό / Μια λάμψη της αγάπης μ' έχει κάνει τυφλό, δεν με νοιάζει, όχι, αυτό δεν είναι μεγάλη έκπληξη</span></em>".</p><p></p><p>Από μόνη της, η γνήσια και αυθεντική ερμηνεία, αξίζει αλλά και η ακουστική κιθάρα ακούγεται όμορφα για το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού ενώ στο βάθος η σλάιντ λάμπει. Το κομμάτι που ίσως "προβλημάτισε" κάποιους, το "<strong>Country Honk</strong>" είναι μια χαρούμενη κάντρι μελωδία που δεν ροκάρει σκληρά σαν το "<em>Honky Tonk Women</em>", από το οποίο προέρχεται, αλλά αυτό ακριβώς στοχεύει. Πρόκειται για ένα αυθεντικό, κάντρι τραγουδάκι σε στυλ δεκαετίας του '20, πλήρες με βιολιά, ακατέργαστες αρμονίες και αφθονία ψυχής.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134563[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Στη σκηνή, στο <em>Madison Square Garden</em> το 1969 (φωτο Ίθαν Ράσελ)</p><p></p><p>Λοιπόν, τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητηθεί; Αυτός ο δίσκος μπορεί να υπερηφανεύεται για καταπληκτική σύνθεση τραγουδιών, απίστευτο παίξιμο, υφολογική ποικιλία, έξυπνες ενορχηστρώσεις και το πιο σημαντικό, συναισθηματική κάθαρση από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτός ο δίσκος είναι πραγματικά ένα ταξίδι, ένα ταξίδι ακόμα καλύτερο από το απίστευτα αριστοτεχνικό <em>Beggars Banquet</em>. Είναι κρίμα που δεν έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών και απλά θεωρείται ένα "μεγάλο" ροκ άλμπουμ. Εκείνοι που γνωρίζουν, όμως...</p><p></p><p>"<em><span style="color: Darkorange">Η μουσική έχει ήχους που είναι ταυτόχρονα σκοτεινοί και απόλυτα σαφείς, ενώ οι λέξεις είναι μασημένες και συχνά θαμμένες στο ισχυρότερο μουσικό εφέ... Όπως το Beggars Banquet, το Let It Bleed έχει την αίσθηση του Highway 61 Revisited... Είναι το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι του Let It Bleed που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Η τρομακτική απελπισία του Gimmie Shelter και η συγκεχυμένη απογοήτευση του 'You Can't Always Get What You Want' αντικρούουν την ψευτοπαλικαριά του 'Midnight Rambler' ή του 'Live With Me'. Όχι ότι αυτά τα τραγούδια δεν λειτουργούν - το κάνουν, βέβαια, καθώς τραγανίζουν, τα εκτοξευμένα όνειρα της κατάκτησης και της ποπ κυριαρχίας. Είναι σπουδαία κομμάτια. Αλλά τα 'Gimmie Shelter' και 'You Can't Always What What You Want', αμφότερα στρέφονται προς την πραγματικότητα και καταλήγουν να την αντιμετωπίζουν, σχεδόν ελέγχοντας τι είναι πραγματικό, ή ποια πραγματικότητα θα νιώθουμε σαν τα χρόνια ξεθωριάσουν...</span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange"></span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange">Στο Let It Bleed μπορούμε να βρούμε κάθε ρόλο που οι Στόουνς έχουν παίξει ποτέ για μας - μάγκες αγαπητικοί, κακοί δαίμονες, προστάτες χαρεμιών, γρήγοροι καβαλάρηδες της ζωής - αυτό που οι Stones σήμαιναν στη δεκαετία του εξήντα, αυτό που ξέρουν πολύ καλά ότι σήμαιναν για μας. Αλλά στην αρχή και στο τέλος θα βρείτε ένα άνοιγμα στη δεκαετία του εβδομήντα ...και αυτά τα δύο υπέροχα τραγούδια θα δοκιμάσουν να κυριαρχήσουν πάνω σε πιο απεγνωσμένες καταστάσεις που πρόκειται να επιβάλλουν τα επόμενα χρόνια</span></em>". - Γκρέιλ Μάρκους, Rolling Stone, Δεκέμβριος 1969</p><p></p><p>(*****, πηγές, wikipedia.org, classicrockreview.com, timeisonourside.com, Eric v.d. Luft, Die at the Right Time!: A Subjective Cultural History of the American Sixties)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]134564[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057783941, member: 30418"] [HEADING=2]Μεσονύχτιος περιπλανώμενος[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]134560._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Μετά την αισθησιακή ατμόσφαιρα του [I]Bleed[/I], η μπάντα επιχειρεί ένα δολοφονικό μπλουζ ροκ κομμάτι, το "[B]Midnight Rambler[/B]", μια πολύ κινηματογραφική προσέγγιση με σασπένς, που αναφέρεται στον κατά συρροή δολοφόνο, στραγγαλιστή της Βοστώνης, [URL="https://en.wikipedia.org/wiki/Albert_DeSalvo"]Άλμπερτ Ντεσάλβο[/URL]. Το τραγούδι θεωρείται, ένα από τα καλύτερα μπλουζ ροκ τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, για διάφορους λόγους. Πρώτον, δεν διαθέτει την ίδια παλιά μπλουζ κλιμάκωση, αντ' αυτής χρησιμοποιεί περισσότερες κάντρι συγχορδίες που γίνονται μπλούζυ εξαιτίας του τρόπου που τις παίζει ο [I]Keith[/I], βασίζοντας ολόκληρο το φραζάρισμά του γύρω από την ένταση και τη χαλάρωση. Η ανεπανάληπτη ρυθμ σέξιον είναι διακριτική, οικονομική και συμπληρώνει το ηχοτοπίο αποτελεσματικά, ενώ ο [I]Mick[/I] προσφέρει μια σειρά από καταπληκτικά γεμίσματα και φράσεις στη φυσαρμόνικα. Δεύτερον, είναι πολυτμηματικό, μια πραγματικά πρωτοποριακή ιδέα, δεδομένου ότι οι περισσότερες μπάντες αντιμετωπίζουν το μπλουζ με τον πιο βαρετό και προβλέψιμο τρόπο. Αυτό δεν το κάνουν οι [I]Stones[/I], υιοθετώντας δυναμικές διακυμάνσεις τόσο στη διάρθρωση του τραγουδιού όσο και στο φανταστικό και ποικιλόμορφο παίξιμο της μπάντας. Τρίτον, η φωνητική του μελωδία είναι εκπληκτική. Απλή, βέβαια, αλλά εντελώς πιασάρικη και εμπλουτισμένη με μαγευτικές αλλαγές. Επίσης, η απόδοση του [I]Mick[/I] είναι καταπληκτική, μεταβαίνουσα από τους ήσυχους ψιθύρους στο μανιακό ουρλιαχτό. Τέλος, το τραγούδι προσφέρει πραγματική λύτρωση από τη συναισθηματική ένταση, η οποία φυσικά είναι και το νόημα. Η κορύφωση στο τέλος του τραγουδιού είναι μοναδική, η ένταση σε όλο της το μεγαλείο. [TABLE] [TR] [TD][I]Έμαθες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Ο καθένας πρέπει να φύγει Έμαθες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Αυτόν που έκλεισε την πόρτα της κουζίνας Δεν δίνει κραυγή προειδοποίησης Τυλιγμένος σ' ένα μαύρο μανδύα γάτας Δεν πλησιάζει στο φως του πρωινού Χωρίζει τον χρόνο που ο κόκορας λαλεί Μιλώντας για τον μεσονύχτιο παίχτη Αυτόν που ποτέ πριν δεν είδες Μιλώντας για τον μεσονύχτιο παίχτη Τον είδες να πηδάει τον τοίχο στον κήπο Αναστενάζοντας κάτω από τον άνεμο, τόσο λυπημένα Πρόσεξε και θα τον ακούσεις να γκρινιάζει Μιλώντας για τον μεσονύχτιο παίχτη Ο καθένας πρέπει να φύγει Ναι Έμαθες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Λοιπόν, γλύκα, δεν είναι ροκ εντ ρολ σόου Λοιπόν, μιλάω για τον μεσονύχτιο παίχτη Ναι, αυτόν που ποτέ πριν δεν είδες Μην το κάνεις αυτό ...[/I][/TD] [TD][I]Λοιπόν, άκουσες για τη Βοστώνη... Δεν είναι ένας από αυτούς... Καλά, μιλάμε για τον μεσονύχτιο..., σσσ, Αυτόν που έκλεισε την πόρτα του υπνοδωματίου Με ονομάζουν, οργισμένο βιαστή που χτυπά και φεύγει Τα ακονισμένα με μαχαίρι ακροδάχτυλα... Ή απλά αυτόν που τους πυροβολεί νεκρούς... Ξέρεις, αυτόν που ποτέ πριν δεν είδες Έτσι, αν ποτέ συναντήσεις τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Να κατεβαίνει στη μαρμάρινη αίθουσά σου Λοιπόν ορμάει σαν περήφανος μαύρος πάνθηρας Καλά, μπορείς να πεις, ότι σου το 'πα Λοιπόν, δεν άκουσες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Παίξ' το χαλαρός, καθώς πας Θα σπάσω όλα τα γυάλινα παράθυρά σου Θα δώσω μια γροθιά, δώσω μια γροθιά στην ατσαλένια πόρτα σου Άκουσες για τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Θα αφήσει τα ίχνη του πάνω και κάτω στην αίθουσά σου Και άκουσες για τον μεσονύχτιο παίχτη Και με είδες να κάνω τη μεσονύχτια κλήση μου Και αν ποτέ πιάσεις τον μεσονύχτιο περιπλανώμενο Θα κλέψω την ερωμένη σου κάτω από τη μύτη σου Θα πάρω με το μαλακό τον κρύο δοντιασμένο θυμό σου Θα χώσω το μαχαίρι μου δεξιά κάτω από τον λαιμό σου, μωρό μου και πονάει![/I][/TD] [/TR] [/TABLE] _________________ - "[I][COLOR=Darkorange]Ο τίτλος, το θέμα, ήταν μόνο μια από αυτές τις φράσεις που λαμβάνονται από σκανδαλοθηρικούς τίτλους που υπάρχουν μόνο για μια ημέρα. Απλά τυχαίνει να ψάχνεις σε μια εφημερίδα, Midnight Rambler στο χαλαρό και πάλι. Ω, θα τον έχω[/COLOR][/I]". - Κιθ Ρίτσαρντς, Life (2010) - "[I][COLOR=Darkorange]...ο εκθειασμός της ασωτίας από την αντικουλτούρα σκέπασε την ανοχή της βίας... Η προσωπική βία μερικές φορές γιορτάστηκε στο τραγούδι, σαν να ήταν απλώς μια άλλη μορφή αντικαθεστωτικής διαμαρτυρίας[/COLOR][/I]". - Στίβεν Πίνκερ: [I]The Better Angels of Our Nature[/I] (2011) [CENTER][ATTACH=CONFIG]134561._xfImport[/ATTACH] Στη σκηνή, στο Σαμπέιν, Ιλινόι το 1969 (φωτο Ίθαν Ράσελ)[/CENTER] Το "[B]Love In Vain[/B]", απλό, λιτό και απέριττο, συγκρίνεται εντελώς άνετα με το αρχικό του [I]Robert Johnson[/I]. Όπου η εκδοχή του Τζόνσον ήταν ένα αρκετά χαρακτηριστικό γι' αυτόν μπλουζ τραγούδι, με ομολογουμένως βαθυστόχαστους στίχους, καθόλου διαφορετικό από τα άλλα τραγούδια του, οι [I]Stones[/I] το έφτασαν στο όριο με μια απόδοση που είναι ειλικρινής, δυνατή, προσεγμένη και το πιο σημαντικό, διαχρονική. Οι αρχικοί δακτυλισμοί στην ακουστική κιθάρα είναι μαγευτικοί, ο [I]Mick[/I] τραγουδά ευάλωτα για τη χαμένη του αγάπη και το μαντολίνο του Ράι Κούντερ είναι εντελώς αφοπλιστικό. Η ρυθμ σέξιον, επίσης, είναι στις καλύτερες στιγμές της, με τα σπαραχτικά τύμπανα του [I]Charlie[/I] να αλληλεπιδρούν τέλεια με τις μπασογραμμές του [I]Bill[/I]. Τα ουρλιαχτά του [I]Mick[/I] πάνω από τα όργανα προς το τέλος των τραγουδιών μπορούν να λιώσουν αμέσως την καρδιά οποιουδήποτε. _________________ "[I][COLOR=Darkorange](Ο Ράι Κούντερ) ήρθε με τον [URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=120345"]Τζακ Νίτσε[/URL] (κατά τη διάρκεια των σέσιον), και είπαμε, Θέλετε να έρθετε και να παίξετε; Το πρώτο πράγμα που ο Μικ ήθελε ήταν να ξανα-κόψουμε το 'Sister Morphine' με τους Στόουνς, το οποίο είναι αυτό που κάναμε μαζί. Έχει, επίσης, παίξει μαντολίνο στο 'Love In Vain' ή ... είναι ακόμα και σ' ένα άλλο κομμάτι. Έπαιξε όμορφα, φίλε. Άκουσα αυτά τα πράγματα, που είπε (για τους Stones που τον αντέγραψαν), ήμουν έκπληκτος. Έμαθα πολλά πράγματα από πολλούς ανθρώπους ... Αν ο τύπος ... πρώτα απ' όλα, ο ίδιος ποτέ δεν ήρθε για το άλμπουμ, που είναι το κύριο πράγμα. Πέρασε με τον Τζακ Νίτσε για να πάρουν τη μουσική για κάποια ταινία. Ήρθε και παίξαμε μαζί πολλά, σίγουρα ... Είχα ήδη ανοιχτό κούρδισμα για τα Beggars Banquet, Street Fighting Man. Απλά ένα διαφορετικό κούρδισμα. (Ο Κούντερ μου έδειξε ανοιχτό κούρδισμα G)[/COLOR][/I]". - Κιθ Ρίτσαρντς, 1971 [CENTER][ATTACH=CONFIG]134562._xfImport[/ATTACH] 1969 - το δίδυμο/ο Κιθ Ρίτσαρντς προβάρει στο υπόγειο του σπιτιού του Στίφεν Στιλλς στο Λώρελ Κάνυον (φωτο Ίθαν Ράσελ)[/CENTER] Και έφτασε η στιγμή για την τελευταία συμβολή του [I]Brian Jones[/I] και η σπάνια σειρά του [I]Keith[/I] να ερμηνεύσει την αισθαντική και τρυφερή μπαλάντα "[B]You Got The Silver[/B]", που η αγαπησιάρικη φύση της έρχεται σε έντονη αντίθεση με την απόγνωση του "[I]Love In Vain[/I]". Ήταν μια από τις συνθέσεις του Ρίτσαρντς που λέγεται ότι είχε γραφτεί για την τότε φίλη του Ανίτα Πάλενμπεργκ. [INDENT]"[I][COLOR=Darkorange]Γεια σου μωρό μου, Έχεις την ψυχή μου, έχεις το ασήμι, έχεις το χρυσό / Μια λάμψη της αγάπης μ' έχει κάνει τυφλό, δεν με νοιάζει, όχι, αυτό δεν είναι μεγάλη έκπληξη[/COLOR][/I]".[/INDENT] Από μόνη της, η γνήσια και αυθεντική ερμηνεία, αξίζει αλλά και η ακουστική κιθάρα ακούγεται όμορφα για το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού ενώ στο βάθος η σλάιντ λάμπει. Το κομμάτι που ίσως "προβλημάτισε" κάποιους, το "[B]Country Honk[/B]" είναι μια χαρούμενη κάντρι μελωδία που δεν ροκάρει σκληρά σαν το "[I]Honky Tonk Women[/I]", από το οποίο προέρχεται, αλλά αυτό ακριβώς στοχεύει. Πρόκειται για ένα αυθεντικό, κάντρι τραγουδάκι σε στυλ δεκαετίας του '20, πλήρες με βιολιά, ακατέργαστες αρμονίες και αφθονία ψυχής. [CENTER][ATTACH=CONFIG]134563._xfImport[/ATTACH] Στη σκηνή, στο [I]Madison Square Garden[/I] το 1969 (φωτο Ίθαν Ράσελ)[/CENTER] Λοιπόν, τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητηθεί; Αυτός ο δίσκος μπορεί να υπερηφανεύεται για καταπληκτική σύνθεση τραγουδιών, απίστευτο παίξιμο, υφολογική ποικιλία, έξυπνες ενορχηστρώσεις και το πιο σημαντικό, συναισθηματική κάθαρση από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτός ο δίσκος είναι πραγματικά ένα ταξίδι, ένα ταξίδι ακόμα καλύτερο από το απίστευτα αριστοτεχνικό [I]Beggars Banquet[/I]. Είναι κρίμα που δεν έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών και απλά θεωρείται ένα "μεγάλο" ροκ άλμπουμ. Εκείνοι που γνωρίζουν, όμως... "[I][COLOR=Darkorange]Η μουσική έχει ήχους που είναι ταυτόχρονα σκοτεινοί και απόλυτα σαφείς, ενώ οι λέξεις είναι μασημένες και συχνά θαμμένες στο ισχυρότερο μουσικό εφέ... Όπως το Beggars Banquet, το Let It Bleed έχει την αίσθηση του Highway 61 Revisited... Είναι το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι του Let It Bleed που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Η τρομακτική απελπισία του Gimmie Shelter και η συγκεχυμένη απογοήτευση του 'You Can't Always Get What You Want' αντικρούουν την ψευτοπαλικαριά του 'Midnight Rambler' ή του 'Live With Me'. Όχι ότι αυτά τα τραγούδια δεν λειτουργούν - το κάνουν, βέβαια, καθώς τραγανίζουν, τα εκτοξευμένα όνειρα της κατάκτησης και της ποπ κυριαρχίας. Είναι σπουδαία κομμάτια. Αλλά τα 'Gimmie Shelter' και 'You Can't Always What What You Want', αμφότερα στρέφονται προς την πραγματικότητα και καταλήγουν να την αντιμετωπίζουν, σχεδόν ελέγχοντας τι είναι πραγματικό, ή ποια πραγματικότητα θα νιώθουμε σαν τα χρόνια ξεθωριάσουν... Στο Let It Bleed μπορούμε να βρούμε κάθε ρόλο που οι Στόουνς έχουν παίξει ποτέ για μας - μάγκες αγαπητικοί, κακοί δαίμονες, προστάτες χαρεμιών, γρήγοροι καβαλάρηδες της ζωής - αυτό που οι Stones σήμαιναν στη δεκαετία του εξήντα, αυτό που ξέρουν πολύ καλά ότι σήμαιναν για μας. Αλλά στην αρχή και στο τέλος θα βρείτε ένα άνοιγμα στη δεκαετία του εβδομήντα ...και αυτά τα δύο υπέροχα τραγούδια θα δοκιμάσουν να κυριαρχήσουν πάνω σε πιο απεγνωσμένες καταστάσεις που πρόκειται να επιβάλλουν τα επόμενα χρόνια[/COLOR][/I]". - Γκρέιλ Μάρκους, Rolling Stone, Δεκέμβριος 1969 (*****, πηγές, wikipedia.org, classicrockreview.com, timeisonourside.com, Eric v.d. Luft, Die at the Right Time!: A Subjective Cultural History of the American Sixties) [CENTER][ATTACH=CONFIG]134564._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Δεν μπορείς πάντα να παίρνεις αυτό που θέλεις [Rolling Stones]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…