Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Είμαστε φυσιολογικοί; [Bonzo Dog Band]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057887318" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Κοίτα με, είμαι υπέροχος!</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]140026[/ATTACH]</p><p></p><p>Στην περιοδεία τους, στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους <em>Who</em>, οι <em>Bonzos</em> έκλεψαν σχεδόν την παράσταση σε πόλεις κλειδιά όπως το Χόλιγουντ στην Καλιφόρνια. Πράγματι, ημέρες μόλις μετά την εμφάνισή τους χωρίς τους <em>Who</em>, σε ένα πιο οικείο περιβάλλον του Χόλιγουντ (ένα σκοτεινό μικρό κλαμπ στη Σάνσετ Μπούλεβαρντ) οι γνώστες της βιομηχανίας μιλούσαν με ενθουσιασμό για τον ηδυπαθή χορό με κλακέτες του <em>"Legs" Larry Smith</em> στο "<strong>Hello Mabel</strong>" του <em>Innes</em>.</p><p></p><p>Ο Νοέμβριος του 1969, βρήκε το γκρουπ να μοιράζεται τη σκηνή του <em>Fillmore East</em> με τους <em>Kinks</em> και τους <em>Spirit</em>, κερδίζοντας ακόμη περισσότερους αμερικάνους φαν με την ασταμάτητη σπαρταριστή σκηνική παρουσία τους, από την οποία δύσκολα γλίτωνε χωρίς σάτιρα ο κόσμος του θεάματος. Ο <em>Ruskin Spear</em> έκανε περίεργα και υστερικά πράγματα με την αρμάδα των ρομπότ του και ο <em>Stanshall</em>, λικνιζόμενος κρατούσε ένα μπαλόνι καρτούν που έγραφε "<em><span style="color: Darkorange">Πραγματικά Τώρα Εκφράζω τον Εαυτό μου!</span></em>" πάνω από το κεφάλι του <em>Innes</em>, καθώς αυτός έπαιζε ένα σόλο στην κιθάρα.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]140027[/ATTACH]</p><p></p><p>Λίγο μετά από αυτά, συνεχίζοντας να αντιστέκονται στον πειρασμό να ασκήσουν αγωγή στον <em>John (Bonzo) Bonham</em> των <em>Led Zeppelin</em> για παράβαση σήματος υπηρεσιών, κυκλοφόρησαν το τρίτο τους διαδοχικά εκπληκτικό άλμπουμ, <strong><span style="color: Dodgerblue">Tadpoles</span></strong> (1969).</p><p></p><p>Το μελαγχολικό, μακαρτνεϊκό "<strong>Ready-Mades</strong>" (<em>Innes, Stanshall</em>) είναι ένα κομμάτι αναπάντεχης μελωδικής ομορφιάς, που ο <em>Neil Innes</em> ανθίζει ως συνθέτης! Αλλά και ως κιθαρίστας, αφού η ιστορία σημειώνει μόνο ένα σόλο κιθάρας σ' όλο το ροκ τόσο αστείο, όπως αυτό στο θαυμάσιο πρισλεϊκό "<strong>Canyons of Your Mind</strong>" του <em>Stanshall</em>.</p><p></p><p>Όταν οι <em>Stanshall</em> και <em>Innes</em> ένωναν τις δυνάμεις τους, η γη σειόταν, όπως αποδεικνύεται και από το "<strong>Mr. Apollo</strong>". Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν, ότι τα ξεκαρδιστικά απροβάριστα παραληρήματα του Stanshall τελικά δεν ήταν φτηνιάρικα, αφού πίνοντας αρκετά για να αντεπεξέλθει, ήταν πάντα πρόθυμος να θυσιαστεί για την τέχνη του.</p><p></p><p>Οι <em>Bonzos</em>, έχοντας αναδειχθεί σε μια εποχή που πολλοί άνθρωποι, κάτω από την επίδραση διαφόρων ελεγχόμενων ουσιών, άρχισαν να μιλούν για ροκ τέχνη, έγιναν περισσότερο αξιολάτρευτοι για τον ασυγκράτητο παραλογισμό τους. Αλλά από τα μέσα του 1970, όπως φαίνεται άρχισαν να παίρνουν τον εαυτό τους λίγο σοβαρά. Παραμέρισαν το κομμάτι <em>Doo-Dah</em> του ονόματός τους, παρέδωσαν το <strong><span style="color: Dodgerblue">Keynsham</span></strong> (1969), ένα κόνσεπτ άλμπουμ, αν και η έννοια δεν θα μπορούσε να ήταν πιο φευγαλέα και εμφανίστηκαν στο Φεστιβάλ της Νήσου Γουάιτ. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι μια αναφορά στον <em>Horace Batchelor</em>, ένα στοιχηματζή ποδοσφαίρου που διαφήμιζε τακτικά τις υπηρεσίες του στο Ράδιο Λουξεμβούργο στις αρχές της δεκαετίας του 1960.</p><p></p><p>Από τα τέλη του 1969, οι <em>Bonzos</em> αποφάσισαν να διαλυθούν για να ασχοληθούν με τα προσωπικά τους πρότζεκτ. Ο <em>Rodney Slater</em> εγκατάλειψε το ροκ εντ ρολ υπέρ των δημοσίων υπηρεσιών, το μυστικό όνειρο κάθε ροκ σταρ. Ο <em>"Legs" Larry</em> επανενώθηκε με τους <em>Bohay-Nowell</em> και <em>Sam Spoons</em> στην <strong>Bob Kerr's Whoopee Band</strong>. Και το πιο καθοριστικό, τα δύο μεγάλα ταλέντα του γκρουπ και βασικοί συνθέτες, <em>Stanshall</em> και <em>Innes</em>, προφανώς δεν μπορούσαν πλέον να ανεχθούν ο ένας τον άλλο. Με τον <em>Cowan</em>, ο <em>Innes</em> σχημάτισε το ασήμαντο γκρουπ <strong>World</strong>, ενώ ο <em>Stanshall</em> (με τον <em>Ruskin Spear</em>, τον ρόντι των <em>Bonzo</em> που έγινε ο περκασιονίστας <em>'Borneo' Fred Munt</em> και πάλι τον <em>Cowan</em>, αντιπαρέθεσε το μόνο οριακά αξιοσημείωτο γκρουπ, αν και με περισσότερο ευφάνταστο όνομα, <strong>Big Grunt</strong>. Και τα δύο πρότζεκτ έφθιναν σύντομα.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]140028[/ATTACH]</p><p></p><p>Έτσι, για καναδυό χρόνια μετά τη διάλυση, μόνο ο <em>Ruskin Spear</em>, που έκανε ό,τι τώρα ονομάζεται παράσταση τέχνης με τα ρομπότ του, στους <em>His Giant Kinetic Wardrobe</em> δεν ντρόπιασε τους παλιούς οπαδούς των <em>Bonzo</em>. Αυτό αναγνωρίστηκε δεόντως από τους <em>Who</em>, που τον προσέλαβαν για να κάνει το άνοιγμα στην περιοδεία τους, στη Δυτική Ευρώπη το 1971. Ο <em>Stanshall</em>, έχοντας προκαλέσει μόνο μεγάλα χασμουρητά με τους <em>Big Grunt</em>, εξελίχτηκε σε γκροτέσκα φιγούρα. Τριγυρνούσε ντυμένος γυναικεία στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου και ως αξιωματικός των Ες-Ες με τον <em>Keith Moon</em>, ξύρισε το κεφάλι του και έκανε δημόσιες σχέσεις σε όλες τις σωστές λέσχες, με διασημότητες όπως ο <em>Eric Clapton</em> που όπως ο <em>Moon</em> και ο <em>John Entwistle</em>, δάνειζε τις δεξιότητές του στα εφήμερα σύνολά του, όπως οι <em>Human Beans, Gerry Atric & His Aging Orchestra</em> και <em>Viv & His Gargantuan Chums</em>.</p><p></p><p>Το 1972, τη στιγμή που το γκλαμ άλλαζε το πρόσωπο του βρετανικού ροκ πασαλείβοντάς το με παχιά στρώση μέικ-απ, αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια επανένωση, αφού η δισκογραφική εταιρεία τους ανάγκασε να εκπληρώσουν μια συμβατική υποχρέωση και να ηχογραφήσουν ένα τελευταίο άλμπουμ, αλλά γι' αυτό θα ασχοληθούμε παρακάτω ιδιαίτερα.</p><p></p><p>Να αναφέρω εδώ, ότι πριν την αγορά αυτού του δίσκου, δεν ήξερα τίποτα γι' αυτούς, αλλά περιεργαζόμενος το εξώφυλλο υποψιάστηκα για κάποιο λόγο την ιδιάζουσα, παράδοξη καλλιτεχνικότητά τους, που επιβεβαιώθηκε κατόπιν με την αναγνώριση του μεγαλοφυούς αποδομιστικού ταλέντου τους. Παραδόξως οι φίλοι συχνά μου το ζητούσαν στις ακροάσεις μας και σχεδόν πάντα συνέβαλε στην καλή μας διάθεση.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]140029[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057887318, member: 30418"] [HEADING=2]Κοίτα με, είμαι υπέροχος![/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]140026._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Στην περιοδεία τους, στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους [I]Who[/I], οι [I]Bonzos[/I] έκλεψαν σχεδόν την παράσταση σε πόλεις κλειδιά όπως το Χόλιγουντ στην Καλιφόρνια. Πράγματι, ημέρες μόλις μετά την εμφάνισή τους χωρίς τους [I]Who[/I], σε ένα πιο οικείο περιβάλλον του Χόλιγουντ (ένα σκοτεινό μικρό κλαμπ στη Σάνσετ Μπούλεβαρντ) οι γνώστες της βιομηχανίας μιλούσαν με ενθουσιασμό για τον ηδυπαθή χορό με κλακέτες του [I]"Legs" Larry Smith[/I] στο "[B]Hello Mabel[/B]" του [I]Innes[/I]. Ο Νοέμβριος του 1969, βρήκε το γκρουπ να μοιράζεται τη σκηνή του [I]Fillmore East[/I] με τους [I]Kinks[/I] και τους [I]Spirit[/I], κερδίζοντας ακόμη περισσότερους αμερικάνους φαν με την ασταμάτητη σπαρταριστή σκηνική παρουσία τους, από την οποία δύσκολα γλίτωνε χωρίς σάτιρα ο κόσμος του θεάματος. Ο [I]Ruskin Spear[/I] έκανε περίεργα και υστερικά πράγματα με την αρμάδα των ρομπότ του και ο [I]Stanshall[/I], λικνιζόμενος κρατούσε ένα μπαλόνι καρτούν που έγραφε "[I][COLOR=Darkorange]Πραγματικά Τώρα Εκφράζω τον Εαυτό μου![/COLOR][/I]" πάνω από το κεφάλι του [I]Innes[/I], καθώς αυτός έπαιζε ένα σόλο στην κιθάρα. [CENTER][ATTACH=CONFIG]140027._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Λίγο μετά από αυτά, συνεχίζοντας να αντιστέκονται στον πειρασμό να ασκήσουν αγωγή στον [I]John (Bonzo) Bonham[/I] των [I]Led Zeppelin[/I] για παράβαση σήματος υπηρεσιών, κυκλοφόρησαν το τρίτο τους διαδοχικά εκπληκτικό άλμπουμ, [B][COLOR=Dodgerblue]Tadpoles[/COLOR][/B] (1969). Το μελαγχολικό, μακαρτνεϊκό "[B]Ready-Mades[/B]" ([I]Innes, Stanshall[/I]) είναι ένα κομμάτι αναπάντεχης μελωδικής ομορφιάς, που ο [I]Neil Innes[/I] ανθίζει ως συνθέτης! Αλλά και ως κιθαρίστας, αφού η ιστορία σημειώνει μόνο ένα σόλο κιθάρας σ' όλο το ροκ τόσο αστείο, όπως αυτό στο θαυμάσιο πρισλεϊκό "[B]Canyons of Your Mind[/B]" του [I]Stanshall[/I]. Όταν οι [I]Stanshall[/I] και [I]Innes[/I] ένωναν τις δυνάμεις τους, η γη σειόταν, όπως αποδεικνύεται και από το "[B]Mr. Apollo[/B]". Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν, ότι τα ξεκαρδιστικά απροβάριστα παραληρήματα του Stanshall τελικά δεν ήταν φτηνιάρικα, αφού πίνοντας αρκετά για να αντεπεξέλθει, ήταν πάντα πρόθυμος να θυσιαστεί για την τέχνη του. Οι [I]Bonzos[/I], έχοντας αναδειχθεί σε μια εποχή που πολλοί άνθρωποι, κάτω από την επίδραση διαφόρων ελεγχόμενων ουσιών, άρχισαν να μιλούν για ροκ τέχνη, έγιναν περισσότερο αξιολάτρευτοι για τον ασυγκράτητο παραλογισμό τους. Αλλά από τα μέσα του 1970, όπως φαίνεται άρχισαν να παίρνουν τον εαυτό τους λίγο σοβαρά. Παραμέρισαν το κομμάτι [I]Doo-Dah[/I] του ονόματός τους, παρέδωσαν το [B][COLOR=Dodgerblue]Keynsham[/COLOR][/B] (1969), ένα κόνσεπτ άλμπουμ, αν και η έννοια δεν θα μπορούσε να ήταν πιο φευγαλέα και εμφανίστηκαν στο Φεστιβάλ της Νήσου Γουάιτ. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι μια αναφορά στον [I]Horace Batchelor[/I], ένα στοιχηματζή ποδοσφαίρου που διαφήμιζε τακτικά τις υπηρεσίες του στο Ράδιο Λουξεμβούργο στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Από τα τέλη του 1969, οι [I]Bonzos[/I] αποφάσισαν να διαλυθούν για να ασχοληθούν με τα προσωπικά τους πρότζεκτ. Ο [I]Rodney Slater[/I] εγκατάλειψε το ροκ εντ ρολ υπέρ των δημοσίων υπηρεσιών, το μυστικό όνειρο κάθε ροκ σταρ. Ο [I]"Legs" Larry[/I] επανενώθηκε με τους [I]Bohay-Nowell[/I] και [I]Sam Spoons[/I] στην [B]Bob Kerr's Whoopee Band[/B]. Και το πιο καθοριστικό, τα δύο μεγάλα ταλέντα του γκρουπ και βασικοί συνθέτες, [I]Stanshall[/I] και [I]Innes[/I], προφανώς δεν μπορούσαν πλέον να ανεχθούν ο ένας τον άλλο. Με τον [I]Cowan[/I], ο [I]Innes[/I] σχημάτισε το ασήμαντο γκρουπ [B]World[/B], ενώ ο [I]Stanshall[/I] (με τον [I]Ruskin Spear[/I], τον ρόντι των [I]Bonzo[/I] που έγινε ο περκασιονίστας [I]'Borneo' Fred Munt[/I] και πάλι τον [I]Cowan[/I], αντιπαρέθεσε το μόνο οριακά αξιοσημείωτο γκρουπ, αν και με περισσότερο ευφάνταστο όνομα, [B]Big Grunt[/B]. Και τα δύο πρότζεκτ έφθιναν σύντομα. [CENTER][ATTACH=CONFIG]140028._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Έτσι, για καναδυό χρόνια μετά τη διάλυση, μόνο ο [I]Ruskin Spear[/I], που έκανε ό,τι τώρα ονομάζεται παράσταση τέχνης με τα ρομπότ του, στους [I]His Giant Kinetic Wardrobe[/I] δεν ντρόπιασε τους παλιούς οπαδούς των [I]Bonzo[/I]. Αυτό αναγνωρίστηκε δεόντως από τους [I]Who[/I], που τον προσέλαβαν για να κάνει το άνοιγμα στην περιοδεία τους, στη Δυτική Ευρώπη το 1971. Ο [I]Stanshall[/I], έχοντας προκαλέσει μόνο μεγάλα χασμουρητά με τους [I]Big Grunt[/I], εξελίχτηκε σε γκροτέσκα φιγούρα. Τριγυρνούσε ντυμένος γυναικεία στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου και ως αξιωματικός των Ες-Ες με τον [I]Keith Moon[/I], ξύρισε το κεφάλι του και έκανε δημόσιες σχέσεις σε όλες τις σωστές λέσχες, με διασημότητες όπως ο [I]Eric Clapton[/I] που όπως ο [I]Moon[/I] και ο [I]John Entwistle[/I], δάνειζε τις δεξιότητές του στα εφήμερα σύνολά του, όπως οι [I]Human Beans, Gerry Atric & His Aging Orchestra[/I] και [I]Viv & His Gargantuan Chums[/I]. Το 1972, τη στιγμή που το γκλαμ άλλαζε το πρόσωπο του βρετανικού ροκ πασαλείβοντάς το με παχιά στρώση μέικ-απ, αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια επανένωση, αφού η δισκογραφική εταιρεία τους ανάγκασε να εκπληρώσουν μια συμβατική υποχρέωση και να ηχογραφήσουν ένα τελευταίο άλμπουμ, αλλά γι' αυτό θα ασχοληθούμε παρακάτω ιδιαίτερα. Να αναφέρω εδώ, ότι πριν την αγορά αυτού του δίσκου, δεν ήξερα τίποτα γι' αυτούς, αλλά περιεργαζόμενος το εξώφυλλο υποψιάστηκα για κάποιο λόγο την ιδιάζουσα, παράδοξη καλλιτεχνικότητά τους, που επιβεβαιώθηκε κατόπιν με την αναγνώριση του μεγαλοφυούς αποδομιστικού ταλέντου τους. Παραδόξως οι φίλοι συχνά μου το ζητούσαν στις ακροάσεις μας και σχεδόν πάντα συνέβαλε στην καλή μας διάθεση. [CENTER][ATTACH=CONFIG]140029._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Είμαστε φυσιολογικοί; [Bonzo Dog Band]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…