Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Φυσικά... [J.J. Cale]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057799026" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Μαγνόλια</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]218012[/ATTACH]</p><p></p><p>Και ενώ τα κομμάτια του είναι κατά κανόνα τόσο ασυνήθιστα ήρεμα, διαθέτουν όμως κάτι μοναδικό και είναι ο λόγος που έχουν πολυδιασκευαστεί με πιο φημισμένα τα τέσσερα ακόλουθα. Το εξαιρετικό "<strong>After Midnight</strong>" (διασκευή από τον <em>Eric Clapton</em> το 1970), ένα συγκρατημένο τζαμάρισμα, με το υποσυνείδητο φανκ του να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο μπάσο του <em>Norbert Putnam</em>, στα ντραμς του <em>Chuck Browning</em> και στο πιάνο του <em>David Briggs</em>, ενώ η κιθάρα του <em>Cale</em> μπαίνει μετά το 1:27, και γαρνίρει ιδανικά το υποβλητικό κλίμα του τραγουδιού. Το εναρκτήριο "<strong>Call Me The Breeze</strong>" (διασκευή από τους <em>Lynyrd Skynyrd</em> το 1974), με την γρήγορη 'καλλιγραφική' μπλουζ κιθάρα του Τζέι Τζέι να περιβάλλει τους μετρονομικούς χτύπους της ρυθμομηχανής. Ο Κέιλ μπορεί επίσης να είναι παιχνιδιάρης και εορταστικός όπως στο μπούγκι "<strong>Bringing It Back</strong>" (διασκευή από τους <em>Kansas</em> το 1974), με τα πνευστά και το πιάνο να προσθέτουν χρώμα. Το συγκλονιστικά ζωηρό και ευδιάθετο "<strong>Clyde</strong>" (διασκευή από τον <em>Waylon Jennings</em> το 1980), είναι ένα αμερικάνικο διήγημα όπως υπάρχει σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο, με πολύ βιολί και κάντρι γουέστερν χορευτική μουσική. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις, ίσως εκτός από τους <em>Skynyrd</em>, οι χαλαρές εκδόσεις του Κέιλ είναι προτιμότερες.</p><p></p><p>Αλλά και τα άλλα τραγούδια είναι εκπληκτικά. Τα μπλουζ του Κέιλ δεν φαίνονται πολύ σκληρά, αλλά μάλλον κάτι που χειρίζεται με ελάχιστη φασαρία. Παρόλα αυτά, το συναίσθημά τους φαίνεται γνήσιο και η λιτή αρχιτεκτονική κομματιών όπως στο "<strong>Call The Doctor</strong>", με την ίσως καλύτερη δυνατή χρήση των πνευστών στο άλμπουμ, στο "<strong>Don't Go To Strangers</strong>", που μπορεί να υπερηφανεύεται για τους σχεδόν βιβλικούς στίχους και κάποια πολύ καλόγουστη κιθάρα, και στο "<strong>Crying Eyes</strong>" που κλείνει τον δίσκο, με το ωραίο πιάνο, μεταδίδει το μήνυμά τους με την πρέπουσα βαρύτητα. Το οικείο, τραχύ φωνητικό στυλ του <em>Cale</em> κάνει κάθε λέξη να φαίνεται εμπιστευτική και κρίσιμη. Το "<strong>Woman I Love</strong>" με τον χαρούμενο, οδηγικό χαρακτήρα του, είναι φάνκι και εντελώς σέξι, με τον Κέιλ καταλήγοντας να τραγουδά για το πώς τον υπνωτίζει, η γυναίκα που αγαπάει, και ότι δεν μπορεί να παραπονεθεί. Απίστευτα οδηγικό και θετικό είναι και το ρυθμ εντ μπλουζ, φανκ και ποπ, όλα σε ένα, "<strong>Nowhere To Run</strong>", πυκνά ενορχηστρωμένο με καυτή ρυθμ σέξιον, χάλκινα –όλα απολαυστικά.</p><p></p><p>Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το απίθανο σινγκλ "<strong>Magnolia</strong>", είναι μια λιτή, δροσερή μπαλάντα εξαιρετικής ομορφιάς, φευγαλέα σαν δάκρυ. Την μοναδική της διάθεση δημιουργούν το χαλί από μπάσο και ντραμς, μερικές αστραφτερές συγχορδίες πιάνου από τον <em>Bob Wilson</em>, ορισμένες εύθραυστες νότες μπλουζ φυσαρμόνικας από τον <em>Ed Colis</em>, η εξαιρετική ληντ κιθάρα του <em>Cale</em>, κάποιοι φουτουριστικοί ήχοι, πιθανώς από συνθεσάιζερ <em>Moog</em> ή κάτι τέτοιο, και πάνω από όλα τα παράφορα ψιθυριστά φωνητικά του, πιθανότατα ηχογραφημένα πολλές φορές ή ηλεκτρονικά διπλασιασμένα. Το μικρό χιτ σινγκλ "<strong>Crazy Mama</strong>", στην πραγματικότητα σουινγκάρει αλλά με τον πιο αργό τρόπο που φαντάζεται κανείς. Παρά τον ηδονιστικό του τίτλο, είναι κορυφαίο μπλουζ-ροκ, με ένα σόλο ουά-ουα σλάιντ κιθάρας από τον <em>Mac Gayden</em> που ενσαρκώνει εύγλωττα τον λιμπιντικό πόνο. Στο βαθύ γκρουβ του "<strong>River Runs Deep</strong>", ο <em>Cale</em> ακούγεται σε εγρήγορση, πετώντας πολλές καλόγουστες φράσεις με την κιθάρα του καθώς τα κρουστά κελαρύζουν.</p><p></p><table style='width: 100%'><tr><td><em>Ο Κλάιντ, παίζει ηλεκτρικό μπάσο<br /> Το παίζει με φινέτσα και χάρη<br /> Κάθεται στη βεράντα χωρίς παπούτσια<br /> Παίζοντας το μπάσο και τραγουδώντας τα μπλουζ<br /> <br /> Η θλίψη αγαπά την παρέα<br /> Ο γέρικος σκύλος του τραγουδάει αρμονία<br /> Με το ντέφι δεμένο στην ουρά του<br /> Μπορείς να τον ακούσεις να μουρμουράει, μπορείς να τον ακούσεις να κλαίει<br /> <br /> Η Τζόντι Μέι, πήρε ένα δολάριο<br /> Στο δρόμο μπορείς να την ακούσεις να κραυγάζει<br /> Σήκω Κλάιντ, έχουμε να κάνουμε κάτι<br /> Αυτός ο γέρικος σκύλος μπορεί να τραγουδήσει μπλουζ<br /> <br /> Τώρα δεν κουνιέται και δεν πτοείται<br /> Ο Κλάιντ, δεν κουνιέται ούτε ίντσα<br /> Απλά κάθεται στη βεράντα χωρίς παπούτσια<br /> Παίζοντας το μπάσο και τραγουδάει τα μπλουζ</em> (Clyde)</td><td><em>Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό<br /> Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό<br /> Κρυβόσουν έξω, ξέρω ότι είναι αλήθεια<br /> <br /> Παλαβιάρα, σίγουρα σε χρειάζομαι<br /> Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό<br /> Στεκόμουν στη γωνία, και σ' αναζητούσα, μωρό μου<br /> <br /> Στεκόμουν στη γωνία, και σ' έψαχνα, μωρό μου<br /> Κύριε έλεος, δεν βλέπω, την παλαβιάρα να επιστρέφει σε μένα<br /> Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό</em> (Crazy Mama)</td></tr></table><p></p><p>Το <strong>Naturally</strong> δεν έχει πραγματικά κανένα συμπλήρωμα, αλλά είναι μάλλον ένα άλμπουμ που απλά παίζεται, το ακούτε και όταν τελειώσει πριν το καταλάβετε, διαρκεί μόλις 30 λεπτά, το ακούτε πάλι όλο από την αρχή...</p><p></p><p>(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, theguardian.com)</p><p></p><p>Στον Στέλιο, με την <a href="https://avclub.gr/index.php?threads/26284" target="_blank">κινηματογραφική</a> περιγραφή του...</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]218014[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057799026, member: 30418"] [HEADING=2]Μαγνόλια[/HEADING] [CENTER][ATTACH alt="JJCaleByMichaelOchs1970-2.jpg"]218012[/ATTACH][/CENTER] Και ενώ τα κομμάτια του είναι κατά κανόνα τόσο ασυνήθιστα ήρεμα, διαθέτουν όμως κάτι μοναδικό και είναι ο λόγος που έχουν πολυδιασκευαστεί με πιο φημισμένα τα τέσσερα ακόλουθα. Το εξαιρετικό "[B]After Midnight[/B]" (διασκευή από τον [I]Eric Clapton[/I] το 1970), ένα συγκρατημένο τζαμάρισμα, με το υποσυνείδητο φανκ του να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο μπάσο του [I]Norbert Putnam[/I], στα ντραμς του [I]Chuck Browning[/I] και στο πιάνο του [I]David Briggs[/I], ενώ η κιθάρα του [I]Cale[/I] μπαίνει μετά το 1:27, και γαρνίρει ιδανικά το υποβλητικό κλίμα του τραγουδιού. Το εναρκτήριο "[B]Call Me The Breeze[/B]" (διασκευή από τους [I]Lynyrd Skynyrd[/I] το 1974), με την γρήγορη 'καλλιγραφική' μπλουζ κιθάρα του Τζέι Τζέι να περιβάλλει τους μετρονομικούς χτύπους της ρυθμομηχανής. Ο Κέιλ μπορεί επίσης να είναι παιχνιδιάρης και εορταστικός όπως στο μπούγκι "[B]Bringing It Back[/B]" (διασκευή από τους [I]Kansas[/I] το 1974), με τα πνευστά και το πιάνο να προσθέτουν χρώμα. Το συγκλονιστικά ζωηρό και ευδιάθετο "[B]Clyde[/B]" (διασκευή από τον [I]Waylon Jennings[/I] το 1980), είναι ένα αμερικάνικο διήγημα όπως υπάρχει σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο, με πολύ βιολί και κάντρι γουέστερν χορευτική μουσική. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις, ίσως εκτός από τους [I]Skynyrd[/I], οι χαλαρές εκδόσεις του Κέιλ είναι προτιμότερες. Αλλά και τα άλλα τραγούδια είναι εκπληκτικά. Τα μπλουζ του Κέιλ δεν φαίνονται πολύ σκληρά, αλλά μάλλον κάτι που χειρίζεται με ελάχιστη φασαρία. Παρόλα αυτά, το συναίσθημά τους φαίνεται γνήσιο και η λιτή αρχιτεκτονική κομματιών όπως στο "[B]Call The Doctor[/B]", με την ίσως καλύτερη δυνατή χρήση των πνευστών στο άλμπουμ, στο "[B]Don't Go To Strangers[/B]", που μπορεί να υπερηφανεύεται για τους σχεδόν βιβλικούς στίχους και κάποια πολύ καλόγουστη κιθάρα, και στο "[B]Crying Eyes[/B]" που κλείνει τον δίσκο, με το ωραίο πιάνο, μεταδίδει το μήνυμά τους με την πρέπουσα βαρύτητα. Το οικείο, τραχύ φωνητικό στυλ του [I]Cale[/I] κάνει κάθε λέξη να φαίνεται εμπιστευτική και κρίσιμη. Το "[B]Woman I Love[/B]" με τον χαρούμενο, οδηγικό χαρακτήρα του, είναι φάνκι και εντελώς σέξι, με τον Κέιλ καταλήγοντας να τραγουδά για το πώς τον υπνωτίζει, η γυναίκα που αγαπάει, και ότι δεν μπορεί να παραπονεθεί. Απίστευτα οδηγικό και θετικό είναι και το ρυθμ εντ μπλουζ, φανκ και ποπ, όλα σε ένα, "[B]Nowhere To Run[/B]", πυκνά ενορχηστρωμένο με καυτή ρυθμ σέξιον, χάλκινα –όλα απολαυστικά. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το απίθανο σινγκλ "[B]Magnolia[/B]", είναι μια λιτή, δροσερή μπαλάντα εξαιρετικής ομορφιάς, φευγαλέα σαν δάκρυ. Την μοναδική της διάθεση δημιουργούν το χαλί από μπάσο και ντραμς, μερικές αστραφτερές συγχορδίες πιάνου από τον [I]Bob Wilson[/I], ορισμένες εύθραυστες νότες μπλουζ φυσαρμόνικας από τον [I]Ed Colis[/I], η εξαιρετική ληντ κιθάρα του [I]Cale[/I], κάποιοι φουτουριστικοί ήχοι, πιθανώς από συνθεσάιζερ [I]Moog[/I] ή κάτι τέτοιο, και πάνω από όλα τα παράφορα ψιθυριστά φωνητικά του, πιθανότατα ηχογραφημένα πολλές φορές ή ηλεκτρονικά διπλασιασμένα. Το μικρό χιτ σινγκλ "[B]Crazy Mama[/B]", στην πραγματικότητα σουινγκάρει αλλά με τον πιο αργό τρόπο που φαντάζεται κανείς. Παρά τον ηδονιστικό του τίτλο, είναι κορυφαίο μπλουζ-ροκ, με ένα σόλο ουά-ουα σλάιντ κιθάρας από τον [I]Mac Gayden[/I] που ενσαρκώνει εύγλωττα τον λιμπιντικό πόνο. Στο βαθύ γκρουβ του "[B]River Runs Deep[/B]", ο [I]Cale[/I] ακούγεται σε εγρήγορση, πετώντας πολλές καλόγουστες φράσεις με την κιθάρα του καθώς τα κρουστά κελαρύζουν. [TABLE] [TR] [TD][I]Ο Κλάιντ, παίζει ηλεκτρικό μπάσο Το παίζει με φινέτσα και χάρη Κάθεται στη βεράντα χωρίς παπούτσια Παίζοντας το μπάσο και τραγουδώντας τα μπλουζ Η θλίψη αγαπά την παρέα Ο γέρικος σκύλος του τραγουδάει αρμονία Με το ντέφι δεμένο στην ουρά του Μπορείς να τον ακούσεις να μουρμουράει, μπορείς να τον ακούσεις να κλαίει Η Τζόντι Μέι, πήρε ένα δολάριο Στο δρόμο μπορείς να την ακούσεις να κραυγάζει Σήκω Κλάιντ, έχουμε να κάνουμε κάτι Αυτός ο γέρικος σκύλος μπορεί να τραγουδήσει μπλουζ Τώρα δεν κουνιέται και δεν πτοείται Ο Κλάιντ, δεν κουνιέται ούτε ίντσα Απλά κάθεται στη βεράντα χωρίς παπούτσια Παίζοντας το μπάσο και τραγουδάει τα μπλουζ[/I] (Clyde)[/TD] [TD][I]Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό Κρυβόσουν έξω, ξέρω ότι είναι αλήθεια Παλαβιάρα, σίγουρα σε χρειάζομαι Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό Στεκόμουν στη γωνία, και σ' αναζητούσα, μωρό μου Στεκόμουν στη γωνία, και σ' έψαχνα, μωρό μου Κύριε έλεος, δεν βλέπω, την παλαβιάρα να επιστρέφει σε μένα Παλαβιάρα, που ήσουν τόσο καιρό[/I] (Crazy Mama)[/TD] [/TR] [/TABLE] Το [B]Naturally[/B] δεν έχει πραγματικά κανένα συμπλήρωμα, αλλά είναι μάλλον ένα άλμπουμ που απλά παίζεται, το ακούτε και όταν τελειώσει πριν το καταλάβετε, διαρκεί μόλις 30 λεπτά, το ακούτε πάλι όλο από την αρχή... (****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, theguardian.com) Στον Στέλιο, με την [URL='https://avclub.gr/index.php?threads/26284']κινηματογραφική[/URL] περιγραφή του... [CENTER][ATTACH alt="PromoAdCover.jpeg"]218014[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Φυσικά... [J.J. Cale]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…