Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Γλυκά Όνειρα [Roy Buchanan]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057664312" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Ο Μεσσίας θα έρθει και πάλι</h3><p><strong>Roy Buchanan - Roy Buchanan</strong> (Αύγουστος 1972, Polydor)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]127930[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Sweet Dreams (D. Gibson) - 3:33, A2 I Am A Lonesome Fugitive (Casey Anderson, Liz Anderson) - 3:43, A3 Cajun (R. Buchanan) - 1:34, A4 John's Blues (R. Buchanan) - 5:04, A5 Haunted House (R. Geddins) - 2:44, B1 Pete's Blues (R. Buchanan) - 7:15, B2 The Messiah Will Come Again (R. Buchanan) - 5:53, B3 Hey, Good Lookin' (Hank Williams) - 2:16</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Roy Buchanan (ληντ κιθάρα, φωνητικά: B2), Chuck Tilley (φωνητικά: A1-B1, B3), Teddy Irwin (ρυθμική κιθάρα), Dick Heintze (όργανο, πιάνο), Pete Van Allen (μπάσο), Ned Davis (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικός</span>: Peter K. Siegel / Shelly Yakus</p><p></p><p>Η ηχογράφηση έγινε στο <em>Record Plant East</em>, Νέα Υόρκη</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]127931[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">ο <em>Buchanan</em> το 1957 / ο <em>Buchanan</em> (τρίτος από δεξιά) με τον <em>Dale Hawkins</em> (δεύτερο αριστερά), το 1958</p><p></p><p>Ο <strong>Leroy Buchanan</strong> (1939-1988), που αυτοπεριγράφεται «<em><span style="color: Darkorange">χίλμπιλι τεχνίτης</span></em>», ήταν ήδη βετεράνος του κυκλώματος των μικρών κλαμπ μέχρι τη στιγμή που κύλησαν τα '70ς. Ένας μύθος μεταξύ των σκληροπυρηνικών οπαδών, αλλά άγνωστος στο ευρύ κοινό. Ο <em>Roy</em> είχε υποστηρίξει με την κιθάρα του, τους ομοίους του, τον <em>Dale Hawkins</em> (διάσημο για το "<em>Suzie Q</em>") και τον ξάδελφό του, <em>Ronnie Hawkins</em> (πιο γνωστό για τη συνοδευτική του μπάντα, τους <em>Hawks</em>, αργότερα <em>The Band</em>, των οποίων ο νεαρός κιθαρίστας Ρόμπι Ρόμπερτσον ήταν στην πραγματικότητα εκπαιδευμένος από τον <em>Buchanan</em>), μεταξύ αναρίθμητων άλλων.</p><p></p><p>Βέβαια, αυτό που οι περισσότεροι διατείνονται ότι θέλουν μόνο να είναι αληθινοί στη μουσική τους και δεν ενδιαφέρονται για τις παγίδες του καλλιτεχνικού στερεώματος, στην περίπτωση του <em>Buchanan</em>, ίσχυε απόλυτα. Για πολλά χρόνια προτίμησε να παίζει στην ανωνυμία των σκιών παρά να είναι κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο, για ένα ταλέντο όπως ο <em>Roy</em> που έμεινε "άγνωστο" για πολύ καιρό, η "ανακάλυψη" ήρθε δεκαπέντε χρόνια μετά το ξεκίνημα της επαγγελματικής του καριέρας, αλλά έκτοτε τα γεγονότα είχαν γρήγορη διαδοχή, υπήρξε το άρθρο στο <em>Rolling Stone</em>, ακολουθούμενο από του παρόμοιου θέματος, εξαιρετικά δημοφιλές τηλεοπτικό αφιέρωμα στο <em>PBS</em> και η επακόλουθη συναυλία, που ξεπούλησε, στο <em>Carnegie Hall</em>.</p><p></p><p>Σύντομα ακολούθησε το ομότιτλο άλμπουμ, <strong>Roy Buchanan</strong> του 1972, (στην πραγματικότητα το τρίτο του) και ανέδειξε ευρύτερα έναν κιθαρίστα ανώτερης κλάσης, τον πιο απίθανο "ήρωα της κιθάρας" που θα μπορούσε να βρεθεί. Ήταν 32 χρονών (φαινόταν τουλάχιστον πενήντα), υπέρβαρος και πατέρας 6 παιδιών, όταν έκανε δισκογραφικό συμβόλαιο με την <em>Polydor</em>. Αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο γνωστό για δυο κομμάτια, τη διασκευή του "<em>Sweet Dreams</em>" του <em>Don Gibson</em> και το δικό του "<em>The Messiah Will Come Again</em>", εξαιρετικά και τα δύο.</p><p></p><p>Το "<strong>Sweet Dreams</strong>", είναι ένα υπέροχο μελαγχολικό οργανικό κομμάτι. Ο <em>Buchanan</em> ήταν αναμφισβήτητα ο πιο συναισθηματικός κιθαρίστας που υπήρξε ποτέ, απόλυτος κυρίαρχος αυτού του μελαγχολικού στυλ παιξίματος. Η καθαρότητα του ήχου του και ο τρόπος που η κιθάρα του κλαίει είναι συγκλονιστικός ενώ στη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του τραγουδιού συμβάλλουν επίσης και τα διεισδυτικά πλήκτρα του <strong>Dick Heintze</strong>.</p><p></p><p>Το επόμενο τραγούδι, μια διασκευή στο "<strong>I Am A Lonesome Fugitive</strong>" του <em>Merle Haggard</em>, με τον <strong>Chuck Tilley</strong> στα φωνητικά, είναι καλό, με τις μπλουζ κιθαριστικές φράσεις ανάμεσα στο χαλαρό κάντρι ρυθμό του, που ωστόσο δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένων των ριζών του <em>Roy</em> στην κάντρι (μεγάλωσε στο Αρκάνσας). Το "<strong>Cajun</strong>" είναι ένα σύντομο οργανικό κομμάτι με ένα πικάντικο γκρουβ χαρμάνι ενώ το "<strong>John's Blues</strong>", ένα ακόμη οργανικό, δεν είναι τόσο τυπικό "τραγούδι", μάλλον μια δικαιολογία για περισσότερη σπαρακτική μπλουζ κιθάρα του <em>Roy</em> και εκτεταμένα αισθαντικά σόλο (ο <em>Heintze</em> προσθέτει εξ ίσου το πιάνο του). Στη συνέχεια έρχεται το "<strong>Haunted House</strong>", ένα ικανοποιητικό κάντρι μπούγκι.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]127932[/ATTACH]</p><p></p><p>Το εναρκτήριο της δεύτερης πλευράς "<strong>Pete's Blues</strong>", ένα άλλο (το μαντέψατε) οργανικό κομμάτι, διαθέτει και πάλι ελάχιστη συνοδεία, καθώς πάλι το μόνο που χρειάζεται, είναι τα συναισθηματικά σόλο του <em>Roy</em>. Πράγμα που μας φέρνει στο τραγούδι υπογραφή του, "<strong>The Messiah Will Come Again</strong>".</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Απλά ένα χαμόγελο, μόνο μια ματιά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ο Πρίγκιπας του Σκότους</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Εμφανιζόταν από παλιά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και είχαν πολλά να πουν</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αλλά αυτή τη φορά, θα τα πω με τον δικό μου τρόπο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Υπήρχε μια πόλη,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Υπήρχε μια παράξενη μικρή πόλη, που ονομαζόταν "Ο Κόσμος"</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ήταν μια μοναχική, μοναχική μικρή πόλη</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε ένας ξένος</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και οι καρδιές τους χάρηκαν και η θλιβερή μικρή πόλη ήταν ευτυχισμένη και πάλι</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αλλά υπήρχαν μερικοί που αμφέβαλαν, δυσπιστούσαν, έτσι τον χλεύαζαν</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και ο ξένος, έφυγε μακριά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Τώρα η θλιβερή μικρή πόλη που ήταν λυπημένη χθες</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Είναι πολύ πιο θλιβερή σήμερα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Περπάτησα σε πολλά μέρη που δεν έπρεπε ποτέ να βρεθώ</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αλλά ξέρω ότι ο Μεσσίας, θα έρθει και πάλι</em></p><p></p><p>Στα πρώτα δυόμισι λεπτά ο <em>Roy</em> σε ρόλο ιεροκήρυκα ψιθυρίζει σαν φάντασμα την "εισαγωγή" του, αλλά το τραγούδι σοβαρεύει πραγματικά, στη συνέχεια, με ένα ακόμη όμορφο οργανικό πέρασμα. Ο απίστευτος ήχος της κιθάρας του <em>Roy</em> είναι μπροστά και στο κέντρο, ενώ τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του <em>Heintze</em> εντείνουν το θλιμμένο κλίμα. Μερικές φορές ο <em>Roy</em> χτυπά γρήγορα τις νότες, αλλά παρά αυτά τα εκπληκτικά τερτίπια, οι καλύτερες στιγμές είναι όταν η κιθάρα του αργά, κραυγάζει αγωνιωδώς, μ' όλο το αίσθημα και το πάθος που μπορεί να επιστρατεύσει.</p><p></p><p>Περιττό να πούμε ότι, την απρόβλεπτη φύση του άλμπουμ υπογραμμίζει η διασκευή του <em>Hank Williams</em>, "<strong>Hey Good Lookin’</strong>", άλλο ένα κάντρι μπούγκι (πάλι με τον <em>Tillis</em> στα φωνητικά), αλλά πιο αργό και ελαφρύ από το "<em>Haunted House</em>". Είναι ενδιαφέρον ότι και τα τρία φωνητικά κομμάτια είναι διασκευές, ενώ τα περισσότερα από τα οργανικά είναι πρωτότυπα.</p><p></p><p>Σε τελική ανάλυση, αυτό που μας μένει και αγαπάμε, είναι ο θρήνος της κιθάρας του <em>Roy Buchanan</em>, καθώς λίγοι κιθαρίστες μπορούν να παίξουν από τα σωθικά τους τόσο πειστικά, με τέτοια απίστευτη συναισθηματική δύναμη και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του άλμπουμ προσφέρει ακριβώς αυτό.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]127933[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057664312, member: 30418"] [HEADING=2]Ο Μεσσίας θα έρθει και πάλι[/HEADING] [B]Roy Buchanan - Roy Buchanan[/B] (Αύγουστος 1972, Polydor) [CENTER][ATTACH=CONFIG]127930._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Sweet Dreams (D. Gibson) - 3:33, A2 I Am A Lonesome Fugitive (Casey Anderson, Liz Anderson) - 3:43, A3 Cajun (R. Buchanan) - 1:34, A4 John's Blues (R. Buchanan) - 5:04, A5 Haunted House (R. Geddins) - 2:44, B1 Pete's Blues (R. Buchanan) - 7:15, B2 The Messiah Will Come Again (R. Buchanan) - 5:53, B3 Hey, Good Lookin' (Hank Williams) - 2:16 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Roy Buchanan (ληντ κιθάρα, φωνητικά: B2), Chuck Tilley (φωνητικά: A1-B1, B3), Teddy Irwin (ρυθμική κιθάρα), Dick Heintze (όργανο, πιάνο), Pete Van Allen (μπάσο), Ned Davis (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικός[/COLOR]: Peter K. Siegel / Shelly Yakus Η ηχογράφηση έγινε στο [I]Record Plant East[/I], Νέα Υόρκη [CENTER][ATTACH=CONFIG]127931._xfImport[/ATTACH] ο [I]Buchanan[/I] το 1957 / ο [I]Buchanan[/I] (τρίτος από δεξιά) με τον [I]Dale Hawkins[/I] (δεύτερο αριστερά), το 1958[/CENTER] Ο [B]Leroy Buchanan[/B] (1939-1988), που αυτοπεριγράφεται «[I][COLOR=Darkorange]χίλμπιλι τεχνίτης[/COLOR][/I]», ήταν ήδη βετεράνος του κυκλώματος των μικρών κλαμπ μέχρι τη στιγμή που κύλησαν τα '70ς. Ένας μύθος μεταξύ των σκληροπυρηνικών οπαδών, αλλά άγνωστος στο ευρύ κοινό. Ο [I]Roy[/I] είχε υποστηρίξει με την κιθάρα του, τους ομοίους του, τον [I]Dale Hawkins[/I] (διάσημο για το "[I]Suzie Q[/I]") και τον ξάδελφό του, [I]Ronnie Hawkins[/I] (πιο γνωστό για τη συνοδευτική του μπάντα, τους [I]Hawks[/I], αργότερα [I]The Band[/I], των οποίων ο νεαρός κιθαρίστας Ρόμπι Ρόμπερτσον ήταν στην πραγματικότητα εκπαιδευμένος από τον [I]Buchanan[/I]), μεταξύ αναρίθμητων άλλων. Βέβαια, αυτό που οι περισσότεροι διατείνονται ότι θέλουν μόνο να είναι αληθινοί στη μουσική τους και δεν ενδιαφέρονται για τις παγίδες του καλλιτεχνικού στερεώματος, στην περίπτωση του [I]Buchanan[/I], ίσχυε απόλυτα. Για πολλά χρόνια προτίμησε να παίζει στην ανωνυμία των σκιών παρά να είναι κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο, για ένα ταλέντο όπως ο [I]Roy[/I] που έμεινε "άγνωστο" για πολύ καιρό, η "ανακάλυψη" ήρθε δεκαπέντε χρόνια μετά το ξεκίνημα της επαγγελματικής του καριέρας, αλλά έκτοτε τα γεγονότα είχαν γρήγορη διαδοχή, υπήρξε το άρθρο στο [I]Rolling Stone[/I], ακολουθούμενο από του παρόμοιου θέματος, εξαιρετικά δημοφιλές τηλεοπτικό αφιέρωμα στο [I]PBS[/I] και η επακόλουθη συναυλία, που ξεπούλησε, στο [I]Carnegie Hall[/I]. Σύντομα ακολούθησε το ομότιτλο άλμπουμ, [B]Roy Buchanan[/B] του 1972, (στην πραγματικότητα το τρίτο του) και ανέδειξε ευρύτερα έναν κιθαρίστα ανώτερης κλάσης, τον πιο απίθανο "ήρωα της κιθάρας" που θα μπορούσε να βρεθεί. Ήταν 32 χρονών (φαινόταν τουλάχιστον πενήντα), υπέρβαρος και πατέρας 6 παιδιών, όταν έκανε δισκογραφικό συμβόλαιο με την [I]Polydor[/I]. Αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο γνωστό για δυο κομμάτια, τη διασκευή του "[I]Sweet Dreams[/I]" του [I]Don Gibson[/I] και το δικό του "[I]The Messiah Will Come Again[/I]", εξαιρετικά και τα δύο. Το "[B]Sweet Dreams[/B]", είναι ένα υπέροχο μελαγχολικό οργανικό κομμάτι. Ο [I]Buchanan[/I] ήταν αναμφισβήτητα ο πιο συναισθηματικός κιθαρίστας που υπήρξε ποτέ, απόλυτος κυρίαρχος αυτού του μελαγχολικού στυλ παιξίματος. Η καθαρότητα του ήχου του και ο τρόπος που η κιθάρα του κλαίει είναι συγκλονιστικός ενώ στη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του τραγουδιού συμβάλλουν επίσης και τα διεισδυτικά πλήκτρα του [B]Dick Heintze[/B]. Το επόμενο τραγούδι, μια διασκευή στο "[B]I Am A Lonesome Fugitive[/B]" του [I]Merle Haggard[/I], με τον [B]Chuck Tilley[/B] στα φωνητικά, είναι καλό, με τις μπλουζ κιθαριστικές φράσεις ανάμεσα στο χαλαρό κάντρι ρυθμό του, που ωστόσο δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένων των ριζών του [I]Roy[/I] στην κάντρι (μεγάλωσε στο Αρκάνσας). Το "[B]Cajun[/B]" είναι ένα σύντομο οργανικό κομμάτι με ένα πικάντικο γκρουβ χαρμάνι ενώ το "[B]John's Blues[/B]", ένα ακόμη οργανικό, δεν είναι τόσο τυπικό "τραγούδι", μάλλον μια δικαιολογία για περισσότερη σπαρακτική μπλουζ κιθάρα του [I]Roy[/I] και εκτεταμένα αισθαντικά σόλο (ο [I]Heintze[/I] προσθέτει εξ ίσου το πιάνο του). Στη συνέχεια έρχεται το "[B]Haunted House[/B]", ένα ικανοποιητικό κάντρι μπούγκι. [CENTER][ATTACH=CONFIG]127932._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Το εναρκτήριο της δεύτερης πλευράς "[B]Pete's Blues[/B]", ένα άλλο (το μαντέψατε) οργανικό κομμάτι, διαθέτει και πάλι ελάχιστη συνοδεία, καθώς πάλι το μόνο που χρειάζεται, είναι τα συναισθηματικά σόλο του [I]Roy[/I]. Πράγμα που μας φέρνει στο τραγούδι υπογραφή του, "[B]The Messiah Will Come Again[/B]". [INDENT][I]Απλά ένα χαμόγελο, μόνο μια ματιά Ο Πρίγκιπας του Σκότους Εμφανιζόταν από παλιά Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι Και είχαν πολλά να πουν Αλλά αυτή τη φορά, θα τα πω με τον δικό μου τρόπο Υπήρχε μια πόλη, Υπήρχε μια παράξενη μικρή πόλη, που ονομαζόταν "Ο Κόσμος" Ήταν μια μοναχική, μοναχική μικρή πόλη Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε ένας ξένος Και οι καρδιές τους χάρηκαν και η θλιβερή μικρή πόλη ήταν ευτυχισμένη και πάλι Αλλά υπήρχαν μερικοί που αμφέβαλαν, δυσπιστούσαν, έτσι τον χλεύαζαν Και ο ξένος, έφυγε μακριά Τώρα η θλιβερή μικρή πόλη που ήταν λυπημένη χθες Είναι πολύ πιο θλιβερή σήμερα Περπάτησα σε πολλά μέρη που δεν έπρεπε ποτέ να βρεθώ Αλλά ξέρω ότι ο Μεσσίας, θα έρθει και πάλι[/I][/INDENT] Στα πρώτα δυόμισι λεπτά ο [I]Roy[/I] σε ρόλο ιεροκήρυκα ψιθυρίζει σαν φάντασμα την "εισαγωγή" του, αλλά το τραγούδι σοβαρεύει πραγματικά, στη συνέχεια, με ένα ακόμη όμορφο οργανικό πέρασμα. Ο απίστευτος ήχος της κιθάρας του [I]Roy[/I] είναι μπροστά και στο κέντρο, ενώ τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του [I]Heintze[/I] εντείνουν το θλιμμένο κλίμα. Μερικές φορές ο [I]Roy[/I] χτυπά γρήγορα τις νότες, αλλά παρά αυτά τα εκπληκτικά τερτίπια, οι καλύτερες στιγμές είναι όταν η κιθάρα του αργά, κραυγάζει αγωνιωδώς, μ' όλο το αίσθημα και το πάθος που μπορεί να επιστρατεύσει. Περιττό να πούμε ότι, την απρόβλεπτη φύση του άλμπουμ υπογραμμίζει η διασκευή του [I]Hank Williams[/I], "[B]Hey Good Lookin’[/B]", άλλο ένα κάντρι μπούγκι (πάλι με τον [I]Tillis[/I] στα φωνητικά), αλλά πιο αργό και ελαφρύ από το "[I]Haunted House[/I]". Είναι ενδιαφέρον ότι και τα τρία φωνητικά κομμάτια είναι διασκευές, ενώ τα περισσότερα από τα οργανικά είναι πρωτότυπα. Σε τελική ανάλυση, αυτό που μας μένει και αγαπάμε, είναι ο θρήνος της κιθάρας του [I]Roy Buchanan[/I], καθώς λίγοι κιθαρίστες μπορούν να παίξουν από τα σωθικά τους τόσο πειστικά, με τέτοια απίστευτη συναισθηματική δύναμη και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του άλμπουμ προσφέρει ακριβώς αυτό. [CENTER][ATTACH=CONFIG]127933._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Γλυκά Όνειρα [Roy Buchanan]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…