Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Γλυκά Όνειρα [Roy Buchanan]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058663586" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Επειδή μέσα μου ουρλιάζω...</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH=full]181225[/ATTACH]</p><p></p><p>Ο άνθρωπος δεν ήταν σταρ, δεν είχε την εμφάνιση ούτε διέθετε την απαιτούμενη εξωστρεφή ιδιοσυγκρασία. Με αγροτική ανατροφή, ήταν ταπεινός και ευγενικός, εξαιρετικά συνεσταλμένος, ένα ευαίσθητο πνεύμα με αντιφατικό όμως χαρακτήρα. Έδινε την εντύπωση ενός συνηθισμένου και αδιάφορου τύπου που είχε αποτύχει στο δικό του αμερικάνικο όνειρο, κάτι σαν τον εμποράκο του Μίλερ. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι, κάπου μέσα, βαθιά του, βασανιζόταν και πονούσε αφού αδυνατούσε να εκδιώξει τους δαίμονές του. Προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και πίστευε ότι ο δρόμος που είχε επιλέξει θα τον βοηθούσε. Ένας πολύπλοκος άνθρωπος με μεγάλη τρυφερότητα και μια ταραγμένη ψυχή.</p><p></p><p>Απολάμβανε την προστασία της ιδιωτικής ζωής και τον χρόνο του με την οικογένεια αλλά ήταν αναγκασμένος λόγω του επαγγέλματος ως μουσικού να εκτίθεται, παρά τη φυσική αποστροφή του για το προσκήνιο. Αυτό πάντα τον έφερνε σε αμηχανία και η δύσκολη θέση που περιερχόταν ήταν εμφανής σ' όλες τις ζωντανές εμφανίσεις του. Το πρόσωπό του έκανε συσπάσεις όχι για επιδεικτικούς λόγους, αλλά γιατί νοητικά μάλλον απουσίαζε από τον χώρο. Και ο αυτοδίδακτος Ρόυ, που αρνιόταν να διαβάσει νότες, είχε ένα ταλέντο τεράστιο, όντας χαρισματικός στο να εκφράζει με αφοπλιστική και χαρακτηριστική ευκολία στην κιθάρα του, πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν. Αλλά αυτό που "έβγαζε" παίζοντας ήταν θλίψη, πράγμα που δεν ήθελε και δεν ήξερε να το εκφράσει με άλλο τρόπο. Όχι δεν ήταν γραφικός, προσπαθούσε να ξεγελάσει του άλλους, ότι όλα πήγαιναν καλά και τις περισσότερες φορές κατάφερνε να καμουφλάρει τη θλίψη με την εκτελεστική δεινότητά του. Όπως είπε όταν ρωτήθηκε πως διατηρεί την εξωτερική του ηρεμία, μέσα από τέτοια καθαρτικά σόλο: «<em><span style="color: Darkorange">Επειδή ουρλιάζω μέσα μου</span></em>»...</p><p></p><p>Όποιος όμως "ερμήνευε" την ουσία του παιξίματός του, τη "φωνή" που έβγαινε από μέσα του, καταλάβαινε την προσωπική του αγωνία. Στον κόσμο αυτό, δυσκολευόταν να ζει και ο αλκοολισμός του, βοήθησε την επίσπευση του τέλους. Η φωνή του ήταν βασική, πάντα διέθετε κάποιο τραγουδιστή, όταν όμως επρόκειτο για κάποιο "δικό" του, το "ερμήνευε" ο ίδιος και τότε μεταμορφωνόταν σ' εμμονικό ιεροκήρυκα (ο πατέρας του υπήρξε πεντηκοστιανός, κατ' αυτόν, αν και αμφισβητείται από τον μεγαλύτερο αδελφό του) της Παλιάς Δύσης που ψέλλιζε προσευχές και προφητείες... Η κιθάρα του παραληρούσε σ' ένα παροξυσμικό ντελίριο από πρωτόγνωρους ήχους που εξωτερίκευαν τα συναισθήματά του, σοκάροντας αλλά και τρομάζοντας.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]181221[/ATTACH]</p><p></p><p>Δεν θα μπορούσε ποτέ να πάει στους <a href="http://avclub.gr/forum/showthread.php/112262-Χριστός-ο-Λυτρωτής?p=1056944271&viewfull=1#post1056944271" target="_blank">Ρόλινγκ Στόουνς</a> (ο μύθος αναφέρει ότι αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήταν πολύ τεμπέλης για να μάθει όλα τα τραγούδια τους), εάν τελικά αληθεύει η πρόσκληση για διαδοχή του Μπράιαν Τζόουνς ή στην <em>Plastic Ono Band</em>, αλλά αυτό δείχνει γι' άλλη μια φορά τον στρουθοκαμηλισμό της σόου μπιζ. Ο <em>Eric Clapton</em> είδε τον <em>Buchanan</em> να παίζει κάποτε και τον ανακήρυξε «<em><span style="color: Darkorange">...τον καλύτερο στον κόσμο</span></em>». Ο <em>Buchanan</em> καθόρισε υφολογικά τον νεαρό <em>Robbie Robertson</em> (αργότερα στους <em>Band</em>). O <em>Jerry Garcia</em> των <em>Grateful Dead</em> διατυμπάνιζε τις «<em><span style="color: Darkorange">...καταπληκτικές ικανότητες</span></em>» του Μπιουκάναν. Ο <em>Jeff Beck</em> έμαθε τις Τελεκάστερ τεχνικές απ' αυτόν, έγινε φίλος, του αφιέρωσε το "<em>Cause We've Ended as Lovers</em>" από το <em>Blow By Blow</em> άλμπουμ του και συνεχίζει να τον μνημονεύει με δέος. Στους κύκλους της τζαζ - όχι συχνά πηγή θαυμαστών για ροκ εντ ρολ μουσικούς - οι <em>Les Paul, Charlie Byrd, Barney Kessell</em> και <em>Mundell Lowe</em> έσπευσαν γρήγορα να αναγνωρίσουν και να παινέψουν τα ταλέντα του Μπιουκάναν.</p><p></p><p>Όταν ο Ρόμπερτσον τον ρώτησε από που είχε μάθει τις φράσεις του, ο <em>Buchanan</em> του είπε ότι ήταν μισός λύκος. «<em><span style="color: Darkorange">Έκανε όλα αυτά τα κόλπα, τους παράξενους ήχους, τα λυγίσματα και έπαιζε με τον έλεγχο έντασης. Ήταν μια πολύ, πολύ τρομακτική εμπειρία</span></em>».</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Μπορούσε να παίξει οτιδήποτε ήθελε, και να το παίξει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο</span></em>», εξήγησε ο <em>Ronnie Hawkins</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Robbie (Robertson) ήταν πολύ καλός για την ηλικία του, αλλά ο Roy ήταν εκεί έξω για καιρό. Ήταν ο μάστερ. Αυτό που χρειαζόταν ήταν πειθαρχία, ήταν ένα υπερβολικά ελεύθερο πνεύμα για την εποχή. Δεν ήξερες αν ήταν υπερ-νοήμων ή απλά έξω από αυτόν τον κόσμο!</span></em>»</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Δεν είχαμε ακούσει οτιδήποτε σαν αυτό που έκανε ο Roy</span></em>», είπε ο <em>Les Paul</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Δεν έπαιζε ένα αρπέτζιο με τον τρόπο που το είχαμε μάθει. Αν είχες μελετήσει το όργανο, το έπαιζες ορθόδοξα, τη χρωματική κλίμακα που διδάχτηκες στο σχολείο. Αυτός ο τύπος ήταν κάθε άλλο παρά συμβατικός - ήταν αλλού. Ήταν απεριόριστος, όσον αφορά το τι έπαιζε. Δεν υπήρχαν κανόνες με τον Roy...</span></em>»...</p><p></p><p>Για τη δισκογραφική του διαδρομή, διαβάστε το ωραίο και περιεκτικό <a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=1405" target="_blank">νήμα</a> του Φραγκίσκου.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]181222[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Στις αρχές της δεκαετίας του '70 (φωτο <em>Robert Berman</em>)</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058663586, member: 30418"] [HEADING=2]Επειδή μέσα μου ουρλιάζω...[/HEADING] [CENTER][ATTACH type="full"]181225[/ATTACH][/CENTER] Ο άνθρωπος δεν ήταν σταρ, δεν είχε την εμφάνιση ούτε διέθετε την απαιτούμενη εξωστρεφή ιδιοσυγκρασία. Με αγροτική ανατροφή, ήταν ταπεινός και ευγενικός, εξαιρετικά συνεσταλμένος, ένα ευαίσθητο πνεύμα με αντιφατικό όμως χαρακτήρα. Έδινε την εντύπωση ενός συνηθισμένου και αδιάφορου τύπου που είχε αποτύχει στο δικό του αμερικάνικο όνειρο, κάτι σαν τον εμποράκο του Μίλερ. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι, κάπου μέσα, βαθιά του, βασανιζόταν και πονούσε αφού αδυνατούσε να εκδιώξει τους δαίμονές του. Προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και πίστευε ότι ο δρόμος που είχε επιλέξει θα τον βοηθούσε. Ένας πολύπλοκος άνθρωπος με μεγάλη τρυφερότητα και μια ταραγμένη ψυχή. Απολάμβανε την προστασία της ιδιωτικής ζωής και τον χρόνο του με την οικογένεια αλλά ήταν αναγκασμένος λόγω του επαγγέλματος ως μουσικού να εκτίθεται, παρά τη φυσική αποστροφή του για το προσκήνιο. Αυτό πάντα τον έφερνε σε αμηχανία και η δύσκολη θέση που περιερχόταν ήταν εμφανής σ' όλες τις ζωντανές εμφανίσεις του. Το πρόσωπό του έκανε συσπάσεις όχι για επιδεικτικούς λόγους, αλλά γιατί νοητικά μάλλον απουσίαζε από τον χώρο. Και ο αυτοδίδακτος Ρόυ, που αρνιόταν να διαβάσει νότες, είχε ένα ταλέντο τεράστιο, όντας χαρισματικός στο να εκφράζει με αφοπλιστική και χαρακτηριστική ευκολία στην κιθάρα του, πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν. Αλλά αυτό που "έβγαζε" παίζοντας ήταν θλίψη, πράγμα που δεν ήθελε και δεν ήξερε να το εκφράσει με άλλο τρόπο. Όχι δεν ήταν γραφικός, προσπαθούσε να ξεγελάσει του άλλους, ότι όλα πήγαιναν καλά και τις περισσότερες φορές κατάφερνε να καμουφλάρει τη θλίψη με την εκτελεστική δεινότητά του. Όπως είπε όταν ρωτήθηκε πως διατηρεί την εξωτερική του ηρεμία, μέσα από τέτοια καθαρτικά σόλο: «[I][COLOR=Darkorange]Επειδή ουρλιάζω μέσα μου[/COLOR][/I]»... Όποιος όμως "ερμήνευε" την ουσία του παιξίματός του, τη "φωνή" που έβγαινε από μέσα του, καταλάβαινε την προσωπική του αγωνία. Στον κόσμο αυτό, δυσκολευόταν να ζει και ο αλκοολισμός του, βοήθησε την επίσπευση του τέλους. Η φωνή του ήταν βασική, πάντα διέθετε κάποιο τραγουδιστή, όταν όμως επρόκειτο για κάποιο "δικό" του, το "ερμήνευε" ο ίδιος και τότε μεταμορφωνόταν σ' εμμονικό ιεροκήρυκα (ο πατέρας του υπήρξε πεντηκοστιανός, κατ' αυτόν, αν και αμφισβητείται από τον μεγαλύτερο αδελφό του) της Παλιάς Δύσης που ψέλλιζε προσευχές και προφητείες... Η κιθάρα του παραληρούσε σ' ένα παροξυσμικό ντελίριο από πρωτόγνωρους ήχους που εξωτερίκευαν τα συναισθήματά του, σοκάροντας αλλά και τρομάζοντας. [CENTER][ATTACH alt="RoyBuchanan.jpg"]181221[/ATTACH][/CENTER] Δεν θα μπορούσε ποτέ να πάει στους [URL='http://avclub.gr/forum/showthread.php/112262-Χριστός-ο-Λυτρωτής?p=1056944271&viewfull=1#post1056944271']Ρόλινγκ Στόουνς[/URL] (ο μύθος αναφέρει ότι αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήταν πολύ τεμπέλης για να μάθει όλα τα τραγούδια τους), εάν τελικά αληθεύει η πρόσκληση για διαδοχή του Μπράιαν Τζόουνς ή στην [I]Plastic Ono Band[/I], αλλά αυτό δείχνει γι' άλλη μια φορά τον στρουθοκαμηλισμό της σόου μπιζ. Ο [I]Eric Clapton[/I] είδε τον [I]Buchanan[/I] να παίζει κάποτε και τον ανακήρυξε «[I][COLOR=Darkorange]...τον καλύτερο στον κόσμο[/COLOR][/I]». Ο [I]Buchanan[/I] καθόρισε υφολογικά τον νεαρό [I]Robbie Robertson[/I] (αργότερα στους [I]Band[/I]). O [I]Jerry Garcia[/I] των [I]Grateful Dead[/I] διατυμπάνιζε τις «[I][COLOR=Darkorange]...καταπληκτικές ικανότητες[/COLOR][/I]» του Μπιουκάναν. Ο [I]Jeff Beck[/I] έμαθε τις Τελεκάστερ τεχνικές απ' αυτόν, έγινε φίλος, του αφιέρωσε το "[I]Cause We've Ended as Lovers[/I]" από το [I]Blow By Blow[/I] άλμπουμ του και συνεχίζει να τον μνημονεύει με δέος. Στους κύκλους της τζαζ - όχι συχνά πηγή θαυμαστών για ροκ εντ ρολ μουσικούς - οι [I]Les Paul, Charlie Byrd, Barney Kessell[/I] και [I]Mundell Lowe[/I] έσπευσαν γρήγορα να αναγνωρίσουν και να παινέψουν τα ταλέντα του Μπιουκάναν. Όταν ο Ρόμπερτσον τον ρώτησε από που είχε μάθει τις φράσεις του, ο [I]Buchanan[/I] του είπε ότι ήταν μισός λύκος. «[I][COLOR=Darkorange]Έκανε όλα αυτά τα κόλπα, τους παράξενους ήχους, τα λυγίσματα και έπαιζε με τον έλεγχο έντασης. Ήταν μια πολύ, πολύ τρομακτική εμπειρία[/COLOR][/I]». «[I][COLOR=Darkorange]Μπορούσε να παίξει οτιδήποτε ήθελε, και να το παίξει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο[/COLOR][/I]», εξήγησε ο [I]Ronnie Hawkins[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Robbie (Robertson) ήταν πολύ καλός για την ηλικία του, αλλά ο Roy ήταν εκεί έξω για καιρό. Ήταν ο μάστερ. Αυτό που χρειαζόταν ήταν πειθαρχία, ήταν ένα υπερβολικά ελεύθερο πνεύμα για την εποχή. Δεν ήξερες αν ήταν υπερ-νοήμων ή απλά έξω από αυτόν τον κόσμο![/COLOR][/I]» «[I][COLOR=Darkorange]Δεν είχαμε ακούσει οτιδήποτε σαν αυτό που έκανε ο Roy[/COLOR][/I]», είπε ο [I]Les Paul[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν έπαιζε ένα αρπέτζιο με τον τρόπο που το είχαμε μάθει. Αν είχες μελετήσει το όργανο, το έπαιζες ορθόδοξα, τη χρωματική κλίμακα που διδάχτηκες στο σχολείο. Αυτός ο τύπος ήταν κάθε άλλο παρά συμβατικός - ήταν αλλού. Ήταν απεριόριστος, όσον αφορά το τι έπαιζε. Δεν υπήρχαν κανόνες με τον Roy...[/COLOR][/I]»... Για τη δισκογραφική του διαδρομή, διαβάστε το ωραίο και περιεκτικό [URL='http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=1405']νήμα[/URL] του Φραγκίσκου. [CENTER][ATTACH alt="InTheEarly70s.jpg"]181222[/ATTACH] Στις αρχές της δεκαετίας του '70 (φωτο [I]Robert Berman[/I])[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Γλυκά Όνειρα [Roy Buchanan]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…