Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η γιορτή της σαύρας... [The Doors]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057307654" data-attributes="member: 30418"><p style="text-align: center">[ATTACH]112511[/ATTACH]</p><p></p><p>Τον Φεβρουάριο του 1968, οι <strong>Doors</strong> μπήκαν στα στούντιο <em>T.T.G.</em><span style="font-size: 10px">[1]</span> στο Χόλιγουντ, πρόσφατα εξοπλισμένων<span style="font-size: 10px">[2]</span> με προηγμένες δυνατότητες εγγραφής 16-καναλιών και άρχισαν ηχογραφήσεις για το τρίτο τους άλμπουμ, <strong>Waiting For The Sun</strong>. Ο παραγωγός, <strong>Paul Rothchild</strong>, γίνεται ολοένα και περισσότερο απαιτητικός ενώ τα σέσιον πηγαίνουν στραβά, από την αρχή. Ο <strong>Jim</strong> είναι πολύ αδιάφορος για τη διαδικασία της ηχογράφησης και με το αδιάκοπο ποτό και ξεφάντωμα, γίνεται αναξιόπιστος και δημιουργικά αντιπαραγωγικός. Κρατάει στάση, "<em><span style="color: Darkorange">δεν με νοιάζει</span></em>", και μετά την απόρριψη του αριστουργήματός του, "<strong>The Celebration</strong>", αποτραβιέται και επαναστατεί. Χρειάζονται πάνω από 130 προσπάθειες για να ηχογραφηθεί το "<strong>The Unknown Soldier</strong>" σύμφωνα με τα υψηλά πρότυπα του <em>Paul</em>. Ο <strong>John Densmore</strong> μπουχτισμένος με τα πάντα, φεύγει αλλά επιστρέφει την επόμενη μέρα.</p><p></p><p>Ο <strong>Ray</strong> και <strong>Robby</strong>, νιώθουν ότι κάτι πρέπει να γίνει για τον <em>Jim</em>. Μιλούν στον <em>Paul</em> και αποφασίζουν να προσλάβουν κάποιον για να έχει το νου του στον <em>Jim</em> όταν πίνει και να βεβαιώνεται ότι πηγαίνει στην ώρα του στο στούντιο. Ο <em>Paul</em> προτείνει να προσλάβουν τον <strong>Bobby Neuwirth</strong>, πρώην τεχνικό/<em>roadie</em> με την μπάντα του <em>Bob Dylan</em>, που να μπορεί να διαλογίζεται και να πίνει με τον <em>Jim</em>, παριστάνοντας τον κινηματογραφιστή. Η <strong>Elektra</strong> πληρώνει το μισό μισθό του <em>Neuwirth</em> και οι <em>John, Ray</em> και <em>Robby</em> συμμετέχουν στον άλλο μισό. Ο <em>Jim</em> γρήγορα συνειδητοποιεί τι συμβαίνει, αλλά παίζει μαζί τους για λίγο. Ο <em>Neuwirth</em> σύντομα καταλαβαίνει, ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σταματήσει τον <em>Jim</em> από το ποτό και του κάνει παρέα στα μπαρ της πόλης, πίνοντας και ξεφαντώνοντας. Γίνεται περισσότερο σύντροφός του στο ποτό, παρά επιτηρητής και συντονιστής.</p><p></p><p>Οι ηχογραφήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ο <em>Jim</em> συχνά αφήνει τους άλλους να περιμένουν για ώρες και πετάει την ευκαιρία να βάλει στο δίσκο, το αριστούργημά του, "<strong>Celebration of The Lizard</strong>". Υποτίθεται ότι θα κάλυπτε μια ολόκληρη πλευρά του <em>LP</em>, αλλά με την μουσική αποσπασματικότητα και τη στάση του <em>Jim</em> στο στούντιο, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Οι <em>Doors</em> κάνουν μια έκδοση που αρέσει στον <em>Jim</em>, αλλά οι άλλοι διαφωνούν μαζί του. Αναστατωμένος, φεύγει για λίγες ώρες, επιστρέφει εξαιρετικά μεθυσμένος, χαμηλώνει τα φώτα και πηγαίνει στο παραβάν ηχογράφησης στουπί και τραγουδά τη λήψη του "<strong>Five To One</strong>" (αν ακούσετε προσεκτικά το τμήμα στο τέλος του τραγουδιού, όπου λέει: "<em><span style="color: Darkorange">Hey come on honey... -γουλιά- ... go along home and wait for me baby and I'll be there in just a little while...</span></em>" μπορείτε να ακούσετε να παίρνει μια γουλιά από το μπουκάλι του μπράντι).</p><p></p><p>Ο Τζιμ, αισθανόμενος τις πιέσεις για νέο υλικό, ενώ μπαίνει στο στούντιο συχνά, πίνει όλο και περισσότερο. Όποτε το θελήσει, σταματάει και συχνάζει στα τοπικά μπαρ, προσκαλώντας μπαρόβιες και γκρούπις πίσω στο στούντιο. Ο <em>John</em> δεν αντέχει άλλο και τα παρατάει ξανά. Ο <em>Robby</em> μετά από μερικές ημέρες του λέει να επιστρέψει... Ο φωτογράφος, <strong>Paul Ferrara</strong> ήταν διαθέσιμος στα περισσότερα από αυτά τα σέσιον, καταγράφοντας σε φωτογραφίες και φιλμ. "<em><span style="color: Darkorange">Κατάφερα να μπλέξω καθημερινά στα σέσιον, μερικές φορές φέρνοντας τον Jim, από όπου κατέληγε το προηγούμενο βράδυ</span></em>" λέει ο <em>Paul</em> στην αυτοβιογραφία του, <strong>Flash of Eden</strong>. (πηγή, thedoors.com)</p><p>______________________</p><p><span style="font-size: 10px">[1]</span>. Αρχικά του "<em>Two Terrible Guys</em>"/Δύο Τρομερά Παιδιά. Ήταν λογοπαίγνιο, επειδή οι ιδιοκτήτες ήταν ακριβώς το αντίθετο: δύο ευγενικοί και καλοί, αν και πολύ τρελοί, τύποι.</p><p><span style="font-size: 10px">[2]</span>. Mικρόφωνα <em>Sony</em> και Telefunken, μαγνητόφωνα <em>Ampex</em>, ηχεία <em>Altec Lansing 604E</em> και <em>EMT-140 Echo Plates</em>. Αυτό το άλμπουμ είχε μια πρωτιά, καθώς χρησιμοποιήθηκαν οι νέοι επεξεργαστές αποθορυβοποίησης <em>Dolby A301</em>.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]112512[/ATTACH]</p><p></p><hr /><p>Οι <strong>Doors</strong> περισσότερο από κάθε άλλη μπάντα, διεύρυναν την ελκυστικότητα του άσιντ ροκ και το μετέφεραν σ' ένα ευρύτερο κοινό. Ωστόσο, ήταν διαφορετικοί από τους <em>Jefferson Airplane</em>, λιγότερο ψυχεδελικοί και πιο σουρεαλιστικοί, με στίχους για την μάχη κατά της κοινωνικής καταπίεσης και χωρίς να εξιδανικεύουν τις αρετές των ψυχεδελικών ουσιών. Η σημασία τους στην εξέλιξη του ροκ είναι τεράστια - η παρακολούθηση μιας συναυλίας των <em>Doors</em> ήταν υποβολή στη διαφορετική εμπειρία του ροκ θεάτρου. Στη σκηνή, ο <em>Morrison</em>, ένα από τα κορυφαία σεξ σύμβολα τα τέλη της δεκαετίας του '60, ήταν συναρπαστικός. Αν και μερικοί λένε ότι του έλειπε μια καλή φωνή, ήταν ένας καλλιτέχνης με πολλές διαθέσεις που μπορούσε να ουρλιάξει δυνατά και με μανία ή να τραγουδήσει απαλά και μυστηριωδώς.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]112543[/ATTACH]</p><p></p><p>Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1965 στο Λος Άντζελες, όταν ο <strong>Jim Morrison</strong> (1943-1971), γιος ναυάρχου, συναντήθηκε με το <strong>Ray Manzarek</strong> (1939-2013), ενόσω σπούδαζαν στο <em>UCLA</em>. Ο <em>Morrison</em> ενδιαφερόταν περισσότερο για την ποίηση από τη μουσική, αλλά ισχυριζόταν ότι άκουγε παράξενα τραγούδια μέσα στο κεφάλι του και ήταν ο <em>Manzarek</em> που τον ενθάρρυνε να τα ηχογραφήσει. Ο <em>Manzarek</em> τον έπεισε να παίξει στο δικό του συγκρότημα, <strong>Rick and The Ravens</strong> ενώ αργότερα προσέλαβε επίσης και τα άλλα μέλη του γκρουπ, τους <strong>Robbie Krieger</strong> (1946) και <strong>John Densmore</strong> (1944), από το γκρουπ <strong>The Psychedelic Rangers</strong>. Ο <em>Jim Morrison</em> επέλεξε προφανώς το όνομα <em>The Doors</em> από την αράδα του <em>William Blake</em>: "<em><span style="color: Darkorange">Υπάρχουν πράγματα που είναι γνωστά και πράγματα που είναι άγνωστα, ενδιάμεσα είναι οι πόρτες</span></em>". Το συμπέρασμα του ανοίγματος θυρών στις νέες αντιλήψεις και ανακαλύψεις ταίριαξε καλά στη άσιντ σκηνή. Τις πρώτες τους παραστάσεις έκαναν σε μικρά κλαμπ στο <strong>Sunset Strip</strong>. Οι δισκογραφικές εταιρείες έδειξαν μικρό ενδιαφέρον στην αρχή, αλλά τελικά η <strong>Elektra</strong>, μια μικρή τότε εταιρεία που είχε διεισδύσει στην αγορά με μια άλλη κορυφαία μπάντα του Λος Άντζελες, τους <strong>Love</strong>, τους προσέφερε συμβόλαιο αφού ο <strong>Arthur Lee</strong> έπεισε τον <strong>Jac Holzman</strong> να πάει να ακούσει την μπάντα. (Vernon Joynson, Fuzz Acid & Flowers)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]112566[/ATTACH]</p><p></p><p>Πριν 39 χρόνια την ίδια μέρα, αυτή των γενεθλίων μου, αγόρασα το <strong>Waiting For The Sun</strong> των <em>Doors</em>, σε κασέτα. Είχαν προηγηθεί, φυσικά, τα δύο πρώτα τους και αυτό ήταν για μένα, η φυσική συνέχεια. Ζούσα για τη στιγμή που θα το έβαζα στο <em>Sanyo</em> κασετοφωνάκι μου και για την ευχαρίστηση που θα είχα, ακούγοντάς το. Βέβαια για κάποιους, λόγω των ποπ αποχρώσεων, με κομμάτια σαν το <strong>Hello, I Love You</strong>, σε σύγκριση με τα "σκοτεινότερα" προηγούμενα, θεωρείται το πιο αδύνατο από τα έξι στούντιο άλμπουμ τους. Εγώ σαν οπαδός, το αγαπώ εξίσου και θα εξηγήσω παρακάτω και τους λόγους που κάποια από τα περιεχόμενά του, με κάνουν να του έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057307654, member: 30418"] [CENTER][ATTACH alt="Celebration.gif"]112511[/ATTACH][/CENTER] Τον Φεβρουάριο του 1968, οι [B]Doors[/B] μπήκαν στα στούντιο [I]T.T.G.[/I][SIZE=2][1][/SIZE] στο Χόλιγουντ, πρόσφατα εξοπλισμένων[SIZE=2][2][/SIZE] με προηγμένες δυνατότητες εγγραφής 16-καναλιών και άρχισαν ηχογραφήσεις για το τρίτο τους άλμπουμ, [B]Waiting For The Sun[/B]. Ο παραγωγός, [B]Paul Rothchild[/B], γίνεται ολοένα και περισσότερο απαιτητικός ενώ τα σέσιον πηγαίνουν στραβά, από την αρχή. Ο [B]Jim[/B] είναι πολύ αδιάφορος για τη διαδικασία της ηχογράφησης και με το αδιάκοπο ποτό και ξεφάντωμα, γίνεται αναξιόπιστος και δημιουργικά αντιπαραγωγικός. Κρατάει στάση, "[I][COLOR=Darkorange]δεν με νοιάζει[/COLOR][/I]", και μετά την απόρριψη του αριστουργήματός του, "[B]The Celebration[/B]", αποτραβιέται και επαναστατεί. Χρειάζονται πάνω από 130 προσπάθειες για να ηχογραφηθεί το "[B]The Unknown Soldier[/B]" σύμφωνα με τα υψηλά πρότυπα του [I]Paul[/I]. Ο [B]John Densmore[/B] μπουχτισμένος με τα πάντα, φεύγει αλλά επιστρέφει την επόμενη μέρα. Ο [B]Ray[/B] και [B]Robby[/B], νιώθουν ότι κάτι πρέπει να γίνει για τον [I]Jim[/I]. Μιλούν στον [I]Paul[/I] και αποφασίζουν να προσλάβουν κάποιον για να έχει το νου του στον [I]Jim[/I] όταν πίνει και να βεβαιώνεται ότι πηγαίνει στην ώρα του στο στούντιο. Ο [I]Paul[/I] προτείνει να προσλάβουν τον [B]Bobby Neuwirth[/B], πρώην τεχνικό/[I]roadie[/I] με την μπάντα του [I]Bob Dylan[/I], που να μπορεί να διαλογίζεται και να πίνει με τον [I]Jim[/I], παριστάνοντας τον κινηματογραφιστή. Η [B]Elektra[/B] πληρώνει το μισό μισθό του [I]Neuwirth[/I] και οι [I]John, Ray[/I] και [I]Robby[/I] συμμετέχουν στον άλλο μισό. Ο [I]Jim[/I] γρήγορα συνειδητοποιεί τι συμβαίνει, αλλά παίζει μαζί τους για λίγο. Ο [I]Neuwirth[/I] σύντομα καταλαβαίνει, ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σταματήσει τον [I]Jim[/I] από το ποτό και του κάνει παρέα στα μπαρ της πόλης, πίνοντας και ξεφαντώνοντας. Γίνεται περισσότερο σύντροφός του στο ποτό, παρά επιτηρητής και συντονιστής. Οι ηχογραφήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ο [I]Jim[/I] συχνά αφήνει τους άλλους να περιμένουν για ώρες και πετάει την ευκαιρία να βάλει στο δίσκο, το αριστούργημά του, "[B]Celebration of The Lizard[/B]". Υποτίθεται ότι θα κάλυπτε μια ολόκληρη πλευρά του [I]LP[/I], αλλά με την μουσική αποσπασματικότητα και τη στάση του [I]Jim[/I] στο στούντιο, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Οι [I]Doors[/I] κάνουν μια έκδοση που αρέσει στον [I]Jim[/I], αλλά οι άλλοι διαφωνούν μαζί του. Αναστατωμένος, φεύγει για λίγες ώρες, επιστρέφει εξαιρετικά μεθυσμένος, χαμηλώνει τα φώτα και πηγαίνει στο παραβάν ηχογράφησης στουπί και τραγουδά τη λήψη του "[B]Five To One[/B]" (αν ακούσετε προσεκτικά το τμήμα στο τέλος του τραγουδιού, όπου λέει: "[I][COLOR=Darkorange]Hey come on honey... -γουλιά- ... go along home and wait for me baby and I'll be there in just a little while...[/COLOR][/I]" μπορείτε να ακούσετε να παίρνει μια γουλιά από το μπουκάλι του μπράντι). Ο Τζιμ, αισθανόμενος τις πιέσεις για νέο υλικό, ενώ μπαίνει στο στούντιο συχνά, πίνει όλο και περισσότερο. Όποτε το θελήσει, σταματάει και συχνάζει στα τοπικά μπαρ, προσκαλώντας μπαρόβιες και γκρούπις πίσω στο στούντιο. Ο [I]John[/I] δεν αντέχει άλλο και τα παρατάει ξανά. Ο [I]Robby[/I] μετά από μερικές ημέρες του λέει να επιστρέψει... Ο φωτογράφος, [B]Paul Ferrara[/B] ήταν διαθέσιμος στα περισσότερα από αυτά τα σέσιον, καταγράφοντας σε φωτογραφίες και φιλμ. "[I][COLOR=Darkorange]Κατάφερα να μπλέξω καθημερινά στα σέσιον, μερικές φορές φέρνοντας τον Jim, από όπου κατέληγε το προηγούμενο βράδυ[/COLOR][/I]" λέει ο [I]Paul[/I] στην αυτοβιογραφία του, [B]Flash of Eden[/B]. (πηγή, thedoors.com) ______________________ [SIZE=2][1][/SIZE]. Αρχικά του "[I]Two Terrible Guys[/I]"/Δύο Τρομερά Παιδιά. Ήταν λογοπαίγνιο, επειδή οι ιδιοκτήτες ήταν ακριβώς το αντίθετο: δύο ευγενικοί και καλοί, αν και πολύ τρελοί, τύποι. [SIZE=2][2][/SIZE]. Mικρόφωνα [I]Sony[/I] και Telefunken, μαγνητόφωνα [I]Ampex[/I], ηχεία [I]Altec Lansing 604E[/I] και [I]EMT-140 Echo Plates[/I]. Αυτό το άλμπουμ είχε μια πρωτιά, καθώς χρησιμοποιήθηκαν οι νέοι επεξεργαστές αποθορυβοποίησης [I]Dolby A301[/I]. [CENTER][ATTACH alt="PhotoShoot68.jpg"]112512[/ATTACH][/CENTER] [HR][/HR] Οι [B]Doors[/B] περισσότερο από κάθε άλλη μπάντα, διεύρυναν την ελκυστικότητα του άσιντ ροκ και το μετέφεραν σ' ένα ευρύτερο κοινό. Ωστόσο, ήταν διαφορετικοί από τους [I]Jefferson Airplane[/I], λιγότερο ψυχεδελικοί και πιο σουρεαλιστικοί, με στίχους για την μάχη κατά της κοινωνικής καταπίεσης και χωρίς να εξιδανικεύουν τις αρετές των ψυχεδελικών ουσιών. Η σημασία τους στην εξέλιξη του ροκ είναι τεράστια - η παρακολούθηση μιας συναυλίας των [I]Doors[/I] ήταν υποβολή στη διαφορετική εμπειρία του ροκ θεάτρου. Στη σκηνή, ο [I]Morrison[/I], ένα από τα κορυφαία σεξ σύμβολα τα τέλη της δεκαετίας του '60, ήταν συναρπαστικός. Αν και μερικοί λένε ότι του έλειπε μια καλή φωνή, ήταν ένας καλλιτέχνης με πολλές διαθέσεις που μπορούσε να ουρλιάξει δυνατά και με μανία ή να τραγουδήσει απαλά και μυστηριωδώς. [CENTER][ATTACH alt="TD.gif"]112543[/ATTACH][/CENTER] Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1965 στο Λος Άντζελες, όταν ο [B]Jim Morrison[/B] (1943-1971), γιος ναυάρχου, συναντήθηκε με το [B]Ray Manzarek[/B] (1939-2013), ενόσω σπούδαζαν στο [I]UCLA[/I]. Ο [I]Morrison[/I] ενδιαφερόταν περισσότερο για την ποίηση από τη μουσική, αλλά ισχυριζόταν ότι άκουγε παράξενα τραγούδια μέσα στο κεφάλι του και ήταν ο [I]Manzarek[/I] που τον ενθάρρυνε να τα ηχογραφήσει. Ο [I]Manzarek[/I] τον έπεισε να παίξει στο δικό του συγκρότημα, [B]Rick and The Ravens[/B] ενώ αργότερα προσέλαβε επίσης και τα άλλα μέλη του γκρουπ, τους [B]Robbie Krieger[/B] (1946) και [B]John Densmore[/B] (1944), από το γκρουπ [B]The Psychedelic Rangers[/B]. Ο [I]Jim Morrison[/I] επέλεξε προφανώς το όνομα [I]The Doors[/I] από την αράδα του [I]William Blake[/I]: "[I][COLOR=Darkorange]Υπάρχουν πράγματα που είναι γνωστά και πράγματα που είναι άγνωστα, ενδιάμεσα είναι οι πόρτες[/COLOR][/I]". Το συμπέρασμα του ανοίγματος θυρών στις νέες αντιλήψεις και ανακαλύψεις ταίριαξε καλά στη άσιντ σκηνή. Τις πρώτες τους παραστάσεις έκαναν σε μικρά κλαμπ στο [B]Sunset Strip[/B]. Οι δισκογραφικές εταιρείες έδειξαν μικρό ενδιαφέρον στην αρχή, αλλά τελικά η [B]Elektra[/B], μια μικρή τότε εταιρεία που είχε διεισδύσει στην αγορά με μια άλλη κορυφαία μπάντα του Λος Άντζελες, τους [B]Love[/B], τους προσέφερε συμβόλαιο αφού ο [B]Arthur Lee[/B] έπεισε τον [B]Jac Holzman[/B] να πάει να ακούσει την μπάντα. (Vernon Joynson, Fuzz Acid & Flowers) [CENTER][ATTACH alt="DoorsLaurelCanyon-5.jpg"]112566[/ATTACH][/CENTER] Πριν 39 χρόνια την ίδια μέρα, αυτή των γενεθλίων μου, αγόρασα το [B]Waiting For The Sun[/B] των [I]Doors[/I], σε κασέτα. Είχαν προηγηθεί, φυσικά, τα δύο πρώτα τους και αυτό ήταν για μένα, η φυσική συνέχεια. Ζούσα για τη στιγμή που θα το έβαζα στο [I]Sanyo[/I] κασετοφωνάκι μου και για την ευχαρίστηση που θα είχα, ακούγοντάς το. Βέβαια για κάποιους, λόγω των ποπ αποχρώσεων, με κομμάτια σαν το [B]Hello, I Love You[/B], σε σύγκριση με τα "σκοτεινότερα" προηγούμενα, θεωρείται το πιο αδύνατο από τα έξι στούντιο άλμπουμ τους. Εγώ σαν οπαδός, το αγαπώ εξίσου και θα εξηγήσω παρακάτω και τους λόγους που κάποια από τα περιεχόμενά του, με κάνουν να του έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η γιορτή της σαύρας... [The Doors]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…