Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Μπιτ κουλτούρα
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1056758463" data-attributes="member: 30418"><p><strong>Τα οράματα μιας απίθανης γενιάς</strong></p><p></p><p>Ηταν η γενιά που προσπάθησε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη -στην Αμερική- να ξεφύγει από κάθε επιβολή, από το αφόρητα συντηρητικό κλίμα της εποχής της, τους περιορισμούς και τις καταπιεστικές συμβάσεις, για να αντιτάξει έναν αντιδραστικό και ακραίο τρόπο ζωής και δημιουργίας.</p><p></p><p>Στα έργα τους αποτυπώνονται προσωπικές εμπειρίες, ιστορίες βγαλμένες από τη σκληρή πλευρά της καθημερινότητας, από μία εγγενή και παράτολμη διάθεση για κάθε λογής πειραματισμούς. Και πράγματι, οι μπητ ποιητές και πεζογράφοι δεν έδωσαν απλώς ένα νέο ύφος στην αμερικανική λογοτεχνία, ούτε μόνο αποτύπωσαν το πάθος μιας γενιάς που ασφυκτιούσε, που αναζητούσε διεξόδους, η οποία είχε κάτι να πει αλλά κανένας δεν την άκουγε. Επεδίωξαν, πρωτίστως, μία γενικότερη ρήξη με τη συντηρητική κοινωνία της δεκαετίας του '50: Το ιδεώδες του «αμερικάνικου ονείρου» μεσουρανούσε εκείνη την εποχή με την απόκτηση των υλικών αγαθών να έχει ήδη αναχθεί σε απόλυτο ιδανικό, ενώ -παράλληλα- το ψυχροπολεμικό κλίμα ευνοούσε την καταδίκη κάθε μη συμβατικής συμπεριφοράς.</p><p></p><p>Πρόκειται, λοιπόν, για μία γνήσια αντιδραστική λογοτεχνία απέναντι στην αλλοτρίωση της αμερικανικής κοινωνίας εκείνων των χρόνων. Aλλωστε, ο όρος μπητ (beat) παραπέμπει κυριολεκτικά στον ρυθμό ή σε κτύπημα και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από τον Tζακ Kέρουακ, το 1948, για να περιγράψει τον κοινωνικό του περίγυρο μέσα σε συνθήκες κόπωσης, κορεσμού, ηττοπάθειας, απογοήτευσης και απόγνωσης. Kαι βέβαια, κεντρικό ρόλο στην εξάπλωση της μπητ λογοτεχνίας διαδραμάτισαν δύο κλασικά -πλέον- έργα, το μυθιστόρημα «Στο Δρόμο» (1951) του Kέρουακ και το ποίημα «Oυρλιαχτό» (1955) του Γκίνσμπεργκ: «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα/ υστερικά γυμνά και λιμασμένα/ να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή» έγραφε ο Αλεν Γκίνσπεργκ συνοψίζοντας σε λίγους μόνο στίχους την φαινομενικά αναπόδραστη απελπισία μιας γενιάς που αναζητούσε διακαώς μια χαραμάδα διεξόδου.</p><p></p><p><strong>Ποιήμα</strong></p><p>Ενα ποίημα που έμελλε να κυριαρχήσει συνδυάζοντας μοναδικά την εκρηκτικότητα με την παραφορά, το ψυχολογικό αδιέξοδο με την ιδεολογική ήττα, το λυρικό λόγο με ένα μυστηριακό παραλήρημα που αιφνιδιάζει και σε υποβάλλει σε μία σχεδόν αποκαλυψιακή, πυρετώδη συναίσθηση μιας ζωής που τη νιώθεις μέσα σου να καίγεται. Στο μεταξύ, η μπητ λογοτεχνία έδειχνε ότι δεν επρόκειτο για κάτι το περιστασιακό στον κόσμο των γραμμάτων, αλλά για μία πολυδιάστατη κίνηση ποικίλων εκφραστικών δυνατοτήτων: Οταν ο Τζακ Κέρουακ έγραψε το μυθιστόρημά του «Στον δρόμο» (1957), στην πραγματικότητα αυτό που κατάφερε ήταν να δώσει μία αμερικάνικη εκδοχή του υπαρξισμού.</p><p></p><p>Εκείνης, δηλαδή, της φιλοσοφικής αντίληψης κατά την οποία ο κάθε άνθρωπος δεν αποτελεί μέρος ενός αναπόδραστου μεταφυσικού σχεδίου, αλλά μία ξεχωριστή οντότητα που καλείται να επιλέξει αυτό που είναι, σε αντιστοιχία με τις συνθήκες και το περιβάλλον του. Επομένως, ο «δρόμος» του Κέρουακ ανάγεται σε ιδέα, σε σύμβολο της διαρκούς κίνησης, του ασυμβίβαστου τρόπου ζωής, τον οποίο αποφασιστικά επιλέγει ο ήρωας για να ξεφύγει από τον ρόλο που του επιφυλάσσει ο δυτικός τρόπος ζωής και να αναζητήσει την δική του εσωτερική ταυτότητα. Κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος γίνεται η συνειδητή αναχώρηση, η εξέγερση απέναντι στην επιβεβλημένη ταυτότητα και η αναζήτηση εμπειριών που δεν σχετίζονται με το τέλος του ταξιδιού, αλλά με την ίδια τη διαδρομή. Ο Λόρενς Φερλινγκέτι, απ' την άλλη, συνέβαλε αποφασιστικά στη διάδοση της μπητ λογοτεχνίας, αφού μέσα από τον εκδοτικό οίκο City Lights δημοσίευσε πολλά έργα προσωπικοτήτων της θρυλικής πια παρέας - του Mπάροουζ, του Kόρσο, του Kέρουακ και φυσικά του Γκίνσμπεργκ. Mάλιστα, με την πάροδο του χρόνου και ο ίδιος ο Φερλινγκέτι απέδειξε ότι εκτός από ευαίσθητος δέκτης, ήταν και ένας ιδιαίτερα ικανός ποιητής της γενιάς του.</p><p></p><p>Ηταν, ωστόσο, στην περίπτωση του Oυίλιαμ Mπάροουζ που η επαναστατική γενιά των Mπιτ ποιητών και πεζογράφων θα έβρισκε την εμβληματική της μορφή. Εναν ιδιοφυή πειραματιστή του λόγου που ωθούσε -με ασύλληπτη ευρηματικότητα- τις ιδέες του και τις συγγραφικές τεχνικές του στα άκρα.</p><p></p><p>Προηγουμένως, είχε καταδυθεί σε ανεξερεύνητα και ιλιγγιώδη βάθη απόγνωσης, πολύ πριν κατορθώσει να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία και να γίνει υπέρμαχος της απόλυτης ελευθερίας και προκλητικός πολέμιος όλων των συστημάτων. Ισως ο πιο απρόβλεπτος μεταπολεμικός συγγραφέας της Aμερικής, ο οποίος -με έργα όπως το «Γυμνό Γεύμα», τις «Πόλεις της κόκκινης νύχτας» και το «Tζάνκι»- μπορούσε να δοκιμάζει και να υπονομεύει όσο ελάχιστοι τα όρια του ρεαλισμού: Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι έπειτα από αυτόν τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο στην ιστορία της αμερικάνικής λογοτεχνίας του προηγούμενου αιώνα. Οσο για την παρούσα έκδοση «Τα οράματα μιας απίθανης γενιάς- στοιχεία για την beat generation» (εκδ. κέδρος) του Γιάννη Λειβαδά, είναι μία πραγματικά επιδέξια εισαγωγή σε μια κουλτούρα η οποία ισορροπούσε θαυμαστά ανάμεσα στην αποσπασματικότητα και την παραισθητική διάθεση, την απελπισία και την εξωφρενική διακωμώδηση, την πρώιμη οικολογική συνείδηση και τις κάθε λογής παράτολμες εμπειρίες. Αλλά πάνω απ' όλα το βιβλίο αυτό αποτελεί μία πολυπρισματική, διεξοδική και -κυρίως- γοητευτική ιχνηλάτηση των προϋποθέσεων αυτού του ασυνήθιστου λογοτεχνικού και πολιτισμικού φαινομένου, το οποίο -παρά τα χρόνια που πέρασαν- εξακολουθεί να συναρπάζει...</p><p></p><p>Γιώργος Βαϊλάκης, "Ημερησία", 5.3.2011</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1056758463, member: 30418"] [B]Τα οράματα μιας απίθανης γενιάς[/B] Ηταν η γενιά που προσπάθησε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη -στην Αμερική- να ξεφύγει από κάθε επιβολή, από το αφόρητα συντηρητικό κλίμα της εποχής της, τους περιορισμούς και τις καταπιεστικές συμβάσεις, για να αντιτάξει έναν αντιδραστικό και ακραίο τρόπο ζωής και δημιουργίας. Στα έργα τους αποτυπώνονται προσωπικές εμπειρίες, ιστορίες βγαλμένες από τη σκληρή πλευρά της καθημερινότητας, από μία εγγενή και παράτολμη διάθεση για κάθε λογής πειραματισμούς. Και πράγματι, οι μπητ ποιητές και πεζογράφοι δεν έδωσαν απλώς ένα νέο ύφος στην αμερικανική λογοτεχνία, ούτε μόνο αποτύπωσαν το πάθος μιας γενιάς που ασφυκτιούσε, που αναζητούσε διεξόδους, η οποία είχε κάτι να πει αλλά κανένας δεν την άκουγε. Επεδίωξαν, πρωτίστως, μία γενικότερη ρήξη με τη συντηρητική κοινωνία της δεκαετίας του '50: Το ιδεώδες του «αμερικάνικου ονείρου» μεσουρανούσε εκείνη την εποχή με την απόκτηση των υλικών αγαθών να έχει ήδη αναχθεί σε απόλυτο ιδανικό, ενώ -παράλληλα- το ψυχροπολεμικό κλίμα ευνοούσε την καταδίκη κάθε μη συμβατικής συμπεριφοράς. Πρόκειται, λοιπόν, για μία γνήσια αντιδραστική λογοτεχνία απέναντι στην αλλοτρίωση της αμερικανικής κοινωνίας εκείνων των χρόνων. Aλλωστε, ο όρος μπητ (beat) παραπέμπει κυριολεκτικά στον ρυθμό ή σε κτύπημα και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από τον Tζακ Kέρουακ, το 1948, για να περιγράψει τον κοινωνικό του περίγυρο μέσα σε συνθήκες κόπωσης, κορεσμού, ηττοπάθειας, απογοήτευσης και απόγνωσης. Kαι βέβαια, κεντρικό ρόλο στην εξάπλωση της μπητ λογοτεχνίας διαδραμάτισαν δύο κλασικά -πλέον- έργα, το μυθιστόρημα «Στο Δρόμο» (1951) του Kέρουακ και το ποίημα «Oυρλιαχτό» (1955) του Γκίνσμπεργκ: «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα/ υστερικά γυμνά και λιμασμένα/ να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή» έγραφε ο Αλεν Γκίνσπεργκ συνοψίζοντας σε λίγους μόνο στίχους την φαινομενικά αναπόδραστη απελπισία μιας γενιάς που αναζητούσε διακαώς μια χαραμάδα διεξόδου. [B]Ποιήμα[/B] Ενα ποίημα που έμελλε να κυριαρχήσει συνδυάζοντας μοναδικά την εκρηκτικότητα με την παραφορά, το ψυχολογικό αδιέξοδο με την ιδεολογική ήττα, το λυρικό λόγο με ένα μυστηριακό παραλήρημα που αιφνιδιάζει και σε υποβάλλει σε μία σχεδόν αποκαλυψιακή, πυρετώδη συναίσθηση μιας ζωής που τη νιώθεις μέσα σου να καίγεται. Στο μεταξύ, η μπητ λογοτεχνία έδειχνε ότι δεν επρόκειτο για κάτι το περιστασιακό στον κόσμο των γραμμάτων, αλλά για μία πολυδιάστατη κίνηση ποικίλων εκφραστικών δυνατοτήτων: Οταν ο Τζακ Κέρουακ έγραψε το μυθιστόρημά του «Στον δρόμο» (1957), στην πραγματικότητα αυτό που κατάφερε ήταν να δώσει μία αμερικάνικη εκδοχή του υπαρξισμού. Εκείνης, δηλαδή, της φιλοσοφικής αντίληψης κατά την οποία ο κάθε άνθρωπος δεν αποτελεί μέρος ενός αναπόδραστου μεταφυσικού σχεδίου, αλλά μία ξεχωριστή οντότητα που καλείται να επιλέξει αυτό που είναι, σε αντιστοιχία με τις συνθήκες και το περιβάλλον του. Επομένως, ο «δρόμος» του Κέρουακ ανάγεται σε ιδέα, σε σύμβολο της διαρκούς κίνησης, του ασυμβίβαστου τρόπου ζωής, τον οποίο αποφασιστικά επιλέγει ο ήρωας για να ξεφύγει από τον ρόλο που του επιφυλάσσει ο δυτικός τρόπος ζωής και να αναζητήσει την δική του εσωτερική ταυτότητα. Κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος γίνεται η συνειδητή αναχώρηση, η εξέγερση απέναντι στην επιβεβλημένη ταυτότητα και η αναζήτηση εμπειριών που δεν σχετίζονται με το τέλος του ταξιδιού, αλλά με την ίδια τη διαδρομή. Ο Λόρενς Φερλινγκέτι, απ' την άλλη, συνέβαλε αποφασιστικά στη διάδοση της μπητ λογοτεχνίας, αφού μέσα από τον εκδοτικό οίκο City Lights δημοσίευσε πολλά έργα προσωπικοτήτων της θρυλικής πια παρέας - του Mπάροουζ, του Kόρσο, του Kέρουακ και φυσικά του Γκίνσμπεργκ. Mάλιστα, με την πάροδο του χρόνου και ο ίδιος ο Φερλινγκέτι απέδειξε ότι εκτός από ευαίσθητος δέκτης, ήταν και ένας ιδιαίτερα ικανός ποιητής της γενιάς του. Ηταν, ωστόσο, στην περίπτωση του Oυίλιαμ Mπάροουζ που η επαναστατική γενιά των Mπιτ ποιητών και πεζογράφων θα έβρισκε την εμβληματική της μορφή. Εναν ιδιοφυή πειραματιστή του λόγου που ωθούσε -με ασύλληπτη ευρηματικότητα- τις ιδέες του και τις συγγραφικές τεχνικές του στα άκρα. Προηγουμένως, είχε καταδυθεί σε ανεξερεύνητα και ιλιγγιώδη βάθη απόγνωσης, πολύ πριν κατορθώσει να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία και να γίνει υπέρμαχος της απόλυτης ελευθερίας και προκλητικός πολέμιος όλων των συστημάτων. Ισως ο πιο απρόβλεπτος μεταπολεμικός συγγραφέας της Aμερικής, ο οποίος -με έργα όπως το «Γυμνό Γεύμα», τις «Πόλεις της κόκκινης νύχτας» και το «Tζάνκι»- μπορούσε να δοκιμάζει και να υπονομεύει όσο ελάχιστοι τα όρια του ρεαλισμού: Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς ότι έπειτα από αυτόν τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο στην ιστορία της αμερικάνικής λογοτεχνίας του προηγούμενου αιώνα. Οσο για την παρούσα έκδοση «Τα οράματα μιας απίθανης γενιάς- στοιχεία για την beat generation» (εκδ. κέδρος) του Γιάννη Λειβαδά, είναι μία πραγματικά επιδέξια εισαγωγή σε μια κουλτούρα η οποία ισορροπούσε θαυμαστά ανάμεσα στην αποσπασματικότητα και την παραισθητική διάθεση, την απελπισία και την εξωφρενική διακωμώδηση, την πρώιμη οικολογική συνείδηση και τις κάθε λογής παράτολμες εμπειρίες. Αλλά πάνω απ' όλα το βιβλίο αυτό αποτελεί μία πολυπρισματική, διεξοδική και -κυρίως- γοητευτική ιχνηλάτηση των προϋποθέσεων αυτού του ασυνήθιστου λογοτεχνικού και πολιτισμικού φαινομένου, το οποίο -παρά τα χρόνια που πέρασαν- εξακολουθεί να συναρπάζει... Γιώργος Βαϊλάκης, "Ημερησία", 5.3.2011 [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Μπιτ κουλτούρα
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…