Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Νυχτερινές επισκέψεις
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057940644" data-attributes="member: 30418"><p>Τζορτζ, ανοίγεις πάντα τεράστιες κουβέντες που με τσιγκλούν έστω και για ένα σύντομο σχόλιο. Για να το πω κάπως περιεκτικά, οι εποχές σηματοδοτούνται από μια κυρίαρχη "αντίληψη". Μετά τον πόλεμο οι δύο πρώτες δεκαετίες ήταν της ανασυγκρότησης και της ελπίδας για αλλαγή και ένα καλύτερο κόσμο. Αυτό φυσικά αποτυπώθηκε στην τέχνη, με πάσης μορφής πειραματισμούς, νεωτερισμούς και παρεμβατισμούς. Ένας πραγματικός ανθόκηπος που το κάθε λουλούδι αλλά και ζιζάνιο αναπτυσσόταν και συνεισέφερε στην γενικότερη εικόνα αυτής της προσπάθειας.</p><p></p><p>Οι άνθρωποι αντέδρασαν για πολλά και διαφορετικά (Βιετνάμ, φυλετικές διακρίσεις, ολοκληρωτικά καθεστώτα, αυταρχισμός, ιμπεριαλισμός, πυρηνικοί εξοπλισμοί) πάντα όμως προτείνοντας μια εναλλακτική πρόταση, έστω με τη σφραγίδα του χώρου από τον οποίο προέρχονταν. Όλη αυτή η "ατμόσφαιρα" άρχισε να γίνεται αποπνικτική από τις αρχές του '70, και με τη διάδοχη κατάσταση του '80 να εισαγάγει πια τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής και της μηδενιστικής παρακμής. Να μην αναλύσουμε εδώ γιατί έγινε αυτό, ποιος συνέτεινε και ποιον εξυπηρέτησε...</p><p></p><p>Γεγονός είναι, ότι η ελπίδα πέθανε μαζί με τη συλλογική και πατερναλιστική προσπάθεια, οποιουδήποτε φορέα, πολιτικού-θρησκευτικού-νεολαιίστικου και το "άτομο" πια λυτρώνεται με την καταστροφή του. Οι μηχανικοί ήχοι από τα συνθεσάιζερ και η αφαιρετική επαναληψιμότητά τους είναι το σάουντρακ της εποχής και το "ουρλιαχτό του παρείσακτου" - όπως πετυχημένα είχε πει τότε ένας μουσικοκριτικός - διέκοπτε την αποχαυνωτική, απορρυθμιστική μονοτονία του. Ποτέ δεν μπόρεσα να το αποδεκτώ, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων που το σύννεφο δεν ήταν τόσο μαύρο, γιατί απλούστατα απέχω χιλιάδες μίλια από τη συγκεκριμένη κοσμοθεώρηση, αν και αναγνωρίζω τη γνησιότητα και το αδιέξοδο των συγκεκριμένων περφόρμερ.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057940644, member: 30418"] Τζορτζ, ανοίγεις πάντα τεράστιες κουβέντες που με τσιγκλούν έστω και για ένα σύντομο σχόλιο. Για να το πω κάπως περιεκτικά, οι εποχές σηματοδοτούνται από μια κυρίαρχη "αντίληψη". Μετά τον πόλεμο οι δύο πρώτες δεκαετίες ήταν της ανασυγκρότησης και της ελπίδας για αλλαγή και ένα καλύτερο κόσμο. Αυτό φυσικά αποτυπώθηκε στην τέχνη, με πάσης μορφής πειραματισμούς, νεωτερισμούς και παρεμβατισμούς. Ένας πραγματικός ανθόκηπος που το κάθε λουλούδι αλλά και ζιζάνιο αναπτυσσόταν και συνεισέφερε στην γενικότερη εικόνα αυτής της προσπάθειας. Οι άνθρωποι αντέδρασαν για πολλά και διαφορετικά (Βιετνάμ, φυλετικές διακρίσεις, ολοκληρωτικά καθεστώτα, αυταρχισμός, ιμπεριαλισμός, πυρηνικοί εξοπλισμοί) πάντα όμως προτείνοντας μια εναλλακτική πρόταση, έστω με τη σφραγίδα του χώρου από τον οποίο προέρχονταν. Όλη αυτή η "ατμόσφαιρα" άρχισε να γίνεται αποπνικτική από τις αρχές του '70, και με τη διάδοχη κατάσταση του '80 να εισαγάγει πια τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής και της μηδενιστικής παρακμής. Να μην αναλύσουμε εδώ γιατί έγινε αυτό, ποιος συνέτεινε και ποιον εξυπηρέτησε... Γεγονός είναι, ότι η ελπίδα πέθανε μαζί με τη συλλογική και πατερναλιστική προσπάθεια, οποιουδήποτε φορέα, πολιτικού-θρησκευτικού-νεολαιίστικου και το "άτομο" πια λυτρώνεται με την καταστροφή του. Οι μηχανικοί ήχοι από τα συνθεσάιζερ και η αφαιρετική επαναληψιμότητά τους είναι το σάουντρακ της εποχής και το "ουρλιαχτό του παρείσακτου" - όπως πετυχημένα είχε πει τότε ένας μουσικοκριτικός - διέκοπτε την αποχαυνωτική, απορρυθμιστική μονοτονία του. Ποτέ δεν μπόρεσα να το αποδεκτώ, εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων που το σύννεφο δεν ήταν τόσο μαύρο, γιατί απλούστατα απέχω χιλιάδες μίλια από τη συγκεκριμένη κοσμοθεώρηση, αν και αναγνωρίζω τη γνησιότητα και το αδιέξοδο των συγκεκριμένων περφόρμερ. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Νυχτερινές επισκέψεις
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…