Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Νυχτερινές επισκέψεις
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1057940713" data-attributes="member: 62"><p>Νοσταλγώ πάρα πολύ τις εποχές που ένας ηλεκτρικός γύφτος έσκαγε μύτη απ το πουθενά και σε μιά βδομάδα τον άκουγες να βανδαλίζει το top-10 και, το κυριότερο, όλοι οι ομότεχνοί του να κάνουν σαν τρελλοί για να ακούγονται όπως αυτός. Τις εποχές που κάτω από την ταμπέλα Ποπ χώραγαν κάτι αλλόκοτοι σαν τον Beefheart, τους Dead, τον Robert Wyatt. Aλλά οι τέχνη ψυχανεμίζεται πρώτη τον αφρό των ημερών της, Αυτό-που-Ερχεται. Από αυτή την άποψη -και όχι μόνο...- οι Kraftwerk είναι το πιο προφητικό και ένα από τα πιο επιδραστικά γκρούπ που άκουσα ποτέ. Τους άκουσα μεταχρονολογημένα, όταν πια είχε περάσει η μπογιά τους, το 1983 - κι άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι: Τι ήταν αυτό που έκαναν, Πως το έκαναν, Ποιούς επηρέασαν...τέτοια. Ξαφνικά, άκουγα τον απόηχό τους σχεδόν σε κάθε τι που δεν ήταν βασισμένο στο σχήμα κιθάρα(ες)-μπάσο-ντράμς. Να πώ ότι έπαθα την πλάκα μου; Είναι πολύ λίγο. Γιατί οι Kraftwerk είναι fix: έτσι και μπείς και "φύγεις" μαζί τους, δεν ξαναβγαίνεις. Τονίζω το να "<strong>φύγεις</strong>" - δεν ήταν κι εύκολο, ιδιαίτερα αν ήσουν ρόκι μέχρι το μεδούλι και μάλιστα είχες αφήσει πίσω σου τους μπλουζάδες -oι Stones είχαν ξεπουλήσει κι όσα ήθελες να μάθεις για τα μπλούζ, πάνω κάτω τα ήξερες- και αρμένιζες στη Μαύρη Νύχτα της ψυχής. Συγκυριακά λέω ότι την εποχή που τους άκουσα, στο σπίτι έπαιζε σε loop το "Desertshore" της Nico.</p><p>Ηταν εποχές που όλα άλλαζαν αλλά δεν καταλάβαινες ακόμα προς τα Πού. Ρήγκαν απ τη μιά πλευρά τους Ατλαντικού, Θάτσερ από την άλλη, οι κεϋνσιανοί την είχανε φάει στον κώλο, ανέτελαν οι neocons, η κοινωνική κινητικότητα, περιοδικά σαν το Actuel (στη Γαλλία) και τον εδώ επίδοξο κλώνο του, το ΚΛΙΚ. "<em>Because something is happening here and you don't know what it is, Do you Mr. Jones</em>?" που έλεγε κι ο αποσχηματισμένος Αγιος πιο παλιά. Μόνο που τώρα, στα μισά των 80ς, ήτανε και πάλι τραγικά επίκαιρο -έτσι είναι, από καταβολής κόσμου, τα Ευαγγέλια- και δε μίλαγε πια για τους πατεράδες μας, αλλά για εμάς τους ίδιους. </p><p>Από 'κεί μέχρι το σημερινό υλισμό και την περιρρέουσα ηθική αδιαφορία "δυό τσιγάρα δρόμος". It was good while it lasted.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1057940713, member: 62"] Νοσταλγώ πάρα πολύ τις εποχές που ένας ηλεκτρικός γύφτος έσκαγε μύτη απ το πουθενά και σε μιά βδομάδα τον άκουγες να βανδαλίζει το top-10 και, το κυριότερο, όλοι οι ομότεχνοί του να κάνουν σαν τρελλοί για να ακούγονται όπως αυτός. Τις εποχές που κάτω από την ταμπέλα Ποπ χώραγαν κάτι αλλόκοτοι σαν τον Beefheart, τους Dead, τον Robert Wyatt. Aλλά οι τέχνη ψυχανεμίζεται πρώτη τον αφρό των ημερών της, Αυτό-που-Ερχεται. Από αυτή την άποψη -και όχι μόνο...- οι Kraftwerk είναι το πιο προφητικό και ένα από τα πιο επιδραστικά γκρούπ που άκουσα ποτέ. Τους άκουσα μεταχρονολογημένα, όταν πια είχε περάσει η μπογιά τους, το 1983 - κι άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι: Τι ήταν αυτό που έκαναν, Πως το έκαναν, Ποιούς επηρέασαν...τέτοια. Ξαφνικά, άκουγα τον απόηχό τους σχεδόν σε κάθε τι που δεν ήταν βασισμένο στο σχήμα κιθάρα(ες)-μπάσο-ντράμς. Να πώ ότι έπαθα την πλάκα μου; Είναι πολύ λίγο. Γιατί οι Kraftwerk είναι fix: έτσι και μπείς και "φύγεις" μαζί τους, δεν ξαναβγαίνεις. Τονίζω το να "[B]φύγεις[/B]" - δεν ήταν κι εύκολο, ιδιαίτερα αν ήσουν ρόκι μέχρι το μεδούλι και μάλιστα είχες αφήσει πίσω σου τους μπλουζάδες -oι Stones είχαν ξεπουλήσει κι όσα ήθελες να μάθεις για τα μπλούζ, πάνω κάτω τα ήξερες- και αρμένιζες στη Μαύρη Νύχτα της ψυχής. Συγκυριακά λέω ότι την εποχή που τους άκουσα, στο σπίτι έπαιζε σε loop το "Desertshore" της Nico. Ηταν εποχές που όλα άλλαζαν αλλά δεν καταλάβαινες ακόμα προς τα Πού. Ρήγκαν απ τη μιά πλευρά τους Ατλαντικού, Θάτσερ από την άλλη, οι κεϋνσιανοί την είχανε φάει στον κώλο, ανέτελαν οι neocons, η κοινωνική κινητικότητα, περιοδικά σαν το Actuel (στη Γαλλία) και τον εδώ επίδοξο κλώνο του, το ΚΛΙΚ. "[I]Because something is happening here and you don't know what it is, Do you Mr. Jones[/I]?" που έλεγε κι ο αποσχηματισμένος Αγιος πιο παλιά. Μόνο που τώρα, στα μισά των 80ς, ήτανε και πάλι τραγικά επίκαιρο -έτσι είναι, από καταβολής κόσμου, τα Ευαγγέλια- και δε μίλαγε πια για τους πατεράδες μας, αλλά για εμάς τους ίδιους. Από 'κεί μέχρι το σημερινό υλισμό και την περιρρέουσα ηθική αδιαφορία "δυό τσιγάρα δρόμος". It was good while it lasted. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Νυχτερινές επισκέψεις
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…