Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο δύσκολος δρόμος... [John Mayall And The Bluesbreakers]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058778936" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Ξεσκονίζω τα μπλουζ</h3><p><strong>John Mayall And The Bluesbreakers</strong> - <strong>A Hard Road</strong> (Φεβρουάριος 1967, Decca)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]198909[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 A Hard Road (John Mayall) - 3:14, A2 It's Over (Mayall) - 2:51, A3 You Don't Love Me (Willie Cobbs) - 2:50, A4 The Stumble (Freddie King, Sonny Thompson) - 2:54, A5 Another Kinda Love (Mayall) - 3:06, A6 Hit The Highway (Mayall) - 2:17, A7 Leaping Christine (Mayall) - 2:23, B1 Dust My Blues (Elmore James, Joe Josea) - 2:51, B2 There's Always Work (Mayall) - 1:37, B3 The Same Way (Peter Green) - 2:11, B4 The Supernatural (Green) - 2:57, B5 Top Of The Hill (Mayall) - 2:40, B6 Some Day After Awhile (You'll Be Sorry) (King, Thompson) - 3:01, B7 Living Alone (Mayall) - 2:25</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: John Mayall (φωνητικά, όργανο, πιάνο, φυσαρμόνικα: A1, A3, A7, B2, B7, πεντάχορδη κιθάρα: B1, B5, εννιάχορδη κιθάρα: B3, B7, σημειώσεις, ζωγραφιά εξωφύλλου, σχεδίαση θήκης), Peter Green (κύρια κιθάρα, φωνητικά: A3, B3), John McVie (μπάσο, φωτογραφία εξωφύλλου), Aynsley Dunbar (ντραμς), Alan Skidmore, John Almond, Ray Warleigh (πνευστά)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικός</span>: Mike Vernon / Gus Dudgeon</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε στις 11, 12, 19, 24 Οκτωβρίου και 11 Νοεμβρίου 1966, στα <em>West Hampstead Studios</em>, Λονδίνο.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]198910[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>John Mayall, Peter Green, John McVie</em></p><p></p><p><strong><span style="font-size: 22px">«</span></strong><em>Τα μέλη των Bluesbreakers έχουν αλλάξει από το τελευταίο μας LP, και το άλμπουμ αυτό χρησιμεύει ως κατάλληλη εισαγωγή για δύο νέα μέλη του γκρουπ... τον Peter Green στην ληντ κιθάρα και τον Aynsley Dunbar στα ντραμς. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πόσο δύσκολη στιγμή περίμενε οποιονδήποτε κιθαρίστα σε αυτήν τη χώρα όταν θα αντιμετώπιζε τη σύγκριση και την κριτική, αντικαθιστώντας τον καταξιωμένο μάστερ της μπλουζ κιθάρας, Eric Clapton, στην μπάντα μου. Ωστόσο, ο Peter Green ανέλαβε τη δουλειά και κατάφερε να παραμείνει γενναίος στην καταιγίδα. Στην αρχή ακουγόταν σαν μιμητής του Κλάπτον, όχι αφύσικα αφού έπρεπε να παίξει το τρέχον ρεπερτόριο που ο Έρικ βοήθησε να γίνει διάσημο και η μετάβαση σε νέο υλικό έπρεπε να γίνει σταδιακά. Μέσα σε λίγες εβδομάδες όμως άρχισε να αναπτύσσει τις δικές του ιδέες, και την τεχνική για να τις εκφράσει, και μέχρι τώρα είναι προφανές ότι τόσο ο Peter όσο και ο Eric έχουν βελτιωθεί ξεχωριστά σε αφάνταστο βαθμό αλλά σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Μιλώντας για τους σύγχρονους νέους μπλουζ κιθαρίστες που έχω ακούσει 'ζωντανά', σίγουρα θα στρίμωχνα στο ίδιο βάθρο τους Jimi Hendrix, Buddy Guy, Otis Rush, Eric Clapton και Peter Green. Κατά τη γνώμη μου, όλοι ακούγονται εντελώς ιδιαίτεροι, αλλά όλοι μοιράζονται το ίδιο συναισθηματικό μεγαλείο. Το μόνο που μπορώ να πω για τον Peter είναι ότι, έχοντας εργαστεί μαζί του σχεδόν κάθε βράδυ από τον περασμένο Ιούλιο και παρακολουθώντας την ταχεία πρόοδό του ως μπλουζ παίκτη, είναι ο ιδανικός κιθαρίστας για τον συνολικό ήχο της μπάντας και ένα υπέροχο άτομο για να συνεργαστείς.</em></p><p><em></em></p><p><em>Ο νέος μας ντράμερ, Aynsley Dunbar, είναι επίσης ένα σημαντικό μουσικό ταλέντο και σ' όλο το άλμπουμ δείχνει τη δύναμή του και την αίσθηση του μπλουζ μαζί με τον μπασίστα John McVie στη ρυθμ σέξιον. Αν και ο John πέρασε καλές και κακές στιγμές μαζί μας, γνωρίζω από την εμπειρία ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας καλύτερος μπλουζ μπασίστας σε αυτήν τη χώρα. Ως εξαιρετική ρυθμ σέξιον, ο Aynsley και ο John δεν πρέπει να υποεκτιμώνται ως προς τη σημασία τους σε κάθε κομμάτι στο οποίο ακούγονται.</em></p><p><em></em></p><p><em>Μια κουβέντα, για τη χρήση των πνευστών που ακούγονται στο "Another Kinda Love", "Someday After Awhile" και σε μερικά ακόμη... Βρίσκω ένα πλεονέκτημα σ' αυτά τα κομμάτια, αλλά θα διαβεβαιώσω όλους τους φαν μας, ότι δεν έχω καμία πρόθεση αύξησης των Bluesbreakers στο μέλλον, εκτός από σκοπούς ηχογράφησης.</em></p><p><em></em></p><p><em>Αυτές τις μέρες παίζω κιθάρα σε πολλά κομμάτια του ρεπερτορίου μας και η πεντάχορδή μου ακούγεται στο υπέροχο κλασικό του Elmore James "Dust My Blues" και πάλι στο "Top of the Hill". Παίζω την παλιά μου εννιάχορδη κιθάρα στο "The Same Way" και στο "Living Alone". Η φυσαρμόνικα εμφανίζεται στα "It's Over", "Living Alone", "Leaping Christine", "You Don't Love Me" και "There's Always Work". Ο παράξενος ήχος υποστήριξης για το τελευταίο επιτεύχθηκε με την ιδιαίτερη ενίσχυση των κλικ και βόμβων του ελαττωματικού πεταλιού που εκπέμπονταν από την καμπίνα τόνων του οργάνου, ενώ οι Mike Vernon, Gus Dudgeon και εγώ κάναμε τους ήχους των ψαλμωδιών και μουρμουρητών. Καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να χρησιμοποιώ πιάνο για εμφανίσεις σε κλαμπ, πάντα ανυπομονώ να χρησιμοποιήσω ένα στις ηχογραφήσεις μας. Πρόσθεσα από πάνω το πιάνο σε μερικά από αυτά τα κομμάτια και το χρησιμοποίησα στο "A Hard Road" και στο "Hit The Highway".</em></p><p><em></em></p><p><em>Ο Peter εμφανίζεται ως βασικός τραγουδιστής στο "You Don't Love Me" και στη δική του σύνθεση "The Same Way". Η κιθάρα του αναδεικνύεται αρκετά στο "The Stumble" και ιδιαίτερα στο "The Super-natural" που έγραψε ειδικά για να συμπεριληφθεί σε αυτό το LP. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά οργανικά που έχω ακούσει και σίγουρα στέκεται ως ένα από τα υψηλά σημεία στο δίσκο.</em></p><p><em></em></p><p><em>Η μουσική που περιέχεται εδώ σημαίνει πολύ περισσότερα για μένα από οτιδήποτε έχουμε ηχογραφήσει στο παρελθόν και ελπίζω να βρείτε τα δικά σας ιδιαίτερα αγαπημένα κομμάτια από τους πολλούς διαφορετικούς τύπους μπλουζ που αντιπροσωπεύονται εδώ. Τα μπλουζ στην αληθινή τους μορφή είναι μια αντανάκλαση της ζωής ενός ανθρώπου και πρέπει να προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, καλές και κακές. Αποδέχομαι ότι έχω πληγώσει άθελά μου πολλούς ανθρώπους που με γνώρισαν, έχω απομείνει με λίγους φίλους και τώρα το μόνο πράγμα που πρέπει να ζήσω είναι τα μπλουζ. «Άνθρωποι, προσπαθώ να σας πω, ότι τα μπλουζ με χτύπησαν στη ζωή μου. Ξέρετε ότι γεννήθηκα για μπλεξίματα και ο δρόμος είναι δύσκολος, μέχρι να πεθάνω</em>». - <strong>John Mayall</strong> (από τις σημειώσεις του αρχικού οπισθόφυλλου)</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058778936, member: 30418"] [HEADING=2]Ξεσκονίζω τα μπλουζ[/HEADING] [B]John Mayall And The Bluesbreakers[/B] - [B]A Hard Road[/B] (Φεβρουάριος 1967, Decca) [CENTER][ATTACH type="full"]198909[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 A Hard Road (John Mayall) - 3:14, A2 It's Over (Mayall) - 2:51, A3 You Don't Love Me (Willie Cobbs) - 2:50, A4 The Stumble (Freddie King, Sonny Thompson) - 2:54, A5 Another Kinda Love (Mayall) - 3:06, A6 Hit The Highway (Mayall) - 2:17, A7 Leaping Christine (Mayall) - 2:23, B1 Dust My Blues (Elmore James, Joe Josea) - 2:51, B2 There's Always Work (Mayall) - 1:37, B3 The Same Way (Peter Green) - 2:11, B4 The Supernatural (Green) - 2:57, B5 Top Of The Hill (Mayall) - 2:40, B6 Some Day After Awhile (You'll Be Sorry) (King, Thompson) - 3:01, B7 Living Alone (Mayall) - 2:25 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: John Mayall (φωνητικά, όργανο, πιάνο, φυσαρμόνικα: A1, A3, A7, B2, B7, πεντάχορδη κιθάρα: B1, B5, εννιάχορδη κιθάρα: B3, B7, σημειώσεις, ζωγραφιά εξωφύλλου, σχεδίαση θήκης), Peter Green (κύρια κιθάρα, φωνητικά: A3, B3), John McVie (μπάσο, φωτογραφία εξωφύλλου), Aynsley Dunbar (ντραμς), Alan Skidmore, John Almond, Ray Warleigh (πνευστά) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικός[/COLOR]: Mike Vernon / Gus Dudgeon Ηχογραφήθηκε στις 11, 12, 19, 24 Οκτωβρίου και 11 Νοεμβρίου 1966, στα [I]West Hampstead Studios[/I], Λονδίνο. [CENTER][ATTACH type="full"]198910[/ATTACH] [I]John Mayall, Peter Green, John McVie[/I][/CENTER] [B][SIZE=6]«[/SIZE][/B][I]Τα μέλη των Bluesbreakers έχουν αλλάξει από το τελευταίο μας LP, και το άλμπουμ αυτό χρησιμεύει ως κατάλληλη εισαγωγή για δύο νέα μέλη του γκρουπ... τον Peter Green στην ληντ κιθάρα και τον Aynsley Dunbar στα ντραμς. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πόσο δύσκολη στιγμή περίμενε οποιονδήποτε κιθαρίστα σε αυτήν τη χώρα όταν θα αντιμετώπιζε τη σύγκριση και την κριτική, αντικαθιστώντας τον καταξιωμένο μάστερ της μπλουζ κιθάρας, Eric Clapton, στην μπάντα μου. Ωστόσο, ο Peter Green ανέλαβε τη δουλειά και κατάφερε να παραμείνει γενναίος στην καταιγίδα. Στην αρχή ακουγόταν σαν μιμητής του Κλάπτον, όχι αφύσικα αφού έπρεπε να παίξει το τρέχον ρεπερτόριο που ο Έρικ βοήθησε να γίνει διάσημο και η μετάβαση σε νέο υλικό έπρεπε να γίνει σταδιακά. Μέσα σε λίγες εβδομάδες όμως άρχισε να αναπτύσσει τις δικές του ιδέες, και την τεχνική για να τις εκφράσει, και μέχρι τώρα είναι προφανές ότι τόσο ο Peter όσο και ο Eric έχουν βελτιωθεί ξεχωριστά σε αφάνταστο βαθμό αλλά σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Μιλώντας για τους σύγχρονους νέους μπλουζ κιθαρίστες που έχω ακούσει 'ζωντανά', σίγουρα θα στρίμωχνα στο ίδιο βάθρο τους Jimi Hendrix, Buddy Guy, Otis Rush, Eric Clapton και Peter Green. Κατά τη γνώμη μου, όλοι ακούγονται εντελώς ιδιαίτεροι, αλλά όλοι μοιράζονται το ίδιο συναισθηματικό μεγαλείο. Το μόνο που μπορώ να πω για τον Peter είναι ότι, έχοντας εργαστεί μαζί του σχεδόν κάθε βράδυ από τον περασμένο Ιούλιο και παρακολουθώντας την ταχεία πρόοδό του ως μπλουζ παίκτη, είναι ο ιδανικός κιθαρίστας για τον συνολικό ήχο της μπάντας και ένα υπέροχο άτομο για να συνεργαστείς. Ο νέος μας ντράμερ, Aynsley Dunbar, είναι επίσης ένα σημαντικό μουσικό ταλέντο και σ' όλο το άλμπουμ δείχνει τη δύναμή του και την αίσθηση του μπλουζ μαζί με τον μπασίστα John McVie στη ρυθμ σέξιον. Αν και ο John πέρασε καλές και κακές στιγμές μαζί μας, γνωρίζω από την εμπειρία ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας καλύτερος μπλουζ μπασίστας σε αυτήν τη χώρα. Ως εξαιρετική ρυθμ σέξιον, ο Aynsley και ο John δεν πρέπει να υποεκτιμώνται ως προς τη σημασία τους σε κάθε κομμάτι στο οποίο ακούγονται. Μια κουβέντα, για τη χρήση των πνευστών που ακούγονται στο "Another Kinda Love", "Someday After Awhile" και σε μερικά ακόμη... Βρίσκω ένα πλεονέκτημα σ' αυτά τα κομμάτια, αλλά θα διαβεβαιώσω όλους τους φαν μας, ότι δεν έχω καμία πρόθεση αύξησης των Bluesbreakers στο μέλλον, εκτός από σκοπούς ηχογράφησης. Αυτές τις μέρες παίζω κιθάρα σε πολλά κομμάτια του ρεπερτορίου μας και η πεντάχορδή μου ακούγεται στο υπέροχο κλασικό του Elmore James "Dust My Blues" και πάλι στο "Top of the Hill". Παίζω την παλιά μου εννιάχορδη κιθάρα στο "The Same Way" και στο "Living Alone". Η φυσαρμόνικα εμφανίζεται στα "It's Over", "Living Alone", "Leaping Christine", "You Don't Love Me" και "There's Always Work". Ο παράξενος ήχος υποστήριξης για το τελευταίο επιτεύχθηκε με την ιδιαίτερη ενίσχυση των κλικ και βόμβων του ελαττωματικού πεταλιού που εκπέμπονταν από την καμπίνα τόνων του οργάνου, ενώ οι Mike Vernon, Gus Dudgeon και εγώ κάναμε τους ήχους των ψαλμωδιών και μουρμουρητών. Καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να χρησιμοποιώ πιάνο για εμφανίσεις σε κλαμπ, πάντα ανυπομονώ να χρησιμοποιήσω ένα στις ηχογραφήσεις μας. Πρόσθεσα από πάνω το πιάνο σε μερικά από αυτά τα κομμάτια και το χρησιμοποίησα στο "A Hard Road" και στο "Hit The Highway". Ο Peter εμφανίζεται ως βασικός τραγουδιστής στο "You Don't Love Me" και στη δική του σύνθεση "The Same Way". Η κιθάρα του αναδεικνύεται αρκετά στο "The Stumble" και ιδιαίτερα στο "The Super-natural" που έγραψε ειδικά για να συμπεριληφθεί σε αυτό το LP. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά οργανικά που έχω ακούσει και σίγουρα στέκεται ως ένα από τα υψηλά σημεία στο δίσκο. Η μουσική που περιέχεται εδώ σημαίνει πολύ περισσότερα για μένα από οτιδήποτε έχουμε ηχογραφήσει στο παρελθόν και ελπίζω να βρείτε τα δικά σας ιδιαίτερα αγαπημένα κομμάτια από τους πολλούς διαφορετικούς τύπους μπλουζ που αντιπροσωπεύονται εδώ. Τα μπλουζ στην αληθινή τους μορφή είναι μια αντανάκλαση της ζωής ενός ανθρώπου και πρέπει να προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, καλές και κακές. Αποδέχομαι ότι έχω πληγώσει άθελά μου πολλούς ανθρώπους που με γνώρισαν, έχω απομείνει με λίγους φίλους και τώρα το μόνο πράγμα που πρέπει να ζήσω είναι τα μπλουζ. «Άνθρωποι, προσπαθώ να σας πω, ότι τα μπλουζ με χτύπησαν στη ζωή μου. Ξέρετε ότι γεννήθηκα για μπλεξίματα και ο δρόμος είναι δύσκολος, μέχρι να πεθάνω[/I]». - [B]John Mayall[/B] (από τις σημειώσεις του αρχικού οπισθόφυλλου) [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο δύσκολος δρόμος... [John Mayall And The Bluesbreakers]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…