Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Οι μελαγχολικοί αοιδοί
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1057912181" data-attributes="member: 62"><p style="text-align: center"><img src="http://www.gustav-klimt.com/images/paintings/The-Three-Ages-Of-Woman.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p></p><p><span style="font-size: 12px">Ο Gustav Klimt (1862-1918) είναι ένας καλλιτέχνης εξαιρετικά καλλιεργημένος και ευαίσθητος, εκλεπτυσμένος ως το σημείο νοσηρότητας, αλλά συνδεδεμένος και αυτός με ένα δικό του διακοσμητικό τύπο, γεμάτο συμβολιστικά υπονοούμενα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί γνώστης της αργής, αναπόφευκτης παρακμής της κοινωνίας της οποίας αισθάνεται μελαγχολικός αοιδός: της κοινωνίας της παλαιάς αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, που διατηρεί πια μόνο την ανάμνηση του αρχικού της γοήτρου ως θεοκρατικού θεσμού. Ο Κλιμτ αισθάνεται βαθιά τη γοητεία αυτής της ιστορικής δύσης• συνδυάζει την ιδέα της τέχνης και του ωραίου με εκείνη της παρακμής, της διάλυσης των πάντων, της επισφαλούς επιβίωσης της μορφής μετά το τέλος του περιεχομένου. Η σκέψη του πάει στη βυζαντινή τέχνη, την απαστράπτουσα και αναιμική, στην οποία αντικατοπτρίζεται μια ανάλογη ιστορική εξέλιξη: η δύση μιας θεοκρατικής αυτοκρατορίας, η επιβίωση της αισθητικής φόρμας και μετά τον ιστορικό θάνατο. </span></p><p><span style="font-size: 12px">Σε μια υπεραφθονία συμβολικών διακοσμητικών στοιχείων, από τα οποία όμως έχει χαθεί ακόμη και η ανάμνηση του νοήματός τους, αναπτύσσει τους μελωδικούς ρυθμούς μιας γραμμικής έκφρασης που καταλήγει πάντα ξαναγυρίζοντας στο σημείο εκκίνησης, όπου και κλείνεται στον εαυτό της• και τους συνοδεύει με απλές μελαγχολικές αρμονίες σβησμένων, μολυβένιων, μαργαριταρένιων χρωμάτων, με ετοιμοθάνατα φεγγοβολήματα χρυσού, ασημιού, σμάλτου. Ζώντας με άκρατη ευαισθησία την χαρακτηριστικά αυστριακή εκείνη κατάσταση (όπως, στη λογοτεχνία, ο Μούζιλ, αλλά χωρίς τη δική του ειρωνεία), ο Κλιμτ αγγίζει σχεδόν χωρίς να το θέλει το νευραλγικό σημείο μιας κατάστασης πολύ πιο ευρείας, ευρωπαϊκής: η τέχνη είναι προϊόν ενός πολιτισμού που τώρα πια έχει εκλείψει• στο νέο βιομηχανικό πολιτισμό δεν μπορεί να επιβιώσει παρά ως σκιά ή ανάμνηση του εαυτού της.</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p></p><p></p><p><span style="font-size: 12px">Η φωνή του Κλιμτ δεν είναι μόνη• άλλοι στην Ευρώπη, αν και ζουν σ ένα ρυθμό που τον θεωρούν προόδου, φαίνεται να αντιλαμβάνονται το απραγματοποίητο, την αναπόφευκτη φθορά της τέχνης στην τεχνολογική και επιχειρηματική κοινωνία που δημιουργείται. Στην Αγγλία έχουμε την περίπτωση Χουίσλερ ή, σε τελείως διαφορετικό επίπεδο, έχουμε την περίπτωση μερικών καλλιτεχνών που κατάγονται από το προραφαελιτικό ρεύμα, όπως είναι ο Μπερν-Τζόουνς ή, στο ύστατο άκρο του αισθητισμού, ο Μπέαρντσλεϊ (Aubrey Vincent Beardsley, 1872-1898), σχεδιαστής και εικονογραφίστας για τον οποίο το σχέδιο είναι ποίηση και η ποίηση «καταραμένος» αισθητισμός και ερωτισμός: όπως στον Οσκαρ Ουάιλντ, του οποίου μπορεί να θεωρηθεί ως εικαστική παράλληλος.</span></p><p></p><p><img src="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/9d/86/f7/9d86f781812729631992e2d741404292.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> </p><p></p><p></p><p><img src="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/e6/da/f4/e6daf4b739cbafab5e763cd1a5a93d69.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></p><p></p><p></p><p></p><p>Giulio Carlo Argan: Η μοντέρνα τέχνη 1770-1970, Π.Ε.Κ.</p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>Στο Γρηγόρη.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1057912181, member: 62"] [CENTER][IMG]http://www.gustav-klimt.com/images/paintings/The-Three-Ages-Of-Woman.jpg[/IMG][/CENTER] [SIZE=3]Ο Gustav Klimt (1862-1918) είναι ένας καλλιτέχνης εξαιρετικά καλλιεργημένος και ευαίσθητος, εκλεπτυσμένος ως το σημείο νοσηρότητας, αλλά συνδεδεμένος και αυτός με ένα δικό του διακοσμητικό τύπο, γεμάτο συμβολιστικά υπονοούμενα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί γνώστης της αργής, αναπόφευκτης παρακμής της κοινωνίας της οποίας αισθάνεται μελαγχολικός αοιδός: της κοινωνίας της παλαιάς αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, που διατηρεί πια μόνο την ανάμνηση του αρχικού της γοήτρου ως θεοκρατικού θεσμού. Ο Κλιμτ αισθάνεται βαθιά τη γοητεία αυτής της ιστορικής δύσης• συνδυάζει την ιδέα της τέχνης και του ωραίου με εκείνη της παρακμής, της διάλυσης των πάντων, της επισφαλούς επιβίωσης της μορφής μετά το τέλος του περιεχομένου. Η σκέψη του πάει στη βυζαντινή τέχνη, την απαστράπτουσα και αναιμική, στην οποία αντικατοπτρίζεται μια ανάλογη ιστορική εξέλιξη: η δύση μιας θεοκρατικής αυτοκρατορίας, η επιβίωση της αισθητικής φόρμας και μετά τον ιστορικό θάνατο. Σε μια υπεραφθονία συμβολικών διακοσμητικών στοιχείων, από τα οποία όμως έχει χαθεί ακόμη και η ανάμνηση του νοήματός τους, αναπτύσσει τους μελωδικούς ρυθμούς μιας γραμμικής έκφρασης που καταλήγει πάντα ξαναγυρίζοντας στο σημείο εκκίνησης, όπου και κλείνεται στον εαυτό της• και τους συνοδεύει με απλές μελαγχολικές αρμονίες σβησμένων, μολυβένιων, μαργαριταρένιων χρωμάτων, με ετοιμοθάνατα φεγγοβολήματα χρυσού, ασημιού, σμάλτου. Ζώντας με άκρατη ευαισθησία την χαρακτηριστικά αυστριακή εκείνη κατάσταση (όπως, στη λογοτεχνία, ο Μούζιλ, αλλά χωρίς τη δική του ειρωνεία), ο Κλιμτ αγγίζει σχεδόν χωρίς να το θέλει το νευραλγικό σημείο μιας κατάστασης πολύ πιο ευρείας, ευρωπαϊκής: η τέχνη είναι προϊόν ενός πολιτισμού που τώρα πια έχει εκλείψει• στο νέο βιομηχανικό πολιτισμό δεν μπορεί να επιβιώσει παρά ως σκιά ή ανάμνηση του εαυτού της. [/SIZE] [SIZE=3]Η φωνή του Κλιμτ δεν είναι μόνη• άλλοι στην Ευρώπη, αν και ζουν σ ένα ρυθμό που τον θεωρούν προόδου, φαίνεται να αντιλαμβάνονται το απραγματοποίητο, την αναπόφευκτη φθορά της τέχνης στην τεχνολογική και επιχειρηματική κοινωνία που δημιουργείται. Στην Αγγλία έχουμε την περίπτωση Χουίσλερ ή, σε τελείως διαφορετικό επίπεδο, έχουμε την περίπτωση μερικών καλλιτεχνών που κατάγονται από το προραφαελιτικό ρεύμα, όπως είναι ο Μπερν-Τζόουνς ή, στο ύστατο άκρο του αισθητισμού, ο Μπέαρντσλεϊ (Aubrey Vincent Beardsley, 1872-1898), σχεδιαστής και εικονογραφίστας για τον οποίο το σχέδιο είναι ποίηση και η ποίηση «καταραμένος» αισθητισμός και ερωτισμός: όπως στον Οσκαρ Ουάιλντ, του οποίου μπορεί να θεωρηθεί ως εικαστική παράλληλος.[/SIZE] [IMG]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/9d/86/f7/9d86f781812729631992e2d741404292.jpg[/IMG] [IMG]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/e6/da/f4/e6daf4b739cbafab5e763cd1a5a93d69.jpg[/IMG] Giulio Carlo Argan: Η μοντέρνα τέχνη 1770-1970, Π.Ε.Κ. Στο Γρηγόρη. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Οι μελαγχολικοί αοιδοί
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…