Πες μου γιατί [Neil Young]
- Thread starter grio
- Start date
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Απο όλους τους δενξερωκιεγώπόσους δίσκους του Neil έχω, ένα κομμάτι του δε χώνεψα ποτέ και αυτό είναι το Heart of gold, μιλάμε δεν το αντέχω.
Όμως κατά τα άλλα, το Out on the weekend μαζί με το Blowin in the wind του Dylan , ήταν τα δύο κομμάτια απο τα οποία παρακινήθηκα να αγοράσω την πρώτη μου Marine Band φυσαρμόνικα (για να καταλάβω σύντομα πως μία μόνο δεν... φτάνει) και η πρώτη μουσική που κατάφερα να παίξω ποτέ, ήταν τα δύο αυτά μέρη.
Ο απόκτηση του δίσκου τότε συνέπεσε με τον νεανικό μου γενικό αναβρασμό και εύκολα έγινε λατρεία μαζί με όλα τα υπόλοιπα του Young, τα οποία πάντα θεωρούσα ισοϋψή και τα αγαπούσα για διαφορετικό λόγο το καθένα. Επομένως δεν θα ψελλίσω έστω, κάτι που θα συνιστά αξιολόγησή του σήμερα, διότι η αξία του για μένα δεν μπορεί να αποτιμηθεί.
Προ δύο μηνών, απο παρόρμηση, επειδή τον βρήκα καινούργιο σε πολύ χαμηλή τιμή, στην επανέκδοση του 2009 με το σαγρέ εξώφυλλο παρόμοιο της αρχικής έκδοσης, τον ξαναγόρασα μετά απο 43 χρόνια.
Το Harvest, απο το εξώφυλλο του, το εσώφυλλο με τις φωτογραφίες, το ένθετο με τους χειρόγραφους στίχους , το κίτρινο label του δίσκου, με το λογότυπο της Reprise, με εκείνο το όμορφο ποταμόπλοιο σήμα- κατατεθέν της, μαζί με το μουσικό περιεχόμενο φυσικά, είναι μια καλή απάντηση σε κάποιον που αναρωτάται, πως στην ευχή μετατρέπεται σε φετίχ ένας απλός δίσκος βινυλίου.
Απο καρδιάς αδερφέ Γρηγόριε, σε ευχαριστώ.
Όμως κατά τα άλλα, το Out on the weekend μαζί με το Blowin in the wind του Dylan , ήταν τα δύο κομμάτια απο τα οποία παρακινήθηκα να αγοράσω την πρώτη μου Marine Band φυσαρμόνικα (για να καταλάβω σύντομα πως μία μόνο δεν... φτάνει) και η πρώτη μουσική που κατάφερα να παίξω ποτέ, ήταν τα δύο αυτά μέρη.
Ο απόκτηση του δίσκου τότε συνέπεσε με τον νεανικό μου γενικό αναβρασμό και εύκολα έγινε λατρεία μαζί με όλα τα υπόλοιπα του Young, τα οποία πάντα θεωρούσα ισοϋψή και τα αγαπούσα για διαφορετικό λόγο το καθένα. Επομένως δεν θα ψελλίσω έστω, κάτι που θα συνιστά αξιολόγησή του σήμερα, διότι η αξία του για μένα δεν μπορεί να αποτιμηθεί.
Προ δύο μηνών, απο παρόρμηση, επειδή τον βρήκα καινούργιο σε πολύ χαμηλή τιμή, στην επανέκδοση του 2009 με το σαγρέ εξώφυλλο παρόμοιο της αρχικής έκδοσης, τον ξαναγόρασα μετά απο 43 χρόνια.
Το Harvest, απο το εξώφυλλο του, το εσώφυλλο με τις φωτογραφίες, το ένθετο με τους χειρόγραφους στίχους , το κίτρινο label του δίσκου, με το λογότυπο της Reprise, με εκείνο το όμορφο ποταμόπλοιο σήμα- κατατεθέν της, μαζί με το μουσικό περιεχόμενο φυσικά, είναι μια καλή απάντηση σε κάποιον που αναρωτάται, πως στην ευχή μετατρέπεται σε φετίχ ένας απλός δίσκος βινυλίου.
Απο καρδιάς αδερφέ Γρηγόριε, σε ευχαριστώ.
το "Heart of gold" είναι δικό του;;
πρέπει να το έχω ακούσει και από άλλους.. δεν μου κάνει κάποια αίσθηση, θετική ή αρνητική.
"ψιλοβαρετό" θα το έλεγα.
πρέπει να το έχω ακούσει και από άλλους.. δεν μου κάνει κάποια αίσθηση, θετική ή αρνητική.
"ψιλοβαρετό" θα το έλεγα.
Oύτε γω ρε φίλε,με τίποτα όμως.
Και η πλάκα είναι ότι είναι από τα πιο παιγμένα στο ραδιόφωνο...
το ραδιόφωνο από τότε που έγινε όπως έγινε, είναι σε θέση να σε κάνει να σιχαθείς την μουσική....
Παίδες ευχαριστώ, για την ανταπόκριση!
Τα κομμάτια κάνουν αυτό που κάνουν για τον καθένα και έχουν την σημασία που τους προσδίδουμε, βάσει πάντα των τελείως προσωπικών και όχι των συλλογικών εντυπώσεων (τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι). Όπως γράφτηκε, το "Heart Of Gold" δεν άρεσε και στον Ντύλαν, αλλά άρεσε σε εκατομμύρια άλλους.
Προσωπικά, στα '70ς που βίωσα εγώ το "Heart Of Gold", χωρίς φυσικά να υπάρχει η σημερινή υπερπληροφόρηση (και όλη αυτή η μετέπειτα περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τους περισπούδαστους 'ειδικούς κριτικούς' και τις δήθεν απόψεις εκ των έσω, σε σημείο να πιστεύεις ότι έπαιζαν σφαλιάρες με τους καλλιτέχνες, ενώ εκφέρονταν ΚΑΙ απ' αυτούς καθαρά προσωπικές και ιδίως ονειρικές εκτιμήσεις, με θύμα αποδόμησης και τον Young), στην αρχή το άκουγα ευχάριστα και αρκετά συχνά, αλλά στη συνέχεια το παραμέρισα σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ χωρίς φυσικά να το απορρίψω, αφού όπως είπα σημαίνει κάτι για μένα και συνδέεται με την αρχική περίοδο που το άκουγα. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο, είναι αυτό που λέω η διαφορά του διαχρονικού (timeless) από το άρρηκτα συνδεδεμένο με την εποχή του, άρα ξεπερασμένο (outdated) για κάποιους λόγους, αισθητικούς, μουσικούς ή ακόμη και σαν μήνυμα...
Άλλο θέμα, τώρα, όχι σχετικό, αλλά υπήρξε αφορμή που την αναφέρω...
Γενικώς θα το έχετε καταλάβει, ότι συνήθως αποφεύγω τις 'εντυπωσιακές' μυθιστορηματικές και προσωπικές ματιές με την περίσσια συναισθήματος, διότι πιστεύω ότι δεν ενδιαφέρουν κανένα και στην τελική δεν προσφέρουν τίποτα στους άλλους, από τη στιγμή που ο καθείς είναι μοναδικός και το βίωμα της ακρόασης διαφορετικό. Οπότε θεωρώ πιο ενδεδειγμένο την περιγραφή του περιβάλλοντος, τις συνθήκες και τα αδιαμφισβήτητα και ιστορικά αποδεδειγμένα γεγονότα, από έμπιστες και ελεγχόμενες πηγές, και τον αντίκτυπο του καλλιτέχνη μέσω του έργου του, ευρύτερα ή και ειδικότερα, με την έννοια να διευκολύνονται τα προσωπικά πια συμπεράσματα αυτού που θα ακούσει το έργο.
Αυτά τα ολίγα, για τους μικρούς και μεγάλους, γνωστούς και κάποιους φίλους, επισκέπτες όχι μέλη (να δούμε πότε θα γραφτείτε, για να σταματήσετε να με πρήζετε κατ' ιδίαν ), που μου ζήτησαν περισσότερο προσωπικές (και σχεδόν δραματοποιημένες όπου ενδείκνυται) παρουσιάσεις για τα θέματα της μουσικής που πραγματεύομαι... Η δραματοποίηση, είναι μέθοδος μετάδοσης 'πληροφορίας', αλλά τα αποτελέσματά της νοηματοδοτούνται σε 'ελεγχόμενους' χώρους και με γνωστούς ή έστω περιορισμένους αποδέκτες και όχι σε δημόσια φόρουμ με αναρίθμητους και ετερόκλητους επισκέπτες. Οι κινηματογραφό/θεατρό-φιλοι μπορούν καλύτερα να το κατανοήσουν, όπως και τις συνθήκες που την ευνοούν.
Και κάτι ακόμη για του νέους ηλικιακά φίλους μας, μην ξεχνάμε, αναπτύσσουμε κριτική σκέψη από πολύ νωρίς, σαν αποτέλεσμα των λοιπών συνισταμένων της προσωπικότητάς μας. Η κριτική ικανότητα με την σειρά της, όταν τελικά την οξύνουμε (συμβάλλει ουσιαστικά και η εκπαίδευση που μας παρέχεται), βοηθά στη διαμόρφωση ή επαναδιαμόρφωση (δυναμική γαρ κατάσταση) της γνώμης/οπτικής μας για τα πράγματα. Στην υπερ-πληροφόρηση των καιρών μας, που το μέσο εναλλάσσεται με το μήνυμα, το δύσκολο είναι το φιλτράρισμα της πληροφορίας και η αποφυγή της ψευτο/δήθεν-είδησης, οπότε μείνετε συντονισμένοι σε επιλεγμένα μέσα (εννοείτε στο AVClub) με ελεγμένη και έγκυρη πληροφορία.
Να 'στε καλά, να τα λέμε, όπως και όποτε μπορούμε!
Τα κομμάτια κάνουν αυτό που κάνουν για τον καθένα και έχουν την σημασία που τους προσδίδουμε, βάσει πάντα των τελείως προσωπικών και όχι των συλλογικών εντυπώσεων (τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι). Όπως γράφτηκε, το "Heart Of Gold" δεν άρεσε και στον Ντύλαν, αλλά άρεσε σε εκατομμύρια άλλους.
Προσωπικά, στα '70ς που βίωσα εγώ το "Heart Of Gold", χωρίς φυσικά να υπάρχει η σημερινή υπερπληροφόρηση (και όλη αυτή η μετέπειτα περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τους περισπούδαστους 'ειδικούς κριτικούς' και τις δήθεν απόψεις εκ των έσω, σε σημείο να πιστεύεις ότι έπαιζαν σφαλιάρες με τους καλλιτέχνες, ενώ εκφέρονταν ΚΑΙ απ' αυτούς καθαρά προσωπικές και ιδίως ονειρικές εκτιμήσεις, με θύμα αποδόμησης και τον Young), στην αρχή το άκουγα ευχάριστα και αρκετά συχνά, αλλά στη συνέχεια το παραμέρισα σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ χωρίς φυσικά να το απορρίψω, αφού όπως είπα σημαίνει κάτι για μένα και συνδέεται με την αρχική περίοδο που το άκουγα. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο, είναι αυτό που λέω η διαφορά του διαχρονικού (timeless) από το άρρηκτα συνδεδεμένο με την εποχή του, άρα ξεπερασμένο (outdated) για κάποιους λόγους, αισθητικούς, μουσικούς ή ακόμη και σαν μήνυμα...
Άλλο θέμα, τώρα, όχι σχετικό, αλλά υπήρξε αφορμή που την αναφέρω...
Γενικώς θα το έχετε καταλάβει, ότι συνήθως αποφεύγω τις 'εντυπωσιακές' μυθιστορηματικές και προσωπικές ματιές με την περίσσια συναισθήματος, διότι πιστεύω ότι δεν ενδιαφέρουν κανένα και στην τελική δεν προσφέρουν τίποτα στους άλλους, από τη στιγμή που ο καθείς είναι μοναδικός και το βίωμα της ακρόασης διαφορετικό. Οπότε θεωρώ πιο ενδεδειγμένο την περιγραφή του περιβάλλοντος, τις συνθήκες και τα αδιαμφισβήτητα και ιστορικά αποδεδειγμένα γεγονότα, από έμπιστες και ελεγχόμενες πηγές, και τον αντίκτυπο του καλλιτέχνη μέσω του έργου του, ευρύτερα ή και ειδικότερα, με την έννοια να διευκολύνονται τα προσωπικά πια συμπεράσματα αυτού που θα ακούσει το έργο.
Αυτά τα ολίγα, για τους μικρούς και μεγάλους, γνωστούς και κάποιους φίλους, επισκέπτες όχι μέλη (να δούμε πότε θα γραφτείτε, για να σταματήσετε να με πρήζετε κατ' ιδίαν
), που μου ζήτησαν περισσότερο προσωπικές (και σχεδόν δραματοποιημένες όπου ενδείκνυται) παρουσιάσεις για τα θέματα της μουσικής που πραγματεύομαι... Η δραματοποίηση, είναι μέθοδος μετάδοσης 'πληροφορίας', αλλά τα αποτελέσματά της νοηματοδοτούνται σε 'ελεγχόμενους' χώρους και με γνωστούς ή έστω περιορισμένους αποδέκτες και όχι σε δημόσια φόρουμ με αναρίθμητους και ετερόκλητους επισκέπτες. Οι κινηματογραφό/θεατρό-φιλοι μπορούν καλύτερα να το κατανοήσουν, όπως και τις συνθήκες που την ευνοούν.Και κάτι ακόμη για του νέους ηλικιακά φίλους μας, μην ξεχνάμε, αναπτύσσουμε κριτική σκέψη από πολύ νωρίς, σαν αποτέλεσμα των λοιπών συνισταμένων της προσωπικότητάς μας. Η κριτική ικανότητα με την σειρά της, όταν τελικά την οξύνουμε (συμβάλλει ουσιαστικά και η εκπαίδευση που μας παρέχεται), βοηθά στη διαμόρφωση ή επαναδιαμόρφωση (δυναμική γαρ κατάσταση) της γνώμης/οπτικής μας για τα πράγματα. Στην υπερ-πληροφόρηση των καιρών μας, που το μέσο εναλλάσσεται με το μήνυμα, το δύσκολο είναι το φιλτράρισμα της πληροφορίας και η αποφυγή της ψευτο/δήθεν-είδησης, οπότε μείνετε συντονισμένοι σε επιλεγμένα μέσα (εννοείτε στο AVClub) με ελεγμένη και έγκυρη πληροφορία.
Να 'στε καλά, να τα λέμε, όπως και όποτε μπορούμε!