Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ξεφτισμένο βελούδο! [The Velvet Underground & Nico]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057937079" data-attributes="member: 30418"><p><h3>"H μπανάνα"</h3><p><strong>The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico</strong> (Μάρτιος 1967, Verve Records)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]142399[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Sunday Morning, A2 I'm Waiting For The Man, A3 Femme Fatale, A4 Venus In Furs, A5 Run Run Run, A6 All Tomorrow's Parties, B1 Heroin, B2 There She Goes Again, B3 I'll Be Your Mirror, B4 The Black Angel's Death Song, B5 European Son</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Lou Reed (ληντ κιθάρα, κιθάρα με επαναλαμβανόμενο κούρδισμα, φωνητικά), John Cale (ηλεκτρική βιόλα, πιάνο, μπάσο), Sterling Morrison (ρυθμική κιθάρα, μπάσο), Maureen Tucker (κρουστά), Nico (φωνητικά)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή</span>: Andy Warhol</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε στα <em>Scepter Studios</em>, Μανχάταν, <em>T.T.G. Studios</em>, Χόλιγουντ, <em>Mayfair Recording Studios</em>, Μανχάταν, Απρίλιο-Μάιο και Νοέμβριο του 1966</p><hr /><p>Το ντεμπούτο των <strong>Velvet Underground</strong> του 1967 απεικόνιζε το εξαθλιωμένο υπογάστριο της κοινωνίας - τα σοκάκια της πρέζας και τα σεξομάγαζα της Νέας Υόρκης του λυκόφωτος. Τροφοδοτήθηκε από τις ηδονοβλεπτικές επισκέψεις στο <em>Factory</em> του <em>Warhol</em> και μια βιβλιοθήκη που απέφυγε την αγάπη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, των άσιντ-ροκ ομότιμων του γκρουπ και τα ευφάνταστα παραμύθια, για χάρη του φτηνού χαρτοπολτού της νουβέλας, Η Αφροδίτη με τη Γούνα/<em>Venus In Furs</em> του Ζάχερ-Μάζοχ και του παραφιλικού <em>The Velvet Underground</em> του <em>Michael Leigh</em>, και της σεξουαλικής και κοινωνικής απόκλισης του Μαρκήσιου ντε Σαντ και του Τζάνκι του Γουίλιαμ Μπάροουζ.</p><p></p><p>Οι <em>Velvet</em>, όχι μόνο ταρακούνησαν το μέινστριμ, αλλά δεν συμβάδιζαν και με την αντικουλτούρα. Ακόμα και το ντύσιμό τους ήταν διαφορετικό - χωρίς καφτάνια και φωτεινά λαχούρια, αλλά με μπίτνικ μαύρα δερμάτινα και γυαλιά ηλίου που έκρυβαν πλήρως τα μάτια.</p><p></p><p>Η μπάντα σχηματίστηκε γύρω από τον δημιουργικό πυρήνα του <strong>Lou Reed</strong> και του <em>John Cale</em>. Ο <em>Reed</em>, γέννημα-θρέμμα του Λονγκ Άιλαντ, πιανίστας και γιος λογιστή, αποφοίτησε στην αγγλική γλώσσα από το Πανεπιστήμιο των Συρακουσών. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά δισκογραφικά το 1958, με το doo-wop σινγκλ "<em>So Blue</em>" των <em>Shades</em> και αργότερα βρήκε δουλειά στην <em>Pickwick Records</em> γράφοντας "βιομηχανοποιημένο" ποπ υλικό, συμπεριλαμβανομένου του "<em>The Ostrich</em>", που ηχογράφησε με τον <em>Cale</em> υπό την ονομασία, <em>The Primitives</em>.</p><p></p><p>Ο <strong>John Cale</strong>, παίκτης βιόλας, μπασίστας και πιανίστας, από το Γκάρναντ της Ουαλίας, σπούδασε στο Κολέγιο Τέχνης Γκόλντσμιθς και κερδίζοντας υποτροφία στη σύγχρονη σύνθεση του ινστιτούτου <em>Boston University Tanglewood</em> της Μασαχουσέτης το 1963, μετακόμισε στις ΗΠΑ. Το επόμενο έτος έπαιξε στο Μανχάταν, στην πειραματική ομάδα του Λα Μόντε Γιούνγκ, <em>The Dream Syndicate</em>.</p><p></p><p>Ήταν η μετωπική μουσική σύγκρουση μεταξύ της ανάγκης του <em>Cale</em> να εξερευνήσει τις κλασσικές, μίνιμαλ και θορυβώδεις διαστάσεις της μουσικής με το μελωδικό ποπ υπόβαθρο του <em>Reed</em> που έκανε τους <em>Velvet</em> τόσο τρομακτικά ελκυστικούς. Η προσθήκη του σπουδαστή των Συρακουσών, κιθαρίστα <strong>Sterling Morrison</strong> και της ντράμερ <strong>Maureen Tucker</strong> (με τη σφυροκοπημένη γρανκάσα και το παλλόμενο τομ της), έκανε το πράγμα όλο και πιο επικίνδυνο και συναρπαστικό.</p><p></p><p>Αλλά ήταν η υποστήριξη του <strong>Andy Warhol</strong>, που αφού τους μάζεψε, το 1965 από το <em>Cafe Bizarre</em> του Γκρίνουιτς Βίλατζ, τους έδωσε δυνατή ώθηση, κάνοντάς τους τμήμα του <em>Exploding Plastic Inevitable</em>, μιας σειράς από πολυμεσικά υπερθεάματα, με μουσική, προβολές ταινιών του, χορό και παραστάσεις με τα αστέρια του, Μαίρη Βορονώφ και Τζεράρντ Μαλάνγκα. Ο <em>Warhol</em> δεν ανέλαβε μόνο το μάνατζμεντ, αλλά πλήρωσε και έκανε την παραγωγή για το ντεμπούτο τους στη Verve Records. Ίσως από τα πιο σημαντικά, έφερε στο γκρουπ την τραγουδίστρια <strong>Nico</strong>, γνωστή και ως <em>Christa Paffgen</em>, για να τραγουδήσει στο δίσκο. Μια σχετικά άγνωστη, το πορτφόλιό της περιελάμβανε μια σύντομη εμφάνιση στην Γλυκιά ζωή/<em>La dolce vita</em> του Φελίνι και το σινγκλ, "<em>I'm Not Saying</em>" του 1965, παραγωγής <em>Jimmy Page</em>.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]142400[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Α-Δ: <em>John Cale, Gerard Malanga, Nico</em> και <em>Andy Warhol</em></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057937079, member: 30418"] [HEADING=2]"H μπανάνα"[/HEADING] [B]The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico[/B] (Μάρτιος 1967, Verve Records) [CENTER][ATTACH=CONFIG]142399._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Sunday Morning, A2 I'm Waiting For The Man, A3 Femme Fatale, A4 Venus In Furs, A5 Run Run Run, A6 All Tomorrow's Parties, B1 Heroin, B2 There She Goes Again, B3 I'll Be Your Mirror, B4 The Black Angel's Death Song, B5 European Son [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Lou Reed (ληντ κιθάρα, κιθάρα με επαναλαμβανόμενο κούρδισμα, φωνητικά), John Cale (ηλεκτρική βιόλα, πιάνο, μπάσο), Sterling Morrison (ρυθμική κιθάρα, μπάσο), Maureen Tucker (κρουστά), Nico (φωνητικά) [COLOR=Indianred]Παραγωγή[/COLOR]: Andy Warhol Ηχογραφήθηκε στα [I]Scepter Studios[/I], Μανχάταν, [I]T.T.G. Studios[/I], Χόλιγουντ, [I]Mayfair Recording Studios[/I], Μανχάταν, Απρίλιο-Μάιο και Νοέμβριο του 1966 [HR][/HR]Το ντεμπούτο των [B]Velvet Underground[/B] του 1967 απεικόνιζε το εξαθλιωμένο υπογάστριο της κοινωνίας - τα σοκάκια της πρέζας και τα σεξομάγαζα της Νέας Υόρκης του λυκόφωτος. Τροφοδοτήθηκε από τις ηδονοβλεπτικές επισκέψεις στο [I]Factory[/I] του [I]Warhol[/I] και μια βιβλιοθήκη που απέφυγε την αγάπη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, των άσιντ-ροκ ομότιμων του γκρουπ και τα ευφάνταστα παραμύθια, για χάρη του φτηνού χαρτοπολτού της νουβέλας, Η Αφροδίτη με τη Γούνα/[I]Venus In Furs[/I] του Ζάχερ-Μάζοχ και του παραφιλικού [I]The Velvet Underground[/I] του [I]Michael Leigh[/I], και της σεξουαλικής και κοινωνικής απόκλισης του Μαρκήσιου ντε Σαντ και του Τζάνκι του Γουίλιαμ Μπάροουζ. Οι [I]Velvet[/I], όχι μόνο ταρακούνησαν το μέινστριμ, αλλά δεν συμβάδιζαν και με την αντικουλτούρα. Ακόμα και το ντύσιμό τους ήταν διαφορετικό - χωρίς καφτάνια και φωτεινά λαχούρια, αλλά με μπίτνικ μαύρα δερμάτινα και γυαλιά ηλίου που έκρυβαν πλήρως τα μάτια. Η μπάντα σχηματίστηκε γύρω από τον δημιουργικό πυρήνα του [B]Lou Reed[/B] και του [I]John Cale[/I]. Ο [I]Reed[/I], γέννημα-θρέμμα του Λονγκ Άιλαντ, πιανίστας και γιος λογιστή, αποφοίτησε στην αγγλική γλώσσα από το Πανεπιστήμιο των Συρακουσών. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά δισκογραφικά το 1958, με το doo-wop σινγκλ "[I]So Blue[/I]" των [I]Shades[/I] και αργότερα βρήκε δουλειά στην [I]Pickwick Records[/I] γράφοντας "βιομηχανοποιημένο" ποπ υλικό, συμπεριλαμβανομένου του "[I]The Ostrich[/I]", που ηχογράφησε με τον [I]Cale[/I] υπό την ονομασία, [I]The Primitives[/I]. Ο [B]John Cale[/B], παίκτης βιόλας, μπασίστας και πιανίστας, από το Γκάρναντ της Ουαλίας, σπούδασε στο Κολέγιο Τέχνης Γκόλντσμιθς και κερδίζοντας υποτροφία στη σύγχρονη σύνθεση του ινστιτούτου [I]Boston University Tanglewood[/I] της Μασαχουσέτης το 1963, μετακόμισε στις ΗΠΑ. Το επόμενο έτος έπαιξε στο Μανχάταν, στην πειραματική ομάδα του Λα Μόντε Γιούνγκ, [I]The Dream Syndicate[/I]. Ήταν η μετωπική μουσική σύγκρουση μεταξύ της ανάγκης του [I]Cale[/I] να εξερευνήσει τις κλασσικές, μίνιμαλ και θορυβώδεις διαστάσεις της μουσικής με το μελωδικό ποπ υπόβαθρο του [I]Reed[/I] που έκανε τους [I]Velvet[/I] τόσο τρομακτικά ελκυστικούς. Η προσθήκη του σπουδαστή των Συρακουσών, κιθαρίστα [B]Sterling Morrison[/B] και της ντράμερ [B]Maureen Tucker[/B] (με τη σφυροκοπημένη γρανκάσα και το παλλόμενο τομ της), έκανε το πράγμα όλο και πιο επικίνδυνο και συναρπαστικό. Αλλά ήταν η υποστήριξη του [B]Andy Warhol[/B], που αφού τους μάζεψε, το 1965 από το [I]Cafe Bizarre[/I] του Γκρίνουιτς Βίλατζ, τους έδωσε δυνατή ώθηση, κάνοντάς τους τμήμα του [I]Exploding Plastic Inevitable[/I], μιας σειράς από πολυμεσικά υπερθεάματα, με μουσική, προβολές ταινιών του, χορό και παραστάσεις με τα αστέρια του, Μαίρη Βορονώφ και Τζεράρντ Μαλάνγκα. Ο [I]Warhol[/I] δεν ανέλαβε μόνο το μάνατζμεντ, αλλά πλήρωσε και έκανε την παραγωγή για το ντεμπούτο τους στη Verve Records. Ίσως από τα πιο σημαντικά, έφερε στο γκρουπ την τραγουδίστρια [B]Nico[/B], γνωστή και ως [I]Christa Paffgen[/I], για να τραγουδήσει στο δίσκο. Μια σχετικά άγνωστη, το πορτφόλιό της περιελάμβανε μια σύντομη εμφάνιση στην Γλυκιά ζωή/[I]La dolce vita[/I] του Φελίνι και το σινγκλ, "[I]I'm Not Saying[/I]" του 1965, παραγωγής [I]Jimmy Page[/I]. [CENTER][ATTACH=CONFIG]142400._xfImport[/ATTACH] Α-Δ: [I]John Cale, Gerard Malanga, Nico[/I] και [I]Andy Warhol[/I][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ξεφτισμένο βελούδο! [The Velvet Underground & Nico]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…