Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ξεφτισμένο βελούδο! [The Velvet Underground & Nico]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057937080" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Η Αφροδίτη με τη γούνα</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]142401[/ATTACH]</p><p></p><p>Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου καταγράφηκε σε δύο ημέρες, στα <em>Scepter Records</em> στούντιο του Μανχάταν και στη συνέχεια στα <em>TGG Studios</em> στο <em>LA</em>. Η μουσική ήταν εξαιρετικά συγκλονιστική: Το όμορφο "<strong>Sunday Morning</strong>", μια ποπ μελωδία ξυλόφωνου, δίνει τη θέση του στο αδιαμφισβήτητα κλασσικό, με τα σκληρά ηχητικά όργανα, "<strong>I'm Waiting for the Man</strong>", που περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα ενός χρήστη ενώ στο "<strong>Run, Run, Run</strong>", μπορεί να ακουστεί το ξεκίνημα του πανκ. Η παγωμένη έκφραση της <em>Nico</em> ήταν μεθυστική στο όμορφο "<strong>I'll Be Your Mirror</strong>" και στο επαναληπτικό "<strong>Femme Fatale</strong>". Το εξαιρετικό ποπ "<strong>There She Goes Again</strong>" αποκάλυψε τις ευρείες μουσικές επιρροές τους, κλέβοντας από το "<em>Hitchhike</em>" του <em>Marvin Gaye</em> στην εισαγωγή του και το μεγαλόπρεπο "<strong>All Tommorow's Parties</strong>", διέθετε ένα πιάνο μοτίβο που έπαιζε ο <em>Cale</em>, εμπνευσμένο από το ύφος του φίλου του <em>Terry Riley</em>, και τη μάλλον μπάσα φωνή της <em>Nico</em>.</p><p></p><p>Υπάρχουν επίσης κάποιες φανταστικές εκπροσωπήσεις των αβάν-γκαρντ τάσεων των <em>VU</em>, που θα επηρέαζαν τις ροκ και νεοκυματικές μπάντες θορύβου της δεκαετίας του '80 και '90. Το "<strong>Venus in Furs</strong>" περιέχει μια ακατέργαστη μελωδία βιόλας από τον <em>John Cale</em>, με μοχθηρά φωνητικά αλλά το αληθινό χάιλαϊτ του άλμπουμ, είναι το "<strong>Heroin</strong>" ένα εξαιρετικά σκοτεινό κομμάτι που μέσα από το χάος του, αναπαρήγαγε την αρχική καρδιοπαλμία και στη συνέχεια, την ευδαιμονία της λήψης του ίδιου του "φαρμάκου". Το πιο σκοτεινό τραγούδι εδώ, είναι το "<strong>The Black Angel's Death Song</strong>" που είναι βασικά μόνο θόρυβος, μολαταύτα φανταστικό και το "<strong>European Son</strong>", που φαίνεται να είναι μια κυνική επίθεση στους αρτ-χίπστερ και ένα πολύ καλό παράδειγμα παραφροσύνης.</p><p></p><p>Το έργο τέχνης στο εξώφυλλο, με την μπανάνα του <em>Warhol</em>, που μπορούσε να ξεφλουδιστεί αποκαλύπτοντας ένα ροζ φαλλικό αντικείμενο, ήταν τόσο περιπετειώδες και προκλητικό όσο ήταν μέσα η μουσική. Κατά την κυκλοφορία (το άλμπουμ) κόλλησε, πλησιάζοντας μόλις το νούμερο 171 στα τσαρτ των ΗΠΑ. Οι κριτικές ήταν ελάχιστες, ωστόσο ο <em>Timothy Jacobs</em> έγραψε στο <em>Vibrations</em>: «<em><span style="color: Darkorange">Ένα καλό πρώτο άλμπουμ, αν και στο μέλλον ελπίζουμε ότι οι άλλες προσπάθειες δεν θα είναι εξίσου αρνητικές</span></em>»...</p><p></p><p>Αν και το κοινό του άλμπουμ ήταν τότε περιορισμένο, ο <em>Brian Eno</em> αναφερόταν συχνά, ισχυριζόμενος ότι εκείνοι οι λίγοι που το γούσταραν, βγήκαν και σχημάτισαν μια μπάντα. Και όντως, όπως αργότερα αποδείχτηκε, υπήρξε ένα από τα λίγα, πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών, που χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχαν πιθανά γκλαμ ροκ, κράουτ-ροκ και πανκ. Ήταν η βίβλος του αντεργκράουντ και παραμείνει έτσι, μέχρι σήμερα.</p><p></p><p>Έχοντας προσφάτως μια κουβέντα, με φίλο της κατηγορίας, σχετικά με την υποδοχή του άλμπουμ στην εποχή του, αλλά και μεταγενέστερα στα '70ς, στην χώρα μας, που ο απόηχός του καλά κρατούσε λόγω της φήμης του, αυτή υπήρξε άλλο ένα παράδειγμα κοντοφθαλμισμού και παχυδερμίας των πολλών "κανονικών" που σκιάχτηκαν από την περιθωριακή θεματολογία του άλμπουμ και δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα πρωτοποριακά και επιδραστικά σπέρματά του. Όχι, η ταύτιση με τις καταστάσεις/ομάδες του καθώς και η ηρωοποίηση δεν είναι αναγκαία ούτε απαραίτητη, από τη στιγμή που κάποιος δεν εντάσσεται/ανήκει σ' αυτές, αλλά η λεγόμενη "προοδευτικότητα" πρέπει να αναγνωρίζει, να κατανοεί, να διερωτάται γι' αυτές και αν μη τι άλλο να αποδέχεται την συνύπαρξη και συμβίωση χωρίς εξοβελισμούς και περιθωριοποίηση. Άλλωστε αυτό είναι/σημαίνει ροκ...</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Lois Wilson)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]142402[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057937080, member: 30418"] [HEADING=2]Η Αφροδίτη με τη γούνα[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]142401._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου καταγράφηκε σε δύο ημέρες, στα [I]Scepter Records[/I] στούντιο του Μανχάταν και στη συνέχεια στα [I]TGG Studios[/I] στο [I]LA[/I]. Η μουσική ήταν εξαιρετικά συγκλονιστική: Το όμορφο "[B]Sunday Morning[/B]", μια ποπ μελωδία ξυλόφωνου, δίνει τη θέση του στο αδιαμφισβήτητα κλασσικό, με τα σκληρά ηχητικά όργανα, "[B]I'm Waiting for the Man[/B]", που περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα ενός χρήστη ενώ στο "[B]Run, Run, Run[/B]", μπορεί να ακουστεί το ξεκίνημα του πανκ. Η παγωμένη έκφραση της [I]Nico[/I] ήταν μεθυστική στο όμορφο "[B]I'll Be Your Mirror[/B]" και στο επαναληπτικό "[B]Femme Fatale[/B]". Το εξαιρετικό ποπ "[B]There She Goes Again[/B]" αποκάλυψε τις ευρείες μουσικές επιρροές τους, κλέβοντας από το "[I]Hitchhike[/I]" του [I]Marvin Gaye[/I] στην εισαγωγή του και το μεγαλόπρεπο "[B]All Tommorow's Parties[/B]", διέθετε ένα πιάνο μοτίβο που έπαιζε ο [I]Cale[/I], εμπνευσμένο από το ύφος του φίλου του [I]Terry Riley[/I], και τη μάλλον μπάσα φωνή της [I]Nico[/I]. Υπάρχουν επίσης κάποιες φανταστικές εκπροσωπήσεις των αβάν-γκαρντ τάσεων των [I]VU[/I], που θα επηρέαζαν τις ροκ και νεοκυματικές μπάντες θορύβου της δεκαετίας του '80 και '90. Το "[B]Venus in Furs[/B]" περιέχει μια ακατέργαστη μελωδία βιόλας από τον [I]John Cale[/I], με μοχθηρά φωνητικά αλλά το αληθινό χάιλαϊτ του άλμπουμ, είναι το "[B]Heroin[/B]" ένα εξαιρετικά σκοτεινό κομμάτι που μέσα από το χάος του, αναπαρήγαγε την αρχική καρδιοπαλμία και στη συνέχεια, την ευδαιμονία της λήψης του ίδιου του "φαρμάκου". Το πιο σκοτεινό τραγούδι εδώ, είναι το "[B]The Black Angel's Death Song[/B]" που είναι βασικά μόνο θόρυβος, μολαταύτα φανταστικό και το "[B]European Son[/B]", που φαίνεται να είναι μια κυνική επίθεση στους αρτ-χίπστερ και ένα πολύ καλό παράδειγμα παραφροσύνης. Το έργο τέχνης στο εξώφυλλο, με την μπανάνα του [I]Warhol[/I], που μπορούσε να ξεφλουδιστεί αποκαλύπτοντας ένα ροζ φαλλικό αντικείμενο, ήταν τόσο περιπετειώδες και προκλητικό όσο ήταν μέσα η μουσική. Κατά την κυκλοφορία (το άλμπουμ) κόλλησε, πλησιάζοντας μόλις το νούμερο 171 στα τσαρτ των ΗΠΑ. Οι κριτικές ήταν ελάχιστες, ωστόσο ο [I]Timothy Jacobs[/I] έγραψε στο [I]Vibrations[/I]: «[I][COLOR=Darkorange]Ένα καλό πρώτο άλμπουμ, αν και στο μέλλον ελπίζουμε ότι οι άλλες προσπάθειες δεν θα είναι εξίσου αρνητικές[/COLOR][/I]»... Αν και το κοινό του άλμπουμ ήταν τότε περιορισμένο, ο [I]Brian Eno[/I] αναφερόταν συχνά, ισχυριζόμενος ότι εκείνοι οι λίγοι που το γούσταραν, βγήκαν και σχημάτισαν μια μπάντα. Και όντως, όπως αργότερα αποδείχτηκε, υπήρξε ένα από τα λίγα, πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών, που χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχαν πιθανά γκλαμ ροκ, κράουτ-ροκ και πανκ. Ήταν η βίβλος του αντεργκράουντ και παραμείνει έτσι, μέχρι σήμερα. Έχοντας προσφάτως μια κουβέντα, με φίλο της κατηγορίας, σχετικά με την υποδοχή του άλμπουμ στην εποχή του, αλλά και μεταγενέστερα στα '70ς, στην χώρα μας, που ο απόηχός του καλά κρατούσε λόγω της φήμης του, αυτή υπήρξε άλλο ένα παράδειγμα κοντοφθαλμισμού και παχυδερμίας των πολλών "κανονικών" που σκιάχτηκαν από την περιθωριακή θεματολογία του άλμπουμ και δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα πρωτοποριακά και επιδραστικά σπέρματά του. Όχι, η ταύτιση με τις καταστάσεις/ομάδες του καθώς και η ηρωοποίηση δεν είναι αναγκαία ούτε απαραίτητη, από τη στιγμή που κάποιος δεν εντάσσεται/ανήκει σ' αυτές, αλλά η λεγόμενη "προοδευτικότητα" πρέπει να αναγνωρίζει, να κατανοεί, να διερωτάται γι' αυτές και αν μη τι άλλο να αποδέχεται την συνύπαρξη και συμβίωση χωρίς εξοβελισμούς και περιθωριοποίηση. Άλλωστε αυτό είναι/σημαίνει ροκ... (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Lois Wilson) [CENTER][ATTACH=CONFIG]142402._xfImport[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ξεφτισμένο βελούδο! [The Velvet Underground & Nico]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…