Εξορκισμός [Captain Beefheart]

Σεληνόφωτο στο Βερμόντ​

Captain Beefheart & His Magic Band - Trout Mask Replica (Ιούνιος 1969, Straight)


Τραγούδια: A1 Frownland - 1:39, A2 The Dust Blows Forward 'N The Dust Blows Back - 2:04, A3 Dachau Blues - 2:21, A4 Ella Guru (Antennae Jimmy Semens: εφέ) - 2:23, A5 Hair Pie: Bake 1 - 4:57, A6 Moonlight On Vermont (Gary "Magic" Marker: μπάσο) - 3:55, B1 Pachuco Cadaver - 4:37, B2 Bill's Corpse - 1:47, B3 Sweet Sweet Bulbs - 2:17, B4 Neon Meate Dream Of A Octafish (Captain Beefheart: σιμράν πνευστό, μουσέτ) - 2:25, B5 China Pig (Doug Moon: κιθάρα), 3:56, B6 My Human Gets Me Blues - 2:42, B7 Dali's Car - 1:25, C1 Hair Pie: Bake 2 - 2:23, C2 Pena (Antennae Jimmy Semens: κύρια φωνητικά) - 2:31, C3 Well - 2:05, C4 When Big Joan Sets Up - 5:19, C5 Fallin' Ditch - 2:03, C6 Sugar 'N Spikes - 2:29, C7 Ant Man Bee (Captain Beefheart: σαξόφωνο ταυτόχρονα τενόρο & σοπράνο) - 3:55, D1 Orange Claw Hammer - 3:35, D2 Wild Life - 3:07, D3 She's Too Much For My Mirror - 1:42, D4 Hobo Chang Ba - 2:01, D5 The Blimp (Mousetrap Replica) (Antennae Jimmy Semens: αφηγητής, Frank Zappa: φωνή εισαγωγής) - 2:04
Μουσικοί: Captain Beefheart (Don Glen Vliet) - σύνθεση, φωνητικά, τενόρο & σοπράνο σαξόφωνο (ταυτόχρονα), σημειώσεις • Zoot Horn Rollo (William Earl Harkleroad) - σλάιντ κιθάρα, φλάουτο • Antennae Jimmy Semens (Jeff Cotton) - σλάιντ κιθάρα • The Mascara Snake (Victor Hayden) - μπάσο κλαρινέτο, φωνητικά, εικονογράφηση • Rockette Morton (Mark Boston) - μπάσο, αφήγηση • John French (Drumbo, δεν αναφέρεται στους συντελεστές) - τύμπανα
Παραγωγή / Μηχανικοί: Frank Zappa / Dick Kunc (ηλεκτρονική τροποποίηση εξοπλισμού)
Σχεδιασμός άλμπουμ, Φωτογραφία εξωφύλλου: Cal Schenkel

Ηχογραφήθηκε τον Αύγουστο του 1968 έως τον Μάρτιο του 1969 στα Sunset Sound Recorders, Χόλιγουντ, στα Whitney Studios, Γκλέντεϊλ και με φορητές μονάδες στην κατοικία και στούντιο για πρόβες των μελών της Magic Band στο 4295 Ensenada Drive, Γούντλαντ Χιλς


«Αν υπήρχε κάτι στην ιστορία της πόπιουλαρ μουσικής που θα μπορούσε να περιγραφεί ως έργο τέχνης με τρόπο που οι άνθρωποι που ασχολούνται με άλλους τομείς της τέχνης θα μπορούσαν να καταλάβουν, τότε το Trout Mask Replica είναι πιθανώς αυτό το έργο». - John Peel (συνέντευξη με τον Mike Barnes, 1995)

«Το Trout Mask Replica διέλυσε το κρανίο μου, ευθυγράμμισε τις συνάψεις μου, με έκανε νευρικό, με έκανε να γελάσω, με έκανε να πηδήξω και να ξεσπάσω με χαρά. Δεν ήταν απλώς η σύντηξη που περίμενα: ήταν ένα εντελώς νέο σύμπαν, ένα εντελώς συνειδητοποιημένο και προηγουμένως αδιανόητο τοπίο με κιθάρες που θρυμματίζονταν, ξεπηδούσαν και αιωρούνταν προς κάθε κατεύθυνση, όσο μπορούσε να δει το μυαλό... ενώ αυτή η φωνή του θηρίου κατευθείαν από ένα από τα Ghost Tantras του Μάικλ Μακ Κλουρ βρυχιόταν, εκτοξεύοντας εικόνες ταυτόχρονα ορμητικά αφηρημένες και τόσο βασικές και ανήθικες όσο τα τελευταία 200 χρόνια του Αμερικάνικου Φολκλόρ... Έμεινα κάτω από τα ακουστικά και έπαιξα το Trout Mask χωρίς διακοπή πέντε φορές στη σειρά εκείνο το βράδυ. Το επόμενο βήμα φυσικά ήταν να ερεθίσω τον υπόλοιπο κόσμο σε αυτό το καταπληκτικό πράγμα που βρήκα, το οποίο ίσως έφτασε πιο κοντά σε έναν ζωντανό, παλλόμενο, γλιστερό οργανισμό από οποιονδήποτε άλλο δίσκο που είχα ακούσει ποτέ». - Lester Bangs, New Musical Express, 1 Απριλίου 1978

Ζωγράφος, ποιητής, τραγουδιστής, τραγουδοποιός, γλύπτης ο Don Van Vliet ξεκίνησε στην Καλιφόρνια, αποφεύγοντας μια υποτροφία τέχνης και μια καριέρα, πουλώντας ηλεκτρικές σκούπες και παπούτσια για να παίξει σε ροκ μπάντες με τον φίλο του Frank Zappa στις αρχές της δεκαετίας του '60. Αφού ο Zappa δημιούργησε τους Mothers, ο Beefheart έφτιαξε τη δικιά του Magic Band και απέκτησε φήμη, κάνοντας παραστάσεις με τους Van Morrison και Doors. Αφού κέρδισε μια μάχη των συγκροτημάτων και έκλεισε συμφωνία για δύο σινγκλ με την A&M Records, ο David Gates (αργότερα φρόντμαν των Bread) παρήγαγε μαζί του μια τοπική επιτυχία στο Λος Άντζελες με το "Diddy Wah Diddy" του Bo Diddley, αλλά η εταιρεία δεν επιθυμούσε να κάνει τίποτα άλλο με τους "ζοφερούς" στίχους του. Αφού κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ Safe As Milk το '67 (όπου η φωνή του έσπασε ένα μικρόφωνο), έπρεπε να εγκαταλείψει το Monterey Pop Festival την τελευταία στιγμή όταν ο Ry Cooder άφησε το συγκρότημα. Και σαν να μην έφτανε η χαμένη ευκαιρία για επιτυχία στο Φεστιβάλ, το δεύτερο άλμπουμ του, Strictly Personal του '68, κωλυσιεργούσε από τον παραγωγό πίσω από την πλάτη του (και βγήκε σε άλλη μορφή τρία χρόνια αργότερα). Ακόμα και σε αυτό το πρώιμο στάδιο, ο Beefheart δημιουργούσε τη μουσική του σε μια άγρια, ιδιόμορφη εκδοχή των μπλουζ, επαναφέροντάς τη σε μια εποχή που δεν ήταν μόνο δωδεκάμετρη. Μόλις ξεκινούσε το μοναδικό μουσικό όραμά του.

Ο Beefheart συνδέθηκε ξανά με τον παλιό του φίλο Zappa για να ηχογραφήσει επιτέλους τη μουσική του το '68. Ο Ζάππα τον υπέγραψε στην ετικέτα του, Bizarre/Straight, και παρήγαγε το Trout Mask Replica. Για περίπου εννέα μήνες, η Magic Band απομονώθηκε σε ένα σπίτι, εκπαιδεύτηκε να παίζει τη μουσική του Beefheart, ο οποίος είχε γράψει 28 τραγούδια σε ένα ακανόνιστο οκτάωρο σέσιον. Αργότερα, η μπάντα θα ισχυριζόταν ότι οι νότες του για τα τραγούδια ήταν χάος και ότι έπρεπε να βρουν μια άκρη. Όποια και αν είναι η πραγματική ιστορία, ο Beefheart μετονόμασε τα μέλη της μπάντας του για να ακολουθήσουν το κόνσεπτ: το καστ περιλάμβανε τον Beefheart (σαξόφωνα, φωνητικά), τους κιθαρίστες Zoot Horn Rollo (Bill Harkleroad) και Antennae Jimmy Semens (Jeff Cotton), τον μπασίστα Rockette Morton (Mark Boston), τον Mascara Snake (Victor Hayden, ξάδελφο του Beefheart) στο μπάσο κλαρινέτο, και τον ντράμερ Drumbo (John French, ο οποίος εγκατέλειψε την τελευταία στιγμή και δεν αναφέρεται στους συντελεστές του άλμπουμ). Για τον ακροατή, τουλάχιστον, οι βασανιστικές πρόβες, η ταλαιπωρία και η στέρηση άξιζαν.

Ακόμα και όταν καταλαβαίνει κανείς τη μεθοδολογία της σύνθεσης και τους μηχανισμούς της μουσικής, το Trout Mask Replica εξακολουθεί να αντιστέκεται στην εξιχνίαση. Υπάρχει μια άθικτη μαγεία στον πυρήνα της. Το Trout Mask Replica είναι αρκετά μακριά. Κατά την πρώτη ακρόαση εμφανίζεται ως μια άνευ προηγουμένου αβανγκάρντ δήλωση και μοιράζεται λίγα ή χωρίς αλληλοεπικάλυψη με άλλα στυλ ή είδη. Αλλά μέσα στις μοναδικές δομές του βρίσκεται μια πληθώρα λυρικών και μουσικών ιδεών που συνδέονται με άλλες πτυχές της αμερικάνικης κουλτούρας και μουσικής, ειδικά τα μπλουζ. Το ενδιαφέρον του Van Vliet για τα μπλουζ περιελάμβανε όλες τις παραλλαγές από το κάντρι μπλουζ έως το αστικό R&B, αλλά το μπλουζ που εμπνέει το Trout Mask είναι το παλαιότερο.

Στο Trout Mask, η συγκοπή των Δέλτα μπλουζ αντηχεί στις γραμμές πιάνου που απέδωσαν το ακατέργαστο μουσικό υλικό (ο Captain χρησιμοποίησε πιάνο, ένα όργανο που δεν είχε παίξει ποτέ πριν, ως το κύριο εργαλείο σύνθεσης) και είναι ακόμα εμφανής στα μοτίβα των ντραμς του French. Ότι ο Van Vliet ίσως να μην μπόρεσε να παίξει στην πραγματικότητα την ίδια γραμμή δύο φορές, τον τοποθετεί άνετα παράλληλα με την μπλουζ παράδοση καθώς οι δομές των τραγουδιών της ήταν τόσο ευέλικτες που κάθε παράσταση υπήρξε σε κάποιο βαθμό διαφορετική. Λαμβάνοντας μεμονωμένα, τις γραμμές κιθάρας που παίζουν οι (Bill) Harkleroad και (Jeff) Cotton, αυτές δεν απομακρύνονται τόσο πολύ από τον τρόπο με τον οποίο οι αρθρώσεις της στακάτο κιθάρας του John Lee Hooker ξεπηδούν γύρω από τη γραμμική ροή της μουσικής του, αλλά και από την αιχμηρή ποιότητα που έβαζε με την κιθάρα του στη μουσική, ο Hubert Sumlin με τον Howlin' Wolf.

Στο Trout Mask, οι στίχοι του Van Vliet (που σύμφωνα με τον ίδιο ορισμένοι ήταν αρχικά ποιήματα) έδειξαν ένα κβαντικό άλμα από την προηγούμενη δουλειά του, συνδυάζοντας φολκ ιστορίες με ένα είδος νεο-Μπητ ποίησης και τις δικές του ιδιαίτερα ξεχωριστές, μη γραμμικές αφηγήσεις. Αυτή η νέα θέση στον αμερικάνικο πολιτιστικό μύθο συνδυάστηκε με καλειδοσκοπικές εικόνες σουρεαλισμού-μέσω-ψυχεδέλειας, όμορφες χαραγμένες γραμμές και διασκεδαστικό έξυπνο χιούμορ χωρίς να ξεχνάμε τα σαχλά λογοπαίγνια. Οι στίχοι του Beefheart έπαιζαν με σπασμένα, μασημένα, επινοημένα λόγια για το περιβάλλον και τη χαλασμένη φύση του ανθρώπινου είδους. Αυτό ακούγεται σαν υλικό ματωμένης-καρδιάς, αλλά ήταν πλησιέστερα στους Fugs παρά στον Jim Morrison. Η νοσταλγία για τη ζωή στην εξοχή ήταν επίσης ένα μεγάλο θέμα - ακούμε για το φως του φεγγαριού, ένα ποταμόπλοιο, μια καμινάδα, λουλούδια, έναν αχυρώνα, χιόνι, σκουλήκια, σόδα κεράσι και ένα κουνέλι. Ο Beefheart τα έβαλε μαζί με άγριες εικόνες και απροσδόκητους ποιητικούς ειρμούς. Συνολικά, όμως, ο τόνος είναι αλλόκοτος. Τραγουδάει για την απόδραση στη "Wild Life", να μην αγοράσει ένα "Veteran's Day Poppy", μια καταστροφή ("The Blimp"), το ολοκαύτωμα ("Dachau Blues"), δραπετεύοντας από τη "Frownland", σκοτώνοντας ένα "China Pig, και το αυτονόητο "My Human Gets Me Blues". Είναι πεσμένος αλλά πάντα ψάχνει μια διέξοδο από έναν κόσμο αποτρελαμένο.

Μουσικά, δεν χαϊδεύει αυτιά. Ο τυπικός ρόλος των δύο κιθαρών, μπάσου και ντραμς υπονομεύεται στο σημείο όπου τίποτα δεν τακτοποιείται ή επαναλαμβάνεται σε οποιοδήποτε βαθμό. Μια κιθάρα στο αριστερό κανάλι παίζει κάτι κοντά στον ρυθμό, ενώ μια κιθάρα στο δεξί κλαψουρίζει. Και οι δύο παίζουν ληντ ευδιάκριτα και διαφορετικά, σολάρουν, περιστασιακά συγχρονίζονται, συνήθως φεύγοντας μόνες τους και χωρίς να σχετίζονται με τα ντραμς ή τα φωνητικά. Τα τραυλίζοντα ντραμς ανταγωνίζονται για χώρο με ένα γωνιώδες μπάσο και το μοτίβο ατονικής κιθάρας σε διαφορετικό μέτρο, ενώ δέσμες διαφορετικών ρυθμών χοροπηδούν και εξαφανίζονται σε κάθε τραγούδι. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όλα διαλύονται σε χείμαρρο, τα όργανα χτυπιούνται μεταξύ τους σε περίπλοκα αντιστικτικά σχέδια. Ο Beefheart κραυγάζει, ουρλιάζει, μουγκρίζει αχαλίνωτα, στροβιλίζοντας καταρρακτώδεις νότες στο σαξόφωνό του. Αυτό που ακούγεται σαν ένα σωρό ηχητικές ασυναρτησίες είναι στην πραγματικότητα μια καλά συντονισμένη μηχανή. Κάθε μέλος της μπάντας επαναλαμβάνει ένα ριφ μερικές φορές, στη συνέχεια κάνει ένα άλλο άσχετο, χωρίς συνήθως να επιστρέφει σε αυτά που έκανε πριν. Αυτό γινόταν συνήθως ανεξάρτητα από τα άλλα όργανα με τον ίδιο τρόπο που γινόταν στο παρελθόν στη φρι τζάζ. Το άλμπουμ είναι επίσης γεμάτο με ομιλούμενες εισαγωγές και τελειώματα, αστοχίες και ημιτελείς λήψεις και συνομιλίες με μηχανικούς και περαστικούς. Ηχητικά και δομικά το Trout Mask Replica ήταν ακόμη τελείως εκτός των επικρατουσών τάσεων της ροκ μουσικής, ιδίως όσον αφορά τη συντομία των κομματιών (το μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι ήταν μόλις πάνω από πέντε λεπτά, ενώ η πλειοψηφία ήταν λιγότερο από τρία) και την απουσία της ψυχεδέλειας.

Το "Well" είναι μια υπέροχη σόλο απαγγελία χάρη στη μαγευτική ψαλμωδία του Beefheart. Το "Orange Claw Hammer" είναι ένα άλλο καλό τραγούδι της υπαίθρου με τις αυξομειώσεις της φωνής του. Το "When Big Joan Sets Up" έχει ένα υπέροχο, θρηνητικό σόλο σαξοφώνου. Το "Sugar 'N Spikes" έχει τις κιθάρες να παίζουν μαζί. Το "Pachuco Cadaver" είναι μουσικά άγριο με δυνατό ρυθμό. Το "Moonlight On Vermont" έχει υπέροχες βομβώδεις κιθάρες. Το "Dust Blows Forward 'N The Dust Blows Back" είναι το τρίτο α καπέλα τραγούδι σαν να προέρχεται από κάποια ξεχασμένη προφορική παράδοση. Τα "Dachau Blues" και "Old Fart At Play" αναμιγνύουν τις κιθάρες με εκκεντρικό αποτέλεσμα. Τα "Ant Man Bee" και "China Pig" αποτελούν αιρετικά μπλουζ. Το "Pena" έχει τον Semens να κακαρίζει σαν γριά. Το "Dali's Car" έχει συγχρονισμένες κλίμακες κιθάρας. Το "The Blimp" είναι ένας χαριτωμένος νεωτερισμός. Το "Veteran's Day Poppy" ξεκινά σαν ένα μπλουζ με δυνατό ρυθμό κατόπιν σουινγκάρει και στη συνέχεια πέφτει σε ένα μακρύ αργό ριφ.


Το έργο του Beefheart αποτελεί μέρος ενός μεγάλου εκπληκτικού πειράματος. Το ίδιο το άλμπουμ φαίνεται σαν να πρόκειται να διαλυθεί μέσω των φαινομενικά διαμετρικών διαφορών του. Η μουσική είναι εντελώς καινούργια, αν και εμποτισμένη στην παράδοση. Οι στίχοι δεν είναι λογικοί αλλά διανοητικοί. Η μουσική ικανότητα ακούγεται σπασμωδική, ωστόσο είναι ακριβώς πειθαρχημένη. Τα συναισθήματα είναι παιχνιδιάρικα αλλά έχουν επίσης μια ήπια θλίψη. Όλα φαίνεται να κατευθύνονται προς τον αποπροσανατολισμό. Η όμορφη παρήχηση και η επανάληψη είναι παραισθησιακές. Οι ρυθμοί με τους παράξενους χρόνους και οι ξέφρενες αλλαγές δίνουν μια αίσθηση ιλίγγου. Τα κομμάτια δεν ρέουν και ολόκληρος ο ήχος είναι ασύμμετρος.

Το Trout Mask Replica είναι η πρώτη επιτυχία του Captain Beefheart που αποκαλύπτει πραγματικά την προσωπικότητα και την ψυχή του. Ενώ σε μερικούς δεν φαίνεται καν ανθρώπινος, έχει ένα εξαιρετικά συμπονετικό συναίσθημα για την ανθρωπότητα. Και η ενσυναίσθησή του για τη μητέρα γη και τα πλάσματά της συνεχίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της δισκογραφικής του καριέρας, και στη ζωγραφική του. Το Trout Mask Replica μπορεί να δείχνει αποσπασματικό, ωστόσο είναι μια ολοκληρωμένη, επιτυχημένη δουλειά. Αυτό που μάλλον ποτέ δεν ολοκληρώνεται είναι η ανάγκη μας να συνεχίζουμε να το ακούμε, βιώνοντας ακόμη περισσότερες νέες στιγμές και διαθέσεις...

( - , πηγές: εξώφυλλο, beefheart.com, Perfect Sound Forever, Captain Beefheart: the biography by Mike Barnes)


ΥΓ. Διαβάστε και το Captain, My Captain... του Κώστα.

Ο Λέστερ Μπανγκς το 1969,​

έγραψε επίσης στο Rolling Stone το παρακάτω...

---

O Captain Beefheart, ο μόνoς αληθινός ντανταϊστής στο ροκ, έχει επανειλημμένα θυματοποιηθεί από δημόσια ακατανοησία και κριτικό αυταρχισμό. Η τάση ήταν να μεταχειρίζονται τον C.B. και την μπάντα του ως δυνητικά αποδεκτή μπλουζ μπάντα που παραπλανήθηκε στα μονοπάτια της άπληστης μοδάτης εμπορικότητας. Αυτό που οι κριτικοί απέτυχαν να δουν ήταν ότι υπήρξε μια μπάντα με όραμα και με μουσική δύσκολη, θορυβώδη και τραχιά, που εξελίχθηκε από μια μοναδική και πρωτότυπη συνειδητότητα.

Αυτό έγινε δραματικά εμφανές με το τελευταίο τους άλμπουμ. Δεδομένου ότι η μουσική τους, προέρχεται τόσο από τη νέα φρι τζαζ και τους αφρικανικούς ρυθμούς ψαλμωδιών όσο από τα μπλουζ του Δέλτα, τα τραγούδια έτειναν να είναι κροταλίζοντα και δύστροπα, ένας ορυμαγδός, μαζί με παράξενες, φλύαρες, υψίσυχνες κιθάρες και εκτινασσόμενους ρυθμούς. Αλλά η συνολική σύλληψη και εκτέλεση, ήταν περισσότερο στο χαρακτήρα φυλής εξορκισμού-φωτιάς, τύπου Pharoah Sanders/Archie Shepp, από το στομφώδες θόρυβο, γκρουπ σαν τους Blue Cheer.

Έτσι, είναι πολύ ευχάριστο να πούμε ότι το νέο άλμπουμ του Captain Beefheart είναι μια απόλυτη επιτυχία, μια λαμπρή, εντυπωσιακή διεύρυνση και αποσαφήνιση της τέχνης του. Βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε, ότι είναι καθ' οιονδήποτε τρόπο λείο, "καλλιτεχνικό" ή εύκολο. Είναι μια από τις λίγες μπάντες που ο ήχος έχει γίνει πραγματικά άγριος όσο ωριμάζει - μια λαμπρή και αναζωογονητική στρατηγική. Ξανά, οι ρυθμοί και οι μελωδικές υφές αναπηδούν παντού (με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ο Cecil Taylor), με τον Beefheart να τραγουδάει σαν μοναχικός λύκος που ουρλιάζει και γρυλίζει μέσα στη νύχτα.

Στο "Hair Pie: Bake One", για παράδειγμα, το γκρουπ μπαίνει σε ένα βραχνό διάλογο πνευστών σε διένεξη που αποκαλύπτει μια ισχυρή επιρροή του Albert Ayler. Η μουσική πραγματικά εμπλέκεται, ρέει, και διεγείρει με τρόπο που σχεδόν κανένας δεν έχει κάνει, από την μαζεμένη, προσεκτικά κατασκευασμένη τζαζ-ροκ μαλακία του περασμένου έτους. Και ο λόγος γι' αυτό είναι ότι, ενώ πολλοί άλλοι έχουν ενταχθεί στις παγίδες της νέας τζαζ, ο Καπετάνιος και η Μαγική Μπάντα είναι στην ουσία τους, το λευκό-καυτό ρεύμα της α-"καλλιέργητης" ενέργειας, φτάνοντας εκεί με την ελάχιστη καταπόνηση. Αυτό είναι το κλειδί για όλη την οργανική προσέγγισή τους, από το μοτίβο του ντράμερ (σύγκριση με τον Sonny Murray στο Spiritual Unity του Ayler ή με τον Ed Blackwell στο Symphony for Improvisers του Don Cherry), στις εκρηκτικές, διάχυτες γραμμές της κιθάρας, που (όπως και ο Lou Reed για τους Velvet Underground ή το μπάσο του Gary Peacock στο Spiritual Unity) εκτείνουν, σκίζουν και διαστέλλουν το συνηθισμένο λεξιλόγιο της ηλεκτρικής κιθάρας με στόχο την άρση των περιορισμών του παρελθόντος, που είναι τόσο τυραννικά αποχαυνωτικοί για τον ροκ μουσικό σήμερα όσο ήταν η επιρροή του Τσάρλι Πάρκερ για τους τζαζίστες στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους στίχους. Το άλμπουμ σε καθαρά λεκτικό επίπεδο είναι μια έκρηξη από μανιακά ξόρκια, χωρίς συνειρμό, αποφεύγοντας τη σοβαρή "ποιητική" υποκρισία και κοινοτυπία...

...μπορεί κάλλιστα να είναι η πιο ασυνήθιστη και προκλητική μουσική εμπειρία που θα έχετε...

Captain Beefheart και Magic Band, 1966-67

Ασφαλές σαν γάλα...​

Captain Beefheart And His Magic Band - Safe As Milk (Ιούνιος 1967, Buddah Records)


Τραγούδια: A1 Sure 'Nuff 'N Yes I Do (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 2:15, A2 Zig Zag Wanderer (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 2:40, A3 Call On Me (Don Van Vliet) - 2:37, A4 Dropout Boogie (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 2:32, A5 I'm Glad (Don Van Vliet) - 3:31, A6 Electricity (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 3:07, B1 Yellow Brick Road (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 2:28, B2 Abba Zaba (Don Van Vliet) - 2:44, B3 Plastic Factory (Don Van Vliet, Jerry Handley, στίχοι Herb Bermann) - 3:08, B4 Where There's Woman (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 2:09, B5 Grown So Ugly (Robert Pete Williams) - 2:27, B6 Autumn's Child (Don Van Vliet, στίχοι Herb Bermann) - 4:02
Μουσικοί: Don Van Vliet - κύρια φωνητικά, φυσαρμόνικα, μαρίμπα, διασκευές • Alex St. Clair Snouffer - κιθάρα, μπάσο, κρουστά, υποστηρικτικά φωνητικά • Ry Cooder - κιθάρα, σλάιντ κιθάρα, μπάσο, κρουστά, διασκευές (A1, B5) • Jerry Handley - μπάσο (εκτός B2, B4), υποστηρικτικά φωνητικά • John French - τύμπανα, κρουστά, φωνητικά
-- Πρόσθετοι μουσικοί
Doug Moon - κιθάρα (A1) • Samuel Hoffman - θερεμίνη (A6, B6) • Milt Holland - λογκ ντραμ (A2, A4), ντέφι, κρουστά (B2) • Taj Mahal - ντέφι (B1), κρουστά (B1) • Russ Titelman - κιθάρα (B6)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Richard Perry (RCA Studio), Bob Krasnow / Hank Cicalo (RCA Studio), Gary Marker (ντέμο στα Original Sound & Sunset Sound)

Ηχογραφήθηκε την Άνοιξη του 1967 στα RCA Studios, Λος Άντζελες


Όταν ο συν-ιδιοκτήτης της δισκογραφικής A&M, Jerry Moss απέρριψε τα ντέμο για το ντεμπούτο άλμπουμ του Don Van Vliet (γεννήθηκε Don Glen Vliet, 1941-2010), με το σκεπτικό ότι ήταν "πολύ αρνητικά" και ότι τραγούδια όπως το "Electricity" δεν ήταν ασφαλή για να τ' ακούσει η κόρη του, η αρχική Magic Band αμέσως διαλύθηκε. Όταν στη συνέχεια ο Κάπτεν Μπίφχαρτ υπέγραψε με τη Buddah Records, διατήρησε τον κιθαρίστα Alex St. Clair Snouffer (1941-2006) και τον μπασίστα Jerry Handley, προσθέτοντας δύο κρίσιμους νέους μουσικούς, τον ντράμερ John "Drumbo" French (1948) και τον εικοσάχρονο ταλαντούχο στη σλάιντ κιθάρα, Ry Cooder (1947).

Αισθάνοντας ότι ίσως χρειαζόταν βοήθεια για να κάνει τα τραγούδια του περισσότερο αποδεκτά, ο Beefheart ξαναδούλεψε αρκετά από αυτά με τον αινιγματικό στιχουργό Herb Bermann.



Με παραγωγούς τους Bob Krasnow και Richard Perry, οι νέες αυτές εκδόσεις των τραγουδιών που απέρριψε η A&M, συνέθεσαν ένα από τα πιο φιλόδοξα ντεμπούτα άλμπουμ της εποχής, συγκεντρώνοντας στοιχεία από το μπλουζ (μια διασκευή του "Grown So Ugly", του Robert Pete Williams και το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ "Sure 'Nuff'n Yes I Do", ένα σχόλιο σε μια κλασική Muddy Waters δομή που προέβαλε τη σλάιντ του Cooder), τη σόουλ ("I'm Glad"), το ζωηρό στυλ της Δυτικής Ακτής ("Call On Me" και "Yellow Brick Road") και κάτι εντελώς άγνωστο, που σηματοδοτείται από το κλαψούρισμα της θερεμίνης στο "Electricity" και τα φυλετικά τύμπανα του "Abba Zaba".

Ωστόσο, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο, ήταν η φωνή του Beefheart, ένα εξαιρετικό όργανο πολλαπλών οκτάβων που μπορούσε να εναλλάσσεται από την υψίσυχνη στριγκλιά στον μπάσο, σαν κροτάλισμα παράθυρου, βρυχηθμό. Σύμφωνα με τον μηχανικό Hank Cicalo, τα φωνητικά του Beefheart ήταν υπεύθυνα για την καταστροφή ενός μικροφώνου Telefunken των 1200 δολαρίων - ένα "κατόρθωμα" που ο τραγουδιστής επανέλαβε αργότερα στο σόου της τηλεόρασης, The Woody Woodberry, αφού πρώτα η παράσταση τον ασφάλισε για θραύσεις.

Χάρις στην υποστήριξη από τον John Peel, το άλμπουμ έγινε πιο δημοφιλές στο Ηνωμένο Βασίλειο από ό,τι στην πατρίδα του και αποδείχθηκε ότι ήταν ίσως η πιο εμπορικά αποδεκτή κυκλοφορία της καριέρας του.

grio said:

Tο Safe as Milk, είναι ορθόδοξο, για τα δεδομένα του Καπετάνιου βέβαια, αλλά εξίσου απολαυστικό και σπουδαίο. Δίσκος για να ξεκινήσει κάποιος μαζί του αλλά όχι για να τελειώσει...

Click to expand...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, beefheart.com, Andy Gill)

Γιατί θεώρησα, Πάνο, ότι τα αστεράκια, είναι κάτι πολύ συμβατικό για κάτι τόσο ανατρεπτικό, καινοτόμο και αξεπέραστο.

Θυμάμαι, η πρώτη επαφή μου με το έργο ήταν σοκαριστική, πήγαινα ακόμα στο γυμνάσιο. Επειδή αδυνατούσαμε να το ακούσουμε όλο, κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι συμμαθητή μου, ήταν δίσκος του μεγαλύτερου αδελφού του, ακούγαμε από ένα κομμάτι και έτσι το ολοκληρώσαμε σε εβδομάδες. Μετά το δανείστηκα σπίτι μου και άρχισα τις επαναλήψεις, δεχόμενος τα περιπαιχτικά σχόλια της οικογένειας και των φίλων. Αφού δεν περνά απαρατήρητο και δημιουργεί όλες αυτές τις αντιδράσεις, σκέφτηκα, ότι πέτυχε το σκοπό του.

Αρχικά, σε κάνει να το προσέξεις και κάτι το απροσδιόριστο, σε οδηγεί σε επανεξέταση εκεί που άλλα σε οδηγούν στην απόρριψη. Κατόπιν αρχίζεις να αναγνωρίζεις τα δομικά του συστατικά, που είναι τόσο παραμορφωμένα και εκπλήττεσαι από την 'βέβηλη' προσέγγιση.

Τα υπόλοιπα είναι θέμα χημείας και καταλήγουν πολύ προσωπικά που δεν επιδέχονται συνταγής και μεθοδολογίας, σίγουρα όμως είναι κάτι που αποκαλύπτεται σταδιακά, φτάνει να υπάρχει δεκτικότητα...

Straight Records

Η Straight Records ήταν μια δισκογραφική εταιρεία, που σχηματίστηκε το 1969, για τη διανομή παραγωγών και ανακαλύψεων του Frank Zappa και του επιχειρηματικού εταίρου του, του μάνατζερ Herb Cohen. Μαζί με τη αδελφική ετικέτα Bizarre Records, κατασκευάζονταν και διανέμονταν στις Πολιτείες από την Warner Bros, η οποία περιελάμβανε επίσης και την Reprise Records.

Ο ίδιος ο Frank Zappa επέλεγε τους περισσότερους από τους καλλιτέχνες της ετικέτας Straight. Η αρχική του πρόθεση ήταν να κυκλοφορήσει στην Bizarre, άλμπουμ με αβανγκάρντ καλλιτέχνες και ηχογραφήσεις με πιο μέινστριμ καλλιτέχνες, στην Straight. Ωστόσο, η αρχική ιδέα απέτυχε να λειτουργήσει όπως αναμενόταν, λόγω προβλημάτων με τη διανομή ηχογραφήσεων και το μάνατζμεντ των καλλιτεχνών. Ο Frank Zappa, οι Mothers of Invention, Wild Man Fischer και ο Lenny Bruce σίγουρα ταίριαζαν στην Bizarre, αλλά όλοι οι άλλοι κατέληγαν στην Straight. Αυτό οδήγησε ορισμένα πολύ ασυνήθιστα άλμπουμ στην ετικέτα Straight, ιδιαίτερα εκείνα από τους Captain Beefheart, Alice Cooper και τις GTOs. (Βικιπαίδεια)

Ρέιντζερ, ο δίσκος πρέπει να επιστραφεί σαν προβληματικός. Θα στον αλλάξουν, βέβαια θα καθυστερήσει η διαδικασία, αλλά δεν μπορείς να κάνεις όλα αυτά για να τον ακούσεις.

---

grio said:

Λοιπόν, γεννήθηκα στην έρημο, ανεβαίνοντας από τη Νέα Ορλεάνη
Ήρθα επάνω σε ένα ανεμοστρόβιλο στον ουρανό
Τριγύρναγα όλη την ημέρα με το φεγγάρι κολλημένο στο μάτι μου

Γεια σας κοριτσόπουλα, όπου κι αν βρίσκεστε
Πήρα μια νέα Κάντιλακ και μια Φεράρι
...- Sure 'Nuff 'N Yes I Do​

Click to expand...

και μετά αρχίζει τα καλέσματα για συνεύρεση... Αυτά λέει, αλλά μην τον πιστεύετε, ο Καπετάνιος είναι βέρος Καλιφορνέζος με κάποια Ολλανδική καταγωγή. Tο Safe as Milk, είναι πιο ορθόδοξο, για τα δεδομένα του βέβαια, αλλά εξίσου απολαυστικό. Δίσκος για να ξεκινήσει κάποιος μαζί του αλλά όχι για να τελειώσει, εξαρτάται βέβαια, αλλά όχι δεν θα τα ξαναπώ...

Ηλεκτρισμός...

Επιστροφή στο νήμα με προσθήκη νέων φωτο και βέβαια για τον ηλεκτρισμό του θρυλικού...

Κουίζ...


Τον Ιούνιο του 1967 πραγματοποιήθηκε το πρώτο ποπ μουσικό φεστιβάλ του κόσμου (πριν από το Μοντερέι), "The Fantasy Fair and Magic Mountain Music Festival" - σε ένα φυσικό αμφιθέατρο στα δάση του όρους Tamalpais, ακριβώς βορειοδυτικά του Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια. Συμμετείχε και η Μαγική Μπάντα του Καπετάνιου. Στην παρακάτω φωτο εμφανίζεται η πλάτη του Ντον, δεξιά ο Jerry Handley και στο κέντρο ποιός; Για πείτε μου, εύκολο είναι...