Μπορεί να μην έχω ψάξει ιδιαίτερα, αλλά ένα συγκεντρωμένο νήμα που θα περιλαμβάνει όλες εκείνες τις παλιές ελληνικές ταινίες που αγαπήσαμε δεν βρήκα.
Ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος, αποτελεί μια ηθογραφία άλλης εποχής τόσο μακρινής όσο και οικείας σε περισσότερους από εμάς, σε μια Ελλάδα που βγήκε σπαραγμένη από τον πόλεμο και τον εμφύλιο που έδωσε πνοή στα πολιτιστικά δρώμενα της εποχής εκείνης παρουσιάζοντας όλους τους χαρακτήρες, του σπάταλου, του γυναικά, του πλούσιου, του φτωχού αλλά και πολλών άλλων χαρακτήρων.
Το θέμα μπορεί να προσεγγίσει όλο το φάσμα των ταινιών, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια (1945-1954), κατά την γνώμη μου οι δύο σημαντικότερες ταινίες αυτής της περιόδου είναι Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948) του Αλέκου Σακελλάριου και Ο Μεθύστακας (1950) του Γιώργου Τζαβέλλα.Η καλλιτεχνική και εισπρακτική τους επιτυχία αποτέλεσε το εναρκτήριο γεγονός για την περαιτέρω εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου και την είσοδο στην Χρυσή Εποχή του.
Μέσα από όλες αυτές τις ταινίες συστήθηκαν στο κοινό μερικά από τα γνωστότερα ονόματα του χώρου, όπως οι σκηνοθέτες-σεναριογράφοι Μιχάλης Κακογιάννης, Γρηγόρης Γρηγορίου, Νίκος Κούνδουρος και Νίκος Τσιφόρος και οι ηθοποιοί Ορέστης Μακρής, Βασίλης Λογοθετίδης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Ειρήνη Παππά, Έλλη Λαμπέτη, Ίλυα Λιβυκού και Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Η Χρυσή Εποχή του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1967) χαρακτηρίζεται από τη συστηματική παραγωγή, διανομή σε βιομηχανική κλίμακα και τη δημιουργία ενός ισχυρού σταρ σύστεμ, βασισμένου σε ξένα πρότυπα. Στο διάστημα αυτό, ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1960, η Ελλάδα παρήγαγε τις περισσότερες ταινίες κατά κεφαλήν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η έναρξη της Χρυσής Εποχής ορίζεται το 1955, όταν προβλήθηκαν τα Ιστορία μιας κάλπικης λίρας και Στέλλα. Η Ιστορία μιας κάλπικης λίρας, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που είχε τόσο μεγάλη διεθνή απήχηση, αφού προβλήθηκε σε περίβλεπτα φεστιβάλ, όπως αυτά της Βενετίας.
Η Στέλλα, η δεύτερη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και το ντεμπούτο της Μελίνας Μερκούρη, προκάλεσε επίσης ιδιαίτερη αίσθηση στο εξωτερικό, καθώς προτάθηκε για το Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Κεντρικές προσωπικότητες - στυλοβάτες του κωμικού σινεμά αποτέλεσαν οι σκηνοθέτες: Αλέκος Σακελλάριος και Γιάννης Δαλιανίδης.
Ο Σακελλάριος σκηνοθέτησε και έγραψε, συχνά μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, πολλές από τις πλέον αγαπητές κωμωδίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένων των Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), Η θεία απ' το Σικάγο (1957), Ο Ηλίας του 16ου (1959), Τα κίτρινα γάντια (1960), Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο (1960) και Υπάρχει και φιλότιμο (1965). Η φιλμογραφία του Δαλιανίδη περιλαμβάνει επίσης πληθώρα γνωστών κωμωδιών (Ζητείται ψεύτης – 1961, Η Χαρτοπαίχτρα – 1964, Φωνάζει ο κλέφτης – 1965 κ.ά.), ενώ κάποιες εξ αυτών (Μερικοί το προτιμούν κρύο... – 1962, Κορίτσια για φίλημα – 1965 κ.ά.) θεωρούνται τα καλύτερα δείγματα εγχώριου μιούζικαλ.[62] Παράλληλα συνέδεσε το όνομά του με τα επιτυχημένα δράματα Ο Κατήφορος (1961) και Νόμος 4000 (1962).
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί και η χαρακτηριστική "παρέμβαση" της διασκέδασης στα μπουζούκια, πέρασαν από τα μάτια μας όλες οι μεγάλες φωνές της εποχής εκείνης, από τον Καζαντζίδη και την Μαρινέλα, τον Χιώτη και την Μαίρη Λίντα, μέχρι και τον Πουλόπουλο.
Άλλες δημοφιλείς κωμωδίες είναι οι Της κακομοίρας (1963) του Ντίνου Κατσουρίδη, Δεσποινίς Διευθυντής (1964) και Μια τρελλή τρελλή οικογένεια (1965) του Ντίνου Δημόπουλου και Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) του Γιώργου Τζαβέλλα.
Στο παρών αφιέρωμα μπορούμε να βάλουμε όποια ταινία της εποχής μας άρεσε, θα ξεκινήσω με την ¨Καφετζού"
Η ιστορία 2 νέων που αγαπιούνται, αλλά λόγω που ο νέος ( Φωτόπουλος ), είναι ένας ταπεινός καφετζής και η νέα (Σμαρούλα Γιούλη) είναι πλούσια βρίσκουν εμπόδια στο τείχος που λέγεται πατέρας της νέας ( Περικλής Χριστοφορίδης), καταλυτικό ρόλο στο happy end θα παίξει η Καλλιόπη ( Γεωργία Βασιλειάδου) η "καφετζού", αλλά και ο φίλος του νέου ( Βασίλης Αυλωνίτης).
Η πιο απολαυστική σκηνή είναι κατά την γνώμη μου η εμφάνιση του Νίκου Φέρμα ως πωλητή φιστικιών
Παραγωγή Φίνος Φιλμ,
Σενάριο Αλέκος Σακελλάριος, Γιώργος Ασημακόπουλος
Σκηνοθεσία Αλέκος Σακελλάριος
Πρωταγωνιστές Γεωργία Βασιλειάδου
Μίμης Φωτόπουλος
Βασίλης Αυλωνίτης
Σμαρούλα Γιούλη
Περικλής Χριστοφορίδης
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις
Τραγούδι Σούλη Σαμπάχ
Φωτογραφία Ντίνος Κατσουρίδης
Μοντάζ Ντίνος Κατσουρίδης
Σκηνογραφία Μάρκος Ζέρβας
Χορογραφία Μανώλης Καστρινός
Χρυσούλα Ζώκα
Διανομή Finos Film
Πρώτη προβολή 29 Οκτωβρίου 1956
Περιμένω την δικιά σας ταινία με περισσότερες αναφορές
Ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος, αποτελεί μια ηθογραφία άλλης εποχής τόσο μακρινής όσο και οικείας σε περισσότερους από εμάς, σε μια Ελλάδα που βγήκε σπαραγμένη από τον πόλεμο και τον εμφύλιο που έδωσε πνοή στα πολιτιστικά δρώμενα της εποχής εκείνης παρουσιάζοντας όλους τους χαρακτήρες, του σπάταλου, του γυναικά, του πλούσιου, του φτωχού αλλά και πολλών άλλων χαρακτήρων.
Το θέμα μπορεί να προσεγγίσει όλο το φάσμα των ταινιών, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια (1945-1954), κατά την γνώμη μου οι δύο σημαντικότερες ταινίες αυτής της περιόδου είναι Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948) του Αλέκου Σακελλάριου και Ο Μεθύστακας (1950) του Γιώργου Τζαβέλλα.Η καλλιτεχνική και εισπρακτική τους επιτυχία αποτέλεσε το εναρκτήριο γεγονός για την περαιτέρω εξέλιξη του ελληνικού κινηματογράφου και την είσοδο στην Χρυσή Εποχή του.
Μέσα από όλες αυτές τις ταινίες συστήθηκαν στο κοινό μερικά από τα γνωστότερα ονόματα του χώρου, όπως οι σκηνοθέτες-σεναριογράφοι Μιχάλης Κακογιάννης, Γρηγόρης Γρηγορίου, Νίκος Κούνδουρος και Νίκος Τσιφόρος και οι ηθοποιοί Ορέστης Μακρής, Βασίλης Λογοθετίδης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Ειρήνη Παππά, Έλλη Λαμπέτη, Ίλυα Λιβυκού και Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Η Χρυσή Εποχή του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1967) χαρακτηρίζεται από τη συστηματική παραγωγή, διανομή σε βιομηχανική κλίμακα και τη δημιουργία ενός ισχυρού σταρ σύστεμ, βασισμένου σε ξένα πρότυπα. Στο διάστημα αυτό, ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1960, η Ελλάδα παρήγαγε τις περισσότερες ταινίες κατά κεφαλήν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η έναρξη της Χρυσής Εποχής ορίζεται το 1955, όταν προβλήθηκαν τα Ιστορία μιας κάλπικης λίρας και Στέλλα. Η Ιστορία μιας κάλπικης λίρας, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που είχε τόσο μεγάλη διεθνή απήχηση, αφού προβλήθηκε σε περίβλεπτα φεστιβάλ, όπως αυτά της Βενετίας.
Η Στέλλα, η δεύτερη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και το ντεμπούτο της Μελίνας Μερκούρη, προκάλεσε επίσης ιδιαίτερη αίσθηση στο εξωτερικό, καθώς προτάθηκε για το Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Κεντρικές προσωπικότητες - στυλοβάτες του κωμικού σινεμά αποτέλεσαν οι σκηνοθέτες: Αλέκος Σακελλάριος και Γιάννης Δαλιανίδης.
Ο Σακελλάριος σκηνοθέτησε και έγραψε, συχνά μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, πολλές από τις πλέον αγαπητές κωμωδίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένων των Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955), Η θεία απ' το Σικάγο (1957), Ο Ηλίας του 16ου (1959), Τα κίτρινα γάντια (1960), Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο (1960) και Υπάρχει και φιλότιμο (1965). Η φιλμογραφία του Δαλιανίδη περιλαμβάνει επίσης πληθώρα γνωστών κωμωδιών (Ζητείται ψεύτης – 1961, Η Χαρτοπαίχτρα – 1964, Φωνάζει ο κλέφτης – 1965 κ.ά.), ενώ κάποιες εξ αυτών (Μερικοί το προτιμούν κρύο... – 1962, Κορίτσια για φίλημα – 1965 κ.ά.) θεωρούνται τα καλύτερα δείγματα εγχώριου μιούζικαλ.[62] Παράλληλα συνέδεσε το όνομά του με τα επιτυχημένα δράματα Ο Κατήφορος (1961) και Νόμος 4000 (1962).
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί και η χαρακτηριστική "παρέμβαση" της διασκέδασης στα μπουζούκια, πέρασαν από τα μάτια μας όλες οι μεγάλες φωνές της εποχής εκείνης, από τον Καζαντζίδη και την Μαρινέλα, τον Χιώτη και την Μαίρη Λίντα, μέχρι και τον Πουλόπουλο.
Άλλες δημοφιλείς κωμωδίες είναι οι Της κακομοίρας (1963) του Ντίνου Κατσουρίδη, Δεσποινίς Διευθυντής (1964) και Μια τρελλή τρελλή οικογένεια (1965) του Ντίνου Δημόπουλου και Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) του Γιώργου Τζαβέλλα.
Στο παρών αφιέρωμα μπορούμε να βάλουμε όποια ταινία της εποχής μας άρεσε, θα ξεκινήσω με την ¨Καφετζού"
Η ιστορία 2 νέων που αγαπιούνται, αλλά λόγω που ο νέος ( Φωτόπουλος ), είναι ένας ταπεινός καφετζής και η νέα (Σμαρούλα Γιούλη) είναι πλούσια βρίσκουν εμπόδια στο τείχος που λέγεται πατέρας της νέας ( Περικλής Χριστοφορίδης), καταλυτικό ρόλο στο happy end θα παίξει η Καλλιόπη ( Γεωργία Βασιλειάδου) η "καφετζού", αλλά και ο φίλος του νέου ( Βασίλης Αυλωνίτης).
Η πιο απολαυστική σκηνή είναι κατά την γνώμη μου η εμφάνιση του Νίκου Φέρμα ως πωλητή φιστικιών
Παραγωγή Φίνος Φιλμ,
Σενάριο Αλέκος Σακελλάριος, Γιώργος Ασημακόπουλος
Σκηνοθεσία Αλέκος Σακελλάριος
Πρωταγωνιστές Γεωργία Βασιλειάδου
Μίμης Φωτόπουλος
Βασίλης Αυλωνίτης
Σμαρούλα Γιούλη
Περικλής Χριστοφορίδης
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις
Τραγούδι Σούλη Σαμπάχ
Φωτογραφία Ντίνος Κατσουρίδης
Μοντάζ Ντίνος Κατσουρίδης
Σκηνογραφία Μάρκος Ζέρβας
Χορογραφία Μανώλης Καστρινός
Χρυσούλα Ζώκα
Διανομή Finos Film
Πρώτη προβολή 29 Οκτωβρίου 1956
Περιμένω την δικιά σας ταινία με περισσότερες αναφορές