Όχι ακριβώς παρουσίαση..Είναι η επιθυμία εκείνη που προκύπτει έπειτα από την φανταστική συνομιλία με τον δημιουργό στον παντοτινό χωροχρόνο και την άβουλη στιγμή..
Τα στόματα ανοιχτά από τον θαυμασμό για τους Νεοϋορκέζους που αψήφισαν μέτρα,γκρέμισαν γέφυρες,διαολοεστειλαν ρεφρέν και βρέθηκαν στον αντίποδα κάθε λογικής συνταγής που καταλήγει εκ των υστέρων σε μια άνοστη παρωδία...
Δεν βλέπεις κάθε μέρα ένα τσούρμο από ιδέες,κοψίματα,σημεία και μουσικά αυτιά παραταγμένα να βαστούν καλάθια με άνθη δημιουργίας,ερωτοτροποντας παράλληλα με την μαεστρία που αποπνέουν τα είδη με τα οποία καταπιάνονται.
Εδω μέσα παρελαύνουν αυτούσιοι οι Tarantoula walking like δαίμονες των Morbid Angel,η σαπίλα του εξωφύλλου όπως και η ακατανόητη δομή του ομώνυμου άλμπουμ των Naked City,όπως και πολλά του John Zorn,εδώ εξαφανιζονται πλήρως οι τραγουδιαρες τύπου Nightwish και άλλων και άλλων συνθετικών μηδενικών,και εμφανίζονται οι τρισκαταρατες νύφες της Diamanda Galas σαν αλλοπρόσαλλες κάργιες,αραιά και που ,αλλά πίσω από το ξέφωτο.
Παραστάσεις από σώματα σε αποσύνθεση αποθανατιζουν σε screenshot την χαοτική κατάληξη της ανθρώπινης ψυχής...Δεν ξέρω πόσο ενδιαφεροντες είναι από κοντά σαν τύποι οι δημιουργοί,αλλά από μακριά ακούγονται σαν ταλιμπαν μιας απόκοσμης διανόησης ,που αποσκοπεί στην συγκέντρωση όλων των βαρεμένων..Κάτι σαν κάλεσμα.
Υπάρχουν πολλά τοτέμ στον χώρο,όπως υπάρχουν αξίες,σταθερές,ιστορία...Οι τύποι απ' όσο δείχνουν τα πράγματα,δεν παίρνουν χαμπάρι από θεοσφατα αλλά πλάθουν μερικά..Όπως σε όλα,έτσι και εδώ ,υπάρχουν δημιουργοί αλλά υπάρχουν και τύποι που ακολουθούν μόδες,στυλ παίξιμο,genders. Οι Imperial Triumphant όμως δεν είναι μέσα σε αυτούς.
Προτάσσουν το στήθος τους στο νήμα κόβοντας το πριν τους λεγόμενους κατοχυρωμένους που στοιβάζονται σαν σαρδέλες στους σκληρούς δίσκους του ανώνυμου ψυχαναγκαστικου.
Τους κατοχυρωμενους τζαζιστες,deathsters,αβανγκαρντιστες,στα playlist με τις επιλογές για το γραφείο,το σπίτι,το επίσημο δείπνο,τον ανεπίσημο χωρισμό και το κέρατό τους το τράγιο.
Αυτό είναι έξω απ όλα..Δεν μπαίνει σε λίστα.. Τσινάει σαν τον ταύρο που βλέπει το τέλος του να πλησιάζει μέσα από το μαζικό παραλήρημα που πνίγει στο αίμα,στα δάκρυα και τον ιδρώτα,ότι ξέμεινε από τον διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Αν υπήρχε περίπτωση να τους μοιάσει μια μπάντα μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα τραγικά ιδίων μουσικών και μουσικών,τότε αυτή θα ήταν οι Dead Kenny G´s,με τους τελευταίους να έχουν καβαλήσει την πανκ πλευρά της ζωής..Λεπτομέρειες.
Και για να αντιστρεψουμε τα λόγια του Σεφέρη,''Ὁ τόπος μας δεν εἶναι κλειστός''..Βαδίζει τάχιστα αν κρίνω από έργα σαν αυτό στην πλήρη απελευθέρωση της μοριακής της μάζας,σε αντίθεση με την ηθικοπλαστικη κοινωνία την επικρατούσα μεγάλη η χάρη της, που δημιουργεί κατά κόρον καταστάσεις ξέφρενου περσοναλισμου όσο και ακλόνητων στερεοτύπων..
Η συμβουλή μου είναι να ακουσθεί κατα βάση με ακουστικά...Από εκεί και πέρα,όποιος το θεωρήσει τροφή,θα το φάει κιόλας.
Imperial Triumphant-Vile Luxury (2018)
Τα στόματα ανοιχτά από τον θαυμασμό για τους Νεοϋορκέζους που αψήφισαν μέτρα,γκρέμισαν γέφυρες,διαολοεστειλαν ρεφρέν και βρέθηκαν στον αντίποδα κάθε λογικής συνταγής που καταλήγει εκ των υστέρων σε μια άνοστη παρωδία...
Δεν βλέπεις κάθε μέρα ένα τσούρμο από ιδέες,κοψίματα,σημεία και μουσικά αυτιά παραταγμένα να βαστούν καλάθια με άνθη δημιουργίας,ερωτοτροποντας παράλληλα με την μαεστρία που αποπνέουν τα είδη με τα οποία καταπιάνονται.
Εδω μέσα παρελαύνουν αυτούσιοι οι Tarantoula walking like δαίμονες των Morbid Angel,η σαπίλα του εξωφύλλου όπως και η ακατανόητη δομή του ομώνυμου άλμπουμ των Naked City,όπως και πολλά του John Zorn,εδώ εξαφανιζονται πλήρως οι τραγουδιαρες τύπου Nightwish και άλλων και άλλων συνθετικών μηδενικών,και εμφανίζονται οι τρισκαταρατες νύφες της Diamanda Galas σαν αλλοπρόσαλλες κάργιες,αραιά και που ,αλλά πίσω από το ξέφωτο.
Παραστάσεις από σώματα σε αποσύνθεση αποθανατιζουν σε screenshot την χαοτική κατάληξη της ανθρώπινης ψυχής...Δεν ξέρω πόσο ενδιαφεροντες είναι από κοντά σαν τύποι οι δημιουργοί,αλλά από μακριά ακούγονται σαν ταλιμπαν μιας απόκοσμης διανόησης ,που αποσκοπεί στην συγκέντρωση όλων των βαρεμένων..Κάτι σαν κάλεσμα.
Υπάρχουν πολλά τοτέμ στον χώρο,όπως υπάρχουν αξίες,σταθερές,ιστορία...Οι τύποι απ' όσο δείχνουν τα πράγματα,δεν παίρνουν χαμπάρι από θεοσφατα αλλά πλάθουν μερικά..Όπως σε όλα,έτσι και εδώ ,υπάρχουν δημιουργοί αλλά υπάρχουν και τύποι που ακολουθούν μόδες,στυλ παίξιμο,genders. Οι Imperial Triumphant όμως δεν είναι μέσα σε αυτούς.
Προτάσσουν το στήθος τους στο νήμα κόβοντας το πριν τους λεγόμενους κατοχυρωμένους που στοιβάζονται σαν σαρδέλες στους σκληρούς δίσκους του ανώνυμου ψυχαναγκαστικου.
Τους κατοχυρωμενους τζαζιστες,deathsters,αβανγκαρντιστες,στα playlist με τις επιλογές για το γραφείο,το σπίτι,το επίσημο δείπνο,τον ανεπίσημο χωρισμό και το κέρατό τους το τράγιο.
Αυτό είναι έξω απ όλα..Δεν μπαίνει σε λίστα.. Τσινάει σαν τον ταύρο που βλέπει το τέλος του να πλησιάζει μέσα από το μαζικό παραλήρημα που πνίγει στο αίμα,στα δάκρυα και τον ιδρώτα,ότι ξέμεινε από τον διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Αν υπήρχε περίπτωση να τους μοιάσει μια μπάντα μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα τραγικά ιδίων μουσικών και μουσικών,τότε αυτή θα ήταν οι Dead Kenny G´s,με τους τελευταίους να έχουν καβαλήσει την πανκ πλευρά της ζωής..Λεπτομέρειες.
Και για να αντιστρεψουμε τα λόγια του Σεφέρη,''Ὁ τόπος μας δεν εἶναι κλειστός''..Βαδίζει τάχιστα αν κρίνω από έργα σαν αυτό στην πλήρη απελευθέρωση της μοριακής της μάζας,σε αντίθεση με την ηθικοπλαστικη κοινωνία την επικρατούσα μεγάλη η χάρη της, που δημιουργεί κατά κόρον καταστάσεις ξέφρενου περσοναλισμου όσο και ακλόνητων στερεοτύπων..
Η συμβουλή μου είναι να ακουσθεί κατα βάση με ακουστικά...Από εκεί και πέρα,όποιος το θεωρήσει τροφή,θα το φάει κιόλας.
Imperial Triumphant-Vile Luxury (2018)