Ηταν να γράψω σήμερα δυο πράγματα για κάτι που με καθήλωσε αλλά κάτι μου έτυχε και δεν υπάρχει χρόνος μιας και δουλεύω βράδυ..
Τώρα θα μου πείτε,ο κόσμος περιμένει την κουτσουλιά σου,ριχτο μια κι έξω.
Δεν είναι τόσο απλό..
Υπάρχει ένα μέρος λίγο έξω από το χωριό που γεννήθηκα,το οποίο είναι δίπλα σε μια βουνοκορφή..Εκεί υπάρχει ένα χωράφι του μακαρίτη του παππού μου,το οποίο έχει ένα καλύβι σαν μικρο σπιτάκι με μαυρισμένες από τον γεροχρονο πέτρες και σαπισμένες από την υγρασία πόρτες..
Το μέρος έχει τέτοια κλίση που το πίσω μέρος του μικρού αυτού κτιρίου,είναι στην κυριολεξία μέσα στο χώμα..
Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που επισκέπτομαι το συγκεκριμένο μέρος,η ενέργεια που δέχομαι είναι απίστευτη..Νιώθω δηλαδή ότι με κάποιο τρόπο συγκεντρωνεται εκεί όλη η ιστορία του γένους μου..Κάτι σαν συνομιλία με τους προγόνους εκείνους που δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα,αλλά ούτε και ματιά.
Η δημιουργία είναι διαχρονική και δεν σχετίζεται ούτε με εποχές,ούτε με καταστάσεις..Κάθε γενιά θα κτίσει το δικό της καλυβάκι που θα φαντάζει στον χρόνο σαν αντίπαλο δέος στους άψυχους ουρανοξύστες με τις πελώριες επιγραφές...Ένα σορό μάρκες με τυποποιημένα logo,κρεμασμένες σε κάθε γωνιά και ύψος αλλά το γκράφιτι πιο πέρα να ενοχλεί την αισθητική της κοινής γνώμης..Γιατί; Ίσως επειδή δεν το έχουν μάθει μέσα από την διαφήμιση..Επειδή κάθε ένα είναι ξεχωριστό..Επειδή,τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο.
Οι αυλικοί του θεάματος είναι πολλοί..Πλειοψηφία σαν να λέμε.
Για όσο καιρό υπάρχουν οι αυλικοί,θα υπάρχουν και οι Ρομπεν των Δασών,κάτι σαν αντίβαρο στην φρίκη της προστακτικής λαίλαπας που κατατρώει τους εγκεφάλους.
Περισσότερα αύριο το πρωί.
Τώρα θα μου πείτε,ο κόσμος περιμένει την κουτσουλιά σου,ριχτο μια κι έξω.
Δεν είναι τόσο απλό..
Υπάρχει ένα μέρος λίγο έξω από το χωριό που γεννήθηκα,το οποίο είναι δίπλα σε μια βουνοκορφή..Εκεί υπάρχει ένα χωράφι του μακαρίτη του παππού μου,το οποίο έχει ένα καλύβι σαν μικρο σπιτάκι με μαυρισμένες από τον γεροχρονο πέτρες και σαπισμένες από την υγρασία πόρτες..
Το μέρος έχει τέτοια κλίση που το πίσω μέρος του μικρού αυτού κτιρίου,είναι στην κυριολεξία μέσα στο χώμα..
Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που επισκέπτομαι το συγκεκριμένο μέρος,η ενέργεια που δέχομαι είναι απίστευτη..Νιώθω δηλαδή ότι με κάποιο τρόπο συγκεντρωνεται εκεί όλη η ιστορία του γένους μου..Κάτι σαν συνομιλία με τους προγόνους εκείνους που δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα,αλλά ούτε και ματιά.
Η δημιουργία είναι διαχρονική και δεν σχετίζεται ούτε με εποχές,ούτε με καταστάσεις..Κάθε γενιά θα κτίσει το δικό της καλυβάκι που θα φαντάζει στον χρόνο σαν αντίπαλο δέος στους άψυχους ουρανοξύστες με τις πελώριες επιγραφές...Ένα σορό μάρκες με τυποποιημένα logo,κρεμασμένες σε κάθε γωνιά και ύψος αλλά το γκράφιτι πιο πέρα να ενοχλεί την αισθητική της κοινής γνώμης..Γιατί; Ίσως επειδή δεν το έχουν μάθει μέσα από την διαφήμιση..Επειδή κάθε ένα είναι ξεχωριστό..Επειδή,τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο.
Οι αυλικοί του θεάματος είναι πολλοί..Πλειοψηφία σαν να λέμε.
Για όσο καιρό υπάρχουν οι αυλικοί,θα υπάρχουν και οι Ρομπεν των Δασών,κάτι σαν αντίβαρο στην φρίκη της προστακτικής λαίλαπας που κατατρώει τους εγκεφάλους.
Περισσότερα αύριο το πρωί.