Αυτό συνέβαινε μόνο στην αρχή.
Πράγματι, το νόημα της προσφοράς ταινιών από τις εφημερίδας, είχε το νόημα της προσφοράς του τύπου στην κουλτούρα.
Προσέφεραν πολλές παλιές αξιόλογες ταινίες που αργότερα τις είδαμε να φιγουράρουνε σε λίστες των καλλιτέρων ταινιών.
Το κίνητρο ήταν ότι αν κάποιος έχει δωρεάν στα χέρια του μια αξιόλογη ταινία, που κανονικά δεν θα πήγαινε ποτέ να την προμηθευτεί, θα καθότανε να την δει μιας και βρέθηκε στα χέργια του.
Έτσι όμως θα γνώριζε μια διαφορετική ποιότητα τέχνης και υπήρχαν πιθανότητες να τον κέρδιζε.
Σήμερα δεν ισχύει τίποτε από αυτά.
Σε διάφορα φόρουμ παρακολουθώ νέους που σκυλοβρίζουνε τις εφημερίδες όταν προσφέρουν ταινίες του 70 και του 80, έστω κι αν πρόκειται για αριστουργήματα.
Κάποτε γνωστός μακαρίτης πολιτικός μας, είπε πως η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.
Εγώ υποστηρίζω ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο σκυλάδικο.
Στο όρο όμως σκυλάδικο δεν εννοώ μόνο την αντίστοιχη μουσική, αλλά και τα αντίστοιχα κινηματογραφικά έργα.