- 23 June 2006
- 9,971
Η ζωή είναι επιθυμία διδάσκει ο Τσαρλς Τσάπλιν στα ‛’Φώτα της Ράμπας’. Δεν είναι κυνήγι νοήματος, δεν είναι αποτίμηση αξίας, δεν είναι διαγωνισμός συμπερασμάτων. Είναι επιθυμία.
Σπάνια έχω βρει άλλο έργο τέχνης που να συνοψίζει τελειότερα τα ανωτέρω, από το κουιντέτο για έγχορδα και κλαρινέτο του Μπραμς, ένα έργο που ο συνθέτης έγραψε το 1891, ελάχιστα χρόνια πριν το τέλος του.
Τα έγχορδα με νηφάλια εγκράτεια και θλιμμένη τρυφερότητα καταμετρούν τους κύκλους που έκλεισαν ή κλείνουν, το ξεψύχισμα βιολογικών λειτουργιών που εθεωρούντο δεδομένες, αποχαιρετούν πρόσωπα και συνήθειες, σταχυολογούν στιγμές, βλέμματα, μη αποσβεσθέντες πόθους… Φτιάχνουν κατατοπιστικές λίστες πεπραγμένων, lessons learned, σφραγίζουν σε δοχειάκια πίκρες, ξενυχιάζουν μέσω της λήθης οδύνες, μην τυχόν και πάρουν το πάνω χέρι στους απολογισμούς … γιατί, το ξέρουμε ότι κάθε γαμημένο μέτρο που κερδήθηκε, κερδήθηκε με αίμα, με αγωνία, με απελπισμένη προσπάθεια ..
Τελειώσαμε ; Α όχι, όχι… Το κλαρινέτο, ακαταπόνητη μονοετής κορούλα γεμίζει κραυγούλες το τοπίο, μικρός οδοστρωτήρας που διαλύει τα ράφια των αρχειοθετημένων φακέλλων ζωής, με πνιχτά γελάκια και κοριτσίστικη σκανδαλιά… μετά μεταμορφώνεται σε ένα ζευγάρι μαύρα μάτια που κάνουν τα μέσα σου να βαρούν σαν ξεσαλωμένα ειδωλολατρικά ταμπούρλα με σένα να κουδουνίζεις ολόκληρος … σε δύο κερασένια χείλη που ακουμπάν στο στήθος σου, μεταμορφώνοντας σε, σε μυθικό κένταυρο έτοιμο να αποτίσει σπονδές στο ‛’λίγο ακόμα’’.
Δεν τελειώσαμε …. Μια στάλα ακόμα, …. λίγα χρώματα, … λίγες μυρουδιές, λίγες σταγόνες ζωής να εξαϋλωθούν στην γλώσσα, με μας αλλοπρόσαλλους μεταλλαγμένους έφηβους να προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε…. τι; Την επίγευση του τίποτε και των πάντων, …. να δαφνοστεφανώσουμε τα δευτερόλεπτα που ελπίζουμε να μας χαρισθούν μετατρέποντας τα σε ένα τεράστιο στοκ ικανοποιητικά αναλωθέντων κυττάρων …
Σπάνια έχω βρει άλλο έργο τέχνης που να συνοψίζει τελειότερα τα ανωτέρω, από το κουιντέτο για έγχορδα και κλαρινέτο του Μπραμς, ένα έργο που ο συνθέτης έγραψε το 1891, ελάχιστα χρόνια πριν το τέλος του.
Τα έγχορδα με νηφάλια εγκράτεια και θλιμμένη τρυφερότητα καταμετρούν τους κύκλους που έκλεισαν ή κλείνουν, το ξεψύχισμα βιολογικών λειτουργιών που εθεωρούντο δεδομένες, αποχαιρετούν πρόσωπα και συνήθειες, σταχυολογούν στιγμές, βλέμματα, μη αποσβεσθέντες πόθους… Φτιάχνουν κατατοπιστικές λίστες πεπραγμένων, lessons learned, σφραγίζουν σε δοχειάκια πίκρες, ξενυχιάζουν μέσω της λήθης οδύνες, μην τυχόν και πάρουν το πάνω χέρι στους απολογισμούς … γιατί, το ξέρουμε ότι κάθε γαμημένο μέτρο που κερδήθηκε, κερδήθηκε με αίμα, με αγωνία, με απελπισμένη προσπάθεια ..
Τελειώσαμε ; Α όχι, όχι… Το κλαρινέτο, ακαταπόνητη μονοετής κορούλα γεμίζει κραυγούλες το τοπίο, μικρός οδοστρωτήρας που διαλύει τα ράφια των αρχειοθετημένων φακέλλων ζωής, με πνιχτά γελάκια και κοριτσίστικη σκανδαλιά… μετά μεταμορφώνεται σε ένα ζευγάρι μαύρα μάτια που κάνουν τα μέσα σου να βαρούν σαν ξεσαλωμένα ειδωλολατρικά ταμπούρλα με σένα να κουδουνίζεις ολόκληρος … σε δύο κερασένια χείλη που ακουμπάν στο στήθος σου, μεταμορφώνοντας σε, σε μυθικό κένταυρο έτοιμο να αποτίσει σπονδές στο ‛’λίγο ακόμα’’.
Δεν τελειώσαμε …. Μια στάλα ακόμα, …. λίγα χρώματα, … λίγες μυρουδιές, λίγες σταγόνες ζωής να εξαϋλωθούν στην γλώσσα, με μας αλλοπρόσαλλους μεταλλαγμένους έφηβους να προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε…. τι; Την επίγευση του τίποτε και των πάντων, …. να δαφνοστεφανώσουμε τα δευτερόλεπτα που ελπίζουμε να μας χαρισθούν μετατρέποντας τα σε ένα τεράστιο στοκ ικανοποιητικά αναλωθέντων κυττάρων …
