Η ζωή μου όλη – που θα ‛λεγε και ο Στελάρας – κυμαίνεται μεταξύ μαρς και βαλς. Από τότε που μπορούσα να επιλέγω τι μουσική θ’ ακούω, αυτά είναι οι βασικές φόρμες, αναλλοίωτες συντεταγμένες που καθορίζουν το υπόλοιπο φάσμα των ακουσμάτων μου.
Μόλις άκουσα ξανά – και για πολλοστή φορά – την πρώτη πλευρά από το διπλό βινύλιο ενός πολύ σπουδαίου έργου, του σπουδαιότερου κατά τη γνώμη μου έργου του Μάνου Χατζιδάκι, της Εποχής της Μελισσάνθης. Θα γράψω άλλη φορά γι’ αυτό, μόλις βρω λίγο χρόνο.
Αυτό όμως που μ’ έκανε να θέλω τώρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, είναι το υπέροχο, βαθύτατα ελληνικό, εμβατήριο της Μελισσάνθης. Όχι μεγαλειώδες, συμπαγές κι απάνθρωπο, όπως τα τυπικά γερμανικά και σοβιετικά, όχι υπεροπτικό σαν τα βρετανικά, όχι υπερφίαλο σαν τα γαλλικά, ούτε φυσικά με την μονοδιάστατη, οπτιμιστική σκοπιμότητα των αμερικάνικων.
Το Εμβατήριο της Μελισσάνθης είναι δικό μας, αδέξιο κι ασταθές σαν την εποχή που το γέννησε, όχημα δυσπιστίας, υποδόριου σαρκασμού αλλά και φορέας ελπίδων μαζί, αμφίβολο, φιλόδοξο αλλά και χαριτωμένα αδύναμο, όργανο των άλλων και συνάμα σάρκα από τη σάρκα μας, αδιαίρετα δικό μας.
Μια από τις μεγαλοφυιέστερες μουσικές μινιατούρες και τις πιο γνήσια ελληνικές μουσικές που έχω ακούσει και για τις οποίες θα ‛μαι πάντα περήφανος!
Μόλις άκουσα ξανά – και για πολλοστή φορά – την πρώτη πλευρά από το διπλό βινύλιο ενός πολύ σπουδαίου έργου, του σπουδαιότερου κατά τη γνώμη μου έργου του Μάνου Χατζιδάκι, της Εποχής της Μελισσάνθης. Θα γράψω άλλη φορά γι’ αυτό, μόλις βρω λίγο χρόνο.
Αυτό όμως που μ’ έκανε να θέλω τώρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, είναι το υπέροχο, βαθύτατα ελληνικό, εμβατήριο της Μελισσάνθης. Όχι μεγαλειώδες, συμπαγές κι απάνθρωπο, όπως τα τυπικά γερμανικά και σοβιετικά, όχι υπεροπτικό σαν τα βρετανικά, όχι υπερφίαλο σαν τα γαλλικά, ούτε φυσικά με την μονοδιάστατη, οπτιμιστική σκοπιμότητα των αμερικάνικων.
Το Εμβατήριο της Μελισσάνθης είναι δικό μας, αδέξιο κι ασταθές σαν την εποχή που το γέννησε, όχημα δυσπιστίας, υποδόριου σαρκασμού αλλά και φορέας ελπίδων μαζί, αμφίβολο, φιλόδοξο αλλά και χαριτωμένα αδύναμο, όργανο των άλλων και συνάμα σάρκα από τη σάρκα μας, αδιαίρετα δικό μας.
Μια από τις μεγαλοφυιέστερες μουσικές μινιατούρες και τις πιο γνήσια ελληνικές μουσικές που έχω ακούσει και για τις οποίες θα ‛μαι πάντα περήφανος!
